คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : โอกาสสุดท้าย...
เก่งมองภาพคนรักที่กำลังนั่งร้องไห้ และจ้องมองการเป๋าเสื้อผ้าอย่างอาลัยอาวร
“ริทพร้อมแล้วครับพี่เก่ง เราไปอเมริกากันเลยนะครับ เมื่อถึงอเมริการิทจะแต่งงานกับพี่เก่งทันที..นะครับ” ริทริทปาดน้ำตา แล้วเดินมายังเก่ง
“พี่เป็นหมอ การรักษาคนไข้ที่ป่วยกายน่ะ แค่ให้ยา ไม่นานก็หาย แต่สำหรับคนไข้ที่ป่วยทางใจ...รักษายังไงก็ไม่หายหรอก..นอกจากตัวของคนไข้เอง พี่ดีใจนะครับ ที่น้องริทจะแต่งงานกับพี่ แต่..ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่หัวใจริทยังอยู่ที่นี่..” คำพูดที่รู้ทันดังออกจากปากของเก่ง ผมอยากแต่งงานกับริทนะ แต่ต้องเป็นวันที่หัวใจดวงนี้เป็นของผมจริง ๆ เท่านั้น ผมจะไม่แต่งทั้ง ๆ ที่หัวใจดวงนี้มันยังไม่ใช่ของผม...
“พี่เก่ง..” ริทนิ่งไปกับคำพูดของเก่ง คำพูดที่ตอกย้ำว่า ใจดวงนี้เป็นของ..พี่โน่...
“ริทอยากจะกลับไปอย่างคนที่มีแผลในอดีต หรือจะอยู่ต่อเพื่อลบแผลนั้นออกใจ...ลองคิดดูนะครับ^^”
“...” ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของริท มีแต่น้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจที่หยดลงเป็นสาย...
งานแถลงข่าวใหญ่บนหน้าหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับ ถูกจัดขึ้นท่ามกลางกองถ่ายละครดังของดาราซุปเปอร์สตาร์อย่าง ภาคิน ได้ถูกเริ่มขึ้นด้วยคำถามต่าง ๆ นานา ของบรรดานักข่าว
“คุณภาคินบอกได้ไหมคะ ว่าคนที่คุณภาคินอุ้มไปวันนั้นเป็นใครคะ”
“แล้วมีความสัมพันธ์กันยังไงครับ”
“แล้วเรื่องนี้คุณวิวว่ายังไงคะ”
“แล้วมีปัญหากับคุณวิวหรือปล่าวครับ”
นักข่าวจากหลาย ๆ สำนักพิมพ์ยิงคำถามใส่ โตโน่อย่างไม่ยั้ง จนผู้จัดการส่วนตัวของเขาต้องพูดห้าม
“เดี๋ยวก่อนนะฮะ ผมว่าทุก ๆ คนใจเย็น ๆ ก่อนนะฮะ เดี๋ยวคุณ ภาคินจะตอบให้ทุกข้อเลยนะครับ ถามทีละคำถามนะฮะ ^^” มดดำ ผู้จัดการส่วนตัวของโตโน่พูดขึ้น ก่อนที่คำถามจากเหล่านักข่าวจะดังมาเป็นสาย
“คนที่คุณ ภาคิน อุ้มขึ้นรถไปวันนั้นเป็นใครคะ ใช่แฟนคลับหรือปล่าวคะ” นักข่าวคนนึงเปิดประเด็นร้อนขึ้นมา
“ใช่ครับ เขาเป็นแค่ ‘แฟนคลับ’ ของผมคนนึง”
“แล้วทำไมต้องดูแลเป็นพิเศษขนาดนั้นด้วยล่ะครับ” นักข่าวคนเดียวกับที่งานประกาศผล ถามขึ้นด้วยสีหน้ายั่วอารมณ์..โมโห
“เขาก็เหมือนแฟนคลับทั่วไปที่แกล้งเป็นลมเพื่อเรียกร้องความสนใจ แล้วโตโน่ก็ตกใจเลยพาไปส่งโรงพยาบาลครับ” มดดำตอบแทนโตโน่ด้วยท่าทีที่เตรียมมากับสคลิป
