ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic 1827 II] I want return ขอโอกาสอีกครั้งให้ฉันได้รักเธอ

    ลำดับตอนที่ #7 : ::1827:: Story V (100%)

    • อัปเดตล่าสุด 22 เม.ย. 55


     "แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้วนะเนี่ย...แปลว่ายัยนั่น.."โกคุเทระ พูดย้ำอีกครั้งพร้อมถือหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นแบบสั่น...

    "เป็น..ผะ..."ยามาโมโตะเองก็จะพูดเสริมต่อ...แต่ก่อนที่เค้าจะพูดเสร็จกลับมีเสียงบางเสียงขัดขึ้นมา....

    'ทำอะไรอยู่เหรอ?'

    น้ำเสียงนั้น เป็นน้ำเสียงที่แห้งเหือด จนน่ากลัว ซึ่งในหัวของทั้ง 2 ก็คิดเหมือนกัน เมื่อเหลือบไปมองหนังสือพิมพ์

    ทั้งสองค่อยๆหันไป...

    สิ่งที่พบ ก็คือ ใบหน้าของสาวน้อยที่หน้าแบบเดียวในหนังสือพิมพ์แบบเป๊ะๆ...แต่บุคคลที่อยู่ตรงหน้าเค้ายิ้มอย่างสดใสแบบที่ไม่เคยเห็นมาตลอดในวันนี้....

    "มะ...มิลล่า เหรอ เอ่อมีอะไรเหรอ ถึงมาที่แบบนี้น่ะ??"ยามาโมโตะเอ่ยปากแล้วยิ้มให้กับมิลล่าแลดูเหมือนพยายามกระทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    "น่ะ...นั่นสินะ"โกคุเทระช่วยเสริม โดนขณะมอง ตัวของเจ้าหล่อนที่อยู่ด้านหน้าที่ยังยิ้มสดใส อยู่

    ตึก...ตึก..ตึก

    มิลล่า เดินไปที่โต๊ะด้านหลังของ ชายทั้ง 2 พร้อมมองไปที่รูปทำเนียบรุ่น ที่มีรูปของตัวเธออยู่

    'นี่รู้รึเปล่า....'

    "ระ...เรื่องอะไรเหรอ...?!"

    'ว่านักเรียนที่เรียนที่นี่รุ่นแรกน่ะ...มีคนตายด้วยนะ....

    "มะ..อะ..เอ่อ..ไม่เคยได้ยินเลยนะ ฮ่ะฮ่ะ"

    'เพราะเคยมีคนตาย ทางสภาเก็บรายชื่อนักเรียนเค้าเลยเก็บ สมุดทำเนียบนักเรียนรุ่นและหนังสือพิมพ์ของสมัยนั้นให้มันหายไปยังไงล่ะ'

    "นี่เธอ กำลังพูดเรื่องอะไรเหรอ..มะ...ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย...."

    'ตลอด 60 ปีที่ผ่านมารู้บ้างมั้ย...ว่าเด็กคนนั้นน่ะทั้งเหงาและเดียวดายอยู่ในความมืด....เพราะเพียงแค่ถูกกลุ่มมาเฟียต๊อกต๋อย มาทำร้ายเพื่อนแล้วเอาตัวไปปกป้องจนถูกยิงตายแทน....'

    'น่าสงสารมั้ยล่ะ..เน๊อะ'

    'เพราะฉะนั้น ฉันเองก็จะ....'

    "???"

    มิลล่าค่อยเงยหน้านิดๆแล้วยิ้มให้โกคุเทระที่อยู่ด้านหน้า....

    ยามาโมโตะ รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ..และในเวลานั้น...

    "โกคุเทระ!!! หลบไปเร็ว!!!"

    ตึง!

    "อึก..อะ..."มือของมิลล่าได้บีบอัดลงไปที่คอของโกคุเทระ ในขณะที่ตัวของยามาโมโตะเองก็ถูกผลักกระเด็นไปชนตู้หนังสือใกล้เคียง

    'บอสของพวกแก....เอาสิ่งที่ชั้นรักไปแล้ว...ก็ตาชั้นที่จะเอาสิ่งที่มันรักไปบ้าง!!!'

    "อะ...."หน้าของโกคุเทระเริ่มอาการแย่ลงเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ..ยามาโมโตะที่มึนกับการโดนผลักจนปลิวเห็นใบหน้าของโกคุเทระ...เริ่มอาการแย่ลง

    ไม่รอช้ารีบคว้าดาบออกมา(?)ใช้ไฟธาตุพิรุณ  แล้วรีบรีบใช้สันฟันไปทันที

    "แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก"โกคุเทระ ได้รับอิสรภาพที่คอเค้าลูบคอที่มีรอยแดงร้อนๆไปมา...

