คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro (ฉบับใหม่)
Intro
....“ข้าทนมานั่งเป็นหุ่นเชิดของคนในวังแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ”
“เจ้าเป็นอย่างที่เจ้าเป็นเท่านั้นก็เพียงพอสำหรับข้าแล้ว”….
“คิมแทยอน คิมแทยอน ฟังครูอยู่รึเปล่า?!!!”
เสียงตะเบ็งของสาวรุ่นวัยทองที่กำลังร้องเรียกหญิงสาวที่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย แทยอนหันมาอย่างสะลึมสะลือเหมือนคนพึ่งตื่นก่อนจะมองคนที่เดินเข้ามาใกล้เธอ...เข้ามาขนาดนี้ทำไมเธอยังไม่รู้ตัวนะ หญิงสาวลุกขึ้นยืนเมื่อถูกสายตาคาดโทษจากครูและสายตาของเพื่อนทั้งห้องที่จับจ้องมายังเธอ
“คิมแทยอน ทำไมเธอไม่ท่องบทต่อไป”
“เอ่อ...ก็เมื่อกี้เป็นตาของยุนอาหนิค่ะ”
“นักเรียนอิมอ่านจบแล้ว แล้วตาต่อไปเป็นของเธอ นักเรียนคิมแทยอน...แล้วเธอก็มัวแต่เหม่อลอยไม่เป็นอันเรียนเลยซักนิด!!”
“...เอ่อ...ขอโทษค่ะครู พอดี เมื่อคืนหนูนอนไม่ค่อยหลับ”
“นั่นไม่เกี่ยว ในเมื่อเธอเลือกการพักผ่อนของเธอเอง เธอก็ต้องรับผิดชอบกับคาบของครูให้ดี นักเรียนคิม เธอไปยืนอ่านหลังห้องแล้วห้ามนั่งจนกว่าจะจบคาบ”
หญิงสาวถือหนังสือหยิบไปอย่างฮึดฮัดเล็กๆก่อนจะยืนแล้วอ่านมันทางหลังห้อง...ก่อนที่จะถูกผลัดบทไปให้กับคนอื่นๆไปเรื่อยๆ
“แทยอน ทำไมแกเหม่อในวิชาวรรณกรรมได้”
“ไม่รู้สิ เมื่อคืนฝันแปลกๆนิดหน่อย”
“ฝันแปลกๆอีกแล้วหรอ?”
ยุนอาเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเพื่อนของเธอเคยเล่าถึงฝันแปลกๆที่เกิดขึ้นแทบทุกวันจนทำให้เพื่อนเธอไม่เป็นอันหลับอันนอน
“แต่เมื่อคืนเหมือนเป็นช่วงต่อหนะ ลำบากใจพอดูเลยหละ”
“แกอ่านจากนิยาย วรรณกรรมโบราณแล้วเก็บไปฝันรึเปล่า??”
“แกก็รู้ว่าชั้นจำทุกเรื่องที่ชั้นอ่านได้ แต่เรื่องที่ชั้นฝันมันไม่ใช่”
“เออๆ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้วในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ แกก็พยายามฝันให้ชัดๆแล้วดูว่ามีใครในฝันแกบ้างแล้วกัน”
ยุนอาเอ่ยพูดกับเพื่อนสาวอย่างเหนื่อยใจ...แทยอนมักมาปรึกษาเธอเรื่องฝันที่เกิดกับแทยอนแทบทุกคืนตั้งแต่อายุ 15 ปี...จนตอนนี้อายุ 18 แล้วยังคงฝันอย่างต่อเนื่อง แทยอนจำได้เพียงแค่มันเป็นเรื่องราวแต่กลับจำไม่ได้เลยว่ามันเป็นเรื่องยังไง...
“พวกแกคุยเรื่องอะไรกันน่าสนุกดีจัง^^”
เจสสิก้าเดินเข้ามาผ่ากลางวงหาเพื่อนทั้งสองที่มักมีลับลมคมในกันเสมอ พร้อมกับซอจูฮยอนที่เข้ามากับเจสสิก้าด้วย
“ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงนะแกเนี่ย - -*”
“ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนชั้น ชั้นจะด่าแกแน่ไอ้ยุน - - กัดได้ตลอดเชียว”
เจสสิก้ากับยุนอาเถียงกันเหมือนอย่างเช่นทุกวันในเรื่องที่ใกล้เคียงกับเรื่องเดิมๆ ในขณะที่จูฮยอนเลือกที่จะแอบเข้ามาแนบชิดแทยอนอย่างเงียบๆ
“แกนี่ชอบสกินชิพชั้นจังนะไอ้ซอ”
“อยู่แล้วไอ้คิม คิคิ”
“ทำไมพวกเราต้องเรียกนามสกุลกันด้วยหละ??”
