ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Love Question?? ตอบคำถามรักกับยัยคุณหนูสุดเริด!!!

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 พบกันครั้งแรก

    • อัปเดตล่าสุด 7 ส.ค. 57



    Love Question?? ตอบคำถามรักกับยัยคุณหนูสุดเริด!!!

     

    ตอนที่ 1 พบกันครั้งแรก

     

                      “จ้อกแจ้ก จอแจ วี้ดวิ่ว สะดิ้งติ่งมากน้อง” สารพัดเสียงมากมายที่หลุดมาจากลำคอของผู้

     มางานเลี้ยงวันเกิดคุณหญิงไพริณ งานวันเกิดที่จัดขึ้นอย่างอลังการงานสร้างทุ่มทุนกว่าสิบล้านบาท

    เพื่องานวันเกิดสุดแสน เพอร์เฟค ของคุณหญิง-0- และฉันคุณหนูเชอเลนที่ใครๆต่างอิจฉาความ

    เริดของฉันทั้งหน้าตา การเรียน ความรวยระดับเศรษฐีและนามสกุลสุดแสนจะอลังการ><ได้มายืน

    ปั้นหน้านางฟ้าพูดคุยหัวเราะกับเหล่าไฮโซโก้หรูเพื่อผูกมิตรไมตรีตามที่คุณแม่ผู้ประเสริฐของฉัน

    ได้สั่งไว้หลังจากนั้นก็หายตัวเข้ากลีบเมฆไปโดยทิ้งฉันให้คุยกับคุณหญิงทั้งหลาย กราบ

    ขอบพระคุณท่านแม่ ณ จุดๆนี้ -..-      หยุดก่อน!!! อย่าเพิ่งตีความว่าฉันเป็นคนดีขนาดนั้นแต่ที่มาก็

    เพราะคำสั่งท่านแม่ที่ขู่ไว้ว่าถ้าแกไปฉันจะไม่ระงับบัตรเครดิตแกหึ ถ้าไม่มีคำขู่นี้ละก็อย่าหวังว่า

    คุณหนูเชอเลนคนนี้จะยอมมาสถานที่ที่มีคนเยอะแยะยั้วเยี้ยขนาดนี้-*- เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาฉันจะ

    แนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จักเป็นบุญต่อชีวิต ที่ได้เกิดมา อ้อ!!ไม่ต้องซึ้งละ บอกไว้ก่อนอย่ามาดราม่า

    แถวนี้ฉันไม่ต้องการเห็น เข้าเรื่องเหอะเยอะละ ฉันคุณหนูธิดานัน  หงส์อรรมริณย์ ชื่อเล่น เชอเลน

    เรียนอยู่มัธยมศึกษาปี่ที่6จะจบแล้วจ้า อ้า~อ้า(เอ็กโค่เพื่อ - -??) สเตตัสโสดค่า จีบได้ว่างเสมอค่ะ

    อุ้บ!!~~ไม่ใช่ละ  คุณพ่อเป็นนักธุรกิจดาวรุ่งพุ่งแรงแต่หน้าเก่านะจ้ะ ส่วนคุณแม่ก็เป็นหัวหน้า               สมาคมสารพัดที่ชาตินี้ฉันคงจำไม่ได้และไม่คิดจะจำ - - ด้วยเหตุที่ทั้งสองมีหน้ามีตาในสังคมลูก

    สาวอย่างฉันจึงต้องเพอร์เฟคตลอดเวลาเหมือนพวกท่าน  ใครถามอะไรต้องตอบได้หมดเหมือน

    รายการแฟนพันธุ์แท้ก็ไม่ปาน        กลับมา ณ ปัจจุบัน ตอนนี้ฉันว่างมากกกกเพราะฉันแทบจะไม่

    รู้จักใครเลยลืมบอกชีวิตฉันครึ่งชีวิตนี่แทบไม่ได้อยู่เมืองไทยเลยส่วนมากจะไปอยู่ที่อังกฤษซะ

