คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CH2 ในบางเรื่อง(100)
CH2 – ในบางเรื่อง
... “ไม่ ข้าไม่คู่ควรกับท่าน”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่กำหนดความรักของข้า”...
“ถ้าติดหนึบขนาดนี้ ไม่เอาปลอกคอมาสวมเลยสิ”
ยุนอาพูด ในขณะที่พยายามแกะแขนของแจจุงที่ติดหนึบอย่างกับปลาหมึกในทะเล และรู้สึกจะเป็นปลาหมึกยักษ์เสียด้วยสิ __ __”
“น้องยุนอาจะวิ่งหนีเค้า เค้าไม่ยอม T^T”
ทุกคนต่างส่ายหน้าเอือมระอากับแจจุงที่ยิ่งจีบยุนอาเข้า นับวันยิ่งจะเป็นกระเทยที่เขาเอาไว้ใช้ไถนาเข้าไปทุกวัน - - ในขณะที่ยุนอาเองก็แมนขึ้นทุกวัน
“ใครจับสองคนนี้สลับเพศกันเนี่ย”
“อย่ามาสงสัยชั้นนะไอ้จอง”
“ไอ้บ้า ชั้นพูดขึ้นมาลอยๆย่ะ อีกอย่างแกช่วยลบลอยแทททูนั่นออกได้มั้ย เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา”
“แกจะบ้ารึไงไอ้จอง นี่มันเป็นรอยสักยันต์แค้นฝังหุ่นของชั้นนะ ไม่ใช่แทททูซักหน่อย -__-...”
“เถียงกับแกแล้วรู้สึกเหนื่อยกว่าเถียงกับไอ้ยุนอีกแฮะ”
เจสสิก้าพูดก่อนจะเดินไปหายูริ ในขณะที่ยูชอนกับทิฟฟานี่เดินข้างกันอย่างประหลาด เพราะมันดูเงียบจนคิบอมที่เป็นคนเงียบอยู่แล้วยังรู้สึกอึดอัดตะหงิดๆ
“ฟานี่จัง ลืมแปรงฟันมาหรอ? ไม่พูดเชียว”
แทยอนเดินเข้ามาขนาบข้างก่อนจะพูดกับทิฟฟานี่ที่เดินหน้านิ่ง หญิงสาวหันมามองแทยอนก่อนจะยิ้มให้จนตาปิด แล้วส่ายหน้า
“อ้าว? งั้นทำไมไม่พูดหละ”
“ขี้...เกียจ...”
หญิงสาวตอบแทยอนเล็กๆก่อนจะเดินนำไป โดยที่มียูชอนเดินตาม แทยอนหันไปมองหน้าคนที่หยุดเดินอัตโนมัติเหมือนเธอ คิบอมยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องที่เขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
“Hi!!”
เสียงทักทายดังมาจากทางด้านหลังทุกคนหยุดเดินก่อนจะหันไปมองต้นเสียง คยูฮยอนชายหนุ่มสุดฮอตพ่วงด้วยความรวยที่เรียกได้ว่า นอนกินได้ทั้งชาติก็ยังไม่หมด เขารีบเดินมาอยู่ข้างๆกับคิบอม ในขณะที่เพื่อนของเขามองพลางขมวดคิ้ว
“ชั้นก็ตามแกมาไง เห็นว่ามีเรื่องน่าสนุก”
คยูฮยอนตอบทันควันเพราะรู้ว่าเพื่อนตัวดีของเขาตั้งใจจะถามอะไร
“แล้วทุกวันนี้ไม่มีเรื่องสนุกรึไง? บ้านก็รวยล้นฟ้าสร้างสวนสนุกทับโรงเรียนยังได้เลย -0-...”
คิบอมพูดพยายามปัดเบี่ยงไม่อยากให้คยูฮยอนไปด้วย เหตุผลหนะหรอ? ก็จะพูดอวดโน่นนี่จนทุกคนในที่นี้คงรู้สึกเหมือนว่าคนผู้นี้รวยเกินไปกับสังคมของพวกเขาจริงๆ -.-
“โฮะๆ ก็ไม่อยากจะพูดนะ ว่ากระเป๋ายี่ห้อแบรนด์ดังจากปารีสที่พึ่งผลิตใหม่ๆสดๆ รู้สึกจะเป็นยี่ห้อใหม่ที่ยังไม่เปิดตลาดด้วยซ้ำ แบบว่า เขาส่งมาให้แม่ชั้นอย่างคาดไม่ถึง แล้วก็นะ มีเสื้อผ้าของ........”
