คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Red Paradise : ❥ Chapter 1 : โอ เซฮุน
1
โอ เซฮุน
โรงเรียน Exo Royal Kingdom
เสียงจอกแจกจอแจดังอยู่บอร์ดหน้าโรงอาหาร ‘ลู่หาน’ ที่เพิ่งกลับมาจากได้ทุนไปเรียนฟรี 1 ปีที่ญี่ปุ่นหยุดยืนมองความผิดปกตินี่
ปกติเขาจำได้ว่าในวันเปิดเทอมวันแรกนี้คนในโดม Red Castle ของเขาจะไม่ค่อยมีคนมารุมอยู่ที่หน้าโรงอาหารรวมมากนัก ส่วนมากจะไปชุกชุมอยู่ที่ Party Land เสียมากกว่า...เท่าที่เขาจำได้อะนะ
แล้ว...มันเรื่องอะไรกันนะ...?
“เห้ย! นั่น...นั่นนายใช่ไหมลู่หาน!!!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังลู่หาน
คนถูกเรียกชื่อรีบหันไปมองเจ้าของเสียงที่เขาจำได้ดีก่อนจะเบิกตาโพล่งพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“คยองซู ว่าไง สบายดีไหม”
“แหงละ สบายดีมาก เพราะนายทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวในโดมนี่!” ‘โด คยองซู’ พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“เอาน่า...ฉันจำเป็นนะ” ลู่หานพูดพร้อมกับเบะปากไปด้วย
“เออ ฉันเข้าใจ แต่วันหลังช่วยบอกก่อนได้ไหมวะครับ ก็คุณลู่หานดันโทรหาผมตอนตีสี่ครึ่ง บอกว่าจะไปเรียนที่ญี่ปุ่นหนึ่งปี และประเด็นคือไฟท์เครื่องบินนายมันบินหกโมงไงโว้ย!!!” คยองซูพูดใส่อารมณ์กับเรื่องราวที่พูดออกมาอย่างเต็มที่ เพราะมันเป็นคำพูดที่เขาอยากจะบอกในวันนั้นกับลู่หานแต่วันนั้นเขากลับพูดอะไรไม่ออกเพราะความเสียใจ
“ฉันขอโทษ...เออ แล้วนี่นายรู้ป่าว ว่าคนเขามุงดูอะไรกัน” ลู่หานพูดพลางส่งสายตาไปที่บอร์ดข่าวสารหน้าโรงอาหารรวม ที่มีบรรดานักเรียนชุดสีขาว ดำ และแดงรุมว่อนไปหมด
“นั่นสิ ฉันก็เพิ่งมาถึง ไปดูกันไหม” คยองซูชวน
“ไม่อะ เดี๋ยวฉันค่อยกลับมา เอาของเข้าไปเก็บในหอก่อน แล้วเจอกันนะ” ลู่หานรีบโบกมือบ๊ายบายคยองซูอย่างรวดเร็ว
เขามีเวลาไม่มากในการที่จะเดินทางไปถึงถิ่นโดม Red Castle ของตัวเอง กว่าจะเดินขึ้นใบบนหอพักและจัดของอีก คงกินเวลาเป็นสิบนาที อย่างนี้จะมารวมกลุ่มโดมทันไหมเนี่ย
ลู่หานเดินไปก้มหน้าไป เขากำลังคิดวางแผนในการจัดของให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะประหยัดเวลา เขายังต้องการเวลาที่จะมาโม้แตกเรื่องที่เขาไปเรียนที่ญี่ปุ่นกับคยองซูอีก
ตึง! โครม!
ในขณะที่ลู่หานกำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น ใบหน้าของเขาก็ไปชนเข้ากับแผ่นอกหนาของใครสักคนเข้าก่อน ลู่หานล้มลงไปกองจับกบอยู่ที่พื้น ส่วนผู้เสียหายก็ร้องโอดโอยอยู่ข้างหน้าเขา
ลู่หานรีบลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้เสียหายคนนั้น มองสำรวจดีๆก็พบว่าใส่เครื่องแบบสีแดง หรือเครื่องแบบประจำโดม Red Castle นั่นเอง
โดมเดียวกันสินะ...
“ข...ขอโทษนะ เป็นอะไรมากไหม” ลู่หานรีบถาม
ผู้เสียหายค่อยๆลืมตาขึ้นมามองผู้กระทำช้าๆก่อนจะมองหน้าลู่หาน
“นี่นายไม่มีตาหรอฮะ! โอ๊ย เจ็บชะมัด” ผู้เสียยังร้องโอดโอยอยู่บนพื้น
ลู่หานรีบชักสีหน้าไม่พอใจ เพราะเขาไม่ได้จงใจจะชนเขาล้มนี่หน่า คนอะไรปากเสียชะมัด อุตส่าห์ขอโทษดีๆแล้วด้วย
“เอ๊ะ? นี่นาย คนเขาขอโทษดีๆแล้วยังจะมาพูดอย่างนี้หรอ”
แน่ละ คนอย่างลู่หานจะยอมใคร เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยมีเรื่องกับใครในโดมนี้มาก่อน แต่จะมีก็คงจะเป็นวันนี้แหละ!