    มากกว่า เพิ่งจะกลับมาได้ปีสองปีที่ผ่านมานี่เอง เฮ้อ~~พูดถึงก็คิดถึงเพื่อนๆที่นั้นไม่รู้จะเป็นไงกัน

    บ้าง ชิ!!คุณแม่นะคุณแม่อยู่ดีๆก็ให้ฉันมาอยู่ประเทศไทยแล้วบังคับให้เรียนให้จบพร้อมข้อร้องว่า

    เอาคะแนนดีๆมาเชยชมที่บ้านด้วยนะ ถึงตอนที่ฉันอยู่อังกฤษจะเที่ยวเยอะไปนิดแต่ก็ไม่เคยนอกลู่

    นอกทางเลยสักครั้ง -*- ไหงถึงลากฉันกลับเมืองไทยได้ละเนี่ย ตอนแรกฉันแทบจะกระอักเลือดตาย

    ความร้อนของที่นี่เผาหน้าฉันจนหน้าลอกแต่ดีนะที่ฉันมีครีมกระปุกละเป็นหมื่นช่วยเอาไว้ไม่งั้น

    คนอย่างคุณหนูเชอเลนไม่ทนอยู่มาได้เป็นปีแบบนี้หรอก!!! นี่พูดเลย!!!!

    ตุ้บ

    “ว้ายยย!!!” อยู่ๆก็มีชายแปลกหน้าเดินมาชนฉันจนเกือบล้มแต่ชายแปลกหน้าคว้าแขนฉันแล้วดึงเข้าหาตัว สภาพจึงไม่ต่างอะไรจากการกอดกันเลยเพราะระดับหน้าฉันตอนนี้อยู่บนอกกว้างจากการสัมผัสเมื่อกี้ทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีซิกแพค หุ่นนี่ไม่ต้องพูดถึงแค่เสี้ยววินาทีที่สัมผัสฉันก็รู้แล้วว่าหุ่นต้องดีมากแน่ๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะชมหุ่นผู้ชายแต่ตอนนี้ต้องเคลียสภาพตอนนี้ให้เรียบร้อยก่อน!!

    “ปล่อยฉัน”แล้วชายตรงหน้าก็ปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระแล้วส่งยิ้มแห้งๆมาให้

    กึก   ตึก~~ตึก~~เสียงหัวใจที่จังหวะการเต้นเริ่มไม่ปกติเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันเงยหน้าเห็นชายที่เดินชนฉันเมื่อกี้ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยยยT^T ฮ้า~~หล่อจัง เฮ้ย!! ไม่ใช่สิ

    “ขอโทษนะครับ”

    “...”

    “คุณ..คุณครับ เฮ้!!ยังอยู่ไหมครับ”แล้วเขาก็โบกมือไปมาตรงหน้าฉันจนฉันเริ่มเรียกสติกลับเข้าร่าง

    “อะ..เออ..ค่ะอ้อ!!ไม่เป็นไรค่ะ ขะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ”แล้วฉันก็ชิ่งออกจากตรงนั้นเลยไม่อยู่ให้เป็นภัยต่อหัวใจฉันหรอกแต่แปลกจังทำไมรู้สึกอย่างงี้นะ ใครรู้บ้างช่วยบอกฉันทีTOT

     

     

     “แม่!!!”ระดับเสียง100เดซิเบลที่คนฟังเป็นต้องปิดหู กำลังใช่เสียงตะโกนเรียกมารดาสุดที่รักของตน“แกจะตะโกนทำไมห้ะ!! อยู่กันแค่นี้”เป็นไปตามคาดคุณแม่สุดน่ารักของฉันด่ายับอีกตามเคยเวลาฉันใช้เสียงระดับนี้                                                                                                                          
    “จะอะไรก็ชั่งหนูไม่สน
    ! เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านสักทีหนูคุยจนน้ำลายแห้งหมดปากแล้วนะ”พูดจบคุณแม่ก็ตรงเข้ามาตะปบปากฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ชิ!!ก็คนมันเบื่อจะให้ทำไงละ ถึงฉันจะยอมมาแต่ฉันก็ไม่คิดจะอยู่จนจบงานหรอกนะสาวนักปาร์ตี้อย่างฉันมีอีเว้นเยอะจะตาย ฉันไม่ยอมฝังตัวอยู่ที่นี่จนจบงานแน่ๆอะ-0-                                                                                                             
    “แหม่ แกจะรีบไปไหนห้ะ
    !!คุณหญิงยังไม่ได้เป่าเค้กเลยออกไปตอนนี้มันน่าเกียจใครเห็นอายเขาตายเลย”อีกละ!!-*- อะไรก็คนอื่น!!จะแคร์ทำไมสายตาคนอื่นอะ  นี่!!แคร์ฉันนี่ฉันเป็นลูกนะเว้ยยย

