คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .........DREAM..100%........
* Dream *
“ I know your eyes in the morning sun
I feel you touch me in the pouring rain
And the moment that you wander far from me
I wanna feel you in my arms again ”
เสียงร้องของใครบางคนดังก้องในหูของฉัน “ใครกันที่มาร้องเพลงในเวลาแบบนี้”
ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวฉันเองไม่ได้อยู่บนเตียงนุ่มๆกับหมอนข้างลายการ์ตูนที่ฉันชอบทำน้ำลายหกอยู่เป็นประจำอีกแล้ว
“เอ๊ะก่อนหน้านี้ฉันยังอยู่ที่นั่นอยู่เลยนี่นาแล้วตอนนี้ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ฉันคิดพร้อมกับหันซ้ายหันขวาภาพที่เห็นคือผู้คนมากมายทั้งหญิงและชายกำลังส่งเสียงกรี๊ดกันสนั่นในมือของแต่ละคนเต็มไปด้วยของมากมายไม่ว่าจะเป็นกระดาษโปรเจ็คเอยแท่งไฟเอยผ้าเชียร์เอยครบครัน ฉันหันไปมองผู้หญิงข้างๆเขาใส่เสื้อคอปสีทองกางเกงขาสั้นสวมหมวกซึ่งบนหมวกของเขามีลายลักษณ์อักษรที่สลักไว้ตัวใหญ่ว่า NCT ในมือของเขาถือแท่งไฟบนแก้มของเขามีสติ๊กเกอร์ที่มีคำว่าChittaphonติดไว้สองข้างแก้ม
“นี่มันบ้าไปแล้ว”
“ไม่ใช่หรอกน่ามันเป็นไปไม่ได้ฉันต้องฝันไปแน่ๆ” ฉันคิดแล้วก็หยิกแก้มตัวเองหนึ่งที
“โอ้ยเจ็บบ!!” ฉันร้องออกมาเพราะการกระทำของตนเอง หลังจากนั้นฉันก็ก้มมองตัวเองซึ่งกำลังถือแท่งไฟอยู่ในมือ
“ตลกน่าต้องมีใครกำลังอำฉันเล่นแน่ๆ” ระหว่างที่ฉันกำลังสับสนอยู่นั้นผู้หญิงคนข้างๆก็สกิดฉันอย่างแรงฉันเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองหน้าเขา
“ออนนี่ฉันชวนพี่มาดูคอนเสิร์ตนะไม่ได้ให้พี่มานั่งก้มหน้าก้มตา”
“ฉันรู้นะว่าออนนี่กำลังโกรธเขาอยู่แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้นู่นมองไปบนเวทีนู่น”
ผู้หญิงคนข้างๆพูดพร้อมกับเชยคางฉันให้มองขึ้นไปบนเวที จริงๆแล้วฉันก็สงสัยอยู่นะว่าเธอเป็นใครรู้จักฉันได้ยังไงแต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้ฉันต้องลืมเรื่องที่สงสัยไปเลย ฉันเบิกตาโพล่งกับภาพที่เห็น
“จองแจฮยอนน” ฉันพึมพำออกมาคล้ายกับคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์
หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อสายตาของฉันกับสายตาของเขาสบตากันโดยบังเอิญ จองแจฮยอนใส่เสื้อกักสีน้ำเงินขาวกับกางเกงขายาวเขานั่งอยู่บนเก้าอี้มือถือไมค์ร้องเพลงพร้อมกับโยกตัวไปมา แล้วก็ส่งยิ้มอันทรงเสน่ห์และแสนจะอบอุ่นให้กับแฟนๆ อยู่บนเวทีที่มีแสงไฟที่ส่องใส่เขาทำให้ตัวเขาดูมีออร่ามากขึ้นหรือทำให้เห็นตัวเขาได้ชัดเจน
“คนอะไรหล่อวัวตายควายล้มมจริงๆโอ้ยอีแม่ใจไม่ดี” ฉันพูดมันออกมาอย่างลืมตัว
ณ ตอนนี้ฉันรู้สึกเคลิ้มเอามากๆกับเสียงของเขา
“Cause we’re living in a world of fools
Beaking us down”
พอเพลงใกล้จะจบเขาเดินลงจากเวทีมาในมือถือดอกไม้ช่อใหญ่ซึ่งไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ระหว่างที่เขากำลังเดินลงมานั้นเหล่าแฟนคลับก็พากันส่งเสียงกรี๊ดกันดังลั่นฮอล
“when they all should let us be
We belong to you and me…….”
จองแจฮยอนนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเขายิ้มแล้วก็ยื่นดอกไม้ให้ ฉันตกใจไปชั่วขณะ ฉันมองหน้าเขาด้วยความงุนงงแล้วรับช่อดอกไม้มาแต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเขาคว้าขมับเข้าที่แขนของฉันแล้วดึงฉันเข้าไปใกล้พร้อมกับ……........
กริ๊งงงงงงง
กริ๊งงง
กริ๊งงงงง
!!!!!!!!
ฟึ้บบ
ฉันสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างรวดเร็วจะเพราะอะไรกันละก็เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังจนหูแทบจะระเบิดหนะสิ ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาเจ้าปัญหาพลางเกาผมตัวเองที่ฟูเหมือนคนที่เพิ่งโดนผีหลอกมาอย่างงั้นละ
“เอ่ออ นี่ฝันไปเหรอจะบ้าตายนี่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วไม่น่าตื่นเลย-_-”
“โอ้ยยคิดถึงผู้ชายจนเป็นบ้าฝันถึงเค้าไปแล้ว” ฉันคิดแล้วก็หันไปมองนาฬิกาเจ้ากำ
“เชี่ยย เวรแล้ว7.30 ตายๆสายแน่ๆ” ฉันรีบลุกออกจากเตียงพับผ้าห่มอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียนเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันเดินไปหยิบกระเป๋าเป้แล้วลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็วจนทำให้ฉันเกือบตกบันได
“เบาๆหน่อยลูกนี่แหละอยากตื่นสายเองถ้าตื่นเร็วก็คงไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้นู้นน้องเขาเสร็จแล้ว”
“มาๆกินข้าวแม่ทำข้าวผัดไว้ให้”
“แม่คะหนูไม่กินได้ไหมเอาไปกินโรงเรียนก็ได้คะมันสายแล้ว”
“โถ่ยัยพี่ทึ่มจอมตื่นสาย”น้องชายของฉันพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะกินข้าว
“ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะไอ้น้องบ้า” ฉันตวาดเสียงใส่น้องชาย น้องชายฉันลุกขึ้นยืนแล้วแลบลิ้นล้อเลียนมาให้ฉัน
“พอๆเลยทั้งพี่ทั้งน้องอะแม่เอาข้าวผัดใส่กล่องให้แล้วนะ”แม่พูดพร้อมกับยื่นห่อข้าวให้
“ปะไปโรงเรียนกันได้แล้ว” พ่อฉันพูดแล้วเดินนำฉันกับน้องไปขึ้นรถ ฉันกับน้องชายหันไปไหว้แม่แล้วก็เดินไปขึ้นรถโดยมีพ่อที่เป็นคนขับรถไปส่งฉันกับน้องที่โรงเรียน
ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง
รถได้เลื่อนมาจอดลงตรงหน้าโรงเรียนของฉันที่มีคุณครูผู้หญิงใส่แว่นผมหยิกสั้นถือไม้เรียวยืนอยู่ตรงประตูเพื่อที่จะให้นักเรียนที่มาโรงเรียนได้ไหว้ก่อนเข้าโรงเรียน ฉันกับน้องไหว้พ่อแล้วก็รีบลงจากรถและวิ่งเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็วเพราะคุณลุงยามใกล้จะปิดประตูโรงเรียนแล้ว ฉันวิ่งไปเข้าแถวหน้าเสาธงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความโล่งอก
“เฮ้อออออออออออออ……….”