“ติดครูมาหนะสิ คิคิ”
“รู้ตัวมั้ยว่าแกหัวเราะได้น่าเกลียดมากไอ้ซอ”
“รู้ตัวตั้งนานแล้วหละไอ้คิม คิคิ”
แทยอนส่ายหน้าระอากับเพื่อนสาวของเธอที่มักจะกวนประสาทเธอได้ทุกเมื่อเช่นกัน จูฮยอนมีนิสัยแปลกๆที่ไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อของตนเอง ชอบให้เรียกนามสกุลเหมือนอย่างที่คุณครูมักชอบเรียกแทนการจำชื่อ...ในขณะเดียวกันก็ชอบหัวเราะประสาทกลับที่เล่นเอาทั้งสยองและเสียวสันหลังได้ในเวลาเดียวกัน แต่ไอ้นิสัยนี้มันก็พึ่งมาเป็นเอาตอนนี้แหละนะ
“เฮ้ สองคนนี่กลับบ้านกันเลยมั้ย??”
ยุนอากับเจสสิก้าเดินเข้ามาหาทั้งสอง แทยอนกับจูฮยอนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองยุนอากับเจสสิก้าอย่างสงสัย
“แกทะเลาะกันไปถึงไหนเนี่ย ไอ้อิม ไอ้จอง”
“ก็ไม่เท่าไหร่ แค่ห้องพักครูเท่านั้นเอง - -*”
“นั่นสิ รู้ตัวอีกทีก็ไปอยู่หน้าห้องพักครูแล้ว ไม่รู้ว่าเท้าขยับไปตอนไหน”
แทยอนมองเพื่อนทั้งสามอย่างชั่งใจ ไม่รู้คบกันมาได้ไงกับความแปลก...ยุนอาก็ชอบพูดตรงๆเสียจนน่ากลัว ในขณะที่เจสสิก้าชอบเดินดุ่มๆไปโดยไม่รู้เรื่องอะไร...และที่ๆสองคนนี้จะเดินไปหยุดเวลาทะเลาะกันมักจะเป็น...หน้าห้องพักครู
“แล้วครูว่าไง?”
“ครูไม่เข้าสอน พอดีครูเค้ามีงานต้องเคลียร์เรียกแค่หัวหน้าห้องไปช่วยหนะ ส่วนพวกเราก็กลับกันไปเลย เพราะสองคาบหลังครูก็ไม่ว่าง เตรียมงานที่โรงเรียนชายตรงข้ามจะมาพรุ่งนี้”
“ไม่รู้จะจัดอะไรนักหนา เห็นหน้าค่าตากันอยู่ทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรน่าจัด”
“ครูเค้าจัดไว้ล่อครูผู้ชายโรงเรียนโน้น”
“นั่นสินะ โรงเรียนเราไม่มีครูผู้ชายเลยซักคนนี่ - -*”
“นั่นสิ ขนาดครูพละยังเอาครูทอมบ้าบอมาเลยแฮะ”
สี่สาวคุยกันอย่างถึงรส ในขณะที่คนอื่นๆในห้องเริ่มทยอยกันกลับบ้านกันทีละคนสองคน
“เออนี่ แล้วรู้รึเปล่าว่าอาทิตย์หน้า โรงเรียนเรากับโรงเรียนตรงข้ามเลือกคนไปวังมยองนังด้วยนะ เป็นวังเก่าที่เปิดให้เฉพาะขอเข้าไปเท่านั้น แล้วโรงเรียนเราที่ขอไปสองปีในที่สุดปีนี้ก็ได้ไป...แต่”
“แต่อะไรว่ะ?”
“เค้าเลือกคนไป แล้วหนึ่งในนั้นมีพวกเราด้วย กรี๊ดมั้ย”
“ไม่อ่ะ ไม่อยากไป อยากนอนอยู่บ้านมากกว่า”
ยุนอาตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ ทำเอาเจสสิก้าที่ลุ้นตัวโก่งทำสีหน้าเซ็งๆ สองคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแต่ไหนแต่ไร จะขัดกันก็ไม่แปลกหรอก
“แล้ววันนี้พี่ชายคุณเธอไม่มารับรึไงเจสสิก้า?”
