คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไร้ความรู้สึก..ใจด้านชา (100%)
“ฮึก พี่โน่หมายความว่ายังไง ฮึก พ่อเป็นอะไร” ริทถามด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น เมื่อน้ำตาหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย.... ภาพความทรงจำเก่า ๆ ย้อนเข้ามาในสมองของโตโน่
‘ผลจากการให้คีโมของเราพบว่า คนไข้ติดเชื้อในกระแสเลือด ทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนอย่างรุนแรง ซึ่งจะทำให้คนไข้มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน..หมอเสียใจด้วยนะครับ’ คำพูดของหมอเจ้าของไข้ของพ่อ ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง โตโน่เดินหาพ่อด้วยจิตใจอันล่องลอย...
โตโน่นั่งลงข้าง ๆ เตียงคนไข้ จับมือของผู้เป็นพ่อเอาไว้ ความรู้สึกใจหายเกิดขึ้นเมื่อคิดว่าจะไม่มีมือนี้ให้จับ จะไม่มีคน ๆ นี้ให้กอดมันจะเป็นอย่างไร...
“หนะ...หนู..ระ..ริท..” เสียงพ่อเอ่ยชื่อของคน ๆ นึงด้วยความยากลำบาก น้ำตาของเขาไหลออกมาเป็นสาย เมื่อผู้เป็นพ่อยังจะอุตส่าห์นึกถึงเขา เขา..ที่ทิ้งไปโดยไม่มีแม้แต่คำล่ำลาแม้แต่นิดเดียว..
“ฮึก..ฮือ~” เสียงสะอื้นของโตโน่ดังขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่รู้จะบอกพ่อยังไง ว่า..เขาทิ้งเราไปแล้ว..
“หนะ..หนู...ริท..แฮ่ก ๆ ..ปะ..ไป..หนะ...” ประโยคที่ฟังแทบจะไม่เป็นภาษาเรียกน้ำตาจากโตโน่ได้เป็นอย่างดี นี่พ่อยังจะนึกถึงคน ๆ น้นอยู่อีกหรอ ฮึก..
“ฮึก..ริท..ฮึก..ริท..ฮึก ฮืออ~” โตโน่พยายามจะพูดมันออกมา ด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นอย่างหนัก แต่เขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ มีแต่น้ำตาที่แทนคำตอบ..
“ปะ..ไป..ฮึก..หนะ..ไห..น ฮึก” เสียงของพ่อเงียบหายไป ร่างของผู้เป็นพ่อก็นิ่งไปทันที ลมหายใจสุดท้ายหมดลงภายในวินาทีนั้น..
“พ่อ!!..ฮึก พ่อ.. อย่าทิ้งโน่ไป ฮึก..พ่อ..ฮืออ~” โตโน่เขย่าร่างไร้ลมหายใจของพ่อ แล้วเรียกพ่ออย่างบ้าคลั่งในใจหวังจะให้เขาฟื้นกลับมา...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว...
“หึ ลมหายใจสุดทะ..ท้ายของพ่อฉัน ยังถามถึงนาย เรืองริท“
“ฮึก..ริทไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขนาดนี้..ฮึก” ริทพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากตาคู่สวยจนแดงก่ำ
“นายไม่ต้องมาร้องไห้ ร้องไห้ไปมันไม่ทำให้พ่อฉันฟื้นขึ้นมาหรอก!!” โตโน่ตะคอกใส่ร่างบางที่กำลังร้องไห้อย่างหนักแล้วเดินข้ามผ่านร่างนั้นไปราวกับร่างนั้นเป็นเพียงสายลม..
