คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชดเชย & ชดใช้
โตโน่อุ้มริทกลับมายังห้องเดิม พร้อมกับล็อกประตูทันที
“นายจำเอาไว้นะ! ตราบใดที่นายยังตอบฉันไม่ได้ ว่าเพราะอะไร นายถึงต้องหนีไปอเมริกาด้วย!” โตโน่กระแทกเสียงอย่างเหลืออด กับความรู้สึกเจ็บจี๊ด ที่คนที่รักทิ้งไปโดยไร้เหตุผล
“นี่พี่โน่...รู้..” ริทถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อโตโน่รู้ว่าเขาหนีไปอเมริกา
“ใช่! ฉันรู้ เพราะฉันตามนายไปไง แต่นายกลับทิ้งฉันไปโดยไม่คิดจะบอกลาซักคำงั้นหรอ!”
“ฮึก ริทขอโทษ ฮึก ระ..ริท จำเป็นต้องไป...” น้ำตาหลั่งรินอย่างไม่ขาดสาย ริทพยายามสะกดเสียงไม่ให้สะอื้น แต่ก็ทำไม่ได้
“จำเป็น!? จำเป็นอะไร!” โตโน่ยังคงคาดคั้นให้ริทตอบคำถามของเขาให้ได้ น้ำตาแห่งลูกผู้ชายได้เอ่อขึ้นมาในดวงตาของเขา ‘ทั้งที่ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะคน ๆ นี้อีกแล้วนะเนี้ย แต่ทำไมไอ้น้ำตาบ้านี่มันไม่ยอมทำตามคำสั่งเลยวะ’
“พี่โน่ อย่าถามริทอีกเลยนะ ฮึก…” ริทถึงกับทรุดนั่งลงบนเตียงพร้อมกับเอามือปิดหน้าระบายน้ำตาที่หลั่งรินด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ที่ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้
‘เกิดมาไม่เคยมีใครมารัก ก็เลยไม่รู้วิธีจะรัก~...’ เสียงโทรศัพท์ของริทดังขึ้น ความสนใจถูกถ่ายเทไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้น ริทหยิบขึ้นมาดูเบอร์คนที่โทรเข้ามาก่อนจะหันไปดูโตโน่แว็บนึง แล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล ครับ” ริทกรอกเสียงไปยังปลายทางของโทรศัพท์ โตโน่ยังคงจ้องบทสนทนาของทั้งคู่
“พี่ขอโทษนะครับ ที่โทรไปรบกวน แต่พี่เป็นห่วง ตอนนี้น้องริทอยู่ที่ไหนครับ ให้พี่ไปรับไหม หรือว่าจะอยู่กับเพื่อนต่อ มีใครอาสามาส่งไหม พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ปลายสายพูดเป็นประโยคยาวยืดด้วยความเป็นห่วง
“ครับ..ไม่ต้องเป็นห่วงนะคระ..” ยังไม่ทันจะพูดจบ โตโน่แย่งโทรศัพท์จากมือริทไปคุย
“ฮัลโหล นั่นใครพูดน่ะ ฮัลโหล ๆ “ โตโน่พยายามถามปลายสายว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา พอมาดูที่หน้าจอของโทรศัพท์ พบว่า แบตหมด..
“ใครโทรมา” โตโน่หันมาถามริท แต่ริทไม่ยอบตอบ
“ฉันถามว่าใครโทรมา!” โตโน่ตะคอกใส่หน้าริทพร้อมกับบีบต้นแขนจนเกิดรอยแดงตามแรงมือ
“ฮึก พี่โน่จะรู้ไปทำไม” ริทพยายามแกะมือของโตโน่ออก แต่ยิ่งทำให้เขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้น
“ก็เพราะว่า คนที่โทรมาเป็นคนสำคัญของนาย ฉันจะได้ไม่ต้องถามไง ว่า 8 ปีที่นายทิ้งฉันไปน่ะมันเพราะอะไร!”