และในขณะที่คยูฮยอนกำลังพูดอวดต่างๆนานา คิบอมมองทุกคนก่อนจะส่งสัญญาณเชิงให้ใช้สันชาตญาณ ตีนหมาเผ่นอย่างรวดเร็ว ....โดยที่ปล่อยให้เจ้าตัวเขาพูดคนเดียวอยู่เสียนาน -0-
“แง้ๆแม่จ๋า ไอ้บอมทิ้งผมอีกแล้ว~”
**YOONA’s cut
และแล้วในที่สุด หนังสือเล่มหนาที่แปลจากตำรงตำราโบราณก็มาตกแหมะอยู่ตรงหน้าของพวกเรา มันดูหนามากจนน่าตกใจ -.-ไหนบอกโบราณแปลยากไง ไหงมันได้มาขนาดนี้
“อุ้ย กรี๊ด วี๊ดว๊าย ตื่นเต้นอ๊ะ ><”
พี่แจจุงที่รู้สึกจะออกหน้าออกตาเกินกว่าใครเพื่อน ร้องออกมาอย่างกับผู้หญิงที่กำลังคลั่งไคล้ผู้ชายแทบบ้าตายแบบดิ้นรนร้องขอ(?) ซึ่งมันเป็นอะไรที่ อุบาทมากกก!!
“เฮ้ย! ชั้นไม่อยากเป็นเพื่อนกับกระเทยนะเว้ย (- -)”
“พี่ยูชอนยังแค่มีเพื่อนเป็นกระเทย แต่ชั้นสิ นั่นมันพี่ชายสายเลือดเดียวกันนะ!!”
เจสสิก้าโวยวายขั้นรุนแรง แน่นอนหละ มันคงรับไม่ได้แน่ถ้าพี่แจจุงจะกลายเป็นแบบที่พี่ยูชอนบอกเอา แต่ชั้นว่ามันก็เหมาะนะ กรี๊ดเสียงดังใช้ได้เลย -.-
“น้องยุนอาไม่ตื่นเต้นหรอค่ะ? *0*”
นะ...นะ...น่ากลัว เกินไปแล้วกระเทย เอ้ย!ผู้ชายคนนี้
“ยัยยุนมาอยู่กับพี่ดีกว่านะ -.- หมอนั่นท่าทางจะเริ่มบ้าแล้วหละ”
พี่ยูริพูดก่อนจะดึงชั้นไปไว้ใกล้ๆ ขอบคุณมากค่ะ พี่เป็นเสมือนเจ้าชาย(?)ขี่ม้าขาวมาช่วยชั้นเลยแหละ แต่จะว่าไป ไอ้ซอมันเงียบแปลกๆแฮะ
“เป็นอะไรรึเปล่าไอ้ซอ....”
ทุกคนต่างหันไปทางด้านหลังเหมือนกับชั้น ก่อนจะพึ่งรู้ว่า ไอ้ซอหายตัวไปแล้ว 0.0 หายไปตอนไหนฟ่ะเนี่ย
“ก็อยู่กับชั้นนี่ไง ^^”
เสียงนั่นทำให้พวกเราหันไปมองกัน -0- อีตาคยูฮยอนกับยัยซออยู่ด้วยกัน และมีสีหน้าที่ต่างกันสิ้นเชิง ยัยซอทำหน้าเบื่อหน่ายเซ็งกะตายกับโลกที่แสนจะน่าเบื่อของมันเอง ส่วนไอ้คนข้างๆที่จับแขนของมันอยู่ ทำหน้าดีใจมากเหมือนกับมันได้สร้างสวนสนุกทับโรงเรียนจริงๆ -0- ดูเหมือนไอ้คุณคิบอมกับไอ้เพื่อนบ้าของคุณท่านเขาส่งสายตาโทรจิตกันราวกับซักคนอยากจะกลายเป็นปลากัดแล้วท้องๆไปเสียเลย
“ยัยนี่แวะซื้อนิยายร้านใกล้ๆนั่นชั้นเลยเห็นแล้วจับมาเค้นถามหนะ ^^”
และนั่นคือคำตอบที่มาก่อนคำถาม -0- หมอนี่มันโรคจิตจริงๆแฮะ
“แล้วแกก็ยอมบอกเนี่ยนะไอ้ซอ?”
