ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2.....รัก 100%
ผมเดินเข้าโรงเรียนมาในเวลาเช้า พร้อมกับถุงที่ใส่กล่องลูกชุบอยู่ ผมเดินเข้ามาในห้องก็เห็นเมฆกำลังนั่งทำการบ้าน
“ลอกการบ้านอยู่หรอ”
“ง้ะ นิดนึง” เมฆยิ้มให้ผมทันทีเมื่อเห็นถุงลูกชุบในมือ ผมวางถุงลูกชุบไว้ที่โต๊ะของเมฆ
“เยอะขนาดนี้เมฆกินไม่หมดหรอก”
“ก็เอากลับไปกินที่บ้านก็ได้”
“ฮั่นแหน่ เอามาเผื่อใครก็บอกมา”
“ป่าวนะ...มันเหลือ”
ผมรีบตอบขึ้น กลัวว่าเมฆจะรู้ว่าผมเอามาเผื่อคนที่ผมเจอเมื่อวานด้วย
“ปากแข็ง”
“งั้นเอาคืน”
“ฮือออ ไม่เอาๆๆๆ”
“งั้นเงียบไปเลย อาจารย์เข้าแล้ว”
“คร้าบบ ไม่พูดแล้ว ชิ!”
================================================
“เย้!! เลิกเรียนซักที”
หลังจากที่เรียนมาตอลดทั้งวันก็ถึงเวลาที่หลายคนรอคอยรวมถึงคนที่นั่งข้างๆผมด้วย วันนี้เมฆดูขี้เหวี่ยงแปลกๆแฮะ แค่อาจารย์สอนเลส5นาที บ่นเหมือนยังกับกับให้นอนโรงเรียน
“กลับดีๆนะน้ำค้าง”
“เหมือนกันนะ”’
“เดี๋ยวเค้าบอกพี่ลมให้นะว่าน้ำค้างฝากลูกชุบมาให้”
“ไม่ใช่นะ!”
ยังไม่ทันได้ปฏิเสธเมฆก็วิ่งขึ้นรถไปซะละ แล้วถ้าเมฆบอกไปแบบนั้นแล้วพี่ลมจะเข้าใจว่ายังไงเนี่ย T T ผมเดินมาขึ้นรถเมล์ที่ป้าย พอรถเมล์จอดหน้าซอยผมก็เดินต่อมาอีกไม่ไกลก็ถึงห้อง ผมมองประตูที่มีแม่กุญแจล็อกอยู่ แสดงว่าพี่ธารยังไม่กลับ วันนี้วันศุกร์พี่ธารมีสอนพิเศษ ผมบอกทุกคนไปยังนะ?ว่าพี่ธารเป็นครูสอนคณิตศาสตร์และเป็นครูเก่งมากๆด้วย จบปุ๊บหาที่ทำงานได้ปั๊บเลย ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวป้านี เป็นร้านที่อยู่ใกล้ๆตึก และผมก็จะมาทำงานทุกวันศุกร์และก็เสาร์ ถึงจะได้วันละไม่กี่บาทก็ช่วยแบ่งเบาภาระพี่ธารได้แหละหน่า
“ป้านีสวัสดีครับ”
“มาแล้วหรอจ๊ะ หนูน้ำค้าง มาๆ ช่วยยกอาหารไปให้โต๊ะนั้นหน่อยนะจ๊ะ”
“ได้ครับ”
ผมยกก๋วยเตี๋ยวไปให้ที่โต๊ะผมก็มานั่งล้างจานอยู่หลังร้าน เช็ดถูโต๊ะ พูดง่ายๆคือทำทุกอย่างที่ป้านีสั่ง พอผ่านไปซักพักลูกค้าก็เริ่มน้อยลง
“ลม มึงคิดไงว่ะ?ถึงชวนกูมากินก๋วยเตี๋ยวเนี่ย”
“ก็กูหิวนี่หว่า”
“พะ..พี่ลม”
ผมนิ่งไปทันที ที่หันไปเจอกับพี่ลม ผมไม่คิดว่าจะเจอพี่เขาที่นี่ ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางเนี่ยนะ?
“น้ำค้าง”
“มาทำอะไรที่นี่หรอ?”