“ฮึก..พี่โน่ ริทขอโทษ” ริทรั้งแขนเขาไว้ ขณะที่เขากำลังจะเดินหนีไป
“นายไม่จำเป็นต้องพูดคำนี้ ความรู้สึกระหว่างฉันกับนายมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว....ฉันดีใจนะที่ได้เจอนายอีกครั้ง ฉันจะได้ไม่ต้องถามตัวเองอีกว่าทำไม ภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันรู้แล้ว ว่าทำไม แล้วการที่นายไปมีใครใหม่มันไม่ผิดหรอกนะ เพราะนายมันเลือดเย็น ทำให้คน ๆ นึงต้องตายจากโลกนี้ไป ส่วนอีกคนที่ยังมีลมหายใจก็เหมือนตายทั้งเป็น หึ คนที่จิตใจด้านชาอย่างนาย คงไม่รู้หรอก!” โตโน่พูดรัว ๆ ออกมาอย่างที่สมองสั่งการ ทั้งที่หัวใจของเขากำลังแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาก็ยังทำเข้มแข็งต่อหน้าคน ๆ นี้
“พี่โน่ ฮึก อย่าเพิ่งเข้าใจริทผิด ฮือ~ ให้โอกาสริทนะ ฮึก ให้โอกาสริท...” ริทโผเข้ากอดทางด้านหลังทันทีที่โตโน่กำลังเดินหนีไป
“เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกแล้ว...ออกไปจากชีวิตฉันซักที คุณเรืองริท” โตโน่แกะมือของริทออกแล้วเดินจากไปอย่างช้า ๆ ด้วยสีหน้านิ่ง..
“พี่โน่ ~ ฮึก พี่โน่ ..ฮืออ” ริทถึงกับเข่าอ่อนทรุดฮวบลงสู่พื่น แล้วร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง พร่ำเพ้อแต่ชื่อของโตโน่
“พี่โน่~ ฮึก ริทขอโทษ..ฮืออ~” เก่งซึ่งดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เดินมาปลอบริทที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก มือหนาโอบศีรษะของริทไปไว้ในอ้อมกอดเพื่อให้เขาได้ระบายน้ำตาได้อย่างเต็มที่
“ไม่เป็นไรนะริท...ไม่เป็นไร..” เก่งพยายามพูดปลอบใจพร้อมทั้งลูบหลังอย่างอ่อนโยน
“ฮืออ~” น้ำตาหลั่งรินเป็นสาย เมื่อนึกถึงคำพูดของคนรักที่พูดตัดเยื่อใยกับเขาเมื่อกี้..
โตโน่เดินออกมาจากโรงแรมด้วยสภาพที่จิตใจล่องลอย เหมือนคนไร้วิญญาณ เขาขับรถมุ่งหน้ามายังสถานที่หนึ่ง ซึ่งเป็นที่เขามักจะมาระบายเสมอ เวลาเขาทุกข์ใจ..
“ตอนที่แม่ทิ้งพ่อไป มันเจ็บอย่างที่ผมเจ็บตอนนี้ใช่ไหมครับ ผมทนเจ็บมา 8 ปี เพื่อที่จะรอวันที่เจ็บที่สุด คือ วันนี้” โตโน่พูดพลางทอดสายตาไปยังรูปชายคนหนึ่งที่ติดอยู่บนแผ่นปูนที่มีรูปไม้กางเขนปักอยู่ ชี้ให้เห็นว่า นี่คือ..หลุมฝังศพ
“พ่อครับ..โน่ทำถูกแล้วใช่ไหม ที่ปล่อยเขาไปกับคนที่เขาเลือก..หึ โน่ทำถูกแล้วใช่ไหม..” โตโน่ปลดปล่อยน้ำตาออกมาในขณะเดียวกันกับที่เม็ดฝนโปรยปรายจากท้องฟ้า ทำให้น้ำตาที่หลั่งรินออกมาถูกสายฝนกลืนจนดูไม่ออกเลยว่า เขากำลัง..ร้องไห้
“พี่รู้ ว่าริทรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ พี่แต่ว่าน้องริทตั้งสติก่อนดีกว่านะครับ” เก่งพูดขณะที่เขากำลังดูริทที่กำลังร้องไห้อยู่ลำพัง
“ถ้าริทรู้ว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขนาดนี้ ริทจะไม่ไปจากที่นี่ ริทจะไม่ทิ้งทุกคนไป ฮึก”
“ไม่มีใครรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าหรอกนะครับ และเรื่องที่ริทไปอเมริกามันก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล”
“พี่เก่งพาริทกลับอเมริกาได้ไหมครับ ริทไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ริทอยากไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้ได้ยิ่งดี ฮึก” ริทโผกอดเก่งด้วยความรู้สึกอ่อนล้า และหมดหวัง
“....” มือหนาของเก่งโอบกอดริทไว้เป็นเชิงปลอบโยน แต่เขาก้ไม่ได้ตอบอะไรเกี่ยวกับคำถามที่ริทได้ถามไว้..