     “แม่อะ!!ไม่อยากอยู่แล้วที่นี่น่าเบื่อจะตาย”แล้วฉันก็เบะปากทำหน้าเบื่อโลก                                     

    “งั้นเอางี้ ฉันมีขอเสนอให้แก”แล้วคุณหญิงแม่ก็แสยะยิ้มชวนขนลุกมาทางฉัน เห็นงี้สาวมั่นอย่างฉันก็มีหวั่นเล็กน้อยนะ                                                                                                                          
    “ว่ามาเลยค่ะ” - -
    ;; พูดไปเช็ดเหงื่อไป ขอเสนอคุณแม่ไม่เคยจะธรรมดาเลยสักครั้งจึงเป็นที่หวั่นใจของ
    ทุกคน                                                                                                                                      
    “ฉันอยากให้แกมีเพื่อนจากงานนี้กี่คนก็ได้ไม่ว่า แต่ต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น
    !!”เพื่อ??ผู้หญิงเป็นเพื่อนไม่ได้
    เรอะ                                                                                                                                     
     
    “ทำไมต้องเป็นผู้ชายด้วย”    
                                                                                                                  

    “ก็แกมีแต่เพื่อนผู้หญิงหาเพื่อนผู้ชายเป็นเพื่อนบ้างอะไรบ้างเพื่อมีปัญหาอะไรจะได้ปรึกษากันได้”รู้สึกสิ่งที่หม่อมแม่พูดมาจิไม่เกี่ยวแต่อย่างใด -.
    ,- ช่างเถอะคนอย่างฉันหาเพื่อนได้อยู่แล้ว

    “จัดไปค่ะ”แล้วฉันก็วิ่งแท็กๆออกไปอย่างดีด๊า กรี้ดดดฉันกำลังจะได้ออกจากงานคุณหญิงอะไรนี่สักที บอกเลยว่า>>>ปริ่มมากกกกก ><

    แล้วปัญหาก็ปรากฏตามมาอย่างเร็ว แล้วฉันจะหาเพื่อนยังไงละทีนี้ - -;; ว่าแล้วก็หันซ้ายหันขวาหันไปหันมาหันจนคอหักตาย ไม่ใช่ละ!!!-*-

    ยิก ยิก ใครมาสะกิดฉันห้ะ!!เดี๋ยวแม่ก็ตบล้มเลยนี่คนกำลังหาเป๋าหมายอยู่ ถึงอย่างงั้นฉันก็หันหน้าไปตามแรงที่สะกิดฉันเมื่อกี้ อุ้ต๊ะ!! ตกใจแปป มีคนหล่อมาทัก อี้ด~อี้ด~(กรี้ดในใจ-..-)                   

     

    “สวัสดีครับ” พอเขาเห็นฉันก็เปิดปากพูดขึ้น                                                                                 
      
    “อ่า..สวัสดีค่ะ”       
     
    “ชื่อมิเอลนะครับ แล้ว...
    ?”พร้อมผายมือมาทางฉันเป็นเชิงถาม 
     
    “เชอเลนค่ะ ยินดีที่รู้จักค่ะมิเอล
    ^^”หลังจากนั้นเราก็คุยนู่นคุยนี่จนสนิทกันในที่สุด                    

