คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
“รีบเข้ามานั่งสิ จะได้แนะนำสมาชิกคนสุดท้ายให้ได้รู้จักซะที” ชายสูงวัยที่นั่งหัวโต๊ะกล่าวขึ้น
“คะ...ครับ” ชายหนุ่มทั้งสองก้มหน้าก้มตาขานรับพร้อมกัน
“คนนี้ ชื่อ ปาร์ค ยูชอน แต่เราจะเรียกเขาว่า ‘มิคกี้ ยูชอน’ และนั่นจะเป็นชื่อในวงการของเขาตั้งแต่นี้เป็นต้นไป.....” ชายแก่ยังคงพูดต่อไป หากแต่ร่างบางแทบไม่ได้สนใจที่ผู้จัดการของเขาพูดเลยแม้แต่น้อย
“เอาล่ะ...ฉันจะให้ยูชอนเขาอยู่ห้องเดียวกับนายแล้วกัน...แจจุง” ร่างบางสะดุ้งขึ้น...ทำไมต้องเป็นเขา
“อะไรนะครับ!” แจจุงโผลงขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“นายไม่สะดวกงั้นเหรอ?” ผู้จัดการกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน จนแจจุงไม่กล้าปฏิเสธคำใดออกไป
“ปะ... เปล่า... ไม่มีครับ” ร่างบางก้มหน้านิ่งรับคำสั่งอย่างหวาดกลัว คงจะไม่ดีแน่ๆถ้าเขามีปัญหากับคนที่มีพระคุณอย่างผู้จัดการ
“จบการประชุมเพียงแค่นี้” ชายสูงวัยกล่าวก่อนพาสมาชิกใหม่ออกจากห้องไป ทุกคนลุกจากเก้าอี้และแยกย้ายกันกลับไปทำงานของตัวเอง ร่างบางเรียกยุนโฮให้มาเล่าว่าผู้จัดการพูดว่าอะไรบ้าง เขาไม่ได้ตั้งใจฟังการประชุมเลยเพราะมัวแต่จ้องมองไปที่สมาชิกใหม่นั่นและยุนโฮเองก็รู้สึกได้เช่นนั้น
“เฮ้อ..นายนี่จริงๆเลยน้า...” ร่างสูงบ่นออกมาก่อนจะเล่าทุกอย่างที่เขาพอจะจำได้จากการประชุมเมื่อครู่ให้แจจุงฟัง ยุนโยสังเกตเห็นว่าร่างบางนั้นตั้งใจและสนใจฟังมากเป็นพิเศษ...หรือว่าเขารู้สึกไปเองรึเปล่านะ?
‘มิคกี้ ยูชอน’ หรือ ชื่อจริงๆ ‘ปาร์ค ยูชอน’ ตามจริงแล้วเกิดที่ประเทศเกาหลี แต่ไปเติบโตและเล่าเรียนที่ประเทศอเมริกาตั้งแต่ปี 1998 และในปี 2001 เขาได้รับรางวัล Best Artist of the Competition ในประกวด American Singing Copetition ของรัฐเวอร์จิเนียที่เขาอาศัยอยู่ และยังได้รับรางวัลพิเศษจากการประกวด KBN Teens Singing Competition Special award 2003 จึงได้รับการทาบทามจาก SM Entertainment ให้เข้ามาร่วมเป็นสมาชิกของบอยแบนด์วงหนึ่งที่จะได้รับการเดบิวท์ในอีก 6 เดือนหลังจากนี้ นอกจากนี้เขายังมีความสามารถในการเล่นเปียโนและแต่งเพลงอีกด้วย
“อืม...คร่าวๆก็ประมาณนี้ล่ะ ฉันก็ไม่ค่อยจะตั้งใจฟังเท่าไหร่หรอก” จะให้บอกได้ยังไงล่ะ ว่าเอาแต่เป็นห่วงว่านายเป็นอะไรรึเปล่าถึงได้นั่งมองคนตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตาเลย ฉันก็...มีความรู้สึกเหมือนกันนะ ทำอะไรไม่คิดเลย นายนี่มันซื่อจริงๆ.....
“อื้ม ขอบใจนายมากนะ ยุนโฮ... นายเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดของฉันเลยล่ะ” ร่างบางกล่าวก่อนริมฝีปากบางสวยจะคลี่ยิ้มออกมา จนร่างสูงแทบไม่สามารถหักห้ามร่างกายและจิตใจตัวเองได้ ทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้งๆตอบกลับไปเท่านั้น
“แล้ว...นายจะเอายังไงกับเรื่องห้องล่ะ ให้ฉันอยู่ห้องเดียวกับเขาแทนก็ได้นะ ถ้านายลำบากใจล่ะก็.....” ร่างสูงเปรยออกมาก่อนร่างบางจะพูดสวนขึ้นมาอย่างรีบร้อน
“ไม่! เอ่อ...ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากรบกวนนายไปมากกว่านี้ แล้วอีกอย่าง...ฉันไม่ลำบากใจหรอก ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” ร่างบางพยายามฉีกยิ้มเพื่อให้คนตรงหน้ารู้สึกสบายใจว่าเขาไม่เป็นไรแน่นอนและไม่อยากให้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องของเขา
“ถ้านายมั่นใจขนาดนั้น ฉันก็โล่งใจ งั้น..ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ร่างสูงหันหลังเดินไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ... ถ้าไม่มีอะไรจริงๆก็ดีน่ะสิ.....
ความคิดเห็น