คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่ควรเสียน้ำตา (120%)
“น้องริทหายหน้ามืดหรือยังครับ ” เก่งถามริทแล้วพยุงตัวให้นั่งพิงกับหัวเตียงนอนในห้องของเขา
“ไม่แล้วล่ะครับ ขอบคุณนะครับพี่เก่ง ที่เป็นห่วงผม” ริทยิ้มให้เก่ง ก่อนที่เก่งจะยื่นยาให้ริทกินก่อนที่อาการจะแย่ลงไป
“กินยาซะนะ แล้วก็พักผ่อนเยอะ ๆ ด้วย” ริทรับยาแล้วกลืนมันลงไปอย่างว่าง่าย
“คือ..ริทมีเรื่องจะคุยกับพี่เก่งอ่ะ คือริทกลับมาเอา..” ยังไม่ทันที่จะพูดธุระของตัวเองจบ เก่งก็ตัดบทซะก่อน
“พี่สั่งข้าวต้มให้แล้วนะ กินซะแล้วก็นอนพักผ่อน เรื่องอื่นไว้คุยกันทีหลัง”
“แต่..” ริทพยายามจะแย้ง แต่เก่งชิงพูดซะก่อน
“ไม่มีแต่ครับน้องริท อย่าดื้อสิ” เก่งพูดเชิงดุริททำให้ริทเถียงไม่ออก
กริ๊ง ๆ ~ เสียงออดของห้องดังขึ้น
“นั่นไง พูดถึงก็มาพอดี” เก่งจัดการเดินไปเปิดประตูแล้วหันหลังกลับโดยไม่ดูว่าบุคคลที่มาเยือนคือใคร
“เดี๋ยวทานข้าวต้มแล้วก็นอนซะนะครับ” เก่งนั่งลงบนเตียงโดยมือหนึ่งท้าวแขนข้ามตัวของริทไปอีกมือหนึ่งนำผ้าชุบน้ำอุ่นซับหน้าของริท
ภายในห้องนั้นยังมีอีกบุคคลก้าวเข้ามาเห็นภาพของทั้งสอง ซึ่งถ้ามองในมุมของเขา จะเห็นเหมือนกับว่า เขากำลังพลอดรักกันอยู่บนเตียงหรูของโรงแรม ถ้าคนที่เข้ามาเป็นพนักงานก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลก หากแต่คนที่เดินเข้ามายังห้องนี้คือ โตโน่..
เขามองภาพตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา ความคิดต่าง ๆ นานา ผุดขึ้นมาในสมองอย่างไม่ขาดสาย ภาพที่คอยย้ำว่า เขามันโง่! โง่ที่ยอมเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก ยอมหลงเชื่อผู้ที่เคยทำให้เขาแทบตายทั้งเป็นมากว่า 8 ปี และโง่ที่ยังไป รัก คนหลอกลวงอย่าง...ริท
“นี่ใช่ไหม เหตุผลของนาย! “เสียงของโตโน่ดังพอที่จะดึงความสนใจของทั้งสองมายังเขา สายตาที่ทอดมองไปยังคนทั้งสอง เห็นได้ชัดเลยว่า เขากำลังโกรธ และ เจ็บปวดกับภาพตรงหน้ามากแค่ไหน ริทมองใบหน้านั้นด้วยความตกใจ เมื่อเขาไม่คิดว่าโตดน่จะมาเห็นเขาอยู่บนเตียงกับเก่งอย่างนี้
“พี่โน่ ฟังริทอธิบายก่อน อย่าเพิ่งไป ฟังริทก่อน” ริทพยายามส่งเสียงร้องห้ามโตโน่ที่กำลังเข้าใจ เขากับเก่งผิด แต่ก็ไม่สามารถห้ามอารมณ์ของโตโน่ได้แล้วในตอนนี้ เพราะเขาโกรธมากจนเดินหนีออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย...
เมื่อเห็นโตโน่หนีออกไปจากห้องริทก็รีบลุกออกจากเตียง แล้ววิ่งตามโตโน่ไปหวังที่จะอธิบายว่าที่เขาเข้าใจมันผิด
“พี่โน่ฟังริทก่อน มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ” ริทวิ่งตรงมาที่โตโน่ก่อนที่จะกอดเอวรั้งเขาไว้แนน พร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่งไม่ขาดสาย..
“ปล่อย!” โตโน่พูดพลางแกะมือริทที่โอบเอวของเขาออก น้ำตาแห่งลูกผู้ชายเอ่อออกมา แต่เขาก้พยายามที่จะสะกดมันเอาไว้ นายจะเสียน้ำตาให้คนหลอกลวงอย่างนี้อีกทำไม เข้มแข็งสิโว้ย ไอ้โตโน่ เขาด่าทอตัวเองในใจ ที่ใจไม่สามารถเข็มแข็งได้อย่างที่สมองสั่ง...
