H@ck~ สายสืบแห่งใต้ดิน

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 คืนวันที่เลวร้าย

บทที่ 4 คืนวันที่เลวร้าย

               

                1 เดือนที่ผ่านมานี้มีการซ้อมการใช้งานคอมพิวเตอร์ การป้องกันการบุกรุก 1 เดือนที่ผ่านมานี้ยังไม่ได้มีการเปิดเครื่องเซิร์ฟเวอร์เลยแม้สักครั้งเดียว และบุคคลทั้งห้าในกลุ่ม H@ck ก็ยังไม่ได้คุยกันเลยไม่แต่ครั้งเดียวจะมีการคุยก็ต่อเมื่อมีการซ้อมเท่านั้น แต่บรรยากาศที่สดชื่นเป็นกันเองแบบเมื่อก่อนนั้นกลับเลือนหายไปหมด ไม่เหลือเลยแม้แต่อณูเดียว มีแต่บรรยากาศที่ตึงเครียดเหมือนเราเข้าสอบสัมภาษณ์ในมหาวิทยาลัยใหญ่เลยทีเดียว ประมาณว่าเราเข้าไปนั่งอยู่กลางห้องแล้วมีกรรมการคอยถามคำถามตลอด และถ้าเกิดมีเสียงแปลกประหลาดสายตาจะรวมมาที่จุดเดียวคือเรา ฉายาใหม่ของทุกคนหรือจะเรียกว่าชื่อเก่าทุกถูกปิดผนึกมาตลอด กลับถูกสิ่งแปลกประหลาดบางอย่างรื้อฟื้นมันกลับมา

                Platinum : เจ้าชายน้ำแข็ง ฟิล์ม

                Gold : เจ้าพ่อระเบียบ บอย

                Sliver : เจ้าชายแห่งปัญหา มาร์ท

                Knowledge : เจ้าชาย perfect กอล์ฟ

                Copper : เจ้าชายสุดโต่ง ไมค์

               

                ชื่อเรียกที่พวกเขาตั้งขึ้นเล่นๆเมื่อประมาณ 15 ปีก่อน ซึ่งพวกเขาก็ไม่อยากจะนำกลับมาใช้สักเท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อความสามารถของพวกเขายังไม่มากพอที่จะได้รับชื่อแห่งอัญมณี พวกเขาก็ต้องทน

 

                บุคคลที่ได้รับความตึงเครียดมากที่สุดในขณะนี้ก็คือ มาร์ท ซึ่งเพราะความเลินเล่อของเขาทำให้เกิดปัญหามากมาย ทุกวันนี้ ฟิล์มได้รับโทรศัพท์ต่อว่าจากลูกค้ามากมาย ไม่ว่าจะเป็น บริษัท ห้างหุ้นส่วน ฯลฯ ที่พวกเขารับดูแลในเรื่องของความปลอดภัยทางไซเบอร์ แต่การปิดเครื่องเซิร์ฟเวอร์ของพวกเขานั้นทำให้ระบบฐานข้อมูลที่เก็บไว้ไม่สามารถใช้งานได้

 

ณ เวลา 21.00 น.

 

                แอ๊ดดดด~~~~ เสียงเปิดประตูบ้านของ บอยก็ดังขึ้น พร้อมด้วยเสียงก้าวเท้าที่เงียบเชียบจนมีแต่เสียง เอี๊ยด อ๊าด  ๆ จากการเดินขึ้นบันได ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่สมาชิกครอบครัวของบอย แต่ว่าเป็นบุคคลไม่พึงประสงค์ ทั้งๆที่ประตูบ้านก็โดนผนึกไว้อย่างดีแล้วแท้ๆ แต่ผู้ชายคนนี้กลับเข้ามาได้ บุรุษลึกลับใส่เสื้อโค้ทสีดำสนิท รองเท้าหนังมันวาว สวมแว่นสีดำ ใส่หมวกไหมพรม เขาคือใครกันแน่? แต่ที่แน่ๆเขามาร้ายอย่างแน่นอน

 