“สคลิปง่าย ๆ แบบนี้พวกผมก็เขียนได้ มีอะไรมายืนยันล่ะ”
“...ไม่มี” โตโน่ถอนหายใจแล้วตอบกลับไป
“ไม่มี! งั้นก็แสดงว่าคุณไม่ได้ไปส่งเขาจริง ๆ !! และเขาก็ไม่ได้เป็นแค่แฟนคลับ แต่เขาคือคนสำคัญของคุณ!! ใช่ไหมคุณภาคิน!!” นักข่าวคนดังกล่าวยิ้มเยาะอย่างกวนประสาท
“นี่นายจะบีบให้ฉันพูดให้ได้เลยใช่ไหม!!” โตโน่ทำท่าจะลุกไปต่อยแต่ถูกมดดำรั้งแขนไว้ทำให้โตโน่ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“ร้อนตัวแบบนี้ แสดงว่าเขาไม่ใช่แค่แฟนคลับใช่ไหม!!”
โตโน่ปัดพุ้มดอกไม้ตรงนั้นด้วยอารมณ์โกรธจัด แล้วพุ่งตรงไปยังนักข่าวคนนั้น แต่บอดิการ์ดรั้งไว้ทัน
“ถ้านายไม่บอก!! ฉันจะฟันธงเลยว่าคน ๆ นั้นเป็นคนที่นายจ้างมาเพื่อจะให้ตัวเองเป็นฮีโร่ใช่ไหม!!” โตโน่ทำท่าจะพุ่งตรงไปปล่อยหมัดใส่คนตรงหน้า บอดิการ์ดแทบจะรั้งไว้ไม่อยู่
“ใช่ไหม!! ฉันถามว่าใช่ไหม!!” ความวุ่นวายของบรรดานักข่าวที่รัวชัดเตอร์ไม่ยั้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่ใช่ครับ!!” มีหนึ่งเสียงเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี เขาก็คือ..ริท
“ผมเป็นแค่แฟนคลับพี่โตโน่จริง ๆ ครับ วันนั้นผมไม่สบาย เขาก็เลยพาไปส่งที่โรงพยาบาล วันนี้ผมจะมาขอบคุณเขาครับ ขอบคุณนะครับ พี่โตโน่..” ริทอธิบายให้นักข่าวทุกคนเข้าใจตรงกันว่าเขาเป็นแค่แฟนคลับ ระหว่างที่พูดสายตาจับจ้องเพียงใบหน้าของโตโน่ ซึ่งกำลังจ้องหน้าเขาอยู่เช่นกัน
“เอาล่ะครับ เข้าใจตรงกันแล้วนะครับ ขอปิดสัมภาษเลยนะครับ ขอบคุณครับ” ผู้จัดการส่วนตัวกล่าวปิดแล้วเชิญบรรดานักข่าวกลับไป
โตโน่เดินไปยังรถบัสส่วนตัว โดยมีริทเดินตามมาห่าง ๆ
“จะกลับมาทำไม ทำไมไม่ไปให้พ้น ๆ สักที” โตโน่เดินบ่นอยู่บนรถบัสส่วนตัวของเขา ด้วยอาการสับสนวุ่นวายจิตใจ มือทั้งสองกุมขมับเพื่อระบายความเครียด
เสียงฝีเท้าของคน ๆ หนึ่งเข้ามาบนรถ โตโน่คิดว่าเป็นผู้จัดการมาตามไปถ่ายละคร
“ถ้าผมออกไปจะต้องได้ถ่ายเลยนะ!!” โตโน่หยิบบทแล้วกำลังจะเดินไปยังกองถ่าย แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อเจอบุคคลที่เขาไม่อยากพบ อยู่ตรงหน้า
“พี่โน่ ริทมีเรื่องจะคุยกับพี่โน่” ริทจ้องมองโตโน่ด้วยแววตาลึกซึ้ง
“ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ นายกลับไปเลยดีกว่า” โตดน่พูดพลางหันหลังพูดกับคนตรงหน้าอย่างเย็นชา
“ริทแค่อยากจะบอกว่า ริทมีเวลาอยู่ที่ นี่ 1 ปี ระหว่างนี้ พี่โน่อยากให้ริททำอะไร หรือจะเรียกใช้ริทก็ได้ ตามใจพี่โน่เลย เพื่อพิสูจน์ว่าริทไม่ใช่คนเลือดเย็นอย่างที่พี่โน่คิด...”