“เอ้า! แล้วใครสั่งให้นายเดินก้มหน้าไม่ทราบ แถมยังเดินเฉียงไปเฉียงมาอย่างกับคนบ้า!” ผู้เสียหายยังต่อว่าเขาได้อีก
ลู่หานได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีก ที่เขาเดินเฉียงไปเฉียงมาเพราะกระเป๋าเสื้อผ้าเขามันหนักต่างหาก แล้วมาหาว่าเขาบ้าเนี่ยนะ?
“นี่นายจะหาเรื่องกันใช่ไหม” ลู่หานถามเสียงเย็น
ผู้เสียหายได้ยินแบบนั้นก็รีบแหงนหน้ามามองหน้าลู่หานอีกที ก่อนจะขมวดคิ้วเบาๆ
สายตาของผู้เสียหายจ้องมองไปที่เหนือป้ายชื่อด้านซ้ายของอกลู่หาน ก่อนจะเห็นเข็มกลัดรูปดาวสีเงินประดับไว้สองดวงเป็นเครื่องหมายของนักเรียนปีสอง
ไม่ใช่ปีหนึ่งนี่...ปีสองงั้นหรอ...?
“นายไม่รู้จักฉันงั้นสินะ” ผู้เสียหายถามหลังจากเก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจ
“เอ๊ะ? ฉันจะไปรู้จักนายไหม! ทำไม นายเป็นใคร จะบอกให้นะ ถึงนายจะเป็นลูกนายกหรือลูกเจ้าของโรงเรียนฉันก็ไม่กลัว เข้าใจไหม! เพราะฉันจะไปบอกประธานโดม ว่าให้ลงโทษนายซะ ข้อหาปากปีจอกับการใส่ความว่าร้ายผู้อื่น!” ลู่หานพูดจบก็รีบชักสีหน้า
ผู้เสียหายอ้าปากนิดหน่อยก่อนจะขมวดคิ้วมากกว่าเดิม
“ทำไม ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะขอให้เขาลดโทษให้นายหน่อยก็ได้ถ้านายขอโทษฉัน พอดีฉันสนิทกับประธานโดมมาก” คนพูดยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“งั้นหรอ...” ผู้เสียหายถามด้วยน้ำเสียงกวนโอ๊ยพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ใช่นะสิ รีบขอโทษฉันมาซะดีๆ”
“ฮะๆ ไม่หรอก ไว้เราไปขอโทษต่อหน้าประธานโดมดีกว่า เจอกันในห้องประธานโดมหลังเลิกแถวนะ...คุณผู้เสียหาย J” พูดจบ ผู้เสียหายก็รีบลุกขึ้นก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าพร้อมกับผิวปากตรงไปที่ที่ลู่หานเดินจากมันทันที
ให้ตายเถอะ! วันเปิดเทอมนี่ซวยชะมัด ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!
ลู่หานพักอยู่ห้อง A203 หมายความว่าเขาอยู่หอพัก A ชั้นสอง ห้อง 3 นั่นเอง
เจ้าตัวรีบจัดห้องที่ไม่ได้เข้ามาอยู่นานหนึ่งปีหลังจากที่ได้ทุนไปเรียนที่ญี่ปุ่นหนึ่งปีหลังเปิดเทอมมาได้แค่สองอาทิตย์
อ่า...เขาคิดถึงห้องนี้จริงๆเลย
กะว่าจะกลับมาทำความสะอาดห้องซะหน่อย แต่มันคงต้องหลังจากเคลียร์เรื่องไอหมอนั่นเมื่อเช้าก่อนละนะ!
แต่ตอนนี้เขาคงต้องรีบลงไปเข้าแถวรวมแล้วละ!
