คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่
พอลงจากรถเมล์หน้าปากซอย ฉันก็ต้องเดินไปส่งสองสาวพี่น้องถึงหน้าบ้าน จริงๆบ้านพวกเราสามคนก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่ ใกล้กันนิดเดียวเอง จะเดินกลับกันเองไม่ได้หรือเลยเนี้ย
“เจอกันวันพรุ่งนี้นะเลดี้” มิโซะกล่าวลา
“เจอกันนะ บ๊าย บาย” โชยุกล่าวลาฉันบ้าง
“จ๊ะ บ๊าย บาย”
ที่บอกว่าบ้านของฉันกับมิโซะและโชยุใกล้นั้นเพราะพวกเราอยู่ซอยเดียวกัน แต่บ้านอยู่ตรงกันข้ามกันเท่านั้น พวกเราเลยมักเดินกลับบ้านด้วยกันบ่อยๆๆ และจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ พวกเราสามคนพึ่งจะย้ายเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย ซึ่งไกลจากบ้านของพวกเราเพียงเล็กน้อย ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะวันพรุ่งนี้ฉันจะกลายเป็นนักเรียนมัธยมปลายอย่างเต็มตัวสักที จนฉันแทบจะรอวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว ชีวิตของนักเรียนมัธยมปลายจะเป็นยังไงนะ ฉันจะเข้ากับเพื่อนๆและคุณครูที่นั้นได้หรือเปล่า ตื่นเต้นจัง
“คร่อก ZZZZZZZ” แต่แล้วฉันก็หลับไปได้เฉยเลย
“วันนี้แล้วสินะ ที่ฉันจะไปพบกับโรงเรียนแห่งใหม่ ครูคนใหม่ เพื่อนคนใหม่ แต่ยกเว้นมิโซะกับโชยุนะที่ไม่ใช่เพื่อนใหม่ ฮ่าๆๆ” ฉันอุทานขึ้นพร้อมกับยืนส่องกระจก สำรวจเครื่องแต่งกายใหม่ของตัวเองให้พร้อม
“หน้า ผม เสื้อ กระโปรง ถุงเท้า ทุกอย่างดูเหมือนจะพร้อมแล้วนะ” ฉันยังคงยืนพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องนอนอยู่เช่นเดิม
“แต่ฉันรู้สึกว่ากระโปรงมันจะสั้นไปหน่อยนะ ไม่อยากใส่เอาซะเลย ผ้าเย็บกระโปรงมันหมดก่อนหรือไง ยาวกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ แถมยังแพงอีกด้วย” เวลาผ่านไปได้ประมาณเกือบสิบนาที แต่ฉันยังคงยืนส่องกระจกอยู่ที่เดิม และยังบ่นเกี่ยวกับกระโปรงของตัวเอง
“มันสั้นไปจริงๆๆนะ” ยังคงบ่นต่อ
“เลดี้ลงมาได้แล้วลูก ลงมาดูเด็กๆตรงนี้ให้พ่อหน่อย”
“แต่หนูจะไปโรงเรียนแล้วนะ”
“แปบเดียว พ่อขอไปหยิบเอกสารที่จะกล่าวต้อนรับผู้ปกครองในวันเปิดเทอมก่อน”
“เดี๋ยวหนูไปหยิบให้”
“ไม่ได้ มันสำคัญมาก หายไปแม้แต่แผ่นเดียวก็ไม่ได้”
“ค่ะๆๆ กำลังจะลงไปแล้ว”
คนยิ่งรีบๆๆอยู่ ยังมีเวลามาให้ฉันนั่งดูเด็กๆๆอีก เด็กที่ไหนน่ะหรอก็บ้านฉันเป็นเจ้าของโรงเรียนอนุบาล และแน่นอนว่าเจ้าของก็คือพ่อของฉันนั้นเอง ทั้งๆที่สิ่งที่เกลียดที่สุดในโลกนั้นก็คือ ‘เด็ก’ ก็เด็กทั้งน่ารำคาญ พูดก็ไม่รู้เรื่อง แถมยังชอบร้องไห้เสียงดังอีก ไม่ชอบเอาซะจริงๆๆเลย
