คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ::1827:: Story V (100%)
"เป็น..ผะ..."ยามาโมโตะเองก็จะพูดเสริมต่อ...แต่ก่อนที่เค้าจะพูดเสร็จกลับมีเสียงบางเสียงขัดขึ้นมา....
'ทำอะไรอยู่เหรอ?'
น้ำเสียงนั้น เป็นน้ำเสียงที่แห้งเหือด จนน่ากลัว ซึ่งในหัวของทั้ง 2 ก็คิดเหมือนกัน เมื่อเหลือบไปมองหนังสือพิมพ์
ทั้งสองค่อยๆหันไป...
สิ่งที่พบ ก็คือ ใบหน้าของสาวน้อยที่หน้าแบบเดียวในหนังสือพิมพ์แบบเป๊ะๆ...แต่บุคคลที่อยู่ตรงหน้าเค้ายิ้มอย่างสดใสแบบที่ไม่เคยเห็นมาตลอดในวันนี้....
"มะ...มิลล่า เหรอ เอ่อมีอะไรเหรอ ถึงมาที่แบบนี้น่ะ??"ยามาโมโตะเอ่ยปากแล้วยิ้มให้กับมิลล่าแลดูเหมือนพยายามกระทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"น่ะ...นั่นสินะ"โกคุเทระช่วยเสริม โดนขณะมอง ตัวของเจ้าหล่อนที่อยู่ด้านหน้าที่ยังยิ้มสดใส อยู่
ตึก...ตึก..ตึก
มิลล่า เดินไปที่โต๊ะด้านหลังของ ชายทั้ง 2 พร้อมมองไปที่รูปทำเนียบรุ่น ที่มีรูปของตัวเธออยู่
'นี่รู้รึเปล่า....'
"ระ...เรื่องอะไรเหรอ...?!"
'ว่านักเรียนที่เรียนที่นี่รุ่นแรกน่ะ...มีคนตายด้วยนะ....
"มะ..อะ..เอ่อ..ไม่เคยได้ยินเลยนะ ฮ่ะฮ่ะ"
'เพราะเคยมีคนตาย ทางสภาเก็บรายชื่อนักเรียนเค้าเลยเก็บ สมุดทำเนียบนักเรียนรุ่นและหนังสือพิมพ์ของสมัยนั้นให้มันหายไปยังไงล่ะ'
"นี่เธอ กำลังพูดเรื่องอะไรเหรอ..มะ...ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย...."
'ตลอด 60 ปีที่ผ่านมารู้บ้างมั้ย...ว่าเด็กคนนั้นน่ะทั้งเหงาและเดียวดายอยู่ในความมืด....เพราะเพียงแค่ถูกกลุ่มมาเฟียต๊อกต๋อย มาทำร้ายเพื่อนแล้วเอาตัวไปปกป้องจนถูกยิงตายแทน....'
'น่าสงสารมั้ยล่ะ..เน๊อะ'
'เพราะฉะนั้น ฉันเองก็จะ....'
"???"
มิลล่าค่อยเงยหน้านิดๆแล้วยิ้มให้โกคุเทระที่อยู่ด้านหน้า....
ยามาโมโตะ รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ..และในเวลานั้น...
"โกคุเทระ!!! หลบไปเร็ว!!!"
ตึง!
"อึก..อะ..."มือของมิลล่าได้บีบอัดลงไปที่คอของโกคุเทระ ในขณะที่ตัวของยามาโมโตะเองก็ถูกผลักกระเด็นไปชนตู้หนังสือใกล้เคียง
'บอสของพวกแก....เอาสิ่งที่ชั้นรักไปแล้ว...ก็ตาชั้นที่จะเอาสิ่งที่มันรักไปบ้าง!!!'
"อะ...."หน้าของโกคุเทระเริ่มอาการแย่ลงเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ..ยามาโมโตะที่มึนกับการโดนผลักจนปลิวเห็นใบหน้าของโกคุเทระ...เริ่มอาการแย่ลง
ไม่รอช้ารีบคว้าดาบออกมา(?)ใช้ไฟธาตุพิรุณ แล้วรีบรีบใช้สันฟันไปทันที
"แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก"โกคุเทระ ได้รับอิสรภาพที่คอเค้าลูบคอที่มีรอยแดงร้อนๆไปมา...
