คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
XII ปีที่แล้ว
ตึ่กๆๆ เสียงฝีเท้าของเด็กชาย2คนที่กำลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตดังก้องสะท้อนไปทั่วตรอกมืดสกปรกแห่งหนึ่ง
"เร็วๆ เข้าเอลซอท เดี๋ยวก็โดนพวกมันจับหรอก!"เด็กชายผู้เป็นพี่พูดขึ้น พลางหอบด้วยความเหนื่อย
"พ...พักก่อนได้ไหมอ่า ข้าปวดขาไปหมดแล้วน้า โซลม่าา"เด็กชายอีกคน หรือเอลซอท พูดหอบๆ
โซลม่านิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะทรุดลงนั่งพิงกำแพง
"พักหน่อยก็ได้"เขาตอบอย่างแผ่วเบาพอได้ยินกันสองคน เอลซอทจึงทรุดลงนั่งพิงกำแพงข้างๆโซลม่า
"ข้าขอโทษนะโซลม่า เจ้าต้องมาเจ็บตัวเพราะข้าตั้งไม่รู้กี่รอบ"เอลซอทพูดปนสะอื้นเล็กน้อย เด็กชายใช้หลังมือ
ปาดน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาสีเขียวใสๆ ก่อนจะเริ่มสะอื้นเบาๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไร
ทันใดนั้น!เอลซอทก็เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเด็กชายข้างๆตัวดึงเขาไปกอดและลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
"เอลซอท....เจ้าจะเป็นตัวปัญหาก็จริง แต่ถึงยังไงๆเจ้าก็เป็นน้องแท้ๆของข้า หน้าที่ของผู้เป็นพี่ก็ต้องปกป้องผู้เป็น
น้องอยู่แล้ว เข้าใจใช่ไหม เอลซอท? ยังไงๆข้าก็ต้องปกป้องเจ้าให้ได้!"โซลม่ากอดปลอบผู้เป็นน้องพลางพูดด้วย
น้ำเสียงที่หนักแน่น แต่แฝงไปด้วยอ่อนโยน เป็นสัมผัสจากครอบครัวที่อบอุ่นที่สุด จนเอลซอทเผลอสวมกอดเขา
ไว้ด้วยเช่นกัน
แต่แล้ว...
"เฮ้ย! ข้าเห็นพวกมันวิ่งมาทางนี้... นั่นไง!! ลูกพี่ครับ! มันอยู่ตรงนี้!!"เสียงสุดโฉดของชายฉกรรดังขึ้น แล้วชี้มาที่
หนุ่มน้อยทั้งสอง ก่อนที่ชายหนุ่มร่างยักษ์ผู้นำอันธพาล...อาร์ชิล จะเดินย่างสามขุมเข้ามา
"งายๆ เจ้าหนูทั้ง2ตัว คราวนี้โชคคงไม่เข้าข้างพวกเจ้าอย่างเคยแล้วล่ะ..."
"บ้าเอ๊ย"โซลม่าสบถ มองคนตรงหน้าอย่างเคืองแค้น
"..ฮึๆ เจ้าหนูโซลม่าเอ๋ยยย ส่งไอ้ไก่อ่อนข้างๆแกมาให้ฉันซ้อมเล่นซะ ตอนนี้!!!"เขากัดฟันพูด
"ไม่!! นี่น้องข้า ข้าไม่ให้ใครแตะ!! โดยเฉพาะไอ้สารเลวอย่างแก!!!!!"เจ้าของนัยน์ตาฟ้าแผดเสียงลั่น
เด็กหนุ่มหน้าสวย หุ่นบอบบางจึงเลือกที่จะก้าวมายืนหน้าน้องชายตน พลางตั้งท่าพร้อมสู้เต็มที่
"พี่จะทำอ.."ยังไม่ทันได้พูดจบ คนตรงหน้าก็ขัดขึ้นก่อน
"หนีไป"
"หา?"
"ข้าบอกให้หนีไปไง เอลซอท ไม่เข้าใจภาษาคนหรอ?"
"แต่..."
"หนีไป!! เจ้าบ้าเอ๊ย!!!!!!!"สิ้นคำพูด เอลซอทก็ตัดสินใจวิ่งหนีไปด้านหลัง เด็กชายวิ่งไปพลางปาดน้ำตาที่ไหลไม่
ขาดสาย
"ฮึก... ข้าขอโทษนะพี่ ขอโทษ...ข้าขอโทษจริงๆ"เขาพึมพำกับตนเองก่อนจะไปต่อในความมืดมิด
พลั่ก!!
"เอ่อ.. ไอ้หนู เป็นอะไรเปล่า?"เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนผู้ถูกเอลซอทวิ่งชนถามอย่างเป็นห่วงพลางยื่นมือมาให้
"อ้าว! เอลซอทเองหรอกเหรอ? ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ? ไปทำอะไรมาทำไมยับเยินขนาดนี้!? นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ!!
ทำไมไม่รู้จักอยู่บ้าน!? แล้วโซลม่าล่ะ?"ชายหนุ่มคนรู้จักของทั้งสองยิงคำถามเป็นชุดๆใส่ คนผู้นี้ คาดาจ อาจารย์
ที่ทั้งเขา โซลม่า และพวกอันธพาลเรียนวิชาการต่อสู้ด้วยนั่นเอง
"ฮือ ท่านอาจารย์ พี่เค้าอยู่ตรงนั้น เขาให้ข้าวิ่งหนีมาก่อน ป่านนี้จะเป็นยังไงไม่รู้.."
"......"
