คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านม่านหน้าต่างสีขาว แสงสีเหลืองประกายทองปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ให้ฟื้นขึ้นจากนิทรา ร่างบางบิดกายเบาๆขับไล่ความง่วงออกไป ก่อนขยี้ตาที่ยังไม่คุ้นเคยกับแสงเพราะพึ่งตื่นนอน ขาเรียวเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ ..ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
“คนอื่นๆหายไปไหนกันหมดนะ...?” แจจุงหยิบกระดาษโน้ตที่ทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมาอ่านอย่างงุนงง
“พวกเราออกไปเดินซื้อของกัน กินอาหารเช้าแล้วไม่ต้องห่วง อาจจะกลับช้าหน่อยเพราะจุนซูอยากซื้อของฝาก ส่วนชางมินอยากลองกินอาหารแปลกๆของที่นี่ดู หลับให้สบายนะ แจจุง.....
ยุนโฮ, จุนซู, ชางมิน”
‘แล้วยูชอนล่ะ...’ คำถามเกิดขึ้นในหัวทันทีเมื่อเห็นชื่อลงท้ายในโน้ตมีเพียงแค่3คน...ไปไหนของเขากันนะ? ออกไปเดินเล่นรึเปล่า? แล้วถ้าไปจริงๆ ทำไมเขาไม่ปลุกเราหรือรอให้เราตื่นก่อนล่ะ?? คำถามมากมายยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเพราะสมองยังตื่นไม่เต็มที่
“ตกลงวันนี้เราต้องอยู่เฝ้าห้องคนเดียวสินะ.....” แจจุงถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไป
ร่างบางเดินไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่ามีอะไรที่เขาจะสามารถทำเพื่อฆ่าเวลาได้บ้าง ไม่ดูโทรทัศน์ก็ฟังเพลง ไม่ทำอาหารก็อ่านหนังสือ กิจกรรมพวกนี้น่าเบื่อซะเหลือเกิน อยากออกไปเดินเที่ยวข้างนอกบ้างจัง ทำไมยังไม่กลับมากันซักทีนะ? ตากลมโตเหลือบมองนาฬิกา บ่ายสองโมงแล้ว ออกไปกันตั้งแต่เช้าป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก นี่พวกเขาไปไหนกันแน่??
“เฮ้อ...เบื่อชะมัดเลย” เสียงลมหายใจถอนออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ขาเรียวเล็กตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูและวางกุญแจไว้บนขอบประตูตามที่ได้ตกลงกับคนอื่นๆ
ตึกสูงและบ้านรูปทรงแปลกตาเรียงรายอยู่ตามข้างทางที่เดินผ่าน ร้านค้าต่างครึกครื้นและเต็มไปด้วยผู้คน มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังอย่างต่อเนื่องในทุกๆที่ที่ไป สองขาเรียวยังคงเดินไปเรื่อยๆตามอารมณ์นำพา ได้เห็นสิ่งต่างๆมากมายที่เขาไม่เคยเห็น บรรยากาศแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัส เดินชื่นชมร้านรวงริมข้างทางด้วยความสำราญใจ ปลดปล่อยอารมณ์ไม่กังวลถึงสิ่งใด.....จนกระทั่ง
“นี่เราอยู่ที่ไหนกันนะ...” ร่างบางมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน หรือนานเท่าไร และยังไม่รู้อีกว่าจะกลับที่พักได้อย่างไร นี่เขาหลงทางงั้นเหรอ? แจจุงคิดอย่างกระวนกระวาย ร่างกายสั่นเทิ้มทำอะไรไม่ถูกได้แต่วิ่งไปตามเส้นทางที่เลือนรางในความทรงจำ
‘ยุนโฮ... จุนซู... ชางมิน... พวกนายอยู่ที่ไหนกันนะ มาหาเราที ใครก็ได้... ยูชอน.....’