"หะ...หายไปแล้ว"โกคุเทระพึมพำแล้วมองไปรอบๆ
"โกคุเทระ โอเคมั้ย??"ยามาโมโตะรีบวิ่งมาแล้วประคอง ตัวโกคุเทระก่อนที่จะพาเดิน
ยามาโมโตะรีบพาเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงหน้าลิฟต์
(ห้องสมุดโรงเรียนนี้ไม่มีบันไดมีแต่ลิฟต์ เพราะเป็นส่วนที่อยู่บนสุดอาคารใหญ่ตึกฝั่ง ม.ต้น)
"เจ้าบ้าเบสบอลปล่อยได้แล้วล่ะ ฉันโอเคแล้ว.."โกคุเทระพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา..อาการของเค้าตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่พึ่งเหนื่อยจากการจมน้ำ...
"เอาน่า...."
กึ้ง..
"ลิฟต์มาแล้วล่ะ"
ประตูลิฟต์ที่อยู่ด้านหน้าค่อยๆเปิดแต่ก็ได้ชะงัก...
ตึง!!!
เสียงที่ดังสนั่นเกิดขึ้นจากด้านหน้าของเค้าทั้งสองคนเ
ทั้งสองคนมองไปทางด้านหน้าของตัวเอง ก็ไม่เห็นอะไรแต่ สายตาก็ได้เหลือบไปทางด้านล่าง...
ที่พื้นลิฟต์....
ปรากฏเป็นร่างของสาวที่เค้าพึ่งเจอไม่นานตกลงมาในสภาพที่ตัวอาบเลือดแขนและขารวมถึงคอพับไปอีกด้าน
ทั้ง สองคนเดินถอยห่างช้าๆ ขาของพวกเค้าแข็งเกินที่จะวิ่งได้
ตัวร่างที่อยู่เบื้องหน้าเค้าเงยหน้าขึ้นมา ตาเหลือกที่หน้ากลัวขาและแขนของเธอนั้นเริ่มขยับอย่างรวดเร็ว!!
ยามาโมโตะรีบสับเกียร์เผ่นโดยแบกโกคุเทระเอาไว้ที่บ่า
แต่เพราะ ตอนที่เค้าโดนผลักกระเด็น ขาของเค้าเองก็ไปฟาดกับของแข็งทำให้ตัวของเค้าเองสภาพก็แย่เหมือนกัน
"นี่ ขาแกเจ็บไม่ใช่รึไง ปล่อยฉันลงไปสิเฟ้ย!!!!"โกคุเทระ ดิ้น บนบ่าของยามะไปมา แต่ยามาโมโตะเองก็รู้ว่าถ้าปล่อยลงไปล่ะก็...โดนผีที่ไล่ตามมากระซวกกินแน่ๆ...
"ไม่ปล่อย!!! ต่อให้ตายฉันก็ไม่ปล่อยนายไปหรอกน่า!!! โกคุเทระ"เสียงที่ดังของยามาโมโตะ กับความหมายที่เจ้าตัวเค้าพูดถึงทำให้คนที่อยู่บนบ่าถึงกลับหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก
กึก!
เมื่อเค้าวิ่งมาอีกฝั่งนึงของลิฟต์ ก็ได้ชะงักลงเพราะลิฟต์ที่อยู่ทางด้านนี้...
มีแผ่นกระดาษที่เขียนว่า....
'ลิฟต์ชำรุด'
โดยที่ด้านหลังของเค้าเองสิ่งที่เค้าหนีมา....ก็ใกล้มาถึงแล้ว
"โธ่เอ้ย เปิดสิ!!!"
"เจ้าบ้าเบสบอล...ฉันน่ะนะ..คือว่า.."
"จะบอกรักฉันก็ค่อยไปบอกตอนที่รอดจากตรงนี้ก่อนสิโกคุเทระ!!!"
"หะ..เอ๋..!!"
สิ่งที่พวกเค้าทั้ง 2 คนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...ในทางที่ซึ่งหมดทางหนี
ลิฟต์ทางด้านหลังก็ได้เปิด ขึ้นตัวของยามาโมโตะได้เด้งตัวเองเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับโกคุเทระก่อนที่ประตูลิฟต์ได้ปิดลง
และแล้วจากตัวประหลาดราวกับซากศพก็ได้กลับกลายสภาพมาเป็นร่างของเด็กสาวคนเดิมที่นั่งในสภาพหมดอาลัยตายอยากก่อนที่จะเอ่ยปากออกมาว่า...
"ได้คู่อีกคู่แล้วสินะ...."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"นี่...เจ้าบ้าเบสบอลออกไปสักทีสิฟะ หนักนะเฟ้ย!!!"
"ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว..."
"อะ...เอ๋..อย่าบอกนะว่านาย...อื้อ"
ก็บอกไปแล้วไง ว่าฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว
นายจะต้องเป็นของฉันคนเดียวนะ โกคุเทระ...
