คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รักมันตรงกับเจ็บ ตอนที่ 9 หวนกลับมา รักมันตรงกับเจ็บ ตอนที่ 9 หวนกลับมา
รักมันตรงกับเจ็บ
ตอนที่ 9 หวนกลับมา
“นี่แกคิดว่าบ้านเป็นสถานบังเทิงรึไง? ไม่อยู่ตอนเช้า กลับมาตอนเย็นหนะ ห๊ะ!”
ต้าเอสที่พูดตะคอกใส่เจสสิก้าที่กำลังเดินเข้าบ้านมาในเวลาที่เริ่มเย็น ส่วนคนที่นั่งตรงข้ามต้าเอสรอดูผลการลงโทษไม่ใช่ใคร คริสตัลที่ถือนิตยสารแฟชั่นมองเจสสิก้าด้วยหางตาก่อนจะหันมามองหนังสือในมือของตนต่ออย่างไม่สนใจใยดี ร่างบางถอนหายใจออกยาวๆก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้งสองที่ขึ้นชื่อว่าพี่น้องทันที
“เจสก็แค่อยากจะไปดูรอบๆเมือง แก้เครียดนิดหน่อยหนะค่ะ”
เจสสิก้าตอบด้วยท่าทางเบื่อหน่าย คริสตัลวางนิตยสารลงอย่างแรงก่อนจะหันมาหัวเราะเยาะคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แน่ใจหรอว่าแกตระเวนรอบเมือง แล้วไอ้ข่าวกับโจวคยูฮยอนนี่มันหมายความว่ายังไง!!!!”
คริสตัลโมโหเดือดดาลก่อนจะลุกขึ้นตบหน้าเจสสิก้าอย่างแรงจนร่างตรงหน้าเซไปตามแรงเล็กน้อย ต้าเอสลุกขึ้นมายืนเคียงข้างน้องสาวคนเล็ก
“ฮึ อย่าไปถือโทษมันหน่อยเลยน้องรัก ยัยเนี่ยมันก็เอาตัวเข้าแลกให้เขาสนใจนั่นแหละ”
“เจสเปล่านะ เจสแค่ไปกินข้าวกับเขาตามมารยาทที่เขาชวนแค่นั้นเอง”
“ก็ถ้าแกไม่ยั่วยวนเขา เขาจะสนใจแกมั้ย!!!!”
คริสตัลโมโหจัดจิกหัวเจสสิก้าขึ้นมามองหน้าตนเอง เจสสิก้าที่ถูกจิกหัวอย่างแรงใช้เล็กจิกแขนของคริสตัลกลับจนร่างที่หวังจะทำร้ายตนรีบปล่อยมือออก
“แกกล้าทำร้ายชั้น!!!”
“แกมันนังเนรคุณเจสสิก้า!!!”
ต้าเอสตรงเข้ามาตบเจสสิก้าก่อนจะขึ้นคร่อมตัวแล้วตบอีกหลายครั้งอย่างรุนแรง เจสสิก้าได้เพียงแค่พยายามจะจับมือพวกนั้นให้หยุดลงได้ซักพัก แต่เพียงแค่แรงโกรธทำให้กำลังของต้าเอสทวีคูณหลุดออกจากมืออุ้งเล็กๆที่ไร้เรี่ยวแรงของเจสสิก้าได้อย่างง่ายดาย
“พี่ต้าเอส พอแล้ว!เดี๋ยวมันตายแล้วจะยุ่ง”
คริสตัลพูดก่อนจะดึงตัวพี่สาวออกมา เจสสิก้าลุกขึ้นองคนทั้งสองอย่างหวาดๆ คริสตัลถอนหายใจเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วใช้นิ้วชี้ผลักหัวของเจสสิก้าอย่างแรง
“จำใส่หัวของแกเอาไว้ ไม่ช้าก็เร็วคยูฮยอนเค้าจะทิ้งแกเอง!!!”
พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป รวมถึงต้าเอสด้วย ปล่อยให้เจสสิก้านึกเจ็บใจตัวเองอยู่เพียงแค่ลำพัง
“ทำไมไม่สู้เขาหละเจสสิก้า...ยัยคนอ่อนแอเอ้ย...”