หยดน้ำอุ่นๆที่ร่วงหล่นไปตามเรือนแก้มขาวไหลเบนออกอย่างรวดเร็วด้วยแรงลมที่ปะทะใบหน้า สองมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ร่างบางวิ่งทั้งน้ำตาแบบคนไร้จุดหมายก่อนหยุดลงหน้าลานน้ำพุแห่งหนึ่ง จึงค่อยนั่งริมขอบน้ำพุ สูดลมหายใจเข้า-ออกถี่ๆอย่างเหนื่อยล้า เสียงหอบเหมือนจะขาดใจ หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาที่แดงก่ำไม่ยอมหยุด หนาวเหลือเกิน... ใครก็ได้ช่วยพาเขาไปจากที่นี่ที.... ช่วยกอดเขาให้อบอุ่นจากความกลัวนี้.....ได้โปรด
แกร่ก... เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ ร่างสูง3ร่างเดินเข้าในห้องที่เงียบสนิท
“พวกเรากลับมาแล้วนะ” ยุนโฮกล่าว สิ่งของในถุงที่ถือมาด้วยมีรูปร่างเหมือนกล่องขนาดย่อมๆ
“เฮ้อ... ผมหิวจังเลยฮะพี่แจจุง อยากทานอาหารฝรั่งเศสฝีมือพี่แล้วนะ” ชางมินซึ่งถือของหนักอึ้งดูคล้ายกับขวดน้ำอัดลมหลายๆใบร้องอ้อนพี่ชายสุดสวยของเขา แต่ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ
“แจจุง..? นายอยู่รึเปล่า?” ยุนโฮเรียกซ้ำ แปลกใจที่ไม่เห็นแจจุงออกมารับพวกเขาเหมือนเคย
“นอนอยู่รึเปล่า? เดี๋ยวฉันไปดูที่ห้องนอนแล้วกันนะ” จุนซูกล่าวก่อนเดินไปที่ห้องนอน แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
“ยุนโฮ! แจจุงไม่อยู่ห้อง มือถือกับกระเป๋าตังค์ก็ไม่ได้เอาไป” จุนซูวิ่งมาอย่างตื่นตระหนก เขาหาแจจุงทุกๆที่ แต่กลับไม่มีวี่แววของร่างบางเลย
“เฮ้อ... เราได้มาที่ปารีสเพื่อพักผ่อนก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ต้องทำงานเลย เรื่องนี้แจจุงเองก็รู้ดี แล้วนี่เขาหายไปไหนของเขากันนะ?” ยุนโฮขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าพวกเขาไม่มีคิวถ่ายแบบในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงข้างหน้า แต่ใครจะสนใจกันล่ะ...ในเมื่อเพื่อนของพวกเขาหายไปทั้งคน
“พวกพี่ใจเย็นกันหน่อยสิฮะ ผมว่าพี่แจจุงแค่ออกไปเดินเล่นเดี๋ยวซักพักก็คงกลับมา...” ชางมินพยายามพูดให้พี่ๆสบายใจ แต่สีหน้าของยุนโฮและจุนซูดูจะไม่ดีขึ้นเลย
“พี่ไม่คิดอย่างนั่นน่ะสิ แจจุงไม่เคยทิ้งห้องไปทั้งๆที่ไม่มีคนอยู่หรอก ชางมิน...”
“นั่นสิฮะ.....” ชางมินฉุกคิดได้ทันทีที่ยุนโฮพูดขึ้น
“เราออกไปตามหากันดีกว่ามั้ย? ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่...” จุนซูเสนอความคิด ซึ่งทั้งสองก็เห็นด้วย
“พี่กับจุนซูจะออกไปตามหาข้างนอก ส่วนชางมิน..นายอยู่ที่นี่ เผื่อแจจุงจะกลับมา”
“ฮะ.....” ชางมินขานรับอย่างไม่เต็มใจนัก ถึงเขาจะเป็นห่วงพี่ชายของเขาและอยากออกไปตามหามากแค่ไหน เขาก็ต้องฟังคำสั่งของยุนโฮซึ่งเป็นผู้ที่ตัดสินใจได้ดีที่สุดในสถานการณ์แบบนี้
ยุนโฮและจุนซูวิ่งออกไปจากที่พักอย่างรีบร้อนโดยไม่ลืมที่จะหยิบมือถือและกระเป๋าสตางค์ออกไปด้วย ทั้งสองยืนอยู่หน้าที่พักชั้นล่างสุด ครุ่นคิดว่าแจจุงน่าจะไปที่ไหน มีหลายๆที่ที่แจจุงบ่นอยากไป แต่ทำไมตอนนี้พวกเขาจึงจำคำพูดเหล่านั้นไม่ได้กันนะ ถ้าตอนนี้ยูชอนอยู่ที่นี่ล่ะก็....พวกเขาคงจะตามแจจุงเจอในไม่ช้า
