Fate/stay night:Angel code (Fan Fic)

ลำดับตอนที่ #3 : Angel 1:What a wonderful world

กริ๊ง~~~~~~กิ้ก
เช้าแล้วเหรอ?
เพราะฝันแบบนั้นอีกแล้วเลยยังรู้สึกไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่เลย
.....
"อ๊ะ!จริงสินะ...โรงเรียน"

..........

"เฮ้้~อากิ ตื่นได้แล้วววว ตะวันโด่งแล้วน้าาาา"
โฮชิโมริ ฟุยุคิ เพื่อนสนิทที่สุดของฉันตั้งแต่สมัยอนุบาลกำลังร้องเรียกฉัันจากชั้นล่าง
"ฉันตื่นแล้วย่ะ!!หยุดตะโกนซะทีได้ไหม"
"แหม~เสียดายจัง อุตสาห์จะช่วยมอบจุมพิตให้กับเจ้าหญิงนิทราซะหน่อย"
"ตาบ้า!!"
ฉันชื่อ แองเจล่า วี อากิ นักเรียนชั้นม.ปลายปี1ของโรงเรียนเซนต์โรซาลี่ในเมืองฟุยุกิ ฉันย้ายเข้ามายังเมืองนี้และเริ่มอาศัยอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่เมื่อ3ปีก่อน พร้อมกับที่ฟุยุคิย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในอพาตเมนต์ใกล้ๆในเวลาไล่เลี่ยกัน
"อรุณสวัสดิ์คร้าบ เจ้าหญิง"
"เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักทีได้ไหม"
"ใช้ไม่ได้เลยน้าอากิเนี่ย เวลามีคนทักทายก็ต้องทักทายตอบสิแล้วก็ไม่เห็นเป็นไรเลยที่ฉันเรียกเธอว่าเจ้าหญิงก็เพราะเธอเป็นเจ้าหญิงของฉันจริงๆนี่นา"
"เฮ้อ~"
มานึกๆดูแล้วหมอนี่ก็เป็นคนแบบนี่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ ทั้งพูดมากและลามกแต่ก็เป็นคนดีและมีนํ้าใจแล้วยังยอมเป็นเพื่อนกับคนแบบเรา.....
"เฮ้!อากิ"
"เอ๊ะ อะ อืม"
"เหม่อแบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"....."
"หรือว่าเธอฝันเห็นเรื่องในตอนนั้นอีกแล้ว"
"...อืม"
"งั้นเหรอ..."ฟุยุคิทำท่าทางครุ่นคิดแล้วพูดว่า
"ไม่เป็นไรน่ายังไงซะเธอก็ยังมีฉันอยู่ทั้งคนนี่นาแล้วเรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วเพราะฉะนั้นอย่าเศร้าไปเลยนะ ถ้าเจ้าหญิงอากิไม่ร่าเริงฉันคงหมดสนุกไปทั้งวันแหงๆเลย"
"...."
"น่านะ ร่าเริงหน่อยน้า"ฟุยุคิใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างดันมุมปากตนเองขึ้นจนเกิดเป็นรอยยิ้มหน้าตาตลกจนอากิอดหัวเราะออกมาไม่ได้
"นั้นไง!สำเร็จแล้ว!!หัวเราะแล้ว"ฟุยุคิพูดอย่างร่าเริงเมื่อเห็นรอยยิ้มของอากิ
"ทำอะไรงี่เง่าจริงนะ ตาบ้า"
"ชมกันซะเขินแย่เลย"
"แต่ก็...ขอบใจนะ"
"อะไรนะ"
"ไม่มีอะไรย่ะ ตาบ้า!!"
"เช้านี้เธอว่าฉันบ้ากี่รอบแล้วเนี่ย"
ฉันขอบใจจริงๆนะฟุยุคิ

..........

