เจ้าหญิงคือนาย เจ้าชายคือฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (rewrite)

บทนำ....

she part

วันหนึ่ง ในตอนบ่ายแก่ๆมันเป็นวันที่ร้อนจับใจ เสียงหึ่งๆดังระงมที่เกิดจากการผู้คนมากมายส่งเสียง ฉันมองดูผู้คนที่จับจ่ายใช้สอยของ ว่าแต่ทำไมคนถึงได้เยอะอย่างนี้นะ ฉันมองซ้ายขวาเพื่อหาทางที่จะแหวกฝุงผู้คนที่มากมาย เพื่อเข้าไปยังร้านที่กำลัง ลดราคา ลดราคาเชียวนะ!!! อาห์ คำว่าเซล นี่มันช่างไพเราะเสนาะหู เจ้าตัวอักษรภาษาอังกฤษสีแดงๆนั่นช่างดูเย้ายวนเสียจริง

ฉันเดินเบียดป้าแก่ๆ อาเจ๊ที่กำลังมองดูหาลู่ทาง ฮึบอีกนิดเดียว เท่านั้นเสื้อสุดเท่ก็จะ …..

หืม..อะไรมาสะกิดแขนกันล่ะนี่ หรือว่า...พวกป้ายยา แย่ล่ะ!! ฉันรีบหันไปทันที ก็พบกับ

ผู้หญิงสองคน.....คึนหนึ่งยืนบิดชายเสื้อไปมา อีกคนหนึ่งก็ยืนหน้าแดงไม่แพ้กัน

หืม...เป็นอะไรกันล่ะนี่ หนึ่งในนั้นเอ่ยปากด้วยท่าทีที่อายๆ

“นายๆ นายซื้อของเป็นเพื่อนแฟนเหรอ “

อะไรกันอีกล่ะเนี่ย จะรู้ไปทำไมกันนะ แล้วจะย้ำไปทำไม เออ..รู้ตัวดีว่าตลอดชีวิต17ปีที่ผ่านมาโสดตลอดชีพ

“เปล่าเราไม่มีแฟน “ ฉันอกจะหงุดหงิดนิดๆนะเนี่ย

ผู้หญิงสองคนนี้หันไปซุบซิบกัน “ไม่มีแฟนด้วย” อะไรประมาณนี้ล่ะ ก่อนจะหันมาพูดต่อ

“คือว่า ….” เอาบิดเข้าไปเสื้อขาดหมดแล้วมั้ง “นายน่ารักมากเลย เราขอเบอร์นายได้ไหมอะ”

อือหือ..จีบกันกลางตลาดเลยเรอะ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“ขอโทษนะเราโกหกน่ะ เรามีแฟนแล้ว “ ใช่ซะที่ไหนล่ะ ฉันยังเหี่ยวแห้งแฟนเฟินเนี่ยไม่เคยมีกับเขาหรอก

“ไม่เป็นไร เราขอเป็นกิ๊กก็ได้ “ โอ้วอะไรทำให้ she คิดเยี่ยงนี้

ฉันอดไม่ได้ที่จะยืนเท้าเอวต่อว่า

“ขอโทษนะฉันไม่ชอบผู้หญิง “
สองคนนั้นเหวอไป พักหนึ่ง เป็นไงล่ะเจอคนอย่างฉัน ก่อนหันหลังเดินหนีไปแต่ก่อนไปพวกเธอทิ้งคำๆนี้ไว้ให้ฉัน

“โธ่เอ๊ย...เป็นเกย์ก็ไม่บอก “

ก...

เกย์

เกย์........

คะ...ใคร..เป็นเกย์กัน

ฉันเป็นผู้หญิงเฟ้ย!!!!!!

he story

เวลายามบ่ายคล้อย ของเมืองหลวง ริมทางเดินฟุตบาทสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น ใบไม้ที่หมดอายุขัยปลิดปลิวลอยออกจากขั้วชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือบนม้านั่งริมฟุตบาท เขามองดูทิศทางที่เพื่อนของเขาน่าจะมา เวลาผ่านล่วงเลยอย่างน่าเบื่อ

เขาได้แต่ทอดถอนหายใจ ในการไม่ตรงต่อเวลาของคนที่เผ้ารอ
ทันใดนั้นเขาก็เห็นคนๆหนึ่งเดินมาตามทางเดิน ใกล้เข้ามาเรื่อยๆในมือมีห่อกระดาษที่ดูท่าทางหนัก
ภายใต้ร่มเงา ทำให้เห็นอะไรไม่ชัดอย่างใจคิด

จนกระทั่ง คนๆนั้นเดินออกมาต้องแสง
ราวกับมีแสงสะท้อนเข้าในหัว โลกทั้งใบเกือบหยุดหมุน หัวใจเต้นโครมๆ อย่างหยุดไม่อยู่
มือของเขาได้แต่กุมหัวใจเอาไว้

ยิ่งมาใกล้ หัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้น ผมยาวประบ่า ผิวขาวละเอียดราวกับไม่เคยแสง ริมฝีปากบางสีชมพู ดวงตาที่กลมโตสวยงามราวกับกางกั้นเอาแสงดาวมาอยู่บนพื้นโลก
แม้ว่าใบหน้าของคนที่เดินเข้ามาใกล้จะบึ้งตึง เหมือนไม่พอใจในอะไรสักอย่าง