“ยัยเต่า -0- ทำหน้าเหมือนการกินข้าวเย็นกับชั้นมันแปลกนักงั้นแหละ”
ชางมินพูดขณะกำลังตัดสเต็กเข้าปากด้วยใบหน้านิ่งทั้งๆที่สายตายังคงจ้องมองเธออยู่...จูฮยอนหลบสายตาเขาอยู่!! แน่นอนสิ อยู่ๆวันนี้ก็มีสายโทรเข้ามา หลังจากนั้นเขาก็บอกให้เธอนอนที่นี่ ห้ามไปไหน กลับไปเอางานก็ห้าม ให้คนของเขาไปเอามันมาให้แทน -0- ให้ตายเถอะ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา แล้วอีกอย่าง.....
“แต่ไอ้การที่นายมาจับชั้นแต่งตัวชุดราตรีแล้วมานั่งกินข้าวกับนายใต้แสงเทียนนี่มันแปลก!!!!! กระโปรงอะไรสั้นขนาดนี้ นายอยากเห็นกกน.ชั้นนักรึไง!!!!”
“ยัยบ้า -3- ถ้าอยากเห็นชั้นจับถกเองก็ได้หน่า เธอนี่มันไม่เข้าใจอะไรเลยจริงจริ๊ง~”
“ไม่เข้าใจอะไรย่ะ ไม่เข้าใจว่านายจะจับชั้นถกกางเกงในยังไงอย่างงั้นหนะหรอ?? ไอ้บ้า!!! คิดได้นะนายเนี่ย”
“ใครกันแน่ที่คิดหนะ พูดงี้อยากโดนจริงๆรึไง *0*”
“T^T อยากร้องไห้”
จูฮยอนทำหน้าเซ็งกะตายกับชีวิตก่อนจะตัดคำโตแล้วยัดมันเข้าปากก่อนจะเคี้ยวมันพร้อมๆทั้งทำปากเบี้ยวไปมายู่ยี่ทั้งๆที่ยังคงมองชางมินอยู่...ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะเล็กๆ
“นี่นายหัวเราะหรอเนี่ย!!! พระเจ้าเถอะ นายเริ่มกลับเป็นคนปกติแล้วหรอเนี่ย!!”
“พูดงี้อยากเจอดีรึไง”
“โธ่ๆ นายก็รู้ว่าชั้นพูดเล่นหน่า”
จูฮยอนพูดก่อนจะหัวเราะ ชางมินเองก็หัวเราะต่ออีก ทั้งสองหัวเราะไปพร้อมๆกันในบรรยากาศใต้แสงเทียนที่ดูจะโรแมนติก เมื่อทั้งสองกินมันเสร็จเรียบร้อย ชางมินลุกขึ้นก่อนจะเดินมาข้างๆจูฮยอน
“อะไรอีกหละ - -*”
“จับมือชั้นแล้วก็ตามมา - - เข้าใจม่ะ?”
ชางมินพูดก่อนจะยื่นมือมาให้กับหญิงสาว จูฮยอนมองก่อนจะหันขึ้นมาหัวเราะชางมินเล็กๆแล้วจับมือเขาลุกขึ้น ทั้งสองค่อยๆเดินไปเรื่อยๆตามท้องหญ้า แต่ด้วยส้นสูงที่ไม่เข้ากับพื้นหญ้าพวกนี้เอาเสียเลย
“นี่นาย รองเท้าส้นสูงเนี่ย ชั้นถอดได้ม่ะ??”
“ตัวทำลายความเงียบจริงๆเลยนะเธอเนี่ย -0- ชิชิชิ”
“ตอบให้ตรงคำถามหน่อยสิ ไอ้คุณชิมชางมิน”
“เรื่องของเธอจะถอดก็แล้วแต่ หญ้าที่นี่สูงพอที่จะไม่ทำให้เท้าของเธอโดนพื้นดิน”
“เยี่ยม!”