“ถามอย่างนี้อยากเป็นหนึ่งในสาวของพี่แจจุงรึไงอิม คิคิ”
“แกเลิกพูดแล้วก็หัวเราะตามได้มั้ย ประสาทจะกินหัวชั้นหมดแล้ว”
หันมาทางยุนอากับจูฮยอนที่ยังคงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเหมือนเคย...เพราะทุกคนในกลุ่มไม่ได้เข้ากันอย่างกลุ่มอื่นๆ...แต่สิ่งที่ตรงกันคือทุกคนในกลุ่มชอบการอ่านวรรณคดีที่เป็นวรรณกรรมโบราณ ยิ่งเก่ายิ่งน่าค้นหา นั่นคือจุดที่เหมือนกัน...เอ่อ...พูดได้ว่าจุดเดียวจริงๆ
“ว่าแต่แกเถอะแทยอน ช่วงนี้นอนไม่หลับรึไง คาบวรรณกรรมเป็นเหม่อทุกที”
เจสสิก้าเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง...แทยอนมักปรึกษาเรื่องฝันแปลกๆกับยุนอาก็จริง แต่เรื่องพวกนั้นเจสสิก้าและจูฮยอนก็รู้ เพียงแค่ไม่มากเท่ายุนอา...เห็นอย่างนี้ยุนอาเองก็เป็นที่ปรึกษาที่ดี ในเวลาที่ให้คำปรึกษาแบบจริงๆจังๆหนะนะ
“อืม เรื่องเดิมๆหนะ อย่าสนเลย”
“งั้นเสาร์นี้เราไปห้องสมุดกันมั้ย? ป้าชั้นบอกว่าที่นั่นมีหนังสือโบราณพึ่งขุดพบนะ”
เจสสิก้าเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนมองตาลุกวาวรวมถึงยุนอาด้วย...
“แต่เค้าจะให้เราอ่านหรอ? แล้วเราจะอ่านออกรึไง? คิคิ”
“ขนาดคำถามชวนซีเรียสแกยังหัวเราะนะไอ้ซอ - - แต่ก็ว่านะ ทำไมช่วงนี้แกหัวเราะบ่อยจริง”
ยุนอาถาม จูฮยอนพยักไหล่ขึ้นเล็กๆ
“หนังสือเล่มใหม่ที่พ่อซื้อให้ นางเอกชอบหัวเราะ เห็นน่ารักดีก็เลยทำตาม คิคิ”
“แต่สำหรับแกไม่น่ารักเลยซักนิด”
“แหมๆ ใจร้ายจังเลยนะ คิคิ”
“เฮ้อ~”
ทั้งสามถอนหายใจพร้อมกัน...ลมไปเลยสินะ ว่านิสัยอีกอย่างของจูฮยอนคือชอบลอกเลียนแบบตัวละครในหนังสือ
“แต่ที่ไอ้ซอมันพูดก็ถูกนะ เค้าจะให้เราอ่านหรอ?”
“เค้าไม่ให้เราดูเล่มจริงหรอกนะ แต่ว่า จะให้เราอ่านที่เค้าแปลเท่าที่แปลเสร็จตอนนี้ได้ละกัน อย่าลืมสิ ชั้นหนะ เส้นใหญ่จะตาย”
เจสสิก้าพูดอย่างภาคภูมิใจ ป้าของเธอเป็นเจ้าของห้องสมุดวรรณกรรม ส่วนพ่อกับแม่ก็เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ เรื่องเส้นสายเนี่ย แค่นี้สบายมาก
“ลืมไปเลยเจ้าคร่า~แหม มีแกก็ดีอย่างนี้นี่เองนะ”
“พูดเหมือนตั้งใจด่าชั้นเลยนะไอ้ยุน”
“เค้าเปล่า คิดไปเองหนะสิ คิคิ”
“ไอ้ซอ นิสัยแกลามไปหมดแล้ว”
“ดีจังเลยนะ คิคิ”
“จะว่าไปก็สนุกแฮะ คิคิ^^”
“เฮ้อ~”
“ท่านกับข้าต่างก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ องค์ชาย...”
“ข้าไม่สามารถจะตัดขาดจากเจ้าได้ ยอดรัก ขอร้อง”
“องค์ชาย ได้โปรด อย่าทำแบบนี้”
ร่างสูงตรงเข้ามาโอบกอดร่างบางยอดรักอย่างหวงแหนราวกับนางจะจากเขาไปไกลแสนไกลในดินแดนที่ไม่มีเขาอยู่ด้วย...
