คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจ็บ!
ริทเดินลงมาจากห้องมุ่งหน้าสู่ห้องรับแขกที่มีโทรศัพท์อยู่ เพื่อที่จะใช้โทรศัพท์โทรหาใครบางคน ทันทีที่เห็นโทรศัพท์ ริทก็เอื้อมมือไปเพื่อจะหยิบมัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นี่นายจะทำอะไร คิดจะขโมยของงั้นหรอ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดนักศึกษา เดินตรงมาที่ริทอย่างกล่าวโทษ
“แจ๋ว ไปเรียกตำรวจมาเดี๋ยวนี้ นายคนนี้กำลังจะขโมยของบ้านเรา” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวโทษริททันที ริทพยายามจะอธิบายให้เธอคนนั้นเข้าใจว่าเขาไม่ได้ขโมยของ
“อะไรกัน” เสียงดังขึ้นพร้อมกับโตโน่ที่เดินมาในห้องรับแขก
“ก็แฟนคลับพี่โน่สิคะ ริอาจจะขโมยของ ถ้าเกรซไม่มาเห็นซะก่อน คงหมดบ้านแล้วล่ะค่ะ” เกรซฟ้องโตโน่ยกใหญ่ว่าริทกำลังจะขโมยของ
โตโน่มองหน้าริทเป็นเชิงถามว่า จริงไหม ริทก็ส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงว่า ไม่
“เร็วสิแจ๋วไปเรียกตำรวจมา” เกรซเร่งสาวใช้ให้ไปเรียกตำรวจมา
“ไม่ต้อง พี่จัดการเอง” พูดจบโตโน่ก็ดึงแขนริทให้เดินตามไปที่สวน ทิ้งให้เกรซยืนไม่พอใจอยู่คนเดียว
“พี่โน่ เขาเข้าใจผิดนะครับ ริทแค่อยากจะใช้โทรศัพท์น่ะ มือถือริทแบตหมดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ริทเดินมาขวางหน้าโตโน่ไว้แล้วพยายามจะอธิบายให้เข้าใจ
“จะโทรหาใคร” โตโน่ถามด้วยสีหน้านิ่ง นิ่งจนหน้ากลัว
“พะ..เพื่อนน่ะครับ” ริทตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“คนเดียวกับเมื่อคืนใช่ไหม” ระดับเสียงถูกเพิ่มขึ้นด้วยอารมณ์ที่เริ่มโมโหขึ้น
“คะ..ครับ”
“ฉันไม่ให้โทร”
“พี่โน่ครับ.. ริทแค่อยากบอกเขาว่าริทอยู่ไหน หายไปทั้งคืน เขาคงเป็นห่วงริทแย่แล้ว”
“รู้สึกว่านายจะห่วงความรู้สึกมันมากเลยนะ” โตโน่พูดแกมประชด
“คือ ริททิ้งของใช้ส่วนตัวไว้กับเขาอ่ะ ริทขอกลับไปเอาหน่อยได้ไหมครับ”
“ฉันว่านายไม่ได้อยากใช้โทรศัพท์หรอก ฉันว่านายอยากไปหามันมากกว่า! และนายกำลังจะกลืนน้ำลายตัวเอง ไม่ทันข้ามคืน นายคงจะลืมไปแล้วสินะว่าเมื่อคืนนายพูดอะไรไว้” โตโน่พูดพรางหันหลังหนี
“ริทไม่ได้ลืมนะครับ แต่ริทจำเป็นต้องกลับไปเอาจริง ๆ แล้วริทจะรีบกลับมา แปปเดียว นะครับ” ริทพยายามโน้มน้าวโตโน่ให้ได้มากที่สุด
“ฉันจะเชื่อคำพูดของนายได้ยังไง”
“ริทเคยทำผิดมาแล้วครั้งนึง ริทจะไม่ทำผิดซ้ำสองหรอกครับ ให้ริทไปเถอะนะครับ” ริทมองโตโน่ด้วยสายตาวิงวอน โตโน่มองตาริทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าจะเชื่อคำพูดของเขาหรือไม่
ณ โรงแรม
“ผมชื่นชมในความสามรถของคุรหมอมากเลยนะครับ คุณหมอนี่เก่งสมชื่อเลยนะครับ อายุก็ยังน้อย” เสียงชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังกล่าวชม
“ขอบคุณครับ” คุณหมอยิ้มให้และกล่าวขอบคุณ
“งานวิจัยเรื่อง มะเร็งเม็ดเลือดขาวของคุณหมอนี่สุดยอดเลยนะครับ” เสียงชายอีกคนที่เดินเข้ามาในวงสนทนาของทั้งสอง