    "หะ...หายไปแล้ว"โกคุเทระพึมพำแล้วมองไปรอบๆ

    "โกคุเทระ โอเคมั้ย??"ยามาโมโตะรีบวิ่งมาแล้วประคอง ตัวโกคุเทระก่อนที่จะพาเดิน

    ยามาโมโตะรีบพาเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงหน้าลิฟต์

    (ห้องสมุดโรงเรียนนี้ไม่มีบันไดมีแต่ลิฟต์ เพราะเป็นส่วนที่อยู่บนสุดอาคารใหญ่ตึกฝั่ง ม.ต้น)

    "เจ้าบ้าเบสบอลปล่อยได้แล้วล่ะ ฉันโอเคแล้ว.."โกคุเทระพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา..อาการของเค้าตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่พึ่งเหนื่อยจากการจมน้ำ...

    "เอาน่า...."

    กึ้ง..

    "ลิฟต์มาแล้วล่ะ"

    ประตูลิฟต์ที่อยู่ด้านหน้าค่อยๆเปิดแต่ก็ได้ชะงัก...

    ตึง!!!

    เสียงที่ดังสนั่นเกิดขึ้นจากด้านหน้าของเค้าทั้งสองคนเ

    ทั้งสองคนมองไปทางด้านหน้าของตัวเอง ก็ไม่เห็นอะไรแต่ สายตาก็ได้เหลือบไปทางด้านล่าง...

    ที่พื้นลิฟต์....

    ปรากฏเป็นร่างของสาวที่เค้าพึ่งเจอไม่นานตกลงมาในสภาพที่ตัวอาบเลือดแขนและขารวมถึงคอพับไปอีกด้าน

    ทั้ง สองคนเดินถอยห่างช้าๆ ขาของพวกเค้าแข็งเกินที่จะวิ่งได้

    ตัวร่างที่อยู่เบื้องหน้าเค้าเงยหน้าขึ้นมา ตาเหลือกที่หน้ากลัวขาและแขนของเธอนั้นเริ่มขยับอย่างรวดเร็ว!!

    ยามาโมโตะรีบสับเกียร์เผ่นโดยแบกโกคุเทระเอาไว้ที่บ่า

    แต่เพราะ ตอนที่เค้าโดนผลักกระเด็น ขาของเค้าเองก็ไปฟาดกับของแข็งทำให้ตัวของเค้าเองสภาพก็แย่เหมือนกัน

    "นี่ ขาแกเจ็บไม่ใช่รึไง ปล่อยฉันลงไปสิเฟ้ย!!!!"โกคุเทระ ดิ้น บนบ่าของยามะไปมา แต่ยามาโมโตะเองก็รู้ว่าถ้าปล่อยลงไปล่ะก็...โดนผีที่ไล่ตามมากระซวกกินแน่ๆ...

    "ไม่ปล่อย!!! ต่อให้ตายฉันก็ไม่ปล่อยนายไปหรอกน่า!!! โกคุเทระ"เสียงที่ดังของยามาโมโตะ กับความหมายที่เจ้าตัวเค้าพูดถึงทำให้คนที่อยู่บนบ่าถึงกลับหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก

    กึก!

    เมื่อเค้าวิ่งมาอีกฝั่งนึงของลิฟต์ ก็ได้ชะงักลงเพราะลิฟต์ที่อยู่ทางด้านนี้...

    มีแผ่นกระดาษที่เขียนว่า....

    'ลิฟต์ชำรุด'

    โดยที่ด้านหลังของเค้าเองสิ่งที่เค้าหนีมา....ก็ใกล้มาถึงแล้ว

    "โธ่เอ้ย เปิดสิ!!!"

    "เจ้าบ้าเบสบอล...ฉันน่ะนะ..คือว่า.."

    "จะบอกรักฉันก็ค่อยไปบอกตอนที่รอดจากตรงนี้ก่อนสิโกคุเทระ!!!"

    "หะ..เอ๋..!!"

    สิ่งที่พวกเค้าทั้ง 2 คนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...ในทางที่ซึ่งหมดทางหนี

    ลิฟต์ทางด้านหลังก็ได้เปิด ขึ้นตัวของยามาโมโตะได้เด้งตัวเองเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับโกคุเทระก่อนที่ประตูลิฟต์ได้ปิดลง

    และแล้วจากตัวประหลาดราวกับซากศพก็ได้กลับกลายสภาพมาเป็นร่างของเด็กสาวคนเดิมที่นั่งในสภาพหมดอาลัยตายอยากก่อนที่จะเอ่ยปากออกมาว่า...

    "ได้คู่อีกคู่แล้วสินะ...."

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    "นี่...เจ้าบ้าเบสบอลออกไปสักทีสิฟะ หนักนะเฟ้ย!!!"

    "ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว..."