“พี่โน่...” ริทเรียกชื่อคนรักเบา ๆ
“ไม่มีใครสำคัญกับริท เท่าพี่โน่หรอกนะ
“หยุดโกหกฉันซักที! ถ้าฉันสำคัญจริง นายจะกล้าทิ้งฉันไปงั้นหรอ!!” โตโน่พูดพรางหันหลังให้ริท เพื่อเก็บซ่อนน้ำตาที่ไกล้จนล้นออกมาจากในตาของเขา
“หึ พอกันที ฉันจะไม่เชื่อคำลวงโลกของนายอีกต่อไป”
“ริทรู้ว่าริททำผิดกับ พี่โน่ไว้มาก ฮึก ถ้ามีอะไรที่ริทจะชดเชยได้ ริทก็จะทำ” ริทกล่าวออกมาทั้งน้ำตา
“งั้นนายบอกฉันมาซิ ว่านายหายไปไหน” โตโน่หันมาเผชิญหน้ากับริทอีกครั้ง
“...” ไม่มีเสียงตอบใด ๆ ออกมา มีแต่เพียงน้ำตา ที่ไหลมาไม่ขาดสาย
“หึ แค่นี้นายยังตอบฉันไม่ได้เลย แค่นายตอบฉันมา ว่านายหายไปไหน ทุกอย่างก็จะจบ ฉันจะได้ไม่ติดค้างอะไรในใจอีก แต่ถ้านายตอบฉันไม่ได้ เราก็จะอยู่กันไปอย่างเงี้ย “ โตโน่พูดพร้อมกับก้าวเท้าหาริท ทีละก้าว ส่วนริทก็ถอยหนีทีละก้าว จนตอนนี้ริทติดผนังของห้อง โตโน่เอามือทั้งสองยัยผนังล็อกคนตัวเล็กไว้ไม่ไห้หนีไปไหน
“พี่โน่หมายความว่ายังไง” ริทถามด้วยความสงสัย
“นายจะต้องอยู่กับฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ และลืมความเจ็บปวดกับอดีตที่ผ่านมา นี่เป็นสิ่งเดียวที่นายจะชดเชยได้ อย่างที่เธอต้องการ
พูดจบโนโต่ได้กระชากแขนริทไปบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมร่างบางพร้อมกับยึดมือทั้งสองข้างของริทไว้บนเตียงด้วยความว่องไว
“พะ..พี่โน่จะทำอะไร” ริทถามด้วยความรู้สึกหวั่น ๆ
“ตกลงนายจะบอกได้รึยัง ว่า 8 ปีที่ผ่านมา นายหายไปไหน” โตโน่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
“ริท..ริท...” ริทตอบด้วยเสียงอึก ๆ อัก ๆ แถมยังเบือนหน้าหนีคนตรงหน้า
“ถ้านายตอบไม่ได้ นายก็ต้องชดเชยความผิด ที่ทำให้ฉันแทบตายทั้งเป็น หึ ไม่สิ ต้องบอกว่า นายต้องชดใช้กับความรู้สึกเจ็บปวดที่ฉันเคยได้รับ! “ สิ้นเสียงโตโน่ปิดริมฝีปากบางด้วยปากของเขา ลิ้นอุ่น ๆ แทรกเข้าไปในโพรงปากเพื่อตังตวงความหวานจากริมฝีปากบางอย่างร้อนแรง
“อื้อ~” ร่างเล็กพยายามขัดขืน แต่ด้วยแรงอันน้อยนิด จึงไม่สามารถหนีจูบของโตโน่ได้
โตโน่มอบจูบอันร้อนแรง ที่แทรกไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ภายในใจ จากตอนแรกที่ริทพยายามขัดขืนแต่ก็อ่อนลงด้วยความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นของทั้งสองฝ่าย
โตโน่ลุกมากขึ้นด้วยการไซร้ซอกคอขาวด้วยความโหยหา เขาเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากร่างบางให้ได้มากที่สุดเพื่อชดเชยความรู้สึกที่ห่างไกลกัน .....
จุ๊ ๆ พอแค่นี้ก่อน เราไปต่อกันใน NC ดีกว่า
เดี๋ยวโดนมือบอนมาแบนฟิคเค้า
ไม่ได้แต่ง NC ซะนาน อ่านแล้วบอกวิจารย์ด้วยนะ จะได้ปรับปรุงแก้ไข
อยากได้ ส่งเมล มาที่ bnnn_1011@hotmail.com นะจ๊
จะจัดส่งให้ในวันพรุ่งนี้ค่ะ วันนี้ฝันดีนะคะ ^^
ความคิดเห็น