“T^T แม่~~~~~~~~~~~” นั้นไงพูดยังไม่ทันขาดคำ ร้องไห้หาแม่อีกแล้ว พึ่งเปิดเทอมวันแรกก็พอจะเข้าใจอะนะ ยกให้วันหนึงแล้วกัน
“โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะ” ฉันปลอบเด็กอย่างใจเย็น
“T^T แม่~~~~~~~~~~~~~~” แต่เด็กคนนั้นยังคงร้องไห้ต่อไป
“โอ๋ๆๆ เงียบนะ” ฉันยังคงใจเย็นอยู่
“T^T แม่~~~~~~~~~~~~~~” เด็กยังคงร้องไห้ต่อไม่เลิก และดูเหมือนจะไม่หยุดร้องเอาซะง่ายๆด้วย
“เงียบสิ! เงียบ!” ตอนนี้ฉันเริ่มหมดความอดทน จนเผลอหลุดปากออกไป เอ๊ะแต่มันกลับได้ผลแฮ่ะ
“-_-” หน้าของเด็กคนนั้นตอนนี้
“เออ...พี่ขอโทษนะจ๊ะ” ฉันกล่าวขอโทษอย่างสำนึกผิด
“ป้าเป็นใครครับ?” หน๊อยแน่เรียกป้าเลยหรอฉันพึ่งจะเข้ามัธยมปลายวันนี้วันแรกเองนะ หน๊อยเดี๋ยวยัดลูกอมใส่ปากให้ฟันผุไปหลายๆซี่ซะเลยหนิ
“เออ...นี่ไม่ใช่ป้านะจ๊ะ เรียกพี่สิ พี่ครับพี่ พี่สาวสุดสวยไงจ๊ะ” ฉันพูดอย่างกัดฟันด้วยความโกรธ
“ป้า!”
“พี่”
“ป้า”
“พี่”
“ป้า!!!” ตอนนี้ฉันกำลังยืนทะเลาะกับเด็กอนุบาลอยู่หน้าห้องอธิการหรอเนี้ย
“พี่!!!”
“ป้า!!!” หน๊อยยังไม่หยุดเรียกป้าอีก ชักเริ่มโกรธแล้วนะ
“พี่!!!”
“ป้า T^T” นั้นไง เด็กเริ่มร้องไห้ขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่หยุดเรียกฉันว่าป้าอีก
“พี่สิพี่ ถ้าเรียกพี่ พี่จะให้เงินไปซื้อขนมนะ” ฉันยังคงไม่ยอมแพ้ยังไงวันนี้เด็กคนนี้ก็ต้องเรียกฉันว่าพี่ให้ได้แถมยังมีเงินค่าขนมมาล่อด้วย ชนะแน่ ฮ่าๆๆ
“ไม่เอา คุณครูสอนว่าไม่ให้รับเงินจากคนแปลกหน้า ผมก็ไม่รู้จักป้าสักหน่อย ผมไม่เอาเงินของป้าหรอก T^T” พอเด็กคนนั้นพูดจบก็เชิดหน้าหนีใส่ฉันเลย หน๊อยฉันทนไม่ไหวแล้วนะ วันนี้ขอแกล้งเด็กสักหน่อยเถอะ ฉันจึงเอามือไปจับที่แก้มของเด็กคนนั้นเบาๆๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“เรียกพี่สิค่ะ พี่ พี่ พี่!” ฉันยังคงไม่ยอมแพ้ ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น
“ป้า ป้า ป้า!” เด็กคนนั้นก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันจึงยังคงจับแก้มของเด็กคนนั้นต่อไป
“พี่”
“ป้า”
“พี่”
“ป้า” นี่! ตอนนี้ฉันจะร้องไห้แทนแล้วนะ เรียกพี่สักทีสิพี่ T^T
“เลดี้ทำอะไรอยู่ลูก ?” พ่อที่พึ่งหยิบเอกสารเสร็จเดินเข้ามาฉันด้วยความสงสัย
“เปล่าค่ะ” ฉันรีบปล่อยมือออกจากแก้มของเด็กคนนั้นทันที
“เล่นกันอยู่นี่เอง เลดี้ลูกพ่อก็รักเด็กเหมือนพ่อเลยสินะ ฮ่าๆๆ” รักบ้ารักบออะไรล่ะ อยากจะเตะเด็กตอนนี้อยู่แล้วซะด้วยซ้ำ
“เปล่าค่ะงั้นหนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ”
“จ๊ะ ไทตันบอกลาพี่เขาด้วยสิ พี่เขาอุตส่าห์เล่นด้วย” อ่อเด็กคนนั้นชื่อไทตันหรอ ชื่อก็ดูน่ารักดีแต่นิสัยมัยช่าง....... เฮ้อ!