จูฮยอนพูดก่อนจะถอดส้นสูงด้วยมืออีกข้างแล้วถือมันไปด้วย ชางมินมองหญิงสาวที่ตนยังไม่ยอมปล่อยมือเธอ ก่อนจะจับส้นสูงของเธอแล้วขว้างมันทิ้งซะ
“นายจะบ้าหรอ! คู่นั้นมันยี่ห้อดังเชียวนะ”
“ตังค์ชั้นนั่นแหละ”
“แต่มันน่าเสียดาย โยนไปแบบนั้น T^T”
“เดี๋ยวก็มีพวกเดินไปมาแถวนี้เก็บไปไว้บ้านใหญ่เอง -0- ไม่ต้องไปเสียดายมันหรอก อีกอย่างชั้นซื้อให้เธอใหม่ก็ได้”
“นี่นายบอกว่าซื้อให้ชั้นงั้นหรอ?? 0.0”
“ก็ใช่หนะสิ ...เฮ้ย!พอๆ เธอนี่ชักจะบ้าไปใหญ่แล้ว”
ชางมินพูดก่อนจะกลบอาการเขินของตัวเองด้วยการจูงมือเธอให้เดินไปด้วยกัน จนมองเห็นเพียงท้องทุ่งที่มืดมิดยามรัตติกาล พร้อมทั้งดวงจันทร์และดวงดาวสุกสกาวนับร้อย จูฮยอนแหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยดวงตาเปล่งประกายวิบวับ จนลืมๆไปเลยว่าตอนนี้ชางมินกำลังหยุดเดินแล้วมองหน้าเธออยู่ ก่อนที่จะมองไปยังท้องฟ้าเดียวกับเธอ
“นอนลงกันเถอะ ^___^”
“ห๊ะ! นายยิ้มแล้วก็ชวนให้ทำอย่างสามัญ โอ้ว! วันนี้มันวันแปลกแห่งชาติแน่ๆเลยแฮะ”
“เธอทำให้ชั้นเสียอารมณ์เป็นบ้าเลยแฮะ __*__”
ชางมินพูดก่อนจะนอนลงแล้วดึงให้หญิงสาวนอนลงบนพื้นหญ้าตาม ทั้งสองมองดวงดาวก่อนจะผลัดกันพูดไปมา
“เธอนี่โมโหแล้วหน้าตาเหมือนกลุ่มดาวลูกไก่เลยแฮะ -0- คุคุ”
“ยังไง??”
“ก็เวลาเธอโกรธจะมีเส้นเลือดเจ็ดเส้นขึ้นปูดๆเรียงตามตำแหน่งดาวลูกไก่เลยเชียวหละ”
“ไอ้บ้า!!!”
จูฮยอนพูดก่อนจะพลิกหน้ามาใช้แขนข้างซ้ายตีเขา ก่อนที่ชางมินจะจับแขนข้างนั้นของเธอแล้วดึงเธอมาอยู่ในสภาพคร่อมตัวเขาอยู่อย่างงั้น ชายหนุ่มดึงหญิงสาวเข้ามากอดทั้งๆที่เขายังคงนอนอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างนั่น ใบหน้าของจูฮยอนร้อยผ่าวแต่กลับรู้สึกดีอย่างประหลาด
“ทำไมต้องย้ายไปกับควอนยูริด้วยหละ...”
“นะนะนายรู้!”
“ไม่แปลกหรอกหน่า -0- ว่าแต่เธอหนะ จะย้ายไปทำไม?”
“ก็...ไม่รู้สิ...”
จูฮยอนตอบก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วออกมานั่งท่าเทพธิดาด้วยใบหน้าเขินอายกับสภาพของเธอเมื่อตะกี้ ชางมินหัวเราะเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วเขยิบเข้าไปใกล้หญิงสาว มือเรียวเกลี่ยผมของเธอไปทัดหูเพราะด้วยลมอ่อนๆนี่ทำให้ผมของเธอปลิวไสวงดงามท่ามกลางแสงจันทร์ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเข้าใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆประกบกันช้าๆอย่างเบาบางก่อนจะค่อยๆลุกล้ำซึ่งก่อนจะกัน ร่างบางของเธอค่อยๆโดนอ่อนไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างง่ายดายโดยเขาค่อยๆขึ้นคร่อมเธอ ร่างสูงถอดสูทของตนที่ใส่อยู่พร้อมดึงเนกไทให้หลุดออก ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆลูบหมายจะปลดเดรสของตนตรงหน้าออก จูฮยอนที่เริ่มได้สติผละออกจากชางมิน ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
“เธอ...ยังไม่พร้อมหรอ?...”
ชางมินพูด จูฮยอนหลบหน้าของตนเล็กๆ ก่อนที่คำพูดต่อไปของหญิงสาวจะทำให้เขายิ้มพรางหัวเราะออกมา
“ตรงนี้มันเป็นที่โล่งๆนะ หาบ้านหาห้องก่อนไม่ดีกว่ารึไง”
NC CUT***********
“ยุนอา...เธอไม่หนาวรึไง?”
แจจุงเอ่ยถามร่างข้างๆของเขาที่กำลังนอนลงบนไหล่พรางง้องอนให้เขาช่วยอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอ รู้สึกเท่าที่ได้ฟังพยากรอากาศเมื่อช่วงเที่ยง จะมีหิมะตกเป็นจุดๆนี่นะ
“พี่...ไม่ไปไม่ได้หรอ?”
“เพื่อความสบายใจของพี่ยูลเค้าหนะ...”