“เปล่านี่ไอ้จอง ชั้นแค่บอกว่าเดี๋ยวจะไปหาพวกแกไอ้หมอนี่ก็เดินตามมาเฉยเลย”
ไอ้ซอตอบไอ้จองอย่างตรงไปตรงมา -0- แล้วชั้นจะมาเรียกนามสกุลมันทำไมเนี่ย!!ติดนิสัยไอ้ซอกันมาทั้งกลุ่มจนจะเริ่มบ้าแล้วนะ >w< เอ๊ะ!รู้สึกอะไรบางอย่างแฮะ .....
“ไอ้คุณพี่แจจุง!!!!!!!!!!!!!”
เสียงร้องของชั้นดังไปทั่วห้องสมุดก่อนที่ไอ้คุณพี่ที่ชั้นเรียกมันจะกระเด็นไปติดกับข้างฝาเหมือนจิ้งจกทันทีที่ชั้นถีบส่งไปอย่างแรง บังอาจมาก ก้นช้านนนนนนนนนนน!!!!!!!
“-0- รู้สึกดีใจแปลกๆแฮะ ที่พี่ชั้นไม่ได้เป็นกระเทย”
เจสสิก้าพูดก่อนจะเดินไปรวมอยู่กับแทยอนแล้วก็ทิฟฟานี่ที่อ่านนิยายเล่มก่อนหน้านี่ได้ซักพักแล้วหละ อิอิ เหมือนกับคนที่กำลังอ่านตอนนี้ไง >w< หลงรักหนูยุนอาเร็วๆนะค่ะ >w<
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายของแทยอนที่อ่านมันจบเล่นเอาทุกคนที่นั่งรอฟังผลตกใจอย่างประหลาด รวมไปถึงสีหน้าตกใจของทิฟฟานี่ที่ทำให้มันดูเป็นเรื่องที่สร้างความอยากรู้ให้กับทุกคนมากขึ้นไปอีก
“มีอะไรรึเปล่าแท ทำไมเสียงดังเชียว”
ยูริรีบเข้ามาดูน้องสาว แทยอนหันไปมองยูริก่อนที่ทุกคนจะเริ่มเดินเข้ามาห้อมล้อม
“ชั้นก็ไม่เข้าใจนักหรอกนะ แต่เท่าที่อ่านมา เหมือนพวกเราเคยรู้จักกันมา...ก่อนจะมาเกิดในชาตินี้...”
“...!!!”
ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่แทยอนพูด หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เมื่อชาติที่แล้วเราต่างบาดหมางกัน...มีเรื่องไม่เข้าใจกัน...ตามเนื้อเรื่องระบุแค่มีเจ้าชายแห่งโกคูรยอ พระองค์หลงรักลูกสาวของแม่ทัพใหญ่ในแค้วนของพระองค์ ซึ่งแม่ทัพผู้นั้นอยู่ในสกุลคิม...เป็นผู้ที่สานสัมพันธ์กับทางต้าชิง นั่นคือ ท่านแต่งงานกับองค์หญิงแห่งต้าชิงนั่นเอง ลูกสาวของท่านจึงเปรียบเสมือนองค์หญิงน้อยของต้าชิง ที่จริง ท่านมีธิดาสองพระองค์ และธิดาองค์เล็กคือผู้ที่เจ้าชายทรงมอบพระทัยให้...”
“....”
“ต่อมา มีคนใส่ร้ายท่านแม่ทัพคิม จนทำให้ท่านต้องถูกประหารชีวิต...แต่ด้วยที่ท่านมีคุณงามความดีมาก แม้มันจะมิอาจทำให้ท่านหลุดพ้นจากความผิดได้...แต่ท่านกลับขอให้ปล่อยฮูหยินคิมหรือเจ้าหญิงแห่งต้าชิง กับธิดาทั้งสองไป...แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องกลับไปยังต้าชิงโดยห้ามกลับมายังโกคูรยออีก....ในวันนั้นธิดาองค์เล็กตัดผมที่ยาวของพระองค์เหลือเพียงใต้อกเผื่อว่าซักวันที่ท่านแม่ทัพคิมกลับชาติมาเกิดจะได้จำนางได้...แต่กลับเหมือนมีโชคชะตากลั่นแกล้ง...”
