คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุผล ???
ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน ร่างสูงเฝ้ามองร่างบางที่หลับไหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงของตัวเอง ร่างสูงพยายามเช็ดตัวให้อย่างแผ่วเบา
“ทำไมต้องทิ้งพี่ไปด้วย...” ความรู้สึกเก่า ๆ ยังคงวกวนเข้ามาในสมอง ภาพคืนวันดี ๆ ที่เรายังคงรักกัน ยังคงมีกันและกัน ภาพที่คอยย้ำเตือนให้เจ็บปวดตลอด 8 ปีที่ผ่านมา...
“พี่โน่เป็นยังไงมั่ง หายปวดหัวรึยังครับ” ริทถามโตโน่ขณะที่กำลังเช็ดตัวให้ เพราะตอนนี้โตโน่มีอาการเป็นไข้ มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่...แม่เขาทิ้งเขาไป
“ทำไมแม่ต้องทำอย่างนี้กับพี่ด้วย ฮึก แม่ทิ้งพี่ไปแล้ว แม่ไม่รักพี่แล้วใช่ไหมน้องริท ฮึก แม่ไม่รักพี่แล้วใช่ไหม ฮือ” น้ำตาลูกผู้ชายหยดเป็นสายเมื่อผู้เป็นแม่ ทิ้งเขาไป
“พี่โน่ อย่าร้องสิ เดี๋ยวแม่ก็กลับมา” ริทในวัยเยาว์กำลังปลอบใจพี่ชายที่รัก
“แม่ไม่กลับมาแล้วน้องริท แม่ไม่กลับมาแล้ว... ฮึก” โตโน่ดึงร่างริทเข้ามากอดเพื่อระบายความรู้สึกเสียใจที่มีอยู่ภายในจิตใจ
“น้องริทจะไม่ทิ้งพี่ไปเหมือนแม่พี่ ใช่ไหม?” โตโน่ถามขึ้นมา เพราะเขาไม่อยากเจ็บอีก กับการที่คนที่รัก ต้องจากกัน มันเป็นความรู้สึกที่แสนทรมาน แทบจะทนไม่ไหว เหมือนใจมันจะขาดเสียให้ได้
“รัทไม่มีวันทิ้งพี่โตโน่ไป ริทสัญญา ริทจะอยู่กับพี่โน่ตลอดไปเล๊ยย ^^” เสียงใส ๆ ของริททำให้รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของโตโน่ได้ไม่ยาก
“จริง ๆ นะ สัญญาแล้วนะ ห้ามเบี้ยวด้วย ><” ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากัน ในแบบเด็ก ๆ
“ครับผม ^^ ยิ้มได้แล้วนะ คิก ๆ” ริทแอบหัวเราะเมื่อเห็นโตโน่สามารถยิ้มได้แล้วในตอนนี้
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ^^”
ภาพในวันเด็กย้อนขึ้นมา น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อคลอในตาของโตโน่
“หึ จะกลับมาทำไม จะกลับมาทำให้เจ็บอีกทำไม” โตโน่ต่อว่าร่างที่นอนไม่ได้สติ
“ทำไมถึงลืมไม่ได้สักทีนะ น้องริท” โตโน่กล่าวตัดพ้อตัวเองที่ไม่สามารถลืมอดีตที่แสนดีของเขาได้สักที เขาสะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่านในสมอง ก่อนที่จะทิ้งร่างบางให้นอนพักผ่อน....
“พี่โน่คะ! คนนั้นมันเป็นใครคะ พี่ถึงต้องอุ้มมันมาถึงบ้านขนาดนี้ พี่โน่รู้จักหรือปล่าวคะ” เสียงเอะอะโวยวายของน้องสาวที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ ทางสายเลือดแต่อย่างใด
“เกรซ เลิกโวยวายได้ไหม แจ๋วไปทำข้าวต้มชามนึงไป” โตโน่ไม่คิดที่จะตอบคำถามของน้องสาวแต่อย่างใด
“ค่ะ” แม่บ้านรับคำแล้วเดินไปทำตามคำสั่ง
“พี่โน่คะ” เกรซยังคงพยายามหาคำตอบ แต่โตดน่กลับเดินหนีเข้าไปในห้องตามเดิม
“ฮึ่ย” เกรซกระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระทืบเท้าน้อย ๆ ที่พี่ชายเดินหนีโดยไม่สนใจคำถามของเธอแม้แต่นิดเดียว
“อื้อ~ ที่นี่ที่ไหนอ่ะครับ” ริทที่เพิ่งฟื้นจากอาการสลบเมื่อสักคู่เอ่ยถามโตโน่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียง
“นายไม่มีสิทธิ์มาถามฉัน ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย ว่า 8 ปีที่ผ่านมา นายหายไปไหน” โตโน่ถามร่างเล็กด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“พี่โน่…”
“ตอบฉันมาสิ ว่าหายไปไหน! ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่น่าจะกลับมา ให้ฉันคิดว่านายตายไปแล้วมันยังจะดีซะกว่า!” โตโน่เริ่มขึ้นเสียงด้วยอารมณ์ที่เริ่มโกรธ
“ริทแค่อยากจะมาแสดงความยินดีกับ พี่โน่ ตามที่ริทเคยสัญญาไว้ แต่ถ้าการมาครั้งนี้ทำให้พี่โน่ไม่สบายใจ งั้นริทขอตัวนะครับ “ พูดจบน้ำใส ๆ ไหลรินลงมาจากตาคู่สวย ริทลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินออกจากห้อง โตโน่ไม่คิดแม้แต่จะมองริท เพราะถ้ามองเขาคงจะระงับอารมณ์ในตอนนี้ไม่ไหว
“แต่ก่อนไป ริทอยากจะบอกว่า ริทดีใจที่ได้เจอพี่โน่นะ ดีใจเหมือนทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ฮึก ริทขอตัวนะ” พูดจบริทเดินออกไปไปจากประตู เหลือเพียงโตโน่ที่ยังคงอัดอั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้
“โถ่เว้ย!” โตโน่สบถเสียงดัง แล้ววิ่งตาริทที่ออกไปเมื่อครู่
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้ ฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นมา 8 ปี แล้วคิดจะเดินจากไปง่าย ๆ อย่างงี้เนี้ยหรอ!”
“ริทขอโทษ ฮึก ริทไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งพี่โน่ไปนะ”
“แล้วนายมีเหตุผลอะไร ถึงทิ้งฉันไปแบบนั้น นายปล่อยให้คนคนนึง ต้องทนทุกข์ทรมานมานานกว่า 8 ปี ไหนลองบอกเหตุผลนั้นมาซิ!” โตโน่ตคอกใส่หน้าริทอย่างเหลืออด
“ฮึก พี่โน่อย่าถามริทอีกเลยนะ...”
“หึ ถ้านายตอบไม่ได้ นายก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น!” โตโน่จัดการอุ้มร่างริทกลับขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว ริทพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงที่มากกว่าของโตโน่ได้ ....
เนื้อเรื่องอาจจะคล้าย ๆ กับต้นฉบับ แต่จะไม่เหมือนทั้งหมดนะ
จะพยายามเปลี่ยนแปลงให้เข้ากับโน่ริทให้มากที่สุด
ขอบคุณที่อุตส่าห์ติดตามนะคะ ^^
ความคิดเห็น