หลังจากที่ฉันทำกิจกรรมที่หน้าเสาธงเสร็จแล้วฉันกับเพื่อนๆก็เดินขึ้นชั้นเรียนอย่างเป็นระเบียบจะไม่เป็นระเบียบได้ไงถ้าแตกแถวเดี๋ยวก็ได้ลงไปเดินขึ้นมาใหม่หนะสิอะไรจะเคร่งปานนั้น
สวัสดีทุกคนสงสัยกันหรือเปล่าว่าฉันเป็นใครจริงๆแล้วเธอก็คือฉันส่วนฉันก็คือเธอไงละ5555 ฉันชื่อบีหนึ่งคะเรียกหนึ่งก็ได้ส่วนน้องฉันชื่อบีสองคงเป็นเพราะช่วงที่ฉันเกิดการ์ตูนเรื่องกล้วยหอมจอมซนกำลังดังพอดีเลยละมั้งคะแม่กับพ่อเลยตั้งชื่อนี้ให้><เอ๊ะทุกคนเคยดูกันหรือเปล่าเอ่ย ฉันอายุ18ปีเรียนอยู่เกรด12หรือเรียกง่ายๆว่าม.6นั่นเองสถานะโสดโปรดจีบ0834792382ไม่ใช่ละอนาคตอยากเป็นเมียแจฮยอน(อิไรท์อิบ้า) ความฝันถ้าเป็นไปได้อยากไปออดิชั่นเอสซีผ่านไม่ผ่านค่อยว่ากันทีหลังความสามารถพิเศษเต้นถึงแม้หุ่นจะไม่ค่อยได้ก็เหอะจริงแล้วฉันเป็นคนน่าตาดีนะแต่ทำไมถึงไม่มีแฟนก็ไม่รู้-_-นิสัยของฉันคือบ้าๆบอๆ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้โดยการหายใจทิ้งไปวันๆ ส่วนเพื่อน ฉันมีเพื่อนเยอะแยะเลยละราวๆประมาณ2คนนอกนั้นเป็นศัตรู #เหรออันนี้ไม่ใช่นะฉันล้อเล่นที่จริงก็พอจะสนิทกันทั้งห้องอะแหละไม่ใช่เพราะฉันไม่มีใครคบด้วยนะ เพื่อนฉันสองคนชื่อ แตงโม กับ มะนาวสองคนนี้เป็นเพื่อนรักของฉันตั้งแต่ม.1เลยแหละเรื่องความสวยสู้ฉันไม่ได้หรอกอิ_อิ #แนะนำเสร็จแล้วเรากลับมาเข้าเรื่องกันเถอะ
“ฮาววววววว….” ฉันหาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
“โอ้ยแกจะหาวอะไรกันนักกันหนาตอนกลางคืนไม่หลับไม่นอนเหรอ” มะนาวที่นั่งอยู่ข้างฉันพูดขึ้น
“นอนสิแต่ทำไมรู้สึกนอนไม่อิ่มแฮะ”
“นี่มึงแดกการนอนได้ด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่เว้ยเมื่อคืนกูฝันเพื่อน”
“ฝันว่าไรวะอย่าบอกนะว่าฝันถึงผุชาย555”
“ช่ายยกูฝันถึงแจฮยอน โอ้ยคิดถึงเค้าอีกแล้ว”
“มึงกูคิดถึงเขา”
“เพื่อนกูรักเขา”
“เพ้อแล้วมึงอะๆ”
“ไม่ได้เพ้อเว้ยแต่ในฝันมันเหมือนจริงมากเลย”
“คอยดูเถอะสักวันจะต้องวิ่งตามเค้าให้ทันให้ได้”
“เอ่อพูดเรื่องความฝัน ถ้ากูได้เป็นหมอนะเว้ยกูจะซื้อรถให้มึงเลย”
“รถเลยเหรอวะ งั้นกูขอออดี้นะเว้ย แลมโบก็ได้บีเอ็มก็ดี” ฉันพูดติดตลก