จอกแจกๆ
เสียงดังที่พูดคุยกันในโดมขนาดใหญ่พอๆกับพื้นที่ทั้งสยามดังกระทบหูลู่หานอย่างไม่คุ้นเคย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าหนึ่งปีจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
แต่เสียงก็เริ่มค่อยๆเงียบไปเมื่อมีชายแกสูงอายุที่ลู่หานจำได้อย่างดีว่าเป็นใคร
“สวัสดีเด็กๆที่น่ารัก” ‘ผู้อำนวยการพัคฮุน’ พูดใส่ไมค์ที่ตั้งอยู่บนเวทีอย่างอ่อนโยน พร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนละมุนนั่น
เขาละรักผู้อำนวยการคนนี้ที่สุดเลยละ
“ทุกคนคงทราบกิจกรรมในปีนี้กันแล้วใช่ไหม”
ลู่หานรีบเบิกตาโพล่ง ใช่สิ ทุกปีโรงเรียนของเราจะมีการจัดกิจกรรมประจำปีกันแน่ๆ เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิท ดังนั้นเมื่อเช้าที่คนมุงดูบอร์ดหน้าโรงอาหารรวมคงจะเป็นกิจกรรมที่ผู้อำนวยการประกาศละสิ
ลู่หานชอบกิจกรรมที่ผู้อำนวยการจัดมาก อย่างปีที่แล้วตอนปีหนึ่ง ผู้อำนวยการก็สั่งให้จัดงานเลี้ยงที่เลิศหรูของแต่ละโดม ถ้าโดมไหนถูกใจฝ่ายบริหารมากที่สุด รางวัลที่แต่ละโดมสั่งไปว่าอยากได้ก็จะได้มา ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม
แต่เสียดาย ที่ปีที่แล้วโดม Red Castle ไม่ได้ อาจะเป็นเพราะไม่ตรงกับกติกาที่ว่า ‘แสดงออกให้เข้ากับโดมตัวเองให้มากที่สุด’ เพราะโดม Red Castle ขึ้นชื่อเรื่องปาร์ตี้ แต่ดันไปจัดงานเลี้ยงแบบฝรั่งที่ใส่ชุดฝู่ฝ่าแบบนั้นนะสิ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจจริงๆ
“ครูหวังว่าจะทำให้ทุกคนสนุกในปีนี้มากขึ้นนะ จะพูดแค่นี้ละ ไปละ”
นิสัยของผู้อำนวยการคือ ง่ายๆ อะไรก็ได้...แต่บางทีก็ง่ายไปนะ
สิ้นคำพูดของผอ. ก็เหมือนเป็นสัญญาณให้ทุกคนแยกย้ายไปเรียนได้ตามปกติ แต่ดูเหมือนว่าลู่หานต้องแวะห้องประธานโดม Red Castle เสียก่อนเพื่อจะเคลียร์เรื่องเมื่อเช้าอะนะ...
ลู่หานบอกคยองซูแค่ว่าจะไปจัดกระเป๋าต่อและจะตามไปที่ห้องเรียนทีหลัง
เขาค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบนสุดของหอพัก ชั้น VIP ชั้น...ที่รวมคนไว้สองคน ‘ประธานโดม’ และ ‘รองประธานโดม’ ลู่หานอยากจะหัวเราะกับความไม่เท่าเทียมนี่ ประธานโดมกับรองประธานนี่ช่างเอาเปรียบสมาชิกในโดมเสียจริง เพราะห้องของพวกเขาใหญ่กว่าห้องของเขาถึง 3 เท่า เหอะ!
“มาหาใคร” เด็กนักเรียนปีสามถามเมื่อเขาเดินขึ้นมาถึงชั้น VIP
“ประธานโดม”
“นัดไว้รึเปล่า”
“ผมมาร้องทุกข์”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เด็กนักเรียนปีสามก็อนุญาตให้ลู่หานเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
เขารีบเดินเร่งฝีเท้าไปหน้าห้องประธานโดม ก่อนจะเปิดประตูห้องออกอย่างรวดเร็ว
“ปาร์คชานยอล! คิด...” ขณะที่กำลังตะโกนเสียงดังเข้าไปในห้อง เจ้าตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าตัวใหญ่ก็หันหน้ามาปะทะกับลู่หานพอดี
ลู่หานเบิกตากว้าง ส่วนเขา...กลับยกริมฝีปากยิ้มนิดๆ
นั่นมัน...ไม่ใช่ปาร์คชานยอลนี่
และที่สำคัญ...เขาเป็นคนเดียวกันกับคนที่มีเรื่องกับเขาเมื่อเช้านี้!!!!
. “อู้ว...ใครเนี่ย J” คนเมื่อเช้าถามด้วยน้ำเสียงกวนโอ๊ย
“นาย...นาย...ประธานโดมอยู่ที่ไหน!” ลู่หานรีบถามเสียงดัง
“เห้อ...ถ้าจะหมายถึง ‘ปาร์คชานยอล’ ปัจจุบันประธานโดม Wonderland ละก็...ก็เชิญไปที่โดม Wonderland นะครับ”
“ม...หมายความว่าไง...” ลู่หานถามเสียงเบากว่าเดิมเพราะความตกใจ
“ก็หมายความว่า ปัจจุบัน ผม! โอ!เซ!ฮุน! นักเรียนปีสอง ห้อง A กำลังรักษาการเป็น ‘ประธานโดม’ Red Castle อยู่ไงละครับ” คนเป็นประธานโดมพูด
ลู่หานแทบอยากจะวิ่งหนีออกไปเสียตอนนี้
ทุกอย่าง...ทำไมกลายเป็นแบบนี้ ปาร์คชานยอลกลายเป็นประธานโดม Wonderland ส่วนประธานโดม Red Castle ตอนนี้...กลับกลายมาเป็นคู่กรณีกับเขาอยู่!!!