“องค์ชาย ท่านเป็นถึงรัชทายาทแห่งโชซอน ท่านทำแบบนี้ไม่ได้”
“เจ้าฟังข้าได้มั้ยแทยอน ข้ารักเจ้า ข้าต้องการให้เจ้าอยู่เคียงข้างกับข้า”
“อย่าพูดแบบนั้นเลย...ได้โปรด”
ร่างบางเอ่ยพูดพรางส่ายหน้า ในขณะที่คนตรงหน้าของนางยังคงจ้องมองอย่างรักใคร่ นั่นเป็นเวลาเดียวกับลูกธนูดอกหนึ่งส่งมายังร่างทั้งสอง
“องค์ชาย ระวัง!!”
“ระวัง!!!”
แทยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางตื่นพรางเหงื่อไหลโชกราวกับออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน...ฝันพวกนี้เริ่มชัดเจนและสมจริงเข้าไปทุกวันๆ
“แทยอน!เป็นอะไรรึเปล่า?”
ยูริวิ่งเข้ามาในห้องเพื่อดูน้องสาวของตนเองที่ร้องเสียงดัง แทยอนส่ายหน้าก่อนจะกอดพี่สาว
“ฝันแปลกๆอีกแล้วพี่ยูล...แทฝันถึงมันอีกแล้ว”
“ไม่ต้องกลัวนะไม่ต้องกลัว....”
“มันไม่น่ากลัว แต่มันเป็นเรื่องราวที่แทไม่เข้าใจเลย”
“ซักวันเราจะต้องรู้มัน ส่วนตอนนี้หลับลงต่อเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเรียน”
“แทหลับไม่ลงแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็ตี2แล้ว แทว่าแทอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนดีกว่า”
“แต่เราพึ่งนอนไปเมื่อตอน4ทุ่มนะ”
“ไม่เป็นไร แทไหว”
“เอาให้มันแน่เถอะ พี่ไม่อยากวิ่งไปหาเราที่ห้องพยาบาลเวลาเรียนหรือให้ครูมาพูดถึงเวลาเราเหม่อตอนเรียนแล้วนะ”
“แทไหวจริงๆนะ ถ้าไม่ไหวสาบานได้ว่าจะไม่ฝืน”
“โอเคๆ งั้นถ้าอาบน้ำเสร็จอยากหลับก็ฟุบกับโต๊ะละกัน พี่จะเข้ามาหาเราอีกทีตอน7โมงเช้านะ”
“พี่ยูลหลับฝันดีนะค่ะ ไม่ต้องตื่นมาแล้วนะ^^”
“จ้าๆ เราเองก็เตรียมตัวให้ดีหละ เห็นว่ามะรืนนี้จะไปหอสมุด...”
“อืม มีนิยายใหม่มาหนะค่ะ”
แทยอนเลือกที่จะเก็บเรื่องวรรณกรรมที่เจสสิก้าบอกเอาไว้ เพราะเมื่อมันยังแปลไม่เสร็จเธอก็รู้ดีว่ามันยังคงเป็นความลับกับคนภายนอกอยู่
“งั้นพี่ไปด้วยสิ มีรายงานเกี่ยวกับวรรณกรรมต้องทำพอดี”
“งั้นเดี๋ยวแทบอกเจสให้ละกัน”
“จ้ะ งั้นพี่ไปนอนก่อนนะจ้ะ^^”
“ค่ะ^^”
ยูริพูดก่อนจะเดินออกไปทันที แทยอนนั่งลงกับโต๊ะทำงานของเธอ ยูริเป็นพี่สาวที่ดีเสมอ...แม้บางทีเวลาโกรธจะน่ากลัวก็เถอะ...หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง ราตรีที่ดูงดงามแต่กลับเงียบสงัดอย่างน่ากลัว...แทยอนจ้องมองดวงจันทร์อย่างพินิจ จู่ๆก็มีภาพหนึ่งพุ่งเข้ามาในดวงตาของเธอ...
“ข้าบอกให้เจ้ากินเข้าไปซะ!!!”
แทยอนสะดุ้งเมื่อจู่ๆกลับเหมือนมีเสียงตะโกนเข้ามาดังก้องในหัวของเธอ มันเป็นเสียงที่ดูไม่น่ากลัวเลย แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเสียใจอย่างประหลาด...แปลกจริงๆ
“เลิกคิดเรื่องบ้าๆพวกนั้นซักทีแทยอน เฮ้อ~อาบน้ำแต่งตัวเตรียมรอเลยดีกว่าแฮะ ไม่งั้นได้ฟุ้งซ่านอีกแน่”
ว่าแล้วสาวเจ้าก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำทันที...ปล่อยๆมันให้ผ่านไปซะ แล้วไม่ต้องคิดถึงมันอีก!
ความคิดเห็น