“คือน้ำค้างมาทำงานน่ะฮะ ”
“งั้นพี่ขอเส้นเล็กน้ำตกนะ” พี่ลมพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม
“พี่ขอเล็กแห้ง ไม่ผักนะน้อง”
“ได้ครับ”
ผมพูดกับเพื่อนพี่ลม แล้วหันมายิ้มให้พี่ลมแล้วเดินเอารายการอาหารไปให้ป้านีแล้วยกก๋วยเตี๋ยวมาให้พี่ลมกับเพื่อน แล้วผมก็เดินไปล้างจานหลังร้านต่อ ผมไม่กล้าเจอหน้าพี่ลมแล้ว ผมกลัวพี่ลมจะรังเกียจผม
“น้ำค้างพอแล้วลูก4ทุ่มแล้ว กลับบ้าเถอะ เพื่อนลูกเขารออยู่นะ”
“เพื่อนผม?”
“ใช่จ้า พ่อหนุ่มมากินก๋วยเตี๋ยวไง คนหล่อๆสูง”
หล่อๆ? สูง? ใครว่ะ ผมไม่มีเพื่อนแบบนี้นี่น่า กินก๋วยเตี๋ยว? ก๋วยเตี๋ยว!! พี่ลมหรอ แล้วพี่ลมจะรอผมทำไมเนี่ย ผมรีบเดินไปหน้าร้าน
“พี่ลม” ผมเรียกชื่อพี่ลม แล้วเอียงมองพี่เขาด้วยความส่งสัย
“ให้พี่ไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไรฮะ น้ำค้างกลับเองได้”
“ดึกแล้ว จะกลับยังไง”
“เดินไปนิดเดียวก็ถึง”
“มันอันตราย” พี่ลมไม่ได้พูดอย่างเดียวครับลากแขนผมไปที่รถของพี่เขาด้วย
“พี่ลม” ผมเรียกชื่อพี่ลมพร้อมทำหน้างอ
พี่ลมยัดผมใส่รถ แล้วก็เดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ ผมหันไปมองหน้าพี่ลมซึ่งตอนนั้นพี่ลมก็หันมาพอดี อะไรจะเหมาะเจาะป่านนั้น อยู่ดีๆพี่ผมก็ความมีผมไปจับไว้แล้วลูบที่ฝามือผมที่มีรอยแดงจากการแพ้น้ำยาล้างจานเบาๆ ซึ่งการกระทำแบบนี้ ทำให้ผมตกใจเล็กน้อย แต่ที่หนักคงเป็นหัวใจผมที่เต้นแรงมากจนผมกลัวว่าพี่ลมจะได้ยิน
“ดูสิ....มือสวยๆแดงหมดแล้ว”
---------------------------------------------------------------------------------
ต่อค่ะ
ต่อค่ะ
“ดูสิ.... มือสวยๆแดงหมดเลย”
“พะ.....พี่ลม” ผมเรียกชื่อคนที่ลูบมือผมอยู่อย่างติดขัน พี่ลมทำแบบนี้เพื่ออะไร? แต่การกระทำที่อ่อนโยนแบบนี้ มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
“ทำงานแบบนี้ทุกวันเลยหรอ”
“เปล่าฮะ ทำแค่วันศุกร์กับวันเสาร์”
“อืม....แล้วบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ตรงเข้าไปในซอยนิดเดียวก็ถึงแล้วฮะ”
พี่ลมขับรถมาส่งผมที่หน้าตึกเก่าๆ ดูพี่เขาจะอึ้งนิดๆเมื่อรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่รังเกียจใดๆ
“เราอยู่ที่นี่?”