                ขาของชายชุดดำคนนั้นเดินไปที่ชั้น 2 ในบ้านที่ค่อนข้างใหญ่และสะอาด ไม่มีเชื้อโรค เดินไปที่ห้องด้านในสุดที่ติดกับฝาผนังเปิดประตูเข้าไป แล้วเดินไปที่โต๊ะที่มีคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆที่จะซื้อได้ คอมพิวเตอร์ AMD Triton72x 8.99 GHz แรงอย่างบอกใคร ไม่มีวางขายในประเทศไทย แน่นอนต่างประเทศก็ด้วย มือผอมๆของชายชุดดำเอื้อมมือไปหยิบกระดาษ 1 ใบ พร้อมหยิบด้านปากกาสีเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เค้าบรรจงเขียนลงไปด้วยลายมือสุดสวยของเขา แล้ววางไว้หน้าคอมพิวเตอร์แล้วจึงเดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างแผ่วเบา แฝงไปด้วยความโหดร้ายและความน่าสะพรึงกลัว

 

เวลา 21.30 น.

 

                “กลับบ้านได้” เสียงของฟิล์มดังขึ้นในฐานทัพลับของกลุ่ม H@ck นั้นเอง ปลุกทุกคนให้ตื่นจากการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อย่างสะใจแต่ดูแล้วบรรยากาศยังเครียดเหมือนเดิม เวลากลับบ้านของแต่ละคนก็แตกต่างกันออกไป แต่วันนี้ บอย ขอกลับบ้านก่อนเพราะว่านัดกับครอบครัวไว้

 

                “เฮ้อ~~~” วันนี้ก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ทุกๆวัน เค้านั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์มาเกือบ 8 ชั่วโมงโดยไม่ได้พัก ถ้าเป้นคนธรรมดาคงจะตาบอดไปแล้วก็ได้ แต่สำหรับบอยคือไม่?

 

                เมื่อบอยกลับถึงบ้านเปิดประตูเข้าบ้านไปล๊อกอย่างเรียบร้อยและแน่นอนสำหรับคนที่เรียบร้อยที่กระเบียดนิ้วอย่างบอย ย่อมสังเกตถึงความแปลกประหลาดของบ้านเขาได้อย่างแน่นอน รอยโคลนสีอ่อนที่บันได รอยรองเท้าหนังครูดกับพื้นไม้ปาร์เก เค้ารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เข้าไปสำรวจความเรียบร้อย แต่ปรากฏว่าทุกอย่างไม่มีสิ่งผิดปรกติ เขาเข้าไปในห้องแล้วเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แต่ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นกระดาษยับยู่ยี่ 1 แผ่น วางอยู่หน้าจอ

 

                บอยหน้าเปลี่ยนสี ซีดเผือกด้วยความตกใจและความกลัวเมื่อได้เห็นข้อความบนกระดาษนั้น เขาวิ่งลงมาชั้นล่างไปในห้องของน้องสาว แต่กลับไม่เห็นตัวน้องสาวเลยปรากฏเพียงร่องรอยของการต่อสู้และกระดาษสีดำที่เขียนด้วยปากกาลบคำผิดสีขาวสะอาดด้วยคำว่า “ลาก่อน~” คนอัจฉริยะอย่างเขารู้ดีว่าข้อความนี้ไม่ได้เขียนขึ้นโดยน้องสาวของเขา แต่เป็นบุคคลไม่พึงประสงค์ ที่มาในบ้านแล้วแก้ทุกอย่างเสีย

 

                สำหรับบอยไม่ว่าจะเก่งกาจเพียงใดแต่ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่ชอบมาพากลอาจจะเป็นฝีมือของรัฐบาลเงา แล้วเรื่องทุกอย่างก็ยุ่งยากมากขึ้น หน้าบอยตอนนี้เหมือนซะยิ่งกว่าศพ ไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง เขาสงสัยว่าใครที่รู้ที่อยู่เขา แล้วรู้ได้อย่างไร แต่นั้นไม่สำคัญ เท่ากับ สิ่งที่บอยรู้ว่าการกระทำของเขาถูกจับตามอง อยู่ตลอดเวลาและไม่แน่ความลับอันใหญ่หลวงอาจเปิดเผยออกมา ว่าความจริงแล้วเขาคือหัวหน้าของกลุ่ม H@ck โดยแท้จริง