    "อะ...เอ๋..อย่าบอกนะว่านาย...อื้อ"

    ก็บอกไปแล้วไง ว่าฉันจะไม่ปล่อยนายไปอีกแล้ว

    นายจะต้องเป็นของฉันคนเดียวนะ โกคุเทระ...
    (ต่อจากนี้ จะมี NC 8059 ครับ...)
    ไว้ปล่อยทีหลัง

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    Tsuna Say:

    "นี่ สึนะโยชิ! ลุกได้แล้วล่ะ"เสียงของคุณฮิบาริที่ลดลอดเข้ามาในหูของผมทำให้ผมค่อยๆเปิดตาขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง..กรรมการคุมกฎ...

    "ถึงเวลา เรียนคาบบ่ายแล้วนะ นายน่ะหลับไปตั้งแต่ตอนหลังจากทำเสร็จแล้วน่ะ ก็ตั้งแต่คาบ 2 น่ะ"

    "กะ...ก็แหม...คุณฮิบาริน่ะ..ไม่เคยยั้งเลยนิครับ เนี่ยผมยังเจ็บสะโพกอยู่เลย"

    ผมบ่นอุบอิบแล้วลูบแถวๆสะโพกของตัวเอง...

    โอ๊ยเจ็บๆ T^T                                                 

    "ก็นะ..สึนะโยชิ..เดี๋ยวเจอกันที่บ้าน...นะ"คุณฮิบาริ เดินเข้ามาใกล้ผมพูดแล้วก้มลงจูบปากผมแบบเอ็นดู

    "อื้อ!"

    คุณฮิบาริถอนปากออกแล้วหันมายิ้มแบบอ่อนโยนอีกทีนึงแล้วใส่เสื้อนอกเดินออกไป

    "......"

    ผมค่อยๆไล้ไปที่ริมฝีปากตัวเองไปมา

    สัมผัสนี้...มัน...ไม่ใช่ความฝัน....สินะ

    ครืดดดดดด

    เสียงประตูของห้องกรรมการได้เปิดขึ้นหลังจากผมใส่เสื้อผ้าเสร็จ

    คนที่ยืนที่ที่หน้าประตูน้นเป็นคนที่ หน้าคล้ายคลึงกับคุณฮิบาริ...

    "คะ...คุณฟงมีธุระ อะไรเหรอครับ.."

    คุณฟงปิดประตูแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมช้าๆก่อนที่จะมายืนอยู่ด้านหน้าผม

    พลั่ก!

    คุณฟงผลักผมล้มไปนั่งตรงโซฟา ก่อนที่คุณฟงจะเดินมานั่งคร่อมบนตัวผมแล้วยังใช้มือทั้ง 2 ข้างกดบ่าผมเอาไว้

    "ผมมีเรื่องที่จะคุยกับ เธอ ซาวาดะ สึนะโยชิคุง"

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

    //โดนเตะออกนอกบทความ

    ในที่สุดก็อัพครบ 100 เปอ เหยดดดดด

    เมื่อวานไรต์เตอร์ผู้น่ารัก(ถุ้ย!)ได้มีโอกาสอันดีงาม ได้งินไปซื้อ รีบอร์นเล่ม 33

     ที่ออกมานมนานแต่ไม่มีกระตังซื้อมา TwT

    จริงๆผมก็ได้อ่านสปอยล์มาแล้วแต่ก็ลืมแล้ว(อ้าว?)

    พอผมลองมาอ่านตอนช่วงฮิบิจะมาในศึกชิม่อน

    แหว่งรู้สึกว่า ดวงตาของสึนะ ตอนว่างเปล่าดูสิ้นหวัง+ซึมเศร้า สำหรับแหว่งแล้ว

    ดูมีเสน่ห์แปลกๆ(ซะงั้น?) บอกตามตรงว่าชอบสายตาว่างเปล่ามากกก จนรู้สึกอยากให้เป็นการโดนควบคุม

    ให้เป็นธาตุรัก(?)ของฮิบิ ซะเลย (/???)/

    ที่อยู่ๆแหว่งก็เอาเรื่องผีเข้ามาในนี้เพราะเนื่องจาก ได้เล่นเกมๆนึงแล้วติดเกมๆนั้นคือ

    Ju-ON!!

    แบร่!!!


    ซึ่งเกมนี้ ผมได้เล่นตอน ตี3 ของหลายวันก่อนทำให้ผม เกิดอาการสอดเรื่องผีเข้าในฟิคนี้

    วะฮะฮ่า!!

    ไม่รู้จะบ่นไรละ แต่อยากจะบอกว่า

    ตอนนี้ ม่างเป็นตอนแรกที่ตรูเขียนเกิน 4 หน้า!

    เหยดดดด ปลื้ม TwT

    หน้าตาของ มิลล่า ซังผู้งามงด
    V
    V


     

    cinnamon
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×