คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO + Chapter 1
ฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้อากาศหนาวค่ำคืนนี้ยาวนานกว่าทุกคืน ฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายทำให้การทำงานต่างๆไม่สะดวกราบรื่นเท่าที่ควร บอยแบนด์ชื่อดังของเกาหลี ‘ ทงบังชินกิ ’ ก็เช่นกัน วันนี้ของพวกเขาก็เหมือนกับวันอื่นๆที่ต้องทำงานทุกวัน ทั้งวัน ทั้งร้องและเต้น อัดรายการโทรทัศน์ รายการวิทยุ แสดงโชว์และไลฟ์ต่างๆ บั่นทอนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี และแล้วช่วงเวลาการทำงานที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียก็สิ้นสุดลง
“จะรีบเดินไปไหนน่ะ แจจุง” ร่างสูงวิ่งไล่ตามหลังคนรักมา ก่อนจะคว้าข้อมือบางรั้งไว้ไม่ให้หนีไปไหน ร่างบางหันควับตามแรงดึง ริมฝีปากสีแดงสดที่ขัดกับผิวขาวเนียนเม้มแน่น ก่อนจะตวาดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“ปล่อยเรานะ!! กลับไปหาสาวๆของยูชอนเถอะ” ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากมือนั้น แต่ก็ไม่อาจสู้แรงคนตรงหน้าได้ ทำได้แต่ยืนก้มหน้าและหลบสายตาที่จ้องมองมาเท่านั้น
“อ่อ... นี่แจจุงหึงผมงั้นเหรอ?” ยูชอนพูดออกมาตามสิ่งที่เห็นเหมือนกับรู้ว่าแจจุงคิดอะไรอยู่
“อึก!” แจจุงนิ่งเงียบไป แก้มเนียนขาวนั้นกลับแทนที่ด้วยสีแดงฝาด ริมฝีปากขยับเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรออกมา ท่าทีเขินอายนั้นทำให้คนตรงหน้าเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ถะ... ถ้าใช่แล้วจะทำไม ปล่อยเราซะที เราเหนื่อยมากอยากพักผ่อน.....” ยูชอนคลายมือออกช้าๆ ก่อนที่ร่างบางจะเดินหนีไป สองแขนแกร่งโอบเอวบางจากด้านหลังมากอดไว้ กดจมูกแนบกับซอกคอขาวอย่างอ่อนโยน สูดกลิ่นหอมละมุนจากคนรัก
“แฟนเพลงก็คือแฟนเพลง แจจุงก็ยังคงเป็นแจจุงของผม ไม่เห็นจะต้องหึงเลย” ยูชอนกระซิบข้างแจจุงหูเบาๆ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น โดยไม่กลัวว่าคนในอ้อมแขนนั้นจะรู้สึดอึดอัดเช่นไร
แก้มขาวเนียนของแจจุงยังคงแดงขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเต้นระส่ำระส่ายไม่เป็นจังหวะ แม้ว่าอยากจะขัดขืน อยากจะออกจากอ้อมกอดนี้ซักเท่าไร ร่างกายที่เหนื่อยและอ่อนล้าจากการอัดรายการตลอดทั้งวันก็ไม่ฟังคำสั่งแม้แต่น้อย ไม่เหลือแม้แต่แรงที่จะบอกให้ปล่อย จะเหลือก็แต่แรงพยุงตัวยืนนิ่งๆให้ผู้เป็นที่รักโอบกอดอย่างนี้ตลอดไป.....
‘ รักนะ ’ คำพูดสั้นๆง่ายๆ ที่ฟังดูแล้วอาจจะไม่ใช่ประโยคที่เลิศเลอสำหรับใครๆ แต่สำหรับ คิม แจจุง แล้ว เมื่อได้ยินชายอันเป็นที่รักพร่ำบอกเสมอด้วยคำๆนี้ มันกลับกลายเป็นคำที่แสนวิเศษไปโดยทันที และทำให้รู้ว่ามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เพื่อใคร
“ยูชอน...ปล่อยเราเถอะนะ เดี๋ยวคนอื่นจะมาเห็นเข้า หลังอาหารเย็นไว้ค่อยคุยกัน... นะ...” แจจุงลดเสียงต่ำลง เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเชิงข้อร้อง ทำให้ยูชอนต้องจำใจคลายอ้อมกอดจากเอวบางนั้น ทำได้เพียงแค่ปล่อยเขาไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรงั้นเหรอ?
ความคิดเห็น