“ป้าครับ บาย จุ๊บๆ” มันยังคงไม่เลิกเรียกฉันว่าป้าอีก แล้วยังจุ๊บๆให้ฉันอีก เด็กสมัยนี้มันอะไรกัน ถึงแม้ศึกนี้ฉันจะแพ้แต่ครั้งหน้า ฉันจะต้องชนะ วันพระไม่ได้มีหนเดียว จำไว้นะไทตัน ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กอนุบาลบ้า
“เลดี้ !”
“เลดี้ !”
ฉันที่พึ่งเดินออกมาจากโรงเรียนอนุบาลของตัวเอง ได้ยินเสียงเรียกจากฝั่งตรงกันข้าม จะเป็นใครไปไม่ได้นั้นก็คือ มิโซะกับโชยุ สองสาวพี่น้องขี้โวยวายนั้นเอง
“มิโซะ! โชยุ!” ฉันตะโกนทักทายด้วยเช่นกัน
“ตื่นเต้นใช่ไหม?” มิโซะถามฉัน
“ตื่นเต้น?” โชยุทำหน้ารอคำตอบจากฉันด้วยเช่นกัน
“เออ...ก็นิดหน่อยเอง” ฉันก็ตอบไปอย่างหน้าตาเฉยอีก ทั้งที่จริงๆๆแล้วตื่นเต้นมากต่างหาก
“แต่ฉันตื่นเต้นมาก” มิโซะตอบ
“ฉันด้วย ฉันก็ตื่นเต้น” โชยุตอบ ดูท่าจะจริง สองคนพี่น้องดูเหมือนจะตื่นเต้นกันมากจริงๆ
“รู้แล้วๆๆ ไปกันเถอะ”
“เลดี้เป็นอะไร ?” มิโซะถามฉันขึ้นอีกครั้ง
“อือๆๆนั้นสิ เลดี้หน้าบูดแต่เช้าเลย” โชยุถามขึ้นบ้าง
“ก็นะ เจอเด็กกวนประสาทแต่เช้า” ฉันตอบ
“กวนประสาท?” มิโซะถามอย่างงง
“กวนประสาท?” โชยุก็งงเช่นเดียวกัน
“อือกวนประสาท เออแบบเด็กที่นิสัยไม่ดีน่ะ” ฉันก็ตอบแถไป
“อ่อ เด็กไม่ดี มิโซะไม่ชอบ”
“ใช่ๆๆ โชยุก็ไม่ชอบ”
“เฮ้อ! นี่พวกเธอเลิกพูดแบบนี้ได้มั๊ย คนหนึ่งพูด อีกคนก็พูดตามคล้ายๆกันน่ะ พูดทีเดียวเลยก็ได้ พูดมาคนเดียวพอ โอเค?” จริงๆๆมันก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอกนะ เพราะเราสามคนก็รู้จักกันมานาน พอที่จะชินนิสัยส่วนตัวกันได้แล้ว ลองพูดๆๆดู เปิดเทอมใหม่พวกเขาอาจจะอยากเปลี่ยนตัวเองดูก็ได้ อ่ะนะ ฮ่าๆๆ -_-
“พูดแบบนี้?” มิโซะเริ่มสงสัย
“พูดแบบนี้? ยังไงอ่ะเลดี้” โชยุก็เริ่มสงสัยบ้าง
“เฮ้อ!” ก็แบบที่พวกเธอกำลังทำตอนนี้ไงเฮ้อ ถึงจะพูดไปก็คงจะเหมือนเดิม
“แบบไหน?” มิโซะถาม
“แบบไหน?” โชยุก็ถามบ้าง
โอ๊ยฉันล่ะปวดหัวจริง ตอนเช้าก็เด็กกวน ตอนนี้ก็ฝาแฝดพี่น้องแสนซื่ออีก ขอคนปกติคุยด้วยหน่อยได้ไหมเช้านี้ เฮ้อ!