ผมพยักหน้ารับช้าๆ
“แล้วอยู่กับใคร”
“น้ำค้างอยู่กับพี่ชายฮะ”
“แล้ว.....” พี่ลมพูดแต่ก็หยุดไป ผมรู้ทันทีว่าพี่ลมจะถามถึงพ่อแม่แน่ๆแต่ที่หยุดคงกลัวว่าพูดถึงจะทำให้ผมรู้สึกไม่ดี
“พ่อแม่ทันเสียตั้งแต่น้ำค้างอยู่ม.1แล้ว พี่ธารเป็นคนที่ทำงานส่งน้ำค้างเรียน น้ำค้างเลยออกไปทำงานเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระพี่ธารได้บ้าง น้ำค้างไม่อยากให้พี่ธารทำงานหนัก ไม่อยากให้พี่ธารเหนื่อย ฮึกถ้าพี่ธารเป็นอะไรไปอีกคน น้ำค้างคงไม่รู้จะอยู่ยังไง”
น้ำใสๆในตาค่อยๆไหล่ออกมา ผมเสียใจและคิดถึงท่านทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องพ่อแม่ แต่ยิ่งไปกว่านั้นผมเสียใจที่ไม่สามารถช่วยอะไรพี่ธารไม่ได้เลย พี่ธารต้องทำงานหนักบางทีถึงกับล้มป่วย ต้องทนกับเจ้าของตึกที่ทวงตามค่าเช่าห้อง และอีกหลายๆอย่าที่ผมไม่รู้
“ไม่เป็นไรนะคนดี”
พี่ลมดึงผมไปกอดและลูบหัวเบาๆ ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อได้ซบลงที่อกกว้างนั้น มือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ ผมสะอื้นเบาๆ ทำไงดีหยุดร้องไห้ไม่ได้
“ไม่ร้องสิ พี่รู้สึกผิดนะเนี่ย”
พี่ลมยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นพร้อมกับเช็ดน้ำตาของผมที่กำลังไหลออกมาเรื่อยๆ
“น้ำตาแบบนี้ไม่เหมาะกับเราเลยนะ”
“พี่ชอบเวลาเรายิ้มมากกว่าอีก”
พี่ลมพูดออกมาและคำพูดพวกนั้นทำให้ผมสบายใจขึ้นมากๆเลย ผ่านไปซักพักผมก็หยุดร้อง ผมขอบคุณพี่ลมแล้วเดินขึ้นตึกมา ตอนแรกพี่ลมบอกจะขึ้นมาส่งแต่ผมบอกให้รีบกลับบ้านเพราะดึกแล้ว ผมเดินเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ธารนั่งตรวจการบ้านอยู่
“น้ำค้าง...ทำไมกลับดึก พี่เป็นห่วงแทบแย่”
“น้ำค้างไปทำงานบ้านเมฆมา”
ผมเดินไปกอดพี่ธาร ดูพี่ธารตกใจเล็กน้อย
“เป็นไรป่ะเนี้ย?”
“เปล่า แค่อยากกอดอะ” พี่ธารยิ้มออกมาพร้อมกับลูบหัวผม ทำให้ผมคิดถึงคนที่เพิ่งกลับไป.................พี่ลม
-----------------------------------------------------------------------------------
ต่อค่ะ
ต่อค่ะ
ยามเย็นของโรงเรียนมัธยมมีเด็กนักเรียนมากมายที่กำลังเดินออกจากโรงเรียนด้วยหน้าตาที่อ่อนเพลียจากการเรียนในตลอดตลอดทั้งวัน ผมกับเมฆเดินออกมาหน้าโรงเรียน ก็เห็นร่างสูงที่ยืนพิงรถด้วยหน้าตาที่หล่อดุจดังเทพบุตรมาจุติเลยเป็นที่สนใจของนักเรียนสาวๆหลายๆคน ผมเห็นบางคนนี่หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ด้วย
“โอ๊ะ ทำไมเดี๋ยวพี่ชายขยันมารับน้องชายจังครับ”
“ก็อยากมารับบ้างไม่ได้รึไง?”