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้ความงามลดลงเลย

“ยัยกิ่งนะยัยกิ่ง วิกกับเสื้อผ้าของตัวเองแท้ๆทำไมไม่รู้จักเอาไปนะ “

เสียงที่ดูหนักแน่น บ่นพึมพำไปเรื่อย พร้อมกับเดินผ่านหน้าเขาไป

อะไรบางอย่างทำให้เขา รู้สึกว่าถ้าปล่อยให้คนๆนี้หายไป เขาคงไม่อาจให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต

“คุณครับ “ ร่างบอบบางนั่นหันมา พร้อมกับสะดุดเนินทำให้ของที่หอบมาล่วงหล่นจากอ้อมแขน

“เฮ้ย!! โธ่เอ๊ย “ มือบอบบางเกาหัวอย่างหงุดหงิด เมื่อเสื้อผ้าชุดสวยล่วงหล่นบนพื้น

มันเป็นความผิดของเขาเอง
ความเจ็บปวดหน่วงอยู่ในอก เมื่อทำให้คนตรงหน้าเดือดร้อนเพราะตัวเอง ทำให้เขาต้องรีบลุกไปช่วยเธอ
“ให้ผมช่วยนะ “

ใบหน้างดงาม มองขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะตอบ

“ขอบใจ “

เขารีบกุลีกุจอช่วยเก็บ อารามที่รีบร้อน ทำให้เขาจับมือคนตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ใจเต้นโครมคราม จนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน
“ขอโทษครับ “ แม้ว่ามือขวาจะยังไม่ปล่อย

ใบหน้าหวานจ้องมองอย่างไม่พอใจ
ตายล่ะ นี่เขาทำอะไรลงไป คนตรงหน้าจะคิดยังไง แรกพบ ก็ทำตัวไม่เป็นสุภาพบรุษเสียแล้ว

“ขอโทษแล้วก็ปล่อยสิ “ คิ้วคู่สวยขมวดตามอารมณ์
มันทำให้เขารู้สึกตัว และยอมปล่อยมือ

ร่างบอบบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันหลัง ทำท่าจะจากไป

ไม่ได้นะ จะปล่อยเธอไปแบบนี้ไม่ได้
“คุณครับอย่าพึ่งไป “

ร่างบอบบางนั่นหันมา

“มีอะไร “ น้ำเสียงฟังดูห้วนๆอยู่ในที แน่ะล่ะเขาทำตัวรุ่มร่ามก่อนนี่นา แต่เขาจะหยุดอยู่แค่นี่ไม่ได้

ราวกับภาษาไทยไม่ใช่สิ่งที่พูดอยู่เป็นประจำ อักขระก็ดูเหมือนจะขาดหายไป

“เอ่อ...คือ...คุณน่ารักมากเลยครับ มีเบอร์ไหมครับ ผมอยากรู้จักคุณ “

คนตรงหน้าผงะไปเล็กน้อย คงจะตกใจสินะ จีบกันซึ่งๆหน้าแบบนี้

เจ้าของใบหน้างดงามตอบกลับมา
“ ไม่มี “ ร่างบางหมุนตัวหันหลังกลับทันที แย่แล้ว

จะว่าน่าเกลียดยังไงก็ยอมล่ะ เขาคว้าแขนเล็กตรงหน้าเอาไว้

“อย่าพึ่งไปสิครับ ผมขอแค่เป็นเพื่อนก่อนก็ได้ “

คิ้วคู่สวยขมวดยิ่งขึ้น ดวงตากลมโตหลับลงเหมือนจะอดกลั้นอะไรบางอย่าง

เขารู้ว่าทำแบบนี้ไม่ถูก แต่ทำใจที่จะปล่อยให้คนตรงหน้าหายไปไม่ได้เด็จขาด

“ ปล่อย... นับหนึ่งถึงสาม ...ปล่อย “

เขาปล่อยให้เธอนับ เอาไงเอากันเขาอยากรู้จัก คนตรงหน้าจริงๆ จนกระทั่งถึงสาม

เปรี้ยง!!!

กำปั้นลุ่นๆไม่มีรู เข้าตรงครึ่งปากครึ่งจมูกพอดี ทำเอาลงไปนั่งกับพื้นทันที

เธอก้มลงมาเพื่อพูด

“จำไว้นะ มีกฎอยู่สามข้อที่ ควรจำใส่สมองน้อยๆของแกเอาไว้ เวลาจีบผู้หญิงเนี่ย ข้อที่หนึ่งนะ อย่าแตะต้องตัวเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต ข้อที่สอง หัดฟังเธอพูดซะบ้าง ข้อที่สาม... “คนตรงหน้าหลับตาลงอีกครั้ง เพื่อดูเหมือนจะระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

ก่อนจะจับผมที่ยาวประบ่า แล้วกระชากวิกออกเผยให้เห็นทรงผมสั้นเกรียนติดหนังหัว
“หัดแหกตาดูให้ดีๆโว้ย!! กรูผู้ชาย เข้าใจชัดมั้ยหา!!! “

โอ้วไม่นะนี่เขาตกหลุมรักผู้ชายหรือนี่ ใครก็ได้ ฆ่าเขาทีเถอะ

…................................