“แบบไหนก็ช่าง รีบไปโรงเรียนเถอะนะ” ฉันจึงรีบพูดตัดจบทันที ไม่งั้นคงต้องอธิบายอีกนานแน่
“ช่างมันเถอะ!” มิโซะกล่าวออกมาอย่างพอใจ
“ใช่ๆๆ ช่างมัน!” โชยุก็กล่าวออกมาบ้างอย่างพอใจเช่นกัน
“เฮ้อ!”
“ว้าว! สวยจัง” มิโซะอุทานขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ใช่ๆๆ สวย” โชยุอุทานออกมาเช่นกัน
“O_O” ส่วนฉันก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้สองคนพี่น้องนั้นเลย
“ไงๆๆ เลดี้ โรงเรียนของพวกเราสวยไหม?” มิโซะหันมาถามเพราะฉันไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ได้แต่ยืนมองอย่างตื่นเต้น
“ใช่ๆๆ เลดี้โรงเรียนสวยไหม?” โชยุถามขึ้นบ้าง
“สวยจ๊ะสวย สวยมากๆๆเลย” ฉันตอบ
“เลดี้พวกเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันไหม ?” มิโซะถาม
“ถ้าได้อยู่ด้วยกันก็คงดี โชยุอยากอยู่ห้องเดียวกันกับพี่มิโซะแล้วก็เลดี้ด้วยนะ” โชยุกล่าว
“อือ! ต้องได้อยู่ห้องเดียวกันแน่นอน” ฉับตอบกลับอย่างมั่นใจ
“อือ” มิโซะพยักหน้า
“อือ” โชยุก็พยักหน้า
“งั้นเราไปดูบอร์ดรายชื่อกันทางด้านโน้นกันดีกว่า” ฉันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่บอร์ดประการตรงตึกข้างๆๆหอประชุมใหญ่
“ไปดู” มิโซะพูด
“ใช่ๆ ไปดู” โชยุพูดตามพี่สาวอีกเช่นเคย มิโซะ เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอเนี้ย ฮ่าๆๆ พูดเหมือนกันขนาดนี้
“เฮ้อ!”
จากนั้นพวกเราสามคนก็รีบเดินมาดูที่บอร์ดรายชื่อกันทันทีแล้วก็ไล่รายชื่อของตัวเองดูอย่างตื่นเต้น
“เจอแล้ว!!! ห้องหนึ่งๆๆ” ฉันตะโกนออกมาด้วยความดีใจที่ในที่สุดก็หาชื่อของตัวเองเจอ
“เจอแล้วเหมือนกัน” มิโซะตะโกนออกมาบ้าง
“ฉันด้วย” โชยุกล่าว
“แล้วพวกเธออยู่ห้องไหน?” ฉันถาม
“ห้องหนึ่ง” มิโซะตอบ
“ห้องหนึ่งด้วย” โชยุตอบ
“ฉันก็ห้องหนึ่ง เย้ ! เห็นไหมบอกแล้วว่าห้องเดียวกันแน่นอน” ฉันกล่าวออกมาด้วยความดีใจ
“เลดี้เก่ง” แหมๆๆมิโซะบ้าหน่า ก็พอจะรู้ตัวเองอยู่แล้วอะนะ
“ใช่ๆๆ เก่งที่สุด” โชยุก็อีกคนอย่ายอกันมากสิ ฉันเขิน
“จ๊ะๆๆ ฉันเก่งอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” ฉันบ้ายอไปแล้ว
“หลงตัวเอง” มิโซะว่าไงนะ!
“ใช่ๆๆ หลงตัวเอง” โชยุพูดขึ้นด้วยเช่นกัน พวกเธอสองคนเนี้ยมัน
“ว่าไงนะมิโซะ! โชยุ!”
“ล้อเล่น”
“ใช่ๆๆ ล้อเล่น”
“ฮ่าๆๆ” ฉันหัวเราะชอบใจ
“ไปห้องเรียนดีกว่า” มิโซะเสนอความคิด
“ใช่ๆๆ ไปห้องเรียน” โชยุกล่าวตกลง
“ก็ดีนะ” ฉันตอบตกลงด้วย
“ม.ปลาย จะเป็นยังไงบ้างนะ?” มิโซะหันหน้ามาถามฉันกับน้องสาวของตัวเอง
“นั้นสิ ตอนนี้โชยุตื่นเต้นสุดๆ”
“ว่าไงล่ะเลดี้ เธอคิดว่ายังไงบ้าง”
“ใช่ๆๆ เธอคิดว่าไงบ้าง?”