“ริทไม่ปล่อย ฮึก จนกว่าพี่โน่จะฟังริทอธิบายก่อน” ริทอ้อนวอนโตโน่ให้ฟังเขาอธิบาย
โตโน่แกะมือริทออกแล้วหันมาเผชิญหน้ากับริท “อธิบายมาสิ ว่านายไปทำอะไรบนเตียง นอกจากกิจกรรมอย่างว่าน่ะ!” โตโน่พูดไปตามความคิดและสิ่งที่เห็น ทำให้เขาไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นไปได้
“ริทกับพี่เก่งไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่โน่ว่าเลยนะ ริทแค่กลับมาเอาเสื้อผ้า แล้วก็จะกลับไปหาพี่โน่”
“โกหก! นี่นายพูดความจริงกับฉันสักทีได้ไหม ที่นายกลับมาหามันเพราะต้องการกลับอยู่กับมันที่อเมริกาเมื่อ 8 ปีที่แล้ว” ริทตกใจกับคำพูดเมื่อสักครู่
“ระ..ริท..” มีแต่น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อริทไม่สามารถที่จะเถียงเขาได้ เพราะว่ามันคือ ความจริง
“หึ นายรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”
ณ โรงพบาบาลเมื่อ 8 ปีที่แล้ว
“พ่อครับ เดี๋ยวพ่อก็จะหายแล้วนะ หมอเขาจะให้คีโมพ่อเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหมอก็จะปลูกถ่ายไขกระดูกจากโน่ให้พ่อแล้วนะ พ่อต้องหายนะพ่อนะ” โตโน่พูดให้กำลังใจอยู่ข้างเตียงของผู้เป็นพ่อที่กำลังป่วย
“โน่ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพ่อ บอกน้องริทด้วยนะ พ่อเสียใจที่พ่อไม่ได้อยู่กับลูกทั้งสองด้วยในวันสำคัญแบบนี้” พ่อพูดพลางลูบหัวโน่ด้วยความเอ็นดู
“พ่อพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวโน่กลับมา พ่อค่อยอวยพรก็ได้ ^^” โตโน่พยายามพูดให้คนป่วยสบายใจที่สุด เขายิ้มให้พ่อ แล้วรอให้พ่อหลับ ก่อนที่จะหยิบสิ่งของบางอย่างจากในกระเป๋าขึ้นมาดู
มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็ก ๆ โตโน่เปิดมันออกมา ปรากฏเป็นแหวนวงหนึ่งซึ่งในสายตาคนอื่นอาจจะมองว่ามันไร้ค่า เพราะมันเป็นแค่แหวนที่มีรูปแบบเรียบ ๆ ไม่ได้ดูเลิศหรูอลังการมากนัก แต่มันมีคุณค่าทางจิตใจกับเขามาก เพราะเขาจะใช้แหวนวงนี้ ขอคน ๆ นึงแต่งงาน..
โตโน่ตัดสินใจไปหาคน ๆ นั้นที่บ้าน
“น้องริท! น้องริท!” โตโน่ตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าไปในบ้าน
ผู้หญิงคนนึงเดินออกมาจากบ้านของริท “น้องริท ใช่คุณเรืองฤทธิ์ รึปล่าวคะ”
“เอิ่ม..ใช่ครับแล้ว..” โตโน่เว้นคำพูดแล้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย
“อ๋อ ฉันเป็นคนที่ซื้อบ้านต่อจาก คุณเรืองฤทธิ์ น่ะค่ะ เห็นว่าจะไปอเมริกา เลยขายบ้านนี้ให้ฉันน่ะค่ะ”
“ไปอเมริกา!” โตโน่ตกใจกับคำพูดของหญิงตรงหน้า นี่ริทจะไปอเมริกาหรอ ทำไมไม่เห็นบอกเราล่ะ???
“ใช่ค่ะ คุณไม่รู้หรอค่ะ แต่ถ้าจะไปส่งตอนนี้ก็ยังทันนะคะ เขาเพิ่งเรียกแท็กซี่ไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ^^” เมื่อฟังดังนั้น ยังไม่ทันจะบอกลาโตโน่ก็รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ไปสนามบินอย่างรวดเร็ว ในใจได้แต่ภาวนาว่า เขาต้องไปให้ทัน...