     พรึบ นั้นคุณแม่นี่!! เพียงเสี้ยวนาทีฉันก็ลากแขนมิเอลไปหาคุณแม่ด้วยความเร็วเหนือแสง ชิ้ง ชิ้ง   
     

    “คุณแม่ค่า~~เชอเลนพาเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักค่ะ”คุณแม่ที่คุยกับเหล่าคุณหญิงคุณนายทั้งหลายหยุดคุยแล้วหันมาทางเสียงของฉันกันทั้งวง - -::เออคือ...บางที่ฉันก็อายเป็นนะ แล้วก็เป็นงานหนักของฉันที่ต้องยกมือไหว้ทุกคน มือหงิกกันพอดี-*-  
                     
                                                       
     
    “คุณแม่นี่มิเอลค่ะ  มิเอลนี่คุณแม่ของเชอเลนเอง”    
                                                                                                            

    “สวัสดีจ้ะ มิเอล”     
                                                                                                                            

    “สวัสดีครับคุณแม่เชอเลน”แล้วทั้งสองก็คุยนู่นคุยนี่ตามภาษาคนรวย ก่อนที่อะไรๆจะมากไปกว่านี้ฉันก็สะกิดคุณแม่ไว้ซะก่อน     
                 
                                                                                                   
    “แม่ค่ะ อย่าลืมที่คุณแม่พูดไว้สิค่ะ”ทั้งสองหยุดคุยกันทันที่ฉัน

    เรียกแม่แล้วทวงสัญญาที่คุณแม่พูดไว้

    “แหม ยังไม่ลืมอีกนะเรา”คุณแม่จิจ๊ะนิดหน่อยแล้ว ก็ปล่อยตัวฉันไปพร้อมกับที่มิเอลขอตัวไปหาเพื่อนเขาเช่นกัน

    “ไปก่อนนะค่ะแม่ บ๊ายบายนะมิเอลแล้วเจอกันใหม่”หลังจากนั้นฉันก็เดินเชิดฉายออกไปจากงานอย่างสง่างาม ฮี่ๆๆ~ สบายใจได้ไปปาร์ตี้ ><

     

    อีกด้านหนึ่งหลังจากขอตัวออกมาจากสองแม่ลูกตระกูลหงส์อรรมริณ ก็เดินไปหวังจะหาเพื่อนที่มาด้วยแต่ไม่ทันไรเจ้าตัวก็ถูกสกิดจากด้านหลังโดยฝีมือคนที่ตนกำลังตามหาอยู่

    “ไง ไปไหนมาละนั้นยิ้มมาแต่ไกลเชียว”

    “ได้คุยกับสาวสวยนิดหน่อยวะว่าแต่แกหาน้องเขาเจอยังอะ”



    ต่อค่ะ

     

    “ไม่เจอวะ เฮ้อ~เมื่อไหร่เราจะเจอกันสักที”

    “อย่าคิดมากน่าลีโอผู้หญิงมีตั้งเยอะตั้งแยะจะหาใหม่ก็ได้ไม่เห็นจะเป็นไร”มิเอลพูดไปตามความคิดของคนเจ้าชู้

    “ฉันไม่ใช่แกนะเว้ยยย จะได้หาใหม่ได้ทุกวะ ไอคนเจ้าชู้หูไหม้กระทะดำ!!”ว่าแล้วผมก็สวดมันสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้มันมานานละ

    “ใครบอกแกว่าฉันเจ้าชู้ เขาเรียกกันว่าเป็นคนเฟรนลี่หรอก” ดูมัน

    ยังจะแถอีก ผมเป็นเพื่อนกับมันได้ยังไงนะจนตอนนี้ก็ยังคงสงสัยอยู่เลยตั้งแต่เรียนที่ฝรั่งเศสละผมไม่เห็นว่าไอเพื่อนผมคนนี้มันจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยสักคน

    “แล้วจะเอาไงต่อละทีนี้”มิเอลถามขึ้นขึ้นเมื่อผมนิ่งเงียบไป ผมว่าสายของผมมีคุณภาพพอนะ แต่ทำ ไมยังหาไม่เจอนะ ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งผมต้องได้พบน้องเขาแต่เมื่อกี้ผมชนใครก็ไม่รู้แต่หน้าคุ้นๆนะครับแต่จำไม่ได้ชั่งเหอะสนใจคนที่ผมกำลังตามหาต่อดีกว่า
    
    "หน้าแกดูฝันกลางวันมาก ไปๆกลับบ้านอยู่ไปก็เบื่อเปล่าๆ"แล้วเราสองคนก็เดินขึ้นรถกลับบ้านผมลืมบอกว่าผมไม่ได้เอารถมาเนื่องจากเพื่อนข้างๆผมบอกว่าเอามาทำไมเกะกะที่จอดรถบ้านคุณหญิงเปลืองน้ำมันอีกต่างหาก
    
    ดูมันรวยจะตายแต่ขี้งกเป็นบ้าเลยอยากรู้ไหมละครับว่าทำไมผมจะบอกให้ก็ได้ เห็นมันหม้อผู้หญิงอย่างงี้นะครับแต่มันกำลังทำงานพร้อมเรียนไปด้วยนะครับทึ่งละสิ ครอบครัวมันนี้อย่างรวยอะครับ มีสาขาอยู่เกือบทั่วโลกตอนเรียนอยู่ที่ฝรั่งเศสมันก็ทำ งานควบกับการเรียนไปด้วยที่สาขาฝรั่งเศสพอกลับมาไทยมันก็เรียนปี2พร้อมทำงานที่สาขาไทยด้วย มันเลยทำให้ไอมิเอลเป็นคนรู้คุณค่าของเงินจนงกนั้นเอง-*-
     
     
     ฟี่~ฟี่~เสียงลมหายใจแผ่วเบาเข้าออกสม่ำเสมอเป็นตัวบ่งบอกว่าเจ้าของเสียง
    กำลังล่องลอยอยู่ในห้วงแห้งความฝัน โดยไม่รู้ตัวประตูห้องนอนก็ค่อยๆเปิดขึ้น
    โดยฝีมือของผู้เป็นมารดาที่ค่อยๆเดินไปที่ข้างเตียงมองดูร่างที่นอนด้วยท่าทีสงบ
    พร้อมส่ายหัวน้อยด้วยความเหนื่อยใจ
    
    
    “เชอเลน ตื่นได้แล้ว!!”คุณหญิงสกิดร่างบนเตียงพร้อมเรียกชื่อไปด้วย 
    
    
    “....”
    
    
    “เชอเลน!! ตื่น!!!!”แล้วคุณหญิงก็ต้องหมดความอดทนเมื่อลูกสาวของตัวเองนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
    
    
    “ห้ะ!!!”ร่างบนเตียงสะดุ้งตื่นทันทีที่คุณหญิงตะโกนเรียกสุดเสียง”โถ แม่ตะโกนทำไมเนี่ย ฮ้าว~”
    พูดจบก็ยกมือเรียวสวยมาปิดปากหาวหวอดๆ
    
    
    - -+ แกยังจะนอนลงอีกเหรอ!!! นี่!!เห็นกระดาษแผ่นนี้ไหมห้ะ!!!”
    กระดาษขนาก A4โชว์หลาอยู่ระดับเดียวกับตาของฉัน 
    ทันทีที่คุณแม่ชู้กระดาษตาที่กลมโตดูน่ารักต้องเบิกกว้างอีกเท่าตัว
    “คะ..ใคร เอามาให้แม่ดูเนี่ย”ฉันตอบแม่ด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาT^T 
    ความเครียดเข้าครอบงำตัวฉันแทบจะกลืนกิน 
    มันจะไม่เครียดเลยหากกระดาษใบนี้ไม่ใช่ใบเกรด!!!!อันสัปดนของฉัน T T
    ฮือ~ฮือ~ ลาตายแปป T.T
    