“สนุกล่ะมั้ง”
“สนุกงั้นหรอ?”
“สนุก?”
“อือ ใช่ทำไมล่ะ”
“สนุกยังไงล่ะเลดี้ มิโซะไม่เข้าใจ”
“ใช่ๆๆ โชยุก็ด้วย”
“เออ...เออ...คือ”
จู่ๆๆก็มาถามว่าสนุกยังไง ฉันจะไปรู้หรอ ยังไม่ได้ทันจะเริ่มเป็นนักเรียนม.ปลายสักหน่อย แล้ววันนี้ก็เป็นวันแรก ฉันก็บอกไม่ได้หรอกว่าอะไรที่มันเรียกกว่าสนุกน่ะ เออเอายังไงดี
“อะไรล่ะ?”
“ใช่ๆๆ อะไร?”
“เออ...เรียนหนังสือไง สนุกจะตาย” แถตอบไปเรื่อย เรื่องเรียนจะสนุกสำหรับพวกเธอหรือเปล่านะ
“เรียนหรอ? มันจะสนุกมากกว่าม.ต้นใช่ไหม?”
“เรียนม.ปลายสนุก ฮ่าๆๆ”
“อือ แหะๆๆ”
ฉันยังคงแถไปได้อีก แต่ที่น่าแปลกใจจริงๆก็คือสองพี่น้องนั่นเชื่อเอาซะด้วย ใสซื่อจริงๆๆ ฮ่าๆๆ มันก็ดีแล้วล่ะนะ ขี้เกียจจะมาอธิบายยาวๆๆให้ฟัง
“โกหก! เรียนไม่สนุก”
“ใช่! ไม่สนุกโชยุไม่ชอบ”
“อ่าวไม่ได้เชื่อฉันหรอกหรอ”
“อือ” เอ๊ะ! เป็นครั้งแรกแฮ่ะที่สองสาวพี่น้องจะพูดขึ้นมาพร้อมกันขนาดนี้ สงสัยจะไม่เชื่อจริงๆๆ ทำไงดีล่ะเนี้ย
“ยังพูดไม่จบเลย ฉันหมายถึงเรียนพละไง ที่สนุก ได้ใช่พลังงานเยอะ แถมยังได้ลดความอ้วนด้วยนะ สนุกยัง? แหะๆๆ”
เหอะๆๆก็รู้ล่ะนะว่าทีนี้ก็คงจะไม่เชื่ออีกนั้นล่ะ เรียนพละมันจะไปสนุกได้ยังไง เหนื่อยจะตาย เล่นกีฬาไปหุ่นพวกเราสามคนก็เป็นแบบนี้อยู่ดีไม่งั้นเพื่อนโรงเรียนเก่าไม่เรียกพวกเราว่า เสาไฟฟ้าสามต้นประจำโรงเรียนหรอก ทั้งสูง ผอม และที่สำคัญแบนอีกต่างหาก โดยเฉพาะฉันที่เรียกเสาไฟฟ้าก็ว่าน่าอายแล้วของฉันดันเพิ่มเหล็กด้วยเลยกลายเป็น ยัยเสาเหล็ก T^T ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมถึงเปรียบสาวน้อยที่แสนจะบอบบางอย่างฉันว่ายัยเสาเหล็ก คิดแล้วมันเจ็บใจนัก แต่คงไม่เป็นไรแล้วพวกเราย้ายโรงเรียนมาแล้วหนิ ใช่เป็นนักเรียนม.ปลายเต็มตัวตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแล้วด้วย ฮ่าๆๆ
“นี่! เลดี้เป็นไรหรือเปล่า?”
“ใช่ๆ เลดี้เป็นอะไร?”