“....”
“ในวันที่ต้องกลับต้าชิง ธิดาองค์เล็กเกิดถูกกลั่นแกล้งจากผู้ไม่ประสงค์ดีทำให้หายสาปสูญไป โดยที่ฮูหยินคิมกับธิดาองค์โตไม่รู้เลย...ร่วมห้าปีต่อมา ทางโกคูรยอต้องการสานสัมพันธ์กับต้าชิงอีกครั้ง...ธิดาองค์โตกับองค์ชายจึงต้องแต่งงานกัน...”
“...”
“หลังจากที่พิธิอภิเษกสมรสผ่านไป องค์ชายทรงพบกับธิดาองค์เล็กที่มีผมยาวประมาณกลางหลัง นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้พระองค์จำนางได้ก่อนจะพานางเข้าวังในฐานะ...พระสนมเอก”
“งั้นแสดงว่าองค์ชายรักนางใช่มั้ย?”
ยูริถามแทยอนโดยที่สีหน้าของเธอกลับดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจลึกๆ แทยอนพยักหน้าตอบรับในขณะที่ทุกคนต่างตั้งใจฟัง
“รักสิ รักมาก...มากจนทำให้คนที่อยู่ในตำแหน่งพระมเหสีอย่างธิดาองค์โตโกรธแค้น จนลืมดูไปเลยว่าเป็นน้องที่พลัดพรากจากกันนานกว่า5ปี...”
“...”
“ทั้งองค์ชายและพระสนมเอกต่างไม่คิดที่จะบอก เพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ และตัวพระมเหสีเองจะลำบากใจที่เหมือนมาเป็นตัวขวางกั้นความรักของทั้งสอง เรื่องนี้จึงถูกปิดเป็นความลับ...ไม่นานนักพระสนมก็ให้กำเนิดองค์ชายหนึ่งพระองค์.......แต่ในวันหนึ่งที่เหมือนเคราะห์กรรมของพระสนมเอกยังไม่สิ้น”
“ทำไมหละ! คนดีๆอย่างพระสนมเอกไม่น่าจะโดนอะไรร้ายแรงอีกแล้วนะ!!”
จูฮยอนพูดขึ้นอย่างเดือดดาล ฮันกยองจับน้องสาวเอาไว้ ท่าทางจะเป็นเอามาก -0- ถึงขนาดว่าลบยันต์บนตัวนั่นออกไปเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ
“งั้นชั้นเล่าต่อนะ...พระมเหสีใส่ร้ายพระสนมเอกให้ต้องโทษประหารในขณะที่องค์ชายที่ขึ้นตำแหน่งจักรพรรดิแล้วต้องเดินทางไปต้าชิงเพื่อเจรจาการค้า...อำนาจการตัดสินจึงอยู่ที่พระมเหสีทั้งหมด...แน่นอนว่านางสั่งให้จับพระสนมไปประหารด้วยยาพิษ...พระสนมเอกไม่ต้องการโต้แย้งใดๆ ยอมที่จะดื่มเจ้ายาพิษนั่นไปทั้งๆที่รู้ว่าตนกำลังตั้งครรภ์อยู่...นางยอมตายพร้อมกับลูกเพื่อให้พระมเหสีมีความสุข...”
“โชคร้ายเกินไปแล้ว!”
เจสสิก้าที่ร้องขึ้นมาก่อนที่แจจุงจะปิดปากแล้วส่งสัญญาณให้แทยอนเล่าต่อ
“พระจักรพรรดิกลับมายังโกคูรยอก่อนจะทราบข่าว พระองค์เสียใจมาก จนเผลอบอกเรื่องที่พระสนมเอกเป็นน้องสาวของพระมเหสีให้ได้รับรู้...ก่อนที่พระองค์จะดื่มยาพิษฆ่าตัวตายข้างๆกับหลุมศพของพระสนม....พระมเหสีเองเมื่อได้รู้ก็เสียใจไม่แพ้กัน....นางจึงฆ่าตัวตายตาม...เรื่องก็ประมาณนี้แหละ....”