     
    “ใครเอามาให้ไม่สำคัญ...แต่ทำไมใบคะแนแกถึงได้ห่วยแตกอย่างงี้ห้ะ!!!!”
    แม่ถามหนูแล้วจะให้หนูไปถามใครละ ดูแม่โกรธมากมายอะแล้วจะให้ทำไงได้ก็ฉันไม่ถนัดวิชานี้นี่ (T_T)
    
    
    “กะ...ก็...หนู..มะ..ไม่ค่อยถนัดวิชานี้นี่ค่ะ”
    
    
    “ไม่ต้องห่วงน้ะจ้ะลูกรักแม่ไม่ยอมให้ลูกเป็นจุดด้อยของตระกูลเราแน่นอนเพราะฉะนั้น”
    แล้วคุณแม่ก็เงียบไป สักพักคุณแม่ก็ยิ้มอย่างนางมารขึ้น กึก ขนลุกซู่เลยฉัน- -^พร้อมกับพูดต่อ
    
    ”แม่ไปปรึกษากับเพื่อนสนิทสุดๆของแม่มาแล้วว่า...ลูกของเพื่อนสนิทแม่เรียนเรื่องนี้เก่งมาก
    เพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสแต่แม่ไม่เคยเห็นหน้าหรอกที่จริงก็เคยเห็นนะแต่ตอนนั้นเขายังเด็กอยู่
    รู้สึกลูกเคยเจอพี่เขาแล้วแหละแต่เป็นตอนเด็กๆนะ ลูกคงจำไม่ได้หรอกแต่นั้นไม่สำคัญ”
    
    
    “อย่าบอกนะค่ะว่า...”ยังพูดไปทันจบคุณแม่ก็พูดแทรกขึ้น ตอกย้ำความจริงที่ฉันคิดไว้ให้มั่นใจยิ่งขึ้น
    
    
    “ใช่จ้ะ อย่างที่ลูกคิดแม่คุยกับเพื่อนแม่แล้วว่าจะให้พี่เขามาสอนเราที่บ้านพร้อมติววิชาอื่นๆ
    ที่ต้องเอาไปใช้สอบมหาลัยด้วยควบคู่กันไปเลย ดีไหมจ้ะ ^^
    ชะงัก!!กระทันหัน ฝันร้ายชัดๆ!!ที่ให้มาติวมันก็ดีอยู่หรอก
     แต่!!เวลาปาร์ตี้ดี้ด๊าเวลาช้อปปิ้งของฉันก็ต้องหายไปด้วยนะสิ 
    ม้ายยยนร้าฉันไม่ยอมเด็ดขาด T0T
    
    
    “คุณแม่ค่ะ!!หนูว่าหนูอ่านหนังสือเองได้ค่ะไม่ต้องให้พี่เขาลำบากมาสอนหรอกค่ะ^^;;
    “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดแกนะ - -+ ถ้าคิดจะออกไปปาร์ตี้ข้างนอกละก็ขอบอกเลยว่า งด!!
    เหมือนมีใครเอาน้ำร้อนมาสาดหน้าฉันอย่างแรง งดปาร์ตี้!!! งดปาร์ตี้!!!!! งดปาร์ตี้!!!!!!!!!!!!!!
    กรี้ดๆๆๆๆๆๆ ดูปากณัชชานะค่ะ-0- งด-ปาร์-ตี้ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
     เชอเลนรับมิด้ายยยT^T (ตกลงณัชชาหรือเชอเลน - -;;) ปล่อยดิฉันไปเถอะ ดิฉันบ้า   
    กรี้ดดดฉันจะบ้า!! คุณแม่ทำร้ายลูกสาวตัวน้อยๆอย่างฉันได้อย่างไร กระซิกๆ
    
     
    “ไม่ต้องมาดร่าม่า ฉันจัดการไว้เรียบร้อยแล้วเริ่มอีกสองวัน”
    แล้วคุณแม่ก็เดินมาดคุณนายออกไปทิ้งไว้แต่ฉันที่กำลังจะตายในไม่ช้า
    โดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ หมด!!หมดกันชีวิตฉันฝันร้ายกำลังจะคืบคานมาชัดๆ
     และในเพียงเสี้ยวนาทีถัดมารอยยิ้มนางมารก็ค่อยๆปรากฎขึ้นบนริมฝีปากสวยได้รูป
    พร้อมกับความคิดเจ้าของริมฝีปาก
    