“อ่อๆๆ เปล่า แหะๆๆ” เผลอคิดนานไปหน่อย แล้วพวกนั้นจะเชื่อฉันหรือเปล่านะว่าเรียนพละสนุก
“เรียนพละ สนุกสินะ มิโซะเชื่อนะ” อ่าวทีอย่างนี้เชื่อเฉยเลย
“โชยุก็ด้วยค่ะ” เออดีจริงๆๆ พี่น้องคู่นี้หลอกง่ายดี ฮ่าๆๆ
“ดีแล้วๆๆ ฮ่าๆๆ อ่อ ถึงแล้วสินะห้องเรียนของพวกเรา”
คุยกันไปคุยกันมา ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนก็ได้เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของพวกเราแล้ว ตื่นเต้นจัง เปิดเทอมวันแรก มีเพื่อนใหม่ คุณครูคนใหม่จะเป็นยังไงนะ ชักตื่นเต้นซะแล้วสิ
“งั้นจะเปิดแล้วนะ มิโซะ โชยุ”
ฉันที่ก้าวมาถึงห้องเรียนเป็นคนแรกเตรียมพร้อมที่จะเปิดประตูห้องเรียนของพวกเราออก ค่อยๆๆเปิด ค่อยๆๆ
“ไม่เอามิโซะขอเปิดนะ เลดี้”
“งั้นก็ได้”
“ใช่ๆๆ ให้พี่มิโซะเปิด”
“อึกๆ” ฉันรู้ว่าตอนนี้มิโซะตื่นเต้นมาก เห็นเธอกลือน้ำลายไปหลายรอบ
“เอาเลยสิ”
“ใช่ๆๆ พี่มิโซะเอาเลย”
“งั้น จะเปิดแล้วนะคะ อุ๊ย! เขินโชยุมาเปิดทีสิ” ยัยมิโซะ ก็เปิดๆๆไปเถอะมันจะอะไรกันหนักหนา
“โธ่พี่มิโซะ มาโชยุเอง”
“อือๆๆ” เร็วๆๆเข้าสิ จะได้เข้าห้องเรียนสักที
“งั้นฉันก็จะเปิดแล้วนะ อึกๆ อุ๊ย! โชยุก็ไม่กล้า เลดี้มาเปิดทีสิ”
“เฮ้อ! ก็ให้ฉันเปิดตั้งแต่ทีแรกก็จบ”
เฮ้อ! ฉันชักเหนื่อยใจกับพี่น้องคู่นี้แล้วนะ สุดท้ายคนที่ต้องมาเปิดประตูห้องเรียนก็คือฉัน โชคดีนะที่พวกเราขึ้นมาเร็วเลยแทบจะไม่มีใครเดินมาที่ห้องเรียนเลย งั้นฉันจะเปิดแล้วนะ
“เปิดเลย เลดี้”
“ใช่ๆๆ เปิดเลย”
“จ๊ะๆๆ งั้นจะเปิดแล้วนะ”
อ่าวอุ๊ย! ประตูเปิดเองได้ เป็นแบบอัตโนมัตหรอกหรอ ไม่สิ! ไม่ใช่ ใครมันแย่งตัดหน้าเปิดประตูก่อนฉันต่างหาก อุตส่าห์เตรียมพร้อมแล้วแท้ๆๆ
“ขอโทษที ฉันไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ตรงนี้”
จู่ๆก็มีนักเรียนชายรูปร่างสูง หน้าตาดีโผล่ออกมาจากอีกด้านหนึ่งของห้องเรียนของพวกเราอย่างไม่ทันตั้งตัว หล่อจริงๆๆ ฉันยังแอบเคลิ้มไปชั่วขณะเลย โดนอ่ะ อุ๊ย! ไม่ได้ๆๆ คิดบ้าอะไรเนี้ยเรา ตื่นๆๆ
“กรี๊ด! คุณเรียนอยู่ห้องนี้หรอค่ะ ฉันมิโซะค่ะ”
“ส่วนฉันโชยุนะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
อ่าวอะไรเนี้ยพี่น้องคู่นี้ ทีจะใสซื่อก็ซื่อซะ แต่พอเห็นผู้ชายหล่อเปลี่ยนนิสัยทันทีเลยนะ
“นี่! มิโซะ โชยุ ทำอะไรกัน”
“อ่อ ฉันลืม ส่วนนี่เลดี้ เพื่อนของพวกเราเองค่ะ” มิโซะที่ดูเหมือนพึ่งจะนึกอะไรได้ รีบหันมาแนะนำตัวฉันทันที
“แล้วก็ยังเป็นเพื่อนร่วมห้องของคุณด้วยนะคะ” โชยุยังพูดเสริมให้อีกด้วย