“แล้วชั้นหละ....ไหนพี่บอกรักชั้นไง นี่จะต้องจากกันอีกแล้ว...”
ร่างบางพูดก่อนจะกำเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ร่างสูงพลิกเข้ามาหาเธอก่อนจะกอดให้ใบหน้าหวาดมาซบลงที่อกของเขาก่อนจะลูบผมเบาๆ
“ไปกับพี่ได้มั้ยหละ?”
“แต่พี่คยูเค้าไม่ยอมหรอก...ไหนจะพ่อแล้วก็มุนบินอีก...”
“งั้นพรุ่งนี้พี่จะไปขอเราแต่งงานดีมั้ย ^^”
“>///////< อย่าพูดพร้อมรอยยิ้มได้มั้ย มันเขินเหมือนกันนะ”
“^&^ พี่ก็เขินเหมือนกัน”
แจจุงผละออกมาก่อนที่จะแกล้งขโมยหอมหญิงสาวตรงหน้าซักฟอดด้วยรอยยิ้มทะเล้นๆ
“พี่แจจุง >///<”
“เรียก ฮันนี่สิจ้ะที่รัก”
แจจุงขโมยหอมแก้มหญิงสาวอีกข้างแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีทันที
“อย่าหนีนะ >///<”
“จะวิ่งมาหอมคืนรึไงจ้ะที่รัก คุคุ”
แจจุงพูด ทั้งๆที่ยังคงวิ่งหนีเธออยู่ ทั้งสองวิ่งไล่กันไปรอบๆสวนสาธารณะนั้นอย่างมีความสุข ในช่วงเวลานั้นที่ไม่ยาวนาน...แต่มันกลับทำให้หัวใจพองโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ง่า~ปะป๊าขี้โกง~”
อินฮวาร้องเสียงหลง ตอนนี้ ทั้งฮเยจิน อินซอง อินฮวาและทงเฮ มาหาแทยอนที่บ้านพร้อมทั้งมาคุยกับยูริเรื่องที่ทงเฮจะขอแทยอนแต่งงานพร้อมทั้งย้ายไปต่างประเทศด้วยกัน เขาขอตัวออกมาคุยข้างนอกกับยูริ โดยมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวข้างในบ้านดังมาเป็นระลอก
“อย่างที่พี่ฮเยจินพูด ผมรักแทยอนจริงๆ”
“แต่คุณเป็นเพื่อนของคายูฮยอน....”
“ผมจะพาแทยอนไปต่างประเทศด้วยกัน ที่ๆไม่มีใครรู้จัก จนกว่าที่คยูฮยอนมันจะเลิกแค้นไปทั่ว แล้วผมจะพาแทยอนกลับมา”
ทงเฮอธิบายอย่างไม่เว้นวรรคให้ยูริพูดแก้ไม่ยอมเขา หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะมองหน้าทงเฮด้วยแววตาจริงจัง เธอมองเข้าไปในดวงตาที่จริงใจนั่น...เขากำลังพูดความจริง
“ขอร้อง....”
“ชั้นเชื่อก็ได้ทงเฮ งั้นฝากน้องสาวชั้นด้วยละกัน...ส่งข่าวมาสม่ำเสมอด้วยหละ น้องสาวชั้น ชั้นก็ห่วงเป็น”
ทงเฮเก็บอาการดีใจไว้ด้วยการข่มน้ำเสียงลง แต่ใบหน้ากับท่าทางของเขากลับดีใจสุดขีด ทงเฮโค้งขอบคุณก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนที่จะเข้าไปทั้งตัว เขาหันกลับมาทางยูริ
“นี่ควอนยูริ ผมไม่รู้ว่าคุณจะคิดยังไงแต่ว่า...”
“หือ??”
“ผมว่าฮันกยองเค้ารักคุณจริงๆนะ”
ทงเฮพูดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้ากังวลนั่น...ลึกๆใจของทั้งฮันกยองและยูริเข้ากันอย่างประหลาด ความรู้สึกพวกนี้เริ่มก่อเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครรู้...ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองท้องฟ้า
“สายเกินไป....มันสายเกินไปแล้วจริงๆ....”
แว๊กว๊าก~ คิคิ เป็นไงกันบ้าง >w< เขินอ่ะ คู่มินซอรวดเร็ว หนูซอพูดแบบนั้นไม่กลัวอีตามินเพี้ยนกะทันหันหรอค่ะ >w< (แล้วใครมันแต่ง?? : จูฮยอน) โอเคๆ ผิดอีกละ T^T ยังไงก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ >w<
ความคิดเห็น