คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
“อันนยอง ปารีส!” เสียงแหลมเล็กร้องขึ้นก่อนเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดพวกเขาทั้ง 5 คนก็เดินทางมาถึงปารีสโดยสวัสดิภาพหลังจากที่ทนนั่งนิ่งในเครื่องบินมากกว่า 10 ชั่วโมง แต่ก็รู้สึกคุ้มค่ากับการรอคอยครั้งนี้
“นายเนี่ย... เสียงดังได้ทุกที่จริงๆเลยนะ จุนซู” หัวหน้าวงร่างสูงกล่าวขึ้นก่อนหัวเราะในลำคอเบาๆ
“แล้วยุนโฮไม่ตื่นเต้นบ้างเลยเหรอ? เราได้ผักผ่อนที่ปารีสเชียวนะ” ร่างเล็กทำแก้มป่องก่อนจะหันหลังควับ
“เอาน่า... อย่างอนสิ ไว้เราไปปีนต้นมะพร้าวที่ภูเก็ตกันสองคนแล้วกันนะ” ยุนโฮง้อร่างเล็กที่ยังคงเชิดใส่เขา
“จริงเหรอ? จะพาไปจริงๆงั้นเหรอ?” จุนซูค่อยๆหันกลับมาสบตากับยุนโฮ ดวงตากลมโตคู่สวยส่องประกายอย่างมีความหวัง
“อะ..อื้ม จริงสิ แต่...จุนซูต้องหอมแก้มผมก่อนนะ ไม่งั้นไม่พาไป.....” ร่างสูงหยอกล้อเล่นอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้คิดว่าคนตรงหน้าจะเชื่อคำพูดเขาจริงๆ
“นะ...นายหมายถึง ‘จูบ’ เหรอ?” ร่างเล็กหน้าเหวอด้วยความตกใจ ยุนโฮพูดจริงรึเปล่าเนี่ย ท่ามกลางผู้คนตั้งมากมายขนาดนี้...ใครจะไปกล้าทำเรื่องน่าอายอย่างนี้กันเล่า!
“อ่าว...แล้วจุนซูหมายถึงอย่างอื่นงั้นเหรอครับ?” ยุนโฮถามอย่างสุภาพพร้อมยิ้มรอยยิ้มกวนๆที่มุมปาก การแกล้งคนที่รักเนี่ย มันช่างสนุกซะจริง... ยุนโฮคิด ก่อนคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“มัวรออะไรอยู่ครับ ผมรอริมฝีปากนุ่มๆของคุณอยู่นะ จุนซูของผม...” ร่างสูงพูดออกไปอย่างภาคภูมิใจ ถึงอยากจะหัวเราะกับหน้าตาที่ดูใสซื่อนั้นใจจะขาด แต่ก็ทำได้แค่เพียงอดกลั้นเอาไว้อย่างนั้น ยังก่อน... ยังไม่ใช่ตอนนี้ ยังหัวเราะออกมาไม่ได้นะ จอง ยุนโฮ.....
‘จุ๊บ!!’
เสียงริมฝีปากอิ่มสัมผัสเรือนแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา แก้มทั้งสองฝ่ายต่างแดงระเรื่อขึ้นมาเกือบจะในทันที ยุนโฮรู้สึกถึงแรงที่ดึงเขาจากลำคอ ในมือของร่างเล็กนั้นยังคงถือคอเสื้อของร่างสูงไว้ ทั้งสองสบตากันนิ่ง ดวงตากลมโตคู่สวยสั่นระริก ยุนโฮไม่คิดว่าจุนซูจะทำจริง แต่ถ้าคิดตามนิสัยแล้ว จุนซูมักจะทำทุกอย่างด้วยความซื่อเสมอ
“สัญญาแล้วนะ ห้ามคืนคำล่ะ...” จุนซูทำหน้าจริงจังจนยุนโฮไม่กล้าขัด หากแต่แก้มขาวนั้นยังคงมีสีชมพูอ่อนๆอยู่ เขาคงจะต้องสัญญาและพาไปให้ได้จริงๆ เพราะไม่อยากทำลายความหวังของคนตัวเล็กๆที่เขาแสนจะหวงแหนนี้..... แม้จะตัวเล็กไปนิด... แม้จะเสียงแหลมไปหน่อย... แม้จะเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง... แต่สำหรับ จอง ยุนโฮ แล้ว คิม จุนซู เป็นคนที่น่ารักที่สุดที่ไม่สามารถหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบได้
“อะ.. อื้ม แน่นอนอยู่แล้ว...” ยุนโฮพยักหน้ารับคำก่อนส่งยิ้มหวานให้ ทำให้คนตรงหน้าเขินจนไม่กล้าสบตาและทำอะไรไม่ถูก
“นายยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะ ยุนโฮ” จุนซูเห็นหัวหน้าวงที่กำลังทำหน้าเคลิบเคลิ้มแบบไม่เกรงใจสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา จึงอดถามไม่ได้
“ถูกหญิงผู้เป็นที่รักหอมแก้ม ใครล่ะจะไม่ดีใจ จริงมั้ย...?”
“นี่นายหาว่าใครเป็นผู้หญิงนะ!!” ร่างเล็กตวาดเสียงดัง ทำเอาคนที่รอบๆพากันสะดุ้งด้วยความตกใจ
จุนซูไม่ได้เกลียดที่ใครๆต่างเปรียบเขาเป็นผู้หญิง ออกจะชอบใจด้วยซ้ำถ้าคนที่เรียกนั้นคือ ยุนโฮ แต่ถ้าเรียกกันง่ายๆท่ามกลางที่สาธารณะแบบนี้ ถึงจะเป็น ยุนโฮ ก็ไม่มีทางให้อภัยเด็ดขาด... ฉันเป็นปุถุชนคนหนึ่งที่อายเป็นเหมือนกันนะ!!
“พวกพี่ๆเสียงดังกันเกินไปแล้วนะ งั้นผมไปที่พักก่อนนะครับ” น้องเล็กของวงกล่าวขึ้นอย่างสุดจะทน
“อา... ชางมินรอพี่ด้วยสิ อย่าปล่อยพี่ไว้กับหัวหน้าไร้มารยาทอย่างนี้เลยนะ” จุนซูวิ่งตามหลังน้องชายร่างสูงไป และไม่ลืมที่จะกล่าวลาชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
“ฝากถือกระเป๋าไปเก็บที่ห้องพักด้วยนะ ขอบใจมาก...ยุนโฮ”
“อ่าว...คือว่าผมเป็นหัวหน้าวงนะครับ ไม่ใช่เบลล์บอย.....” ยุนโฮกล่าวขึ้นก่อนเกาศีรษะด้วยความงุนงงกับหน้าที่ของตนที่ได้รับเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา
“นายจะเป็นอะไรก็เรื่องของนาย แค่นายถือกระเป๋าแล้วเดินตามพวกเรามาก็พอแล้ว ใช่มั้ย? ชางมิน” มองหน้าน้องชายอย่างคาดหวังในคำตอบที่ให้ความร่วมมือ
“ผมยังไงก็ได้ครับ...” น้องเล็กตอบอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เขาอยากจะหนีจากตรงนี้เพราะมันทำให้เขาอายมากพอแล้ว
“เอ้า แจจุงกับยูชอนก็ตามมาด้วยสิ เราจะไปที่พักกันแล้ว” ยุนโฮร้องตะโกนเรียกสมาชิกอีก2คนที่กำลังชื่นชมความงามของปารีสกันสองต่อสอง เขาก็ไม่อยากขัดจังหวะ แต่ถ้าพวกเขาไม่รีบไปถึงที่พักตามกำหนด ก็จะทำแผนเวลาที่เตรียมไว้สำหรับเที่ยวชมสถานที่ต่างๆคลาดเคลื่อน
“อื้ม...” ทั้งสองขานรับพร้อมกันก่อนสบตาและยิ้มให้กัน ใครจะรู้บ้างว่าความรู้สึกสามารถเปลี่ยนได้ภายในชั่วข้ามคืน ยูชอนถือกระเป๋าเดินทางขึ้นก่อนใช้มืออีกข้างคว้ามือแจจุงไว้แน่น ความอบอุ่นแทรกซึมผ่านมือทั้งสองที่จับผสานกัน ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่สามารถทำให้สองมือนี้แยกจากราวกับความรักที่มิอาจพลัดพรากอีกต่อไป.....
ความคิดเห็น