“เอ่อ...”
“โอ๊ะ ได้ข่าวว่าเมื่อเช้ามีเรื่องจะฟ้องประธานโดมนี่...ว่าแต่ จะมาเรียกร้องเรื่องอะไรหรอครับ J” คนเจ้าเล่ห์ยังถามต่อ
ลู่หานกำหมัดแน่น เขาอยากจะวิ่งเข้าไปต่อยหน้าคนกวนโอ๊ยที่อยู่ข้างหน้าตนตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าเขามีศักดิ์เป็นถึงประธานโดม
ใจเย็นไว้ลู่หาน ใจเย็นไว้...
“คงไม่มีอะไรแล้วละ...งั้น...ผมขอตัว...” ลู่หานรีบเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองทันที
ขณะที่เจ้าตัวกำลังหันหลังเดินออกไปจากห้อง คนตัวสูงก็รีบสาวเท้ายาวๆมาจับข้อมือลู่หานไว้ก่อน
“จะรีบไปไหนละครับ” เซฮุนถาม
ลู่หานรีบหันมาชักสีหน้าไม่พอใจใส่เซฮุน
“ลู่...หาน?” คนเป็นประธานโดมอ่านป้ายชื่อลู่หานทีละคำ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
“มีอะไร”
“เคลียร์กันให้เสร็จก่อนสิ แต่เดี๋ยวนะ…ทำไมฉันถึงคุ้นหน้านายจัง” เซฮุนถามพลางขมวดคิ้วไปด้วย
“สงสัยคงไปฆ่าสุนัขในปากนายเมื่อคืนมั้ง!” ลู่หานรีบสวนกลับไปอย่างเหลืออด
คนเป็นประธานโดมอึ้งไปนิดหน่อย เขาไม่เคยเจอใครพูดแบบนี้มากก่อนยกเว้นคิมจุนมยอนรุ่นพี่สนิทที่ดำรงตำแหน่งรองประธานโดม ณ ปัจจุบัน
“เฮ้ๆ อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ อย่าลืมนะว่าฉันเป็นใคร”
“เหอะ! ก็แค่ตำแหน่งประธานโดมกระจอกๆ” ลู่หานพูดเบาๆคนเดียว แต่เซฮุนดันได้ยินเข้านี่สิ...
“นายว่ายังไงนะ!” คนที่ถูกพูดถึงรีบดันลู่หานติดพนังพร้อมกับกดข้อมือไว้ที่พนังอย่างแรง
ปลายจมูกเซฮุนอยู่ใกล้กับแก้มสีชมพูของลู่หานมาก ลู่หานหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อเซฮุนเห็นแบบนั้น ความโกรธเมื่อครู่ก็หายไปทันที...คนอะไร ปากดีแต่ใจเสาะชะมัด
เมื่อคิดแบบนั้นก็อยากจะขำพรืดออกมา แต่ด้วยความอยากแกล้งเขาเลยต้องแอ๊บโกรธต่อไป
“นี่นายดูถูกตำแหน่งนี้ได้ยังไงห๊ะ!”
คนถูกว่ายิ่งหลับตาปี๋ขึ้นไปอีก เซฮุนเห็นแบบนั้นก็แทบอยากจะแกล้งต่อเข้าไปอีกเรื่อยๆ แต่เมื่อมองดีๆแล้ว ขนตายาวพริ้ม แก้มป่องๆสองข้างที่มีเลือดฝาดนิดๆ บวกกับริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มนั้น...พร้อมกับซอกคอขาวๆตรงนั้น...
อึก! นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย!
ให้ตายเถอะ หมอนี่มันกำลังยั่วเขาอย่างนั้นหรอ?
เซฮุนรีบปล่อยข้อมือของลู่หานทันทีพร้อมกับหันไปทางอื่น ให้ตายๆ นี่เขาเป็นอะไรเนี่ย ทำไมอยู่ดีๆก็ใจสั่นมาดื้อๆอย่างนี้...
ลู่หานลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อถูกปลดปล่อยจากฝ่ามืออันแข็งแกร่งนั่น เขาไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนในระยะประชิดขนาดนี้มาก่อน
...ห้องนี้...ร้อนไปนะ...
ทั้งสองคนคิด
ความคิดเห็น