แทยอนเล่าอย่างเศร้าๆ ทุกคนเองก็พลอยหม่นหมองไปด้วย ก่อนที่ยุนอาจะนึกอะไรบางอย่างออก
“แล้วมันเกี่ยวกับพวกเรายังไงหละ???”
“ก็ตามที่อ่านมาชั้นค่อยๆนึกภาพพวกนั้นออกมาทีละนิดหนะสิ...มันชัดมากนะ...”
แทยอนพูดก่อนที่จะก้มหน้าลง แล้วเงยหน้าขึ้นมาเหมือนนึกอะไรออกอีกครั้งหนึ่ง
“รู้สึกว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับที่เธอฝันใช่มั้ย??”
ทุกคนหันไปทางทิฟฟานี่ที่พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคนจนน่าสงสัย ทางด้านสาวเจ้าตัวมองทุกคนก่อนจะยักไหล่
“ตอบมาสิ!”
“อะ..เอ่อ...รู้สึกจะใช่”
“แล้วมันก็เกี่ยวกับวังมยองนังด้วยใช่ม่ะ???”
“รู้ละเอียดเชียวนะฟานี่”
คิบอมพูดขัดคอ ทิฟฟานี่ทำเป็นจีบปากจีบคอก่อนจะเดินไปนั่งในที่ไม่ไกลมาก ก่อนที่ยูริจะลุกขึ้นกอดแทยอนไว้หลวมๆ
“เพื่อความสบายใจของแท เราไปกันตอนนี้เลยมั้ย ^^”
“ไปไม่ได้หรอก ตอนนี้วังเขาปิดปรับปรุงไว้หนะ กว่าจะเสร็จก็ช่วงที่พวกเธอไปทัศนศึกษากันนั่นแหละ”
ฮันกยองตอบ ยูริหันไปมองก่อนจะหันกลับมามองแทยอนที่ดูตอนแรกมีความหวังก่อนจะดูเศร้าลง
“ไปตอนนี้เลยก็ได้ ไม่ต้องห่วง...”
เสียงของคยูฮยอนดังขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างสงสัย คยูฮยอนยักไหล่ทำเหมือนกับมันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องยากเย็น
“เพราะบริษัทที่รับไปปรับปรุงหนะเป็นเครือของเดอะไลท์กรุ๊ปของครอบครัวชั้น ถ้าจะไปเดี๋ยวโทรบอกให้เขาช่วยจัดทางเข้าให้ละกัน^^”
“เส้นใหญ่จริงจริ๊ง~”
จูฮยอนพูดอย่างอดไม่ได้ คยูฮยอนเดินมาตรงหน้าในแถบช่วงสายตาของเธอก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
“ไม่มีอะไรที่เงินซื้อไม่ได้ และเงินของชั้นก็มีมากขนาดที่หาทั้งชาติเธอก็ไม่มีทางหาได้เลยเชียวหละ”
“จ้าๆ เอาไว้ซักวันชั้นจะลองไปโกงเงินบริษัทพ่อนายให้ล่มจมดูละกัน มันน่าจะสนุกดี *0*”
“-3- ยัยประสาท”
“พึ่งรู้หรอจ้ะ >_^”
“-0- เอิ่ม...” หน้าของทุกคน
“-*- น่ารักตรงไหน” อันนี้ของคยูฮยอนก่อนจะลงท้ายด้วย...
“-3- ชิชิชิ แล้วอย่ามาขอให้ทำหน้าอย่างนั้นอีกละกัน”
จูฮยอนพูดก่อนจะยืดกอดอกหนีหน้า คยูฮยอนถอนหายใจก่อนรีบกดโทรศัพท์ออกไป ในขณะที่ทุกคนรอลุ้น คยูฮยอนคุยโทรศัพท์ได้ซักพักก่อนที่จะวางลงแล้วมองทุกคน แล้วยิ้มกว้าง
“พ่อบอกมาว่า....”