โรงเรียนเซนต์โรซาลีที่ฉันอยู่นั้นเป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่ค่อนข้างจะเข็มงวดนเรื่องกฏระเบียบโดยมีซิสเตอร์จากโบสถ์โคโตมิเนะเป็นผู้ดูแล ตัวโรงเรียนตั้งอยู่บริเวณชายป่าของภูเขาเอนโซถัดมาจากโรงเรียนโฮมุระบาระของฟุยุคิมาไม่มากนัก แม้จะพึ่งก่อตั้งมาไม่ถึง10ปีแต่ก็มีแนวคิดเชิงอณุรักษ์นิยมและเนื่องจากความเข้มงวดในกฏระเบียบจึงแทบจะไม่มีอาจารย์ผู้ชายอยู่เลย
"จะไม่ให้ฉันเดินไปส่งจริงๆเหรอ"
"ไม่ต้อง"
ตาบ้าฟุยุคิก็ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย
"ทำไมล่ะ?ทีเมื่อก่อนเวลาเราเดินไปโรงเรียนด้วยกันเธอยังไม่เห็นว่าอะไรเลย"
"ตอนนั้นมันเพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกันต่างหาก แล้วเช้านี้นายก็มีซ้อมตอนเช้าของชมรมยิงธนูด้วยไม่ใช้เหรอ"
"แต่..."
"พอแล้ว!บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ"
ขอร้องล่ะ อย่าสร้างข่าวลือแปลกๆให้ฉันอีกเลย
"อะ...อืม ก็ได้"สีหน้าของฟุยุคิหมองลงวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาสดใสแทบจะในทันที
"งั้น...เจอกันเย็นนี้นะ"
"อืม"
ฟุยุคิแยกตัวออกไปแล้ว
แม้จะรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีกับหมอนั่น แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญจนแทบไม่น่าเชื่อที่เรากับหมอนั่นจะอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลจนกระทั่งจบม.ต้นและพวกเราก็สนิทกันมากจนตกเป็นข่าวลือบ่อยๆแต่เราก็ไม่เคยสนใจข่าวลือไร้สาระพวกนั้นเลย
แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว...
ฉันไม่อยากให้"เขา"ได้ยินเรื่องแบบนี้

..........