“ได้ๆเพื่อนแต่เป็นโมเดลนะกูจะซื้อให้หมดทุกคันที่มึงอยากได้เลย”
“ฟายยถ้าคิดจะฝันใจต้องใหญ่เว้ยดูกูหนิ”
“ถ้ากูได้เป็นนักร้องกูจะให้ตั๋วเครื่องบินพร้อมบัตรคอนให้มึงเลย”
“ใจใหญ่นะมึงอะกูว่ามึงควรเผื่อใจไว้ด้วยเวลาผิดหวังมามันจะไม่เจ็บหนักนะเว้ย”
“กูรู้เว้ยเพื่อนกูจะพยายามนะคนเราก็ต้องพยามให้ถึงที่สุดดิวะถึงแม้มันจะเป็นแค่ความฝันลมแล้ง
ก็เหอะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดูเศร้านิดๆ
“แต่กูจะไม่ยอมแพ้หรอกเว้ย มึงเคยได้ยินไหมถ้ามึงตั้งใจตีกอล์ฟไปให้ถึงดวงจันทร์ถึงแม้มึงจะตีไม่ถึงมันแต่สุดท้ายแล้วยังไงมันก็ต้องตกค้างกลางดวงดาวอยู่ดี”
“เค กูเป็นห่วงมึงนะเว้ยกูจะเป็นกำลังใจให้ พอๆเลิกดราม่ายิ้มๆไว้เพื่อน”มะนาวพูดพร้อมกับตบไหล่ฉันด้วยความเป็นห่วง
“ปะเพื่อนไปแดกข้าวกันเถอะ”แตงโมที่นั่งอยู่แถวอีกฟากหนึ่งเดินมาหาฉันกับมะนาว ห้องของฉันมีที่นั่งด้วยกันสี่แถวพวกที่เด็กเรียนหน่อยจะนั่งอยู่ข้างหน้าส่วนฉันเป็นเด็กกลางๆเลยนั่งแถวหลัง ฉันนั่งอยู่แถวติดหน้าต่างส่วนแตงโมนั่งอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า
ณ โรงอาหาร
“เฮ้…..มึงแดกไรวะเดี๋ยวกุไปซื้อให้”
“ไม่หิววะกินกันเลย”
“จะบ้าหรือเปล่ามึงยังซีเรียสเรื่องนั้นอยู่เหรองั้นมึงแดกเตี๋ยวกะกูนะกูเลี้ยงเอง”
“เครียดอะไรกันวะพวกมึงหนิ” แตงโมที่ซื้อข้าวเสร็จแล้วเดินมาที่โต๊ะ
“ไม่มีไรหรอกเพื่อนเรื่องเล็กๆ”ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้แตงโม
“มึงได้ยินข่าวยังเรื่องที่เอสเอ็มจะมาออดิชั่นที่ไทย”
“ห๊ะ จริงอะแล้วมึงรู้ได้ไงว่าเอสซีจะมา”
“ก็กูบังเอิญไปได้ยินพวกANGLEมันพูดกันหนะสิ”
“มึงจะไปออหรือเปล่า”
“ไปมั้งวันไหนอะ”
“ได้ยินว่าอีกสี่เดือน ถ้าไปก็ระวังด้วยนะพวกนั้นอะ” แตงโมพูดพลางหันไปทางพวกANGLEที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงโต๊ะที่อยู่ตรงข้ามกับพวกเรา
“เข้าใจแล้วๆ” ฉันรับคำจากเพื่อนด้วยความกังวลเพียงเล็กน้อยระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับแตงโมมะนาวก็เดินมาพอดีพร้อมกับถ้วยก๋วยเตี๋ยว
“มะนาวพรุ่งนี้ไม่ต้องชวนกินนะตั้งแต่พรุ่งนี้จะลดหุ่น”ฉันพูดแล้วก็ทำหน้าตาจริงๆจัง
“ทำไมอะมึงโกดกุออ?”