“แหม เมฆจะดีใจมากนะถ้าไม่มีอะไรที่มากไปกว่านั้น คึคึ”
เมฆพูดหันมามองผม พี่ลมหันมายิ้มให้ผมกำลังยกมือไหว้พี่เขา
“น้ำค้าง” พี่ลมเรียกชื่อผม
“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”
นี่ไม่ใช่เสียงพี่ลมครับแต่เป็นเสียงของน้องชายตัวแสบของเขา
โป๊ก
“โอ๊ยย” เมฆร้องพร้อมลูกหน้าผากตัวเอง ก็เจอพี่ลมดีเสียงดังขนาดนั้นไม่เจ็บก็บ้าล่ะ
“แสบนักนะ”
“ก็พี่ลมบอกอย่างงี้มาเป็นอาทิตย์ล่ะ ส่วนน้ำค้างนะก็ไม่ต้องปฏิเสธเลย เค้าขี้เกียจดูคนเถียงกัน”
เมฆพูดออกมา พี่ลมมารับเมฆแล้วไปส่งผมทุกวันตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมร้องไห้งอแงใส่พี่เขา ผมปฏิเสธมาตลอดนะแต่พี่ลมก็พูดจนผมต้องยอม วันนี้ก็คงต้องเป็นแบบนั้น ผมเดินไปขึ้นรถโดยที่เมฆนั่งข้างคนขับ ส่วนผมนั่งเบาะหลัง
“วันนี้ไปหาอะไรกินดีไหม?”
“ดีๆๆๆ” เมฆตอบพี่ลมและยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“น้ำค้างไปกับเมฆนะ เดี๋ยวเมฆโทรขอพี่ธารให้”
“จะดีหรอ”
“ดีสิ นี่ป๋าลมเลี้ยงเลยนะ” ผมมองพี่ลมนิดๆ
“ไปด้วยกันนะน้ำค้าง” พี่ลมพูดติดเสียงอ้อน
“กะ...ก็ได้ครับ”
“เย้!!”
ในที่สุดผมก็มายื่นอยู่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่งกับพี่ลมและเมฆ เราตกลงกันว่าจะกินอาหารญี่ปุ่น เมฆจูงแขนผมเข้าร้านอาหารแล้วก็สั่งอะไรมาไม่รู้เยอะแยะ แล้วจะกินหมดไหมเนี่ย ผมแอบมองในเมนูนะแพงๆทั้งนั้น
“เดี๋ยวพี่ออกไปรับโทรศัพท์แปปนะ กินกันไปก่อนเลยเดี๋ยวมา”
พี่ลมบอกผมกับเมฆก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ผมกับเมฆนั่งคุยไปกินไปอย่างสนุกสนาน
“น้ำค้าง ว่าพี่ลมของเมฆน่ารักปะ?”
“อื้อ”
ผมพยักหน้านิดๆ อย่างอายๆ แล้วรีบก้มหน้ากินต่อ
“แล้วน้ำค้าชอบพี่ลมปะ?”
“แค่กๆๆ!!”
คำถามนี้ผมนี่สำลักข้าวห่อสาหร่ายเลยครับ เมฆยื่นทิชชูให้ผมแล้วยิ้มนิดๆ
“คุยอะไรกันเด็กๆ”
พี่ลมเดินเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรบางอย่าง
“ก็”
เมฆยิ้มพร้อมกับมองผมนิดๆ
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วนั่นถุงอะไรอ่า”
พี่ลมหยิบถุงใบเล็กๆแล้วส่งให้เมฆ เมฆยิ้มแทบปากจะถึงหูเมื่อเห็นของข้างใน
“นาฬิกา><”
พี่ลมสงถุงกระดาที่ใหญ่กว่าของเมฆให้ผม ผมมองพี่ลมอย่างงงๆ พี่เขาให้ผมหรอ?
“พี่ให้”
“ฮั่นแหน่” เสียงเมฆครับ - -
“ไม่ดีกว่าฮะ พี่ลม”
“พี่ตั้งใจซื้อให้เราเลยนะ”
“แต่”
“ถือว่าเป็นค่าลูกชุบวันนั้น”
พี่ลมไม่พูดป่าว ยัดถุงใส่มือผม ผมยกมือไห้พี่ลมเพื่อเป็นการขอบคุณ ทำไมพี่ลมต้องดีกับผมขนาดนี้นะ พี่ลมจะรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่พี่ทำให้ผม มันทำให้ผม“รักพี่ลม” เข้าไปแล้ว
พี่ลมให้น้องน้ำค้าง
###################################################
100% ค่ะ
#สุดท้ายนี้ อยากจะบอกว่ารักคนอ่านทุกคนมากๆนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น