 

                “อะไรกัน น เนี่ เนี่ย!!!” บอยตะโกนออกมาแบบโกรธจัดเมื่อเขารู้ว่าคอมพิวเตอร์ของเขาโดนล้างฮาร์ดดิสก์ไป แถมยังโดนไวรัสกว่า 100 ตัวเป็นอย่างต่ำ หน้าที่ขาวเผือกเมื่อสักครู่นี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่แดงไปด้วยความโกรธแค้น เขาสัญญากับตัวเองว่า ถ้าไม่สามารถลากตัวคนที่ทำอย่างนี้กับเขาออกมาได้ เขาจะลาออกจากกลุ่ม H@ck โดยทันที

 

 

ฐานทัพของกลุ่ม H@ck

                “นี้พวกเราจะกลับบ้านกันยังล่ะ ป่านนี้บอยกลับไปถึ.........” เสียงของไมค์เงียบไป ไม่ใช่เพียงแค่ไม่คนเดียวแต่ทั้ง 4 คนกลับเงียบไปพร้อมกันเมื่อสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างในฐานทัพของพวกเขา

 

                “ใครน่ะ” เสียงของฟิล์มลองถามดูปรากฏว่าไม่เสียงตอบเลย

 

                “เมี้ยวๆ” แมวนั้นเองมันลงมาทางปล่องนั้น เอง เจ้าแมวตัวปัญหาทำให้พวกเขาตกใจกันมากเลยทีเดียวเพราะว่าบนตัวของแมวนั้น มีอักษรสลักอยู่พออ่านเป็นคำได้ว่า

“ เพื่อนของแกอยู่กับฉัน by silan”

 

                ฟู่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงมอเตอร์ไซต์ของบอยรีบขับมาโดยเร็วที่สุด เขาคาดการไว้แล้วว่าที่ฐานทัพก็คงมีเรื่องไม่คาดฝันเหมือนกัน และลางสังหรณ์ของเขาก็อาจจะถูกต้องเลยทีเดียว เพราะเมื่อเขามาถึงฐานทัพก็พบว่า ของถูกรื้อกระจายและคอมพิวเตอร์เครื่องที่กอล์ฟเคยใช้แฮกค์เข้าไปในระบบของรัฐบาลเงานั้นหายไป

 

                ตรู้ด ตรู้ด ตรู้ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

                “บอยๆ อยู่ไหนอะ”

                “เราในฐานทัพอะ แล้วพวกนายอะอยู่ไหนหรอ”

                “อ้าวนายไม่ได้โดนลักพาตัวหรอ”

                “นั้นไม่ใช่ประเด็นหรอกน่า เพราะว่าตอนนี้ฐานเราโดนค้นไปหมดแล้ว พวกรัฐบาลเงามันมาหาแล้ว

                เริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว ระวังตัวด้วย บาย”

                “อือ บาย”

 

                หลังจากวางโทรศัพท์บอยก็เริ่มหาของที่พอจะเป็นหลักฐานของพวกรัฐบาลเงาได้ แต่เค้าหารู้ไม่ว่าหายนะกำลังจะมาเยือน

 

                “ว่าไง น้องบอย หรือจะให้เรียกว่า Gold ดีละ” เสียงปริศนาดังขึ้นข้างหลังของบอย และเมื่อหันกลับไปก็เจอสิ่งที่ไม่คาดฝัน สิ่งที่เขาไม่อยากจะเจอมากที่สุด

 

                เสียงอุทานเบาๆของบอยเอ่ยออกมาสั้นๆ ว่า “พ่อ” 
...............................................................................................................................................................................................................
เป็นไงกันบ้างอ่านมา 4 ตอน แล้วแต่ติกันเยอะจังนะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกเราเอาไปปรับปรุง