ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic 1827 I] ถึงซึนเเต่ฉันก็ชอบโมเอะนะ

    ลำดับตอนที่ #9 : ถอนตัว(?)

    • อัปเดตล่าสุด 31 ต.ค. 54


    เคร้ง!


    อึ๋ย =[]=


    ตูม!


    จ๊ากกกกกกก!


    "ยอมเเพ้ซะเถอะ มุคุโร่คุง"


    "ฝันไปถะ...."ระหว่างที่มุคุโร่จะพูดกลับมีเม่นพุ่งเข้ามาอย่างเเรง


    ตูม!


    อ๊ากกกกกกกก!


    หนูกลัว T^T


    "กับไปหาเผือกซะ สัปปะรดอย่างแกไม่เหมาะกับปลาทูน่าหรอกน่า!!!"คุณฮิบาริ๊ >_<


    "เป็ดอย่างคุณก็ไม่เหมาะเหมือนกัน"มุคุโร่พูด


    ตูม!


    จ๊ากกกกกกก!!


    "เอ๋? แต่มุคุโร่คุงปกติ เป็ดกินปลานี่นา"เบียคุรันพูดขึ้นมา


    "อย่ามาขัดคอผมได้ม้ายยย =[ ]=!!!"มุคุโร่ว๊ากกทันที


    อะไรเผือก อะไรปลา อะไรสัปปะรด อะไรเป็ด =_=เขาพูดว่าจะไปตลาดกันเรอะ


    (ซื่อ(บื้อ)จริงๆเลยทูน่า =_=:แหว่ง )


    "สัปปะรดอย่างนาย มันไม่เหมาะกับปลาหรอก"คุณฮิบาริพูดแบบยิ้มๆ


    "ก็จริงนะครับ ปกติผมเกลียดทุกอย่างบนโลกใบนี้"มุคุโรเล่นซึมไปเลย...


    "จะไรก็พูด"คุณฮิบาริพูดแบบเสียงเฉียบ



    "ผมเกลียดหน้าร้อน เเต่ชอบเเสงแดด

     ผมเกลียดหน้าหนาวแต่ผมชอบ หิมะ
      
     ผมเกลียดฤดูใบไม้ผลิ แต่ผมชอบซากุระ

     ผมเกลียดฤดูใบไม้ร่วงแต่ผมชอบ ต้นไม้สีแดงเเละลมพัด
     
     ผมเกลียดโลกใบนี้"มุคุโร่พูดเสียงดังขึ้น


    "............(รอฟัง)"


    "แต่ผมชอบเธอ ซาวาดะ สึนะโยชิ"มุคุโร่พูดพร้อมส่งสายตาหวานมาทางผม


    จ๊ากกกกกก!


    "เกลียดมากจัดงั้นแกก็ตายไปเล้ย!!!"คุณฮิบาริพูดเเล้วฟาดทอนฟาลงไป


    "มุคุโร่คุง ในฐานะฉันเป็นผัวหลวงของนายฉันยอมไม่ด้ายยย T3T"เบียคุรัน ติสแตกไปแล้ว


    "คุณเบียคุรัน"เสียงที่ผมเหมือนเคยได้ยินดังขึ้นมา


    "อ๊ะ! โชจัง!(ความคิดเบียคุรัน)>>>>(ตายเเล้ว มุคุโร่คุงก็อยู่ เราจะให้เขารู้ว่าโชจังเป็นเมียน้อยไม่ได้(?))"


    ฟุบ!


    เบียคุรัน บินลงมาจากซากปรักหักพัง ของบ้านผม T_T บินไปทาง โชอิจิคุง


    ก่อนที่เบียคุรันจะกระซิบข้างๆหูโชอิจิคุง


    'วันนี้เตรียมรส สตอเบอรี่ไปนะ'เบียคุรันกระซิบ(หูสึนะมันดี)


    'ครับ! =///='สตอเบอรี่ =_= เตรียมรสสตอเบอรี่อะไรอะ? =_=???


    "ไปกันเถอะ!"เบียคุรันลากโชอิจิคุงไป


    อะไรของเขา =_=?


    "งั้นก็สู้กันต่อ!!!!!!"คุณฮิบาริฟาดทอนฟาลงไป


    เคร้ง!


    แต่มุคุโร่ก็กันได้ตามสูตร


    ไม่ได้เเล้ว ต้องห้ามทั้ง 2 คน


    ผมใส่ถุงมือ แล้วหายาเม็ดดับเครื่องชน


    อยู่ไหน อยู่ไหน


    ตูม! ปัง!


    จ๊ากกกกกกกกกกกก!


    อ๊ะ!เจอเเล้ว


    ผมหยิบกล่องยาเม้ดขึ้นมาเเละกะจะเทออก


    แต่


    ยาหมด!


    บรรลัยเเล้วไหมล่ะ T^T

    _______________________________________________

    อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงาท่าอยากให้เราอัพต่อ เพราะรู้สึกคนอ่านเยอะเเต่เม้นน้อย แก้มเริ่มจะโมโหนิดๆเเละ =_=


    ฝากแบนเนอร์นิยายที่ แหว่งจะ เขียนร่วมกันเพื่อน ถ้าถามว่าเขียนร่วมกันได้ยังไง


    ตอบ: บอกเนื้อเรื่องพูด ปรึกษาทางโทรศัพท์

    ฝากแปะเเละคะ


    จะเขียนเนื้อเรื่องเร็วๆนี้

    ติดตามกันด้วยนะ >_<


     18-27-69 เมื่อทูน่าอยากเมะแต่กลับโดนเมะซะเอง!

    ป.ล. ตอนนี้ฟิคเรื่องนี้ดองได้ประมาณ 2 ปีเเล้วนะ (ฮา)


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×