“ว่า....” ทุกคนต่างทำหน้ารอลุ้น~~~~
“ไม่ได้อ่ะ -3- สายเจียเสียใจด้วยนะ”
“แล้วแกมายิ้มให้ทำไมไอ้คุณรุ่นน้อง”
แจจุงพูดอย่างไม่สบอารมณ์เพราะตอนนี้ยุนอาที่ตอนแรกยิ้มแย้มกลับมาทำหน้าบึ้งพอที่จะฆ่าคนได้ -0- ก็แหม มันก็นะ
“เราเข้าไปได้!!!”
อยู่ๆก็มีเสียงคนหนึ่งดังเข้ามา ทุกคนหันไปมองเขาเป็นสายตาเดียว
“นี่แกมาด้วยหรอ” ฮันกยอง
“ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย” คิบอม(ว้าย คิเฮ >w<)
“เป็นบุคคลลึกลับหรอเนี่ย~” เจสสิก้า
“ท่าทางจะเงาจาง เลยไม่มีใครทันสังเกตเห็นมั้ง” ยุนอา
“ดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้แฮะนายเนี่ย” ยูชอน
“เหมือนเคยเจอที่ไหนนะ แต่จำไม่ได้แฮะ” แทยอน
“-0- มีคนแบบนี้มากับเราด้วยหรอ?” แจจุง
“ใครอ่ะ?” ทิฟฟานี่
“ใจร้าย จำเค้าไม่ได้ T^T”
ชายหนุ่มปริศนาร้องโอดโอยที่โดนลืมทั้งๆที่เขาตามมาตั้งแต่แรกเริ่มเพียงแค่ได้อยู่ไม่ข้างสุดก็หลังสุด ประมาณชนิดที่ว่าโดนทิ้งเอาได้ง่ายๆ T^T
“เพื่อนของพี่ฮันกยองใช่มั้ย?”
ชายหนุ่มหันไปมองทางจูฮยอนอย่างมีความหวัง
“ว่าแต่ชื่ออะไรนะ....ทำดง เที่ยงธรรม อัมพาต มฤตยู เอ...อะไรนะ~”
“แง้ๆ ทุกคนใจร้าย T^T”
“แล้วแกไม่บอกชื่อเขาไปหละ~”
ฮันกยองตบบ่าบอกเพื่อนสนิท ชายหนุ่มหน้าหวานหันขึ้นมามองเพื่อนด้วยใบหน้าเปรอะน้ำตาพร้อมด้วยขี้มูก
“แง้ๆ ตัวเอง ช่วยบอกแทนเค้าที แง้ๆT^T”
ว่าแล้วก็เข้ากอดฮันกยองแน่น ทุกคนต่างมองมันโดยมีความคิด....
ไอ้พวกแอ๊บแตก -0-......
“ไอ้นี่มันชื่อทงเฮ ลีทงเฮ เป็นเพื่อนสนิทกับชั้นเองแหละ”
“ขอบคุณตัวเองมากนะที่บอกแทนเค้า >w< เค้ารักตัวเองจังเลย”
ทงเฮพูดพร้อมกระโดดหอมแก้มฮันกยองในขณะที่ฮันกยองก็ไม่ขัดขืนกลับยิ้มเล็กๆแล้วลูบหัวทงเฮไปมาเหมือนแฟนกัน ทุกคนอ้าปากค้าง
“แล้ววิธีของแกคืออะไร?”
“อ๋อ ก็คือว่า......”
ทงเฮที่กำลังมองรอบๆอย่างงอนๆทุกคนก่อนจะกระซิบข้างหูฮันกยอง พอกระซิบเสร็จก็หอมแก้มอีกที เล่นเอาคนที่กำลังอึ้งตื่นขึ้นมา ทุกคนต่างทำหน้าเอือมระอาในขณะที่อีกคนกำลังทำสีหน้าเหมือนกำลังจะตาย!
“ไอ้คุณพี่ฮันกยอง!!!!! แกไม่ใช่ตุ๊ดนะ!!!!!!!!!!!!!”
ขอโทษนะค่ะที่เอามาลงช้า ยังไงก็จะพยายามอัพนะคะ^^ ขอบคุณที่ติดตามชม หวังว่าคงชอบกันนะค่ะ >w<
ความคิดเห็น