"ท่านอาจารย์! ขอร้องเถอะ!! ปกป้องเขาที!!!!"ถึงแม้จะตาแดงจากการร้องไห้หนัก แต่สายตาเขาก็มีความหวังล้นอยู่
เต็มเปี่ยมมาก
"โอเคๆ เจ้าอยู่นี่นะ อย่าไปไหน"อาจารย์กล่าวทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งไปทางที่เอลซอทวิ่งผ่านมา
ซักพักใหญ่ๆ ชายหนุ่มก็เดินออกมาพร้อมเด็กชายผมสั้นสีน้ำตาลบลอนด์ในอ้อมแขน โดยที่ด้านหลังเขามีลูกน้อง
จากกลุ่มของอาร์ชิล4-5ที่กำลังแบกร่างของพี่ใหญ่ตามมาทางนี้ด้วย
"โซลม่า!"เอลซอทรีบวิ่งไปหาพี่ชายที่อยู่ในอ้อมกอดของอาจารย์ทันที
"ใจเย็น เอลซอท ข้าจะพา2คนนี้ไปรักษา ให้นักบวชช่วยดูแลให้ พวกเขาไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไรนักหรอก"
คาดาจกล่าว ก่อนจะนำพาทุกๆคนไปยังสถานรักษา
2วันถัดมา
"อือ.. แสบตาชะมัด"โซลม่าครางเบาๆ ตอนนี้เขาปลอดภัยอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว
"อ๊ะ! พี่ฟื้นแล้ว!! หิวน้ำมั้ย?"เอลซอทผู้เฝ้าดูแลเขามาตลอด ถามอย่างเป็นห่วง
"สุดๆอ่ะ"เขาตอบ แล้วรับแก้วน้ำจากเอลซอทดื่มอย่างกระหาย
"อาาาา ชื่นใจชะมัด ว่าแต่...ข้าหลับไปกี่วันน้า?"เขาหันไปถามน้องชายตน
"2วัน.."เด็กหนุ่มตอบเบาๆก่อนก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรอีกซักพัก
"เอลซอท.. "โซลม่าพูด เริ่มกังวลใจกับน้องชายจอมคิดมากคนนี้จริงๆ
"โซลม่า... ซักวันข้าจะต้องเป็นอัศวิน! ต้องเป็นฝ่ายปกป้องเจ้าบ้าง!!!!"เอลซอทพูดอย่างหนักแน่น ก่อนจะเงยหน้า
มาสบตากับพี่ชายตน โซลม่ามองอย่างเอ๋อๆ ก่อนจะหัวเราะ
"ฮ่าๆๆๆ อัศวินมาปกป้องข้าเรอะ!! ทำหยั่งกับข้าเป็นเจ้าหญิงไปได้!! ตลกจริงๆ"
"ง่ะ.."
"ถึงแม้หน้าตาข้าจะสวยกว่าเจ้าหญิงก็เหอะ แต่ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ปกป้องข้าจริงๆ"เขาพูดติดตลก จริงอยู่ที่เขา
หน้าตาน่ารัก แต่เขาก็ไม่เคยพูดแบบนี้ ทำเอาคราวนี้เอลซอทถึงกับงง
".... ชิ จะคอยดูวันนั้นไหมล่ะ พี่ชายยย"
"ฮึๆ งั้นข้าจะนั่งนับวันรอละกันนะ"โซลม่าคลี่ยิ้มบางก่อนจะเอื้มมือมาลูบหัวน้องชายของตน
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนอาจารย์จะเดินเข้ามาพร้อมเด็กที่ดูอ่อนวัยกว่าพวกเขาซัก2-3ปี
"ท่านอาจารย์คาดาจ ขอบคุณมากครับที่มาช่วยข้าไว้วันนั้น"หนุ่มน้อยพูดพลางแสดงความเคารพต่อผู้เป็นอาจารย์
ของเขา
"อาๆ ไม่เป็นไรหรอก เอ้อ มีคนอยากพบเจ้าน่ะ"คาดาจพูดแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ในห้องยืนอยู่กันสามคน
เด็กเขานั้นมีผมสีม่วงหยักศก สีหน้าเฉยชา ทั้งยังมีมงกุฏบนหัวประดับไว้ เขานิ่งเหมือนตุ๊กตา ก่อนจะกล่าวขึ้นมา
ในความเงียบสงบ
"เข้าคือว่าที่คิงของอาณาจักรนี้ หรือก็คือLight King.."
"..."โซลม่าเงียบ
"..."เอลซอทอึ้ง
"ข้าชอบมาเยี่ยมเยือนราษฎรที่นี่บ่อยๆ และบังเอิญทราบเรื่องของพวกเจ้าจากอาจารย์ท่านเมื่อกี๊.."
"....."
"มันเป็นเรื่องที่สุดพิเศษเลยนะ พี่ชายจอมเด็ดเดี่ยวที่ปกป้องน้องชายให้พ้นจากเรื่องอันตราย.."
"..."
"เพราะฉะนั้น เจ้าน่ะ!! สนใจมาทำงานที่ปราสาทข้าไหม? มีที่นอน ที่กิน มีเงินเดือน ที่สำคัญยังได้ฝึกวิชาดาบและ
เวทย์ไปด้วย สนใจไหม?"เขาถาม ตาสีเทาจ้องตรงมาที่โซลม่า
"ข้า...ข้าอยากฝึกดาบและเวทย์นะ แต่ข้าต้องดูแลน้องข้า คงไปกับท่านไม่ได้หรอก"โซลม่าบอกปัดเรียบๆ
"หึๆ แล้วถ้าข้ารับไปทั้ง2คนล่ะ?"คิงถามใหม่อีกที 2ศรีพี่น้องหันมาสบตากันชั่วครู่ก่อนจะตอบตกลงพร้อมกัน
"เอาสิ!!"
-----------------------
เม้นด้วยนะจ้ะ นักอ่าน♥♥
ความคิดเห็น