(ต่อจากนี้ จะมี NC 8059 ครับ...)
ไว้ปล่อยทีหลัง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Tsuna Say:
"นี่ สึนะโยชิ! ลุกได้แล้วล่ะ"เสียงของคุณฮิบาริที่ลดลอดเข้ามาในหูของผมทำให้ผมค่อยๆเปิดตาขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง..กรรมการคุมกฎ...
"ถึงเวลา เรียนคาบบ่ายแล้วนะ นายน่ะหลับไปตั้งแต่ตอนหลังจากทำเสร็จแล้วน่ะ ก็ตั้งแต่คาบ 2 น่ะ"
"กะ...ก็แหม...คุณฮิบาริน่ะ..ไม่เคยยั้งเลยนิครับ เนี่ยผมยังเจ็บสะโพกอยู่เลย"
ผมบ่นอุบอิบแล้วลูบแถวๆสะโพกของตัวเอง...
โอ๊ยเจ็บๆ T^T
"ก็นะ..สึนะโยชิ..เดี๋ยวเจอกันที่บ้าน...นะ"คุณฮิบาริ เดินเข้ามาใกล้ผมพูดแล้วก้มลงจูบปากผมแบบเอ็นดู
"อื้อ!"
คุณฮิบาริถอนปากออกแล้วหันมายิ้มแบบอ่อนโยนอีกทีนึงแล้วใส่เสื้อนอกเดินออกไป
"......"
ผมค่อยๆไล้ไปที่ริมฝีปากตัวเองไปมา
สัมผัสนี้...มัน...ไม่ใช่ความฝัน....สินะ
ครืดดดดดด
เสียงประตูของห้องกรรมการได้เปิดขึ้นหลังจากผมใส่เสื้อผ้าเสร็จ
คนที่ยืนที่ที่หน้าประตูน้นเป็นคนที่ หน้าคล้ายคลึงกับคุณฮิบาริ...
"คะ...คุณฟงมีธุระ อะไรเหรอครับ.."
คุณฟงปิดประตูแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมช้าๆก่อนที่จะมายืนอยู่ด้านหน้าผม
พลั่ก!
คุณฟงผลักผมล้มไปนั่งตรงโซฟา ก่อนที่คุณฟงจะเดินมานั่งคร่อมบนตัวผมแล้วยังใช้มือทั้ง 2 ข้างกดบ่าผมเอาไว้
"ผมมีเรื่องที่จะคุยกับ เธอ ซาวาดะ สึนะโยชิคุง"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
//โดนเตะออกนอกบทความ
ในที่สุดก็อัพครบ 100 เปอ เหยดดดดด
เมื่อวานไรต์เตอร์ผู้น่ารัก(ถุ้ย!)ได้มีโอกาสอันดีงาม ได้งินไปซื้อ รีบอร์นเล่ม 33
ที่ออกมานมนานแต่ไม่มีกระตังซื้อมา TwT
จริงๆผมก็ได้อ่านสปอยล์มาแล้วแต่ก็ลืมแล้ว(อ้าว?)
พอผมลองมาอ่านตอนช่วงฮิบิจะมาในศึกชิม่อน
แหว่งรู้สึกว่า ดวงตาของสึนะ ตอนว่างเปล่าดูสิ้นหวัง+ซึมเศร้า สำหรับแหว่งแล้ว
ดูมีเสน่ห์แปลกๆ(ซะงั้น?) บอกตามตรงว่าชอบสายตาว่างเปล่ามากกก จนรู้สึกอยากให้เป็นการโดนควบคุม
ให้เป็นธาตุรัก(?)ของฮิบิ ซะเลย (/???)/
ที่อยู่ๆแหว่งก็เอาเรื่องผีเข้ามาในนี้เพราะเนื่องจาก ได้เล่นเกมๆนึงแล้วติดเกมๆนั้นคือ
Ju-ON!!
แบร่!!!
ซึ่งเกมนี้ ผมได้เล่นตอน ตี3 ของหลายวันก่อนทำให้ผม เกิดอาการสอดเรื่องผีเข้าในฟิคนี้
วะฮะฮ่า!!
ไม่รู้จะบ่นไรละ แต่อยากจะบอกว่า
ตอนนี้ ม่างเป็นตอนแรกที่ตรูเขียนเกิน 4 หน้า!
เหยดดดด ปลื้ม TwT
หน้าตาของ มิลล่า ซังผู้งามงด
V
V
ความคิดเห็น