เสียงระฆังบอกเวลาพักเที่ยงดังแล้ว
รีบไปจากที่นี่ดีกว่า
ไปจากห้องเรียนน่าอึดอัดห้องนี้
ไปยังสถานที่พักผ่อนจิตใจเพียงแห่งเดียวในโรงเรียนนี้ของเรา
ห้องพยาบาล
ครืน~ปัง
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
"หืม?อ้อ อากิจังเองเหรอ เข้ามาสิ"
ภายในห้องพยาบาลสีขาวสะอาดเรียบร้อยมีชายร่างสูงในชุดยาวสีขาวนั่งอยู่ ผมยาวสีนํ้าตาลมัดหางม้าเรียบร้อย ผิวสีนํ้าตาลและใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเริ่มย่างเข้าสู่วัยกลางคน ชายผู้นี้คืออาจารย์ชายเพียงหนึ่งเดียวในโรงเรียนเซนต์โรซาลี
อาจารย์ยูกิฮานะ ยาคุโมะ
"กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ อาจารย์"
"เอ่อ...กำลังสูบบุหรี่อยู่น่ะ ขอดับก่อนแล้วกันนะ"
กฏข้อที่22ของโรงเรียนสตรีเซนต์โรซาลี:ห้ามนำสารเสพติดทุกชนิดเข้ามาในบริเวณโรงเรียนโดยเด็ดขาด
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"เหรอ?งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ"
ใช่แล้ว...ทั้งบรรยากาศและกลิ่นอันคุ้นเคยนี้
"เอ้านี่ อากิจัง มานั่งสิเดี๋ยวจะชงนํ้าชาให้"
"ขอบคุณค่ะ อาจารย์ยูกิฮานะ"
"ก็บอกให้เรียกว่า"พี่ยาคุโมะ"ไง ไอ้อาจารย์เนี่ยมันฟังดูแก่ไปหน่อยนะ"
ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อ10ปีก่อนเลย
"ไหนวันนี้มีอะไรจะมาปรึกษาพี่อีกล่ะ"
พี่ยาคุโมะ....
ในสมัยที่คุณพ่อยังมีชีวิตอยู่นั้น ท่านเป็นถึงศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับแนวหน้าของญี่ปุ่นและพี่ยาคุโมะก็เป็นลูกศิษย์คนโปรดของท่าน สมัยก่อนพี่ยาคุโมะมักจะมาที่บ้านบ่อยๆและมักจะคอยเล่นกับฉันอยู่เสมอ เมื่อคุณพ่อและคุณแม่เสียไปพี่ยาคุโมะเองก็คอยจัดแจงเป็นธุระในเรื่องต่างๆให้ สำหรับฉันแล้วพี่ยาคุโมะเป็นเหมือนพี่ชาย...ไม่สิ เป็นยิ่งกว่านั้นเสียอีก
"อากิจังต้องพยายามเข้าหาเพื่อนๆมากกว่านี้นะ"
"ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ พวกคนในห้องเอาแต่ดูถูกหนู ชอบคิดว่าหนูไม่น่าคบแล้วก็ไม่ยอมคุยกับหนูด้วย"
ความจริงแล้วเราไม่สนใจด้วยซํ้าว่าคนในห้องจะคิดยังไงกับเรา อยากจะเมินหรือทำอะไรก็เชิญตามสบายเลย มันก็แค่ข้ออ้างที่ใช้มาคุยกับพี่ยาคุโมะเท่านั้นเอง
"เฮ้อ~แล้วเมื่อไหร่อากิจังจะมีเพื่อนซะทีล่ะเนี่ย"
โอกาสมาแล้ว!
"หนูไม่ต้องการเพื่อนหรอกค่ะ?!"
"หืม?"
เอาเลยอากิ!วันนี้แหละเธอต้องทำให้ได้
"หนูขอแค่..."
เร็วสิ!!เธออุตส่าห์รวบรวมความกล้าเพื่อวันนี้เลยนะ
"ขอแค่...ขอแค่มี..."
พยายามเข้า!!!อีกนิดเดียว
"เฮ้~!!อากิ พี่ยาคุโมะ มากินข้าวกานนนนนน"
"เอ๋?"
ฟุยุคิกำลังโบกมือพลางตะโกนเรียกทั้งสองอย่างร่าเริง
กฏข้อที่14ของโรงเรียนสตรีเซนต์โรซาลี:ห้ามบุรุษเข้ามาในตัวโรงเรียนโดยไม่ได้รับอณุญาติโดยเด็ดขาด
"ฟุยุคิ!?"
"โอ้ อรุณสวัสดิ์ฟุยุคิคุง เข้ามาข้างในก่อนสิ ว่าแต่เข้ามาในโรงเรียนได้ยังไงละเนี่ย"ยาคุโมะทักทายฟุยุคิพลางเดินไปเปิดหน้าต่างด้วยท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อน
"อรุณสวัสดิ์ฮะพี่ยาคุโมะ ก็ปีนรั้วเข้ามาแหละฮะ เหนื่อยพอดูเลย"ฟุยุคิทักทายพลางปีนหน้าต่างเข้ามาในห้อง
"นายมาทำบ้าอะไรที่นี่ย่ะ!!"
"ก็มาชวนเจ้าหญิงของฉันกินข้าวด้วยกันไง"
"นายนี่มัน..."
"เอาน่าๆใจเย็นๆก่อนนะ ไหนๆฟุยุคิคุงก็อุตส่าห์มาชวนกินข้าวแล้วทั้งทีเรื่องอื่นๆเดี๋ยวพี่จัดการเอง"
"แต่ว่า พี่ยาคุโมะค่ะ..."
"พวกเธอสองคนนี่สนิทกันดีจังนะ"
"มะ...ไม่ใช่นะคะ"
"ฮะ พวกเราสนิทกันมากเลย"
"ฟุยุคิ!!"
"วัยรุ่นนี่ดีจังน้า"
"ฮ่ะๆพี่ยาคุโมะอิจฉาละสิ"
"ไม่หรอก พวกเธอสองคนน่ะเป็นเหมือนน้องชายและน้องสาวของฉัน ถ้าพวกเธอมีความสุขฉันก็ยินดี"
"!!!"
ไม่ไหวแล้ว...
ครืน~ปัง
"เฮ้!อากิ จะไปไหนน่ะ"
"อากิจัง!"
อีกนิดเดียวก็จะพูดออกไปแล้วแท้ๆ
พี่ยาคุโมะกำลังเข้าใจเรากบฟุยุคิผิด
ทำไมฟุยุคิถึงพูดอะไรแบบนั้นออกไปนะ
แล้วก็...."เป็นเหมือนน้องสาว"