“ยุนโฮ... ฉันเป็นห่วงแจจุงเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป.....” ร่างเล็กพูดออกไปทั้งน้ำตา คนตรงหน้าจึงใช้ปลายนิ้วไล้เช็ดหยดน้ำตาบนแก้มขาวก่อนเชยคางขึ้นและจรดริมฝีปากบนหน้าผากเนียนสวยอย่างแผ่วเบา
“แจจุงต้องไม่เป็นอะไร...เชื่อผมสิ” ร่างสูงกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน ถึงแม้คำพูดของยุนโฮไม่บ่งบอกชัดเจนว่าจะพบแจจุง แต่มันก็ทำให้จุนซูมีกำลังมากขึ้นในการตามหาแจจุงให้เจอ ใช่...พวกเขาต้องเจอแจจุงไม่ช้าก็เร็ว
“ถ้าเราไปด้วยกันคงไม่มีทางเจอแจจุงแน่ แยกกันหาคงจะดีกว่า... จุนซูไปหาทางนั้น ส่วนผมจะไปหาทางนี้เอง”
“แต่ว่า... ถ้าฉันไปคนเดียว.....”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเชื่อใจจุนซูนะ ว่าคุณสามารถกลับมาที่พักเองได้ แล้วอีกอย่างผมก็สอนทางมาที่พักให้จุนซูแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ตอนที่เราออกไปซื้อของด้วยกันเมื่อเช้าน่ะ จำได้มั้ย?”
จุนซูนิ่งเงียบไป ยุนโฮเห็นสีหน้าของร่างเล็กที่ยังคงดูเหมือนไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไรนัก
“พวกเรามีมือถือใช่มั้ย? เมื่อไหร่ที่จุนซูต้องการผม ผมจะรีบไปหาทันที... ตกลงนะครับ” ร่างสูงยิ้มให้บอกเป็นนัยว่าอย่าคิดมาก
“อะ.. อื้ม... เข้าใจแล้วล่ะ” ร่างเล็กพยักหน้าเล็กน้อยก่อนวิ่งจากไป ยุนโฮมองส่งแผ่นหลังเล็กๆนั้นอย่างเป็นห่วงก่อนจะวิ่งไปอีกทาง
แกร่ก... เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“หืมม์... ทำไมนายถึงอยู่คนเดียวล่ะชางมิน คนอื่นๆหายไปไหนกันหมดเหรอ?” ร่างสูงกล่าวถามน้องเล็ก
“กลับมาแล้วเหรอฮะพี่ยูชอน คนอื่น... เอ่อ.....” ชางมินลังเลใจในคำพูด จะบอกหรือไม่บอกดี ไม่บอกก็ไม่ได้ แต่ถ้าบอกยูชอนจะต้องโกรธมากแน่ๆ
“ว่าไง? ชางมิน....” ยูชอนพยายามเค้นชางมินที่มีท่าทีแปลกๆตั้งแต่ที่เขาถามคำถามไป
“พะ... พี่แจจุงหายตัวไป พี่ยุนโฮกับพี่จุนซูก็เลยออกไปตามหาข้างนอก ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะถ้าพี่แจจุงกลับมาแล้วไม่เห็นใคร ก็จะออกไปอีก”
“นะ... นาย.... นายว่าไงนะ? ชางมิน แจจุงหายตัวไปงั้นเหรอ!”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนสำหรับเรื่องนี้ ซึ่งดองทิ้งไว้ร่วม 2 เดือน อยากให้ทุกคนรู้สึกว่าเซย์แต่งฟิคยาวขึ้น(จริงๆนะ) และขอขอบคุณผู้ช่วยคนสำคัญที่เรายังคงต้องทำงานร่วมกันอีกนานหรือตลอดปิดเทอมนี้ (หึหึ) นั่นก็คือ Rainy Night (NekoRain@Dek-D) ค่ะ~
Project "Love me... Jealousy! Gift" for Love me... Jaelousy! Fan Fiction
Confirm ชื่อ และ อีเมล์ ('Love me... Jealousy!' Fan Fiction)
Feedback :: ผู้เข้าร่วมโปรเจ็ค 'Love me… Jealousy!’s Gift' และรับ Gift แล้ว
ความคิดเห็น