Sure to love ? แน่ใจมั้ยว่าจะรัก ?

Penny'z 

#ไรท์ผู้น่ารักกระดุ๊งกุ๊งกริ๊งกระดิ่งดิ๊งด๊องก๊องกิ๊งก๊องแก๊งกิ๊งกั๊งกั๊กกุ๊ง

กราบสวัสดี รี้ดผู้น่าชัง เอ้ย น่ารักทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่นิยายเรื่องแรกของไรท์นะคะ และในเมื่อมันเป็นเรื่องแรกก็ขอให้เข้าใจว่า ไรท์ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์มากนัก เขียนก็อาจจะผิดๆถูกๆ การเว้นบรรถัดอีก (แต่ทุกตอนไรท์พิมพ์ในมือถือหมดเลยน้า เพราะว่า ไรท์ขี้เกียจใช้คอมมม ไรท์ชอบมีปัญหากับคอม ตีกันประจำ5555+)  นั่นแหละค่ะ แต่ยังชอบที่จะแต่งนิยายคือเวลาว่างๆ ก็จะหยิบมาแต่ง แต่ส่วนมากมักจะไม่ว่าง ด้วยหลายเหตุผลและหลายประการประกอบกับคำว่า ขี้เกียจที่ได้ครอบครองทุกสิ่ง ดังนั้นจึงไม่ต้องห่วงเรื่องการอัพเรื่องนะคะ เพราะว่าไรท์จะมาอัพตอนมีอารมณ์ซะมากกว่า55555555 //อุ๊ย รองเท้าใครลอยมา  

แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ ไรท์จะเอาจนจบแน่ๆ ไม่ค้างแน่นวล แต่ระยะเวลา ก็อีกเรื่องนะ อิอิ ก็อาจจะดองๆไว้ไรเงี้ยอะ นั้นแหละค่ะ ~

อ้อลืมแนะนำตัว นามปากกาไรท์ ชื่อว่า เพนนี่ นะคะ เดียวไว้ไปแก้ชื่อตัวเองใหม่อีกที ตอนนั้นตั้งมั่วๆ เห็นมันแนะนำชื่อไรมา ก็กดๆ เอา เป็นไงละ อีควาย ! (55555+)

ส่วนเรื่องของนิยายเรื่องนี้ ไรท์หรือไรดี เพนดีมั้ย เอาไงดี งง ละอีนี่คุยกับใคร เออช่างมัน5555 เอาเป็นว่า แล้วแต่จะเรียกน้า กับแล้วแต่ไรท์จะพิมพ์ด้วย5555 เผื่อแบบวันนึงผีเขา แทนตัวเองเป็น ไรท์ อีกวันผีออก แทนตัวเองว่า เพน ก็เป็นที่รู้กันนะคะ ไรท์มันบ้า ก๊ากๆ อ่ะ เข้าเรื่องต่อ ส่วนนิยายเรื่องนี้ ไรท์จะวางเป็น เกี่ยวกับเด็กสาวแฝดคู่นึง ที่ในเรื่องส่วนมากจะเต็มไปกับคำว่า กาว! เกรียน! บ้าๆบอๆ! บางทีก็อาจจะหลุดหยาบด้วย ใครที่ไม่ค่อยชอบก็หวังว่าจะเข้าใจ5555 แต่ไรท์จะไม่ค่อยเน้นคำหยาบที่รุนแรงเกินไป โอเค๊? เอาเป็นว่าเข้าใจกันนะ 

>>งั้นเดี๋ยวขอเชิญรี้ดทุกท่าน เข้าสู่ นิยายของเพนนี่เลยค๊าาา<<

By : ไรท์ผู้น่ารักกระดุ๊งกุ๊งกริ๊งกระดิ่งดิ๊งด๊องก๊องกิ๊ง

ก๊องแก๊งกั๊กกุ๊งกิ๊ง 

บทนำ 

 "เฮ้ๆประธานๆหนังสือกองนี้ต้องนำไปตั้งไว้ตรงไหน??" นักเรียนชายในห้องคนหนึ่งได้ถามออกมา 

 "อ๋อ ตั้งไว้หน้าห้องเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันไปรวบรวมไปส่งให้เองจ้า ไม่ต้องห่วงๆ" ประธานดังกล่าวได้พูด

 "ว้าว ประธานใจดีจังแต่จะไหวจริงเหรอประธาน??กองหนังสือมันหนักนะ"

 

 "จ้าๆไม่เป็นไรจ้าฉันไหวอยู่แล้ว แค่ไปส่งชั้น 8 เอง

'เองแม่มันสิ ! หลังจะหักแล้วโว้ยยยย' 

 

เมื่อถึงบ้าน.. 

"อะไรก็ไม่รู้เดี๋ยวนี้มีแต่คนชอบใช้งานเจ้อยู่เรื่อยเลยอ่ะ เจ้ไม่ชอบเลย " เธอบ่นอย่างหงุดหงิด

"อ้าว ก็ช่วยไม่ได้อะะ อยากไปสมัครเป็นประธานทำไมล่ะจ๊ะ? " เด็กหญิงที่นั่งกึ่งนอนบนโซฟาหรูเงยหน้าขึ้นมามองจากนิตยสารที่ตนถืออยู่พร้อมกลั้นขำเล็กๆ

"ก็ตอนนั้นมันไม่มีคนไปสมัครสักกะคนนน" ประธานดังกล่าวที่ตอนนี้เป็นพี่สาวในบ้าน เดินวนไปวนมาอย่างคิดหนัก 'แม้มเง้ยไม่น่าเลยยย พลาดชัดๆ'

"เจ้นี่ทำตัวยังกะฮีโร่อะ" 

"เอ๊ะ..แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นประธานมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น..ก็เป็นประธานแล้วแค่นึกว่าไปประชุมเฉยๆแล้วก็ส่งสมุดในอาจารย์นิดๆหน่อยๆไม่นึกว่าจะมีคนมาใช้ประธานอีก ใช้จนเจ้ปวดหลังอะ "

"น่าสงสารจริมๆ555 "

"สงสารแล้วหัวเราะทำไมยะ?? 

"ก้มันฮาอ่ะ ก๊ากๆ "

"พอๆพอเลย แล้วคิดดูนะว่าไอ้คำว่า"ประธาน"มันค้ำคอซะจนต้องปั้นหน้าเป็นคนดีอ่ะ จะให้ทำไงเล่า "

"เอาน่าๆทนไปอีกสักปีก็น่าจะได้แล้วมั้ง555"  

"แต่มันเหนื่อยอ่ะ! คนที่ไม่ใช่ประธานจะไปรู้อะไร แค่อาจารย์ใช้ก็เกินพอแล้วยังมีเพื่อนๆผู้น่ารักน่าถีบมาใช้ไม่หยุดอีก ว่าแต่ยังไม่หยุดใช่มั้ย อยากมีเรื่องอ่อ??" คนที่ยืนมองหน้าคนบนโซฟาอย่างคาดโทษ

"อุ้บส์ หยุดแล้วหยุดแล้วจ้า อิอิ"

      

#รักทุกคนที่ได้หลงผิด(?)และได้มาเจอเรื่องของไรท์นะฮะ จุ๊บๆ

#ไรท์ผู้น่ารักกระดุ๊งกุ๊งกริ๊งกระดิ่งดิ๊งด๊องก๊องกิ๊งก๊องแก๊งกิ๊งกั๊งกั๊กกุ๊ง