“นายคิดว่าเวลาแค่ 1 ปีจะชดเชยความเจ็บปวด 8 ปี ที่ฉันเคยได้รับได้อย่างงั้นหรอ! เหอะ!”
“อย่างน้อยริทก็ขอแค่พี่โน่เกลียดริทน้อยลง..บ้าง ก่อนที่จะ...จากกันจริง ๆ” น้ำตาของริทไหลอีกครั้ง เมื่อนึกถึงวันที่ต้องจากกันจริง ๆ
“มันสายไปแล้วล่ะ นายกลับไปซะเถอะ!” โตโน่ไล่ ริทอย่างไม่ใยดี น้ำตาของริทไหลอีกครั้ง เมื่อโตโน่พูดกับเขาแบบนี้ แต่เขาก็ต้องจำใจเดินจากไปทั้งน้ำตา ก็เขาออกปากไล่แล้วนี่ เขาคงไม่ให้อภัยเราหรอกชาตินี้..
“โถ้เว้ย!” มือหนากำหมัดแน่นแล้วทุบไปบนโต๊ะ หลังจากที่ริทเดินออกไปแล้ว ดวงตาเอ่อเต็มไปด้วยน้ำใส ๆ จะแทบจะล้นออกมา ที่เขาทำแบบนี้ ก็แค่ไม่อยากเจ็บซ้ำซาก ก็เท่านั้นเอง..
โตโน่เดินออกมาจากรถบัสเพื่อเตรียมถ่าย แต่เจอเก่งที่ดักรออยู่หน้าประตู แต่โตโน่ก็เดินผ่านเขาไป
“คุณมันขี้ขลาด คุณไม่กล้ารับข้อเสนอของริท เพราะกลัวว่าจะกลับมารักเขาอีกครั้งใช่ไหมล่ะ” โตโน่หยุดชะงักกับคำพูดของเก่ง แล้วหันกลับมาตอบโต้ทันที
“นั่นไม่ได้อยู่ในสมองของผมซักนิด”
“ที่คุณไม่กล้าเพราะคุณกลัวจะเจ็บซ้ำสองใช่ใหมล่ะ ถึงไม่กล้าให้โอกาสริท” คำพูดแทงใจดำหลุดออกมาจากปากของเก่งเพื่อกดดันคนตรงหน้า
“มันเป็นสิทธิ์ของผม” เก่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้โตโน่หยุดคิด
“ผมรักริทนะ แต่ผมไม่กลัวถ้าริทจะเลือกใคร แต่ถ้าคุณกลัว..ก็แล้วไป” ประโยคดูถูกที่เก่งทิ้งไว้วนเวียนอยู่ในสมองของโตโน่ ก่อนที่เก่งจะเดินจากไป..
รู้สึกคอมเม้นมันน้อย ๆ ยังไงไม่รู้เน๊อะ ToT
ทำไมที่ส่งขอเอ็นซีมันเยอะจัง *0* ใครขอมาแล้วไม่เม้น จะไม่ส่งให้ละนะ คิก ๆๆ ล้อเล่นจร้า
ยังไงก็ร๊ากก อยากขอแค่กำลังใจนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้หรอ *-*
ความคิดเห็น