..........

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดูเลือนลางไปหมด
จำได้แต่หลังจากนั้นเราก็ทะเลาะกับฟุยุคิอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ฟุยุคิมารอเราระหว่างทางกลับบ้านอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
แล้วเราก็ระเบิดอารมณ์ใส่หมอนั่น ต่อว่าอย่างรุนแรงและโหดร้าย
ไม่เคยเห็นฟุยุคิทำสีหน้าแบบนั้นมาก่อน...
หมอนั่นเอาแต่ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบโต้คำพูดร้ายกาจของเราเลยแม้แต่นิดเดียว
พอมาคิดๆดูแล้ว...เราทำเกินไปหรือเปล่านะ แบบนี้มันก็เหมือนเราเป็นฝ่ายที่ไม่ดีเลยนะสิ
พรุ่งนี้จะลองขอโทษดูดีไหมนะ...
แต่ว่า...เราก็ไม่ได้เป็นฝ่ายผิดซะหน่อยทำไมเราต้องเป็นฝ่ายขอโทษก่อนด้วยล่ะ...

..........

ระหว่างที่อากิกำลังจมอยู่ในห่วงความคิดนั้นขาของเธอก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าบ้านพักของเธอแล้ว บ้านพักของอากิเป็นบ้าน2ชั้นทรงยุโรปที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่และมีสวนเล็กๆอยู่ในบริเวณบ้าน ภายในบ้านมีห้องว่างที่ไม่ได้ใช้อยู่หลายห้อง เนื่องจากมีข่าวลือกันภายในหมู่เพื่อนบ้านว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านผีสิงแต่อากิที่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้มากนักตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้มาจากเจ้าของบ้านคนเก่าในราคาที่ถูกแสนถูกและย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่
ตอนนี้อากิตัดสินใจพักเรื่องทั้งหมดเอาไว้ก่อน ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมากๆจากเรื่องต่างๆที่เธอเจอมาในวันนี้ แค่เธอเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วพักผ่อนสักหน่อย แล้วปล่อยเรื่องทุกอย่างให้ดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น....
แต่ก่อนที่อากิจะได้เปิดประตูเข้าไปนั้นสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับซองจดหมายที่วางไว้อย่างเรียบร้อยหน้าประตูบ้าน
เธอรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะคิดหาเหตุผลว่าทำไมจดหมายจึงมาวางอยู่ตรงนี้แทนที่จะอยู่ในกล่องรับจดหมายและหยิบมันขึ้นมา
จดหมายมีด้วยกัน2ฉบับ
ฉบับแรกถูกส่งมาจากอังกฤษ ผู้ส่งคือพี่สาวที่ไม่ได้พบกันมานานของเธอ
เยี่ยม มีเรื่องปวดหัวมาเพิ่มอีกเรื่อง อากิคิดและตัดสินใจจะยังไม่อ่านมันในตอนนี้
จดหมายอีกฉบับดึงดูดความสนใจของเธอมากกว่าฉบับแรก จดหมายไม่ระบุผู้ส่งและไม่ติดแสตมป์มีเพียงตราประทับสีดำหน้าตาแปลกๆปรากฏอยู่บนจดหมาย แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของอากิที่สุดไม่ใช่สิ่งเหล่านี้แต่เป็นเพราะสีของมัน
ตัวจดหมายเป็นสีแดง สีแดงสดของดอกกุหราบในยามอาทิตย์อัสดง

..........