“ขอบคุณครับ” เขากล่าวขอบคุณพร้อมกับมองหน้าชายวัยกลางคนเป็นเชิงสงสัย
“อ่อ นี่ เซน ปฏิภาณ ลูกชายของผมเองครับ”
“คุณพ่อพูดถึงคุณหมอบ่อย จน...ผมอยากเจอตัวจริงคุณหมอ และก็ไม่ผิดหวังจริง ๆ คุณหมอมีความสามรถอย่างที่พ่อผมว่าไว้จริง ๆ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณหมอ” เซนยื่นมือทักทาย
“เช่นกันครับ” หมอเก่งยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย
“นี่พ่อยังชวนคุณหมอมาทำงานกับเราด้วยนะ”
“จริงหรอครับ แล้ว..เราได้ข่าวดีหรือปล่าวครับเนี๊ย^^”
“เหอะ ๆ พ่อว่า...พ่อคงยังตื้อไม่สำเร็จ” ผู้เป็นพ่อพูดเชิงหยอกล้อกับลูกชาย
“ทำไมล่ะครับ ขาดเรื่องผลประโยชน์หรอครับ เรื่องนี้เราต่อรองกันได้นะครับ คุณหมออยากได้ค่าตอบแทนเป็นตัวเลขเท่าไหร่บอกมาได้เลยนะครับ^^” เซนยิ้มน้อย ๆ เป็นเชิงดูถูก คนตรงหน้าว่าเห็นแก่เงิน
“เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับผมหรอกครับ ขอตัวก่อนนะครับ” หมอเก่งพูดพลางเดินออกจากตรงนั้น
“แล้วถ้าผมให้เงินเดือนคุณหมอ เป็นตัวเลขเดือนละ 7 หลัก คุณหมอจะสนใจไหมครับ ^^” เซนเสนอเงินก้อนโตให้ หมอเก่งหันหลังกลับมาทันที
“ความสนใจผมอยู่ที่ความพอใจ ต่อให้ผมทำงานในที่ ๆ ไม่ได้เงินเลยซักบาท ถ้าผมพอใจ ผมก็จะทำครับ”
‘หยิ่ง! ฉันอยากรู้นัก ว่านายจะหยิ่งแบบนี้ไปได้นานแค่ไหน เล่นตัวเพื่อโก่งราคาอ่ะดิ เหอะ!’ เสียงความคิดของเซนดังขึ้นในสมอง ทำให้เขาอคติกับหมอเก่งมากขึ้น
“พี่เก่งครับ” เสียงเรียกของริทดังขึ้นดึงความสนใจจากเก่งไป
“น้องริท..” เก่งครางชื่อริทเบา ๆ “ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณที่ชวนนะครับ หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ สวัสดีครับ” เก่งไหว้ ดิลก ผู้เป็นพ่อของเซนและเป็นเจ้าของรพ.ชื่อดัง แล้วจูงมือริทไปคุยที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“ริทหายไปไหนมาครับ พี่โทรติดต่อก็ไม่ได้ แล้วริทไปไหน ไปกับใครครับ” เก่งพูดรัว ๆ ด้วยความเป็นห่วง
“ริทไปค้างบ้านเพื่อนมาน่ะคระ..ครับ” เสียงริทเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วใครมาส่งครับ”
“ริท..แฮ่ก..มาเอาขอ..งน น่ะ..”คำพูดที่ฟังแทบไม่รู้เรื่องเงียบหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบของริท เก่งประคองริทไว้ทัน
“ริท ๆ “ เก่งเขย่าร่างบางเบา ๆ แต่ไม่มีการตอบสนอง เขาจึงอุ้มริทไปที่ห้อง..
เป็นเวลาเดียวกับที่โตโน่มาเห็นภาพที่เก่งกำลังอุ้มริทไปยังห้องพอดี ทำให้โตโน่เจ็บปวดกับภาพตรงหน้า เขาทำได้แค่ยืนนิ่งดูภาพของผู้ชายคนนึงกำลังอุ้มคนที่รักไปต่อหน้าต่อตา ไปอย่างช้า ๆ โตโน่ขบฟันแน่นพร้อมกับกำหมัดเพื่อระบายอารมณ์ที่พลุกพล่านของเขา..
ส่งเอ็นซีให้แล้วนะคะ ได้รับกันหรือปล่าวเอ่ยย
แล้วเอ็นซีสนุกมั้ยยยย
คอมเม้นเยอะ ๆ จร๊ะรีดเดอร์ ไรเตอร์จะอัฟทุกวันเล๊ยยย
ความคิดเห็น