ณ สนามบิน
โตโน่ทำได้แค่เพียงวิ่งหาคน ๆ หนึ่ง ที่กำลังจะทิ้งเขาไป ตอนนั้นเขาตัดสินใจวิ่งไปที่เคาน์เตอร์แล้วถามพนักงานด้วยการการเหนื่อยหอบ
“ช่วยเช็คให้หน่อยนะครับ ว่าไฟต์ที่ไปอเมริกาออกกี่โมงครับ แฮ่ก ๆ” โตโน่เหนื่อยหอบจากอาการวิ่งแต่ยังไม่วาย มองหาริทไปรอบ ๆ สายตาของเขาไปปะทะกับร่างหนึ่ง ที่กำลังจะเดินเข้าฝ่ายผู้โดยสาร แม้จะเห็นแค่เพียงด้สนข้างแต่เขาก็จำได้แม่นว่า เขาคือ.. ริท
“ริท! ริท!” โตโน่พยายามส่งเสียงตะโกนห้ามไม่ให้ริทไปไหน แต่มันก็ไม่สามารถหยุดริทได้ ริทเดินเข้าไปในฝ่ายผู้โดยสาร และโตโน่ก็ตามไปติด ๆ แต่ก้ไม่สามารถเข้าไปภายในได้เพราะ รปภ. ขวางไว้
“ริท! ริท!” เขาตะโกนอีกครั้งเพื่อหวังให้ริทหยุดแล้วหันกลับมาหาเขา แต่ก็ไม่เป็นไปเช่นนั้น ริทเดินหายไปท่ามกลางผู้คนในนั้น โตโน่ทำท่าจะวิ่งเข้าไปข้างใน
“คุณมีบัตรผู้โดยสารหรือปล่าวครับ”
“ผมมีธุระจะคุยกับเพื่อนน่ะครับ ขอผมเข้าไปเถอะนะครับ ริท! ริท! ”
“ไม่มีบัตรยังไงก็เข้าไม่ได้ครับ กฎต้องเป็นกฎครับ” ในเวลานี้โตโน่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขารีบวิ่งฝ่า รปภ. เข้าไปข้างในทันที
“ริท! ริท!” โตโน่วิ่งไปพร้อมกับตะโกนหาริท พลันสายตาหันไปเห็นริทที่กำลังจะเดินขึ้นรถบัสเพื่อจะขึ้นเครื่อง เขาก็รีบวิ่งตามไปทันที
“ริท! ริท!” โตโน่วิ่งไปเคาะประตูรถบัสคันนั้น แล้วตะโกนเรียกริทอย่าบ้าคลั่งจน รปภ.มาลากเขาออกมาจากรถ
“ปล่อยเซ่! ริท! ริท!” โตโน่พยายามขัดขืนอย่างสุดกำลังแต่ก็ไม่ทันแล้ว รถบัสคันนั้นแล่นออกไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย
“ทำไม! ทำไมต้องทิ้งพี่ไปด้วย! ทำไม! ฮึก!” โตโน่ตะโกนถามครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบคำถามที่ค้างคาใจของเขาได้ มีแต่น้ำตาที่เป็นมิตรแท้อยู่ข้างกาย น้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่ขาดสาย
“แล้วมันจะมีความหมายอะไรวะ! โถ้เว้ย!” โตโน่หยิบแหวนที่ตั้งใจจะขอริทแต่งงานขึ้นมาดูแล้ว ขว้างมันทิ้งอย่างไม่ใยดี มือหนาถูกยกขึ้นมากุมขมับ คำถามมากมายพร่างพรูเข้ามาในสมอง ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ ทั้งผิดหวัง ที่คนที่รักจากไปโดยไม่มีแม้แต่คำล่ำลา..
“ฉันเฝ้าเก็บความสงสัยไว้ถึง 8 ปี เฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเพราะอะไร ถ้าฉันรู้ว่าเพราะนายไปมีใครใหม่ ฉันจะไม่เอาลมหายใจของพ่อฉันไปแขวนไว้กับความรักโง่ ๆ แบบนี้หรอก!”
“ฮึก พี่โน่หมายความว่ายังไง ฮึก พ่อเป็นอะไร” ริทถามด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น เมื่อน้ำตาหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย....
อยากบอกว่าเหนื่อยมาก ตอนนี้ ยาวกว่าตอนอื่นสุด ๆ เลยให้ 120%
พอดีว่าจะย้ายไปตอนหน้ามันก็ยังไง ๆ อยู่ ก็เลย ต่อไปเลย แต่ถึงยังไง ไรเตอร์ก็ว่ามันยังค้างอยู่นะ =0=
คอมเม้นเยอะ ๆ นะ ชอบก็เม้น ไม่ชอบก็เม้น พลีสสส T^T
อ่อ ถ้าใครยังไม่ได้เอ็นซี ส่งเมลมาอีกครั้งที่ bnnn_1011@hotmail.com แล้วจะส่งให้ค่ะ
ความคิดเห็น