“มันจะไปออดิชั่น” แตงโมพูดพร้อมกับชี้มาทางฉัน
“ก็นึกว่ามึงโกดกุ”
“วันนี้กลับไง”
“พ่อมารับบ”
“ว่าจะชวนไปกินขนม”
“นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ”
หลังจากกินข้าวเที่ยงกันเสร็จแล้วฉันและเพื่อนก็พากันขึ้นห้อง พอเลิกเรียนฉันก็ไปรอพ่อที่หน้าโรงเรียนโดยที่มีน้องยืนรออยู่หน้าโรงเรียนแล้ว
“ช้าอีกแล้วนะพี่”
“อารมณ์ไม่ดีอย่ามากวนทีน”
“อุ้วแรงงง5555”
ระหว่างที่เรากำลังเถียงกันอยู่นั้นพ่อก็มาถึงพอดีฉันกับน้องก็พากันขึ้นรถ พอถึงบ้านฉันก็แยกตัวไปแกะเพลงเต้นอาบน้ำแล้วก็ลงมากินข้าวข้างล่าง ฉันรีบลงมากินข้าวด้วยความหิวเพราะว่าพรุ่งนี้ฉันต้องออกกำลังกายโดยลดอาหารหนะสิเมื่อฉันเดินลงมาถึงฉันก็เดินไปตักข้าวแล้วก็มานั่ง แม่ฉันทำกับข้าวไว้เยอะเลยแหมะกะว่าจะไม่ให้ฉันลดเลยว่างั้นไม่ว่าจะเป็นขาหมูเอยพะแนงเอยปลานึ่งมะนาวเอยหมูทอดกระเทียมเอยจ้าๆๆระหว่างที่กำลังกินข้าวอยู่นั้นพ่อก็ถามขึ้นมาว่า
“จะจบม.6ละนะมีเป้าหมายยังอยากเป็นอะไร” ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วก็กลืนข้าวลงคอและพูดออกไปว่า
“ยังไม่รู้เหมือนกันคะ”ก็ใครมันจะกล้าพูดว่าอยากเป็นนักร้องเพราะพ่อฉันไม่ชอบเรื่องพวกนี้ฉันคิด
“พูดมาเถอะไม่ต้องกลัวหรอกลูก”แม่ฉันพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ฉันลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วพูดออกไปว่า
“หนูอยากเป็นนักร้องอยู่เกาหลีคะ”
“555555หน้าตาหุ่นแบบพี่เนี่ยนะจะผ่านเลอะ”
“แล้วจะทำไมละหน้าตาอย่างฉันแล้วจะทำไม”
“พอๆเลยพ่อบอกได้คำเดี๋ยวนะพ่อไม่ชอบ”
“มันก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆความฝันมันกินไม่ได้”
“ก็ใช่หนิคะพ่อคอยดูไว้นะหนูจะทำมันให้สำเร็จให้ได้” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวหลังจากนั้นฉันก็ลุกออกจากตกกินข้าวแล้ววิ่งขึ้นห้องทันทีพร้อมกับปิดประตู
ปังงงง!!
Talk:ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะพอดีไรท์ติดธุระบกพร่องตรงไหนก็ฝากติชมด้วยนะคะบางคำอาจจะซ้ำหรือคำผิดยังไงก็ขอประทานโทษ ณ ที่นี้ด้วยนะคะนี่คือนิยายเรื่องแรกที่เป็นฟิคของไรท์เลยขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้าา
How deep is your love ><
ความคิดเห็น