ตอนเย็นวันนั้น
“ฮัลโหล น้องโตโน่หรอคะ ทำไมวันนี้ไม่ไปให้สัมพาษนักข่าวล่ะคะ รู้ไหมว่านักข่าวมาเป็นกองทัพเลยนะคะ” เสียงพี่มดดำลอยผ่านมือถือทันทีที่เปิดเครื่อง วันนี้เขาปิดเครื่องมาทั้งวัน ที่จริงเขามีงานแถลงของนักข่าวเรื่องของริทในวันประกาศผลวันนั้น รูปที่ผมอุ้มริทออกมาจกงาน ถูกขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เรื่องนี้กลายเป็นท๊อกออฟเดอะทาวน์ภายในช่วงข้ามคืน
“วันนี้ผมไม่มีอารมณ์ ขอโทษด้วยนะครับ” ผมกดตัดสายทิ้งทันทีที่โดนดุ ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยออกไปทางหน้าต่างของคอนโด เพื่อให้จิตใจของผมมันเลิกฟุ้งซ่านซักที
“คุณโตโน่ครับ คุณวิวมาขอพบครับ” เสียงอาร์ บอดิการ์ดส่วนตัวของผมเข้ามารายงานภายในห้อง
“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะรับแขก เชิญเขากลับไปเถอะ” โตโน่ปฏิเสธที่จะพบหน้าใครทั้งนั้นในตอนนี้
“นี่คิดจะหนีปัญหาไปง่าย ๆ อย่างงี้น่ะหรอ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลยนะคุณ ภาคิน!” วิวส่งเสียงมาพร้อมกับบอดิการ์ดอีกคนที่พยายามจะรั้งเธอไว้
“ผมห้ามแล้วนะครับ แต่เธอไม่ฟัง..” บี้ บอดิการ์ดส่วนตัวอีกคนยอมรับผิดที่ไม่สามารถกันเธอออกห้องได้
“ไม่เป็นไร..ออกไปก่อน” โตโน่บอกบอดิการ์ดทั้งสองก่อนจะหันมาคุยธุระกับวิว
“นี่คุณทำไมไม่จัดแถลงข่าวให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวซักทีล่ะ ยิ่งคุณหายไปตอนแถลงข่าวนักข่าวก็มารุมถามแต่ฉัน รู้ไหมว่ามันวุ่นวายขนาดไหน” มาถึงวิวก็ใส่ประเด็นสำคัญของการมาครั้งนี้
“...” โตโน่มองผ่านเลยไปยังนอกระเบียงด้วยสีหน้านิ่งราวกับว่าไม่สนใจเธอ
“นี่คุณ! รับผิดชอบกับการกระทำให้สมกับที่ผู้คนยกย่องคุณให้เป็นซุปเปอร์สตาร์หน่อยสิ”
“...”
“ฮึ่ย!! นี่ฉันคุยอยู่กับท่อนไม้รึไงเนี้ย!” วิวพูดพลางหยิบถาดผลไม้บนโต๊ะมาทุ่มลงสู้พื้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้า
“...”
“จิ๊! ฮึ่ย ไอ่ท่อนไม้ไร้ความรู้สึก!!!” วิวกระแทกเสียงพร้อมกับจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกจากห้องนั้นด้วยความขุ่นเคือง ทิ้งไว้แต่เพียงร่างสูงที่จิตใจล่องลอยไปในอากาศ ตอนนี้เขาไม่มีความคิดใดในสมองนอกจาก...เรื่องราวที่เกี่ยวกับ...คนที่ชื่อ...ริท...
อัฟให้นะคะวันนี้
ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์มา HBD ไรเตอร์นะคะ
มีความสุขทุกคนเลยนะคะ
สำหรับคืนนี้ฝันดีนะคะ ^^
ความคิดเห็น