“อ่อๆ สวัสดีมิโซะ โชยุ และเลดี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เออ... แล้วนายชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน เบอร์โทรอะไร มีแฟนหรือยัง คบกับฉันได้ไหมค่ะ”
“พี่มิโซะ!” ดีมากโชยุ เตือนพี่ของเธอไว้บ้างก็ดี มันชักจะมากไปแล้วนะ
“แหะๆๆ ไม่เป็นไร”
“เปล่าค่ะ คบกับฉันเถอะค่ะ”
อ่าวแล้วทำไมเรื่องมันถึงกลับกลายเป็นอย่างนี้ได้ล่ะ พี่น้องที่สุดแสนจะใสซื่อในสายตาของฉันมาตลอด ตอนนี้ได้กลายเป็นเสือตัวน้อยๆๆที่พร้อมจะล่าเหยื่อซะแล้วงั้นหรอ มันเกิดอะไรขึ้น ที่เขาว่าเวลามักจะเปลี่ยนคน มันคือเรื่องจริงสินะ มิโซะ โชยุ เพื่อนที่สุดแสนจะน่ารักของฉัน ได้โปรดกลับมาเถอะนะ กลับมา หรือนี่คือฝัน ไหนๆๆก็ลองตบหน้าตัวเองดูแล้วกัน
แปะ!
“โอ๊ยเจ็บหนิ!” ก็แล้วทำไม?
“เลดี้ จู่ๆตบหน้าตัวเองทำไม”
“ใช่ๆๆ เจ็บไหม?”
ฝันสินะ เพราะตอนนี้ทั้งสองคนหันกลับมาสนฉันแล้ว T^T มิโซะ โชยุ เพื่อนแสนรักของฉัน
“ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรนะโชยุ”
“โชยุก็ว่าอย่างงั้นแหละ พี่มิโซะ” เอ๊ะ! อะไรน่ะ
หน๊อยมิโซะ โชยุ เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนอย่างฉันงั้นหรอ ใช่แล้วหลังจากที่สองคนนั้นเดินกลับมาดูฉันได้เพียงไม่ถึงสิบวินาทีก็รีบเดินกลับไปที่หน้าประตูห้องเรียนอีกครั้ง มันน่าเจ็บใจนัก มิโซะ โชยุ
“ชื่ออะไรค่ะ? แค่ชื่อก็พอ”
“ใช่ๆๆ แค่ชื่อก็พอ”
“ผมชื่อคีย์ครับ”
“ท่านคีย์”
“ท่านคีย์”
“กรี๊ด!”
“กรี๊ด!”
‘กรี๊ด!’ แล้วเสียงนี่มันของใคร? อ่อก็พวกบ้าคีย์ไงวิ่งกันมาเป็นขบวนรถไฟเลย มาตอนไหนยังไม่ทันรู้สึกตัวเลย เฮ้อ!แฟนคลับเยอะจังนะ พ่อคนเนื้อหอม เนื้อหอมตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกเลย
“งั้นผมขอตัวไปทำธุระก่อนนะ”
“ค่ะ” พร้อมเพรียงตอบกันหลายเสียงจนแยกไม่ออกว่าใครพูด เหอะๆๆ
ตอนนี้เพื่อนของฉันได้บ้าผู้ชายที่ชื่อคีย์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลับมา โอม จงกลับมา ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไว้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนบ้า ไอ้เพื่อนบ้าผู้ชาย
“นี่ๆๆ เลดี้”
จู่ๆมิโซะก็ยื่นมือมาหาฉันที่กำลังยืนอึ้งอยู่หน้าห้องเรียน หลังจากเมื่อกี้โดนพวกเธอสองคน ทิ้งฉันไว้ให้ยืนบ่น พรึมพรำอยู่หน้าห้องตามลำพังสักพัก ฮ่าๆๆ พวกเธอกลับมาแล้วสินะ ฉันไม่ได้มองพวกเธอผิดไปจริงๆๆ ยังไงพวกเธอก็ต้องใสๆซื่อๆ ฮ่าๆๆ พวกเธอยื่นมือมาจับมือฉันให้เพื่อจะหากันไปเลือกที่นั่งสินะ T^T ซึ้งใจจริงๆ ฉันรักพวกเธอ T^T
“เลดี้!”
“อะไร? มิโซะ”
“ขอกระดาษจดหมายลายน่ารักหน่อยสิ”
“O_O ห๊า! แค่กระดาษ” เมื่อกี้ฉันขอถอนคำพูด ฉันไม่รักพวกเธอแล้ว T^T
“ใช่! กระดาษ”
“ขอโชยุด้วยนะเลดี้”
“พวกเธอสองคนจะเอาไปทำอะไร”
“เขียนจดหมายรักให้ท่ายคีย์”
ทั้งสองคนพูดพร้อมกันอีกครั้ง แต่พวกเธอเป็นพี่น้องสองคนกันนะ แถมยังเป็นฝาแฝดอีก และที่สำคัญหน้าเหมือนกันมากๆๆมีคนรักคนเดียวกัน ตายแน่! ทะเลาะกันตายแน่ ฉันจะทำยังไงดี เปิดเทอมวันแรกก็ได้เรื่องหัวปวดเลยนะ จะทำยังไงได้ กลุ้มใจ แต่คงไม่ได้จริงจังอะไรมั๊ง
“มิโซะ โชยุ คิดกันดีๆๆนะ”
“มิโซะชอบท่านคีย์”
“โชยุด้วย” ศึกสายเลือดงั้นหรอ?
“พวกเธอมีคนรักคนเดียวกันไม่ได้หรอกนะ”
“ทำไม?”
“ใช่ๆ ทำไมเลดี้?”
“ก็เพราะว่า คีย์ เขามีคนเดียวไงแต่พวกเธอมีกันตั้งสองคน ความรักมันก็ต้องหนึ่งต่อหนึ่งสิ”
“แต่มิโซะชอบท่านคีย์มาก”
“โชยุก็ด้วย”
“เออ... มิโซะ โชยุ พวกเธอพึ่งจะพบกับเค้าไปเมื่อไม่นานเองนะ คิดดูอีกทีนะ”
“มิโซะชอบท่านคีย์”
“โชยุด้วย”
“ลองคิดอีกสักทีนะ”
“ไม่เอาแล้ว คนอย่างเลดี้จะมาเข้าใจอะไร เลดี้ไม่เข้าใจ”
“ใช่ๆๆ เลดี้ไม่เข้าใจ”
จ๊ะๆๆ ฉันมันไม่เข้าใจ ถึงแม้เมื่อกี้จะแอบเคลิ้มไปบ้างเล็กน้อยก็ตาม แล้วจะไปเข้าใจเรื่องของความรักได้ยังไง เสาเหล็กอย่างฉันใครจะมาชอบ T^T คิดแล้วมันรู้สึกเศร้าสึกๆๆในใจแฮ่ะ เฮ้อ!
“ยอมแพ้แล้ว” หลังจากพูดจบ ฉันจึงยื่นกระดาษลายน่ารักให้ทั้งสองแต่โดยดี
ฉันทำหน้าผิดหวังและเสียใจสุดๆเพราะฉันไม่สามารถหยุดศึกสายเลือดของสองนางนี้ไว้ได้ แต่มันคงไม่ใช่แค่สองนางนี้แล้วล่ะ เป็นสิบ ยี่สิบคนเลยต่างหาก คนอะไรจะเนื้อหอมขนาดนั้น
“โชยุอย่าเสียใจเลยนะ”
“พี่มิโซะต่างหาก”
เออ เอาเข้าไปพวกเธอเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่อยู่ในสายตาของพวกเธออีกต่อไป
~ อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล
ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้
แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา ~
ก็รู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องเพลงได้นะ แต่T^T ตอนนี้เพลงนี้มันโดนใจฉันสุดๆๆ ราวกับว่าเพลงนี้มันถูกแต่งขึ้นมาเพื่อฉัน หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือเพลงนี้เกิดมาเพื่อฉัน ฉันที่ถูกเพื่อนรักเมินเฉย เห็นผู้ชายที่เพิ่งเจอสำคัญกว่า ฮ่าๆๆ T^T นอกสายตา นอกสายตา~~~~~ T^T มิโซะ โชยุ กลับมา~~~~~~ T^T
ความคิดเห็น