    
    หึ ถ้าคิดว่าสอนฉันได้ก็สอนไป : )’
     
     
     ณ บ้านของผมเอง#ลีโอ หลังเลิกเรียนผมเรียนมหาลัยแล้ววันนี้มีแค่ไม่กี่วิชานะครับก็
    เลยกลับมาถึงบ่ายโมงพอดีโดยมีเพื่อนอย่างมิเอลมาส่งรถประจำผมยางรั่วกระทันหันนะครับ
    
     "กลับมาแล้วฮะ"เมื่อรถของมิเอลจอดลงที่บ้านแล้วมันก็ขับออกจากบ้านรีบจะไปปาร์ตี้สังสรรค์
    ตามภาษาของมัน 
    
    "อ้าวลีโอกลับมาแล้วเหรอลูกมาๆมานั่งนี่สิลูกแม่มีอะไรจะคุยด้วย"
    เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็เดินเข้าไปนั่งที่โซฟากลางบ้านตามคำบอกของคุณแม่
    
    
    “มีอะไรหรอฮะ”ผมถามพลางมองคุณแม่ที่เหมือนจะพูด
    แต่ก็ไม่พูดอะไรออกสักที
    
    
    “แม่พูดมาเถอะครับ”
    
    
    “คือเพื่อนสนิทแม่มีลูกสาวอยู่คนหนึ่งเขาเรียนวิชานี้ไม่รู้เรื่อง
    แถมอยู่ม.6แล้วด้วย
    ใกล้สอบเข้ามหาลัยแล้วด้วย”คุณแม่เว้นช่วงหายใจเข้าปอดนิดหน่อยแล้วค่อยเราต่อ
    
    
    “อ่าหะ”
    
    
    “คือแม่บอกเพื่อนแม่ไปแล้วว่าจะให้ลูกไปสอนน้องเขาให้
    เพราะว่าแม่เห็นว่าลูกเรียนวิชานี้และวิชาอื่นๆเก่งด้วย
    แล้วมหาลัยที่น้องจะเข้าก็เป็นมหาวิทลัยเดียวกับลูก”
    
    
    “แม่จะให้ผมไปสอนน้องเขาจริงอะ”
    
    
    “นะลูกแม่รู้ว่าแม่ไม่ได้ปรึกษาลูกก่อนแต่เพื่อนแม่ปรึกษามาแบบนี้แม่ก็อยากจะช่วยเขานี่”
    เชื่อแม่เขาเลย ทำอะไรไม่เคยจะปรึกษาผมก่อน 
    เฮ้อ~แต่เอาเถอะก็แค่ไปสอนวันๆผมไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วด้วย
    
    
    “ก็ได้ฮะ แล้วน้องเขาเป็นใครละครับ”
    
    
    “แม่ก็ไม่เคยเห็นเหมือนกันแต่แม่เคยเจอน้องเขาตอนเด็กๆ
    ลูกก็เคยเจอนะแต่ตอนนั้นลูกยังเด็กอยู่เลย คงจำไม่ได้หรอก
     พรุ่งนี้ลูกก็ไปหาน้องเขาได้เลยนะ นี่จ้ะ ตารางเรียนน้อง แม่ไปละมีนัดกับเพื่อนๆ”
    
    
    “ครับ โชคดีนะครับ” คุณแม่บอกลาแล้วลุกขึ้นออกจากบ้านไป
     แต่ตัวผมยังคงนั่งที่เดิมอยู่ตรงนั้นจ้องมองตารางเรียนของน้องที่ผมต้องไปสอน
    กลับมาไม่ถึงเดือนมีอะไรให้ทำอีกแล้ว^^;;
    
    
    ############################################



    100% แล้วจ้า  อ่านเสร็จแล้วอย่าลืมคอมเม้นนะ เค้าขอT/ \T

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×