คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นไปหาผู้ชาย
เมื่อ่วบ่ายบอมบอมไปหาพ่อับแม่ที่บริษัท ึ่พ่ออบอมบอมเป็นท่านประธานในบริษัทแห่นี้ บอมบอมนั่รอผู้เป็นพ่อนานนับั่วโม แ่็ยัไม่เห็นะมาามนั สัพัพ่ออบอมบอม็โทรมาหาว่าิธุระ่วน เย็นนี้เลยไม่สามารถที่ะไปทาน้าวับบอมบอมไ้ ในระหว่านั้นเอ็มีหนุ่มให่วัยสี่สิบห้า เินรเ้ามาหาบอมบอมึ่ำลัโทรุยับผู้เป็นพ่อ พอบอมบอมวาสายายหนุ่มผู้นี้ีแนะนำัวับบอมบอม
"อาื่ออาเอนะ เป็นผู้ัารฝ่ายายที่นี่"เายิ้มให้บอมบอม
“ุบอมบอม วันนี้ท่านประธานให้อาไปส่ที่บ้านนะ เพราะเป็นทาผ่านบ้านอาพอี ท่านประธานไ้บอแล้วใ่มั้ยรับ”
บอมบอมเยหน้ามอผู้ายทีเรียัวเอว่าอา เาถึับสะุา้อใ เพราะ้วยหน้าาน่าะัสามสิบนิๆ แ่วามริแล้ว เออายุสี่สิบห้าพอี พ่ออบอมบอมวานให้เอผู้ัารฝ่ายาย ไปส่บอมบอมที่บ้าน ะไ้ไม่้อเรียนับรถมารับให้เสียเวลา
"บอแล้วรับ"
“เราลับันเลยมั้ยุบอมบอม”เอยิ้มให้บอมบอมอย่าละมุน
“รับอา”บอมบอมยิ้มอบแล้ว้มหน้าเินามอาเอไปยัที่อรถ
เอเปิประูรถให้บอมบอมเ้าไปนั่้าหน้า
“อบุรับ”บอมบอมอมยิ้ม และรู้สึถูะาับหนุ่มให่หน้าเ็นนี้
เมื่อเอปิประูรถให้บอมบอมแล้ว เาึเินอ้อมหน้ารถเปิประูฝั่นับ แล้วึ้นไปนั่พร้อมที่ะับรถแล่นออไปในทันที
“ุบอมบอมะลับบ้านเลยใ่มั้ย”เอหันหน้ามามอบอมบอม้วยสายาเอ็นู
“ไม่ไปไหนแล้วรับ พรุ่นี้ผม้อไปเรียนแ่เ้า แถมเป็นวันแร้วย”
“ใ่อา็ลืมไปเลย ท่านประธานเยเล่าให้ฟัอยู่เหมือนัน ูท่านะภูมิใในัวุบอมบอมมาเลยนะ”
บอมบอมไม่รู้ะพูอะไร่อานี้ เพราะรู้สึเินที่เอหนุ่มให่ที่พูาสุภาพมา
“แล้วเรียนะอะไรอาลืมไปแล้ว”
“ะบริหารธุริ ที่มหาวิทยาลัยพิพันเมธารับ”บอมบอมพูอย่าภูมิใ เพราะมหาวิทยาลัยแห่นี้เ้าเรียนไ้ยา เพราะเป็นมหาวิทยาลัยอัน้นๆอประเทศ
“ะเียววับอาเลย แ่อาเรียนที่่าัหวั”
“มหาวิทยาลัยที่ไหนรับ”บอมบอมอยารู้ทุเรื่อออาเอเพราะูะปลื้มมาเป็นพิเศษ
“ัหวัเพรบูร์ มหาวิทยาลัยอิฟ้า”
“อูว์”บอมบอมทำเสียใ
“ใอะไรทำเสียะันานั้น”เอหันหน้ามามอแว่บหนีี่แล้วหันลับเพื่อับรถ่อไป
“บอมบอมอยาไปเรียนที่่าัหวัแบบอาเอเพราะเรียนที่รุเทพรถิ ว่าะไปะลับเหนื่อยมา”
“ทำไมไม่อุพ่อไปล่ะ”
“อแล้ว ุพ่อให้ไปแุ่แม่ไม่ให้ไป บอว่าลำบาเป็นห่วอยู่รุเทพนี่แหล่ะีแล้ว ะไ้ใล้หูใล้า อันหลัผมพูเอรับ”
“แหม ุแม่เา็เป็นห่วนั่นแหล่ะ ุบอมบอมไม่เยลำบานี่”เอเลยิย้อนถึัวเอในอี ที่้อ้มมาม่าินอนเย็นทุวันับเพื่อนๆที่หอพั
“็ริ ถ้าให้ผมไปอยู่หอพัอยู่ไม่ไ้หรอ นเยอะนอนันหลายน ผมไม่ินอบนอนนเียวมาว่ารับ”
“แ่อาว่าสนุีออ ไ้อยู่ับเพื่อนๆและอิสระี้วย”
“็ริไม่้อมีใรมาุม ิแล้วอยาไปัเลย”
“ถ้ายาไปะไปที่ไหนล่ะ “เอหันมาถาม
“ที่เียววับอาเอนั่นแหล่ะ ถ้ามีอะไระไ้ปรึษาอาเอที่เป็นศิษย์เ่า”
“ศิษย์เ่ารุ่นเอะิไม่ว่า เวลาผ่านมาั้ยี่สิบว่าปีแล้ว”เอหัวเราะเพราะอำวามไร้เียสาอบอมบอมไม่ไ้
“ุยับอาเอสนุั ไม่เหมือนพ่อที่เร่เรีย ให้ั้ใเรียนะไ้มา่วยพ่อับแม่ทำาน”
“็ุพ่ออบอมบอมมีบอมบอมนเียวนี่ เา็้อฝาวามหวัไว้ที่บอมบอมนี่แหล่ะ”
“นั่นน่ะิ” บอมบอมถอนหายใ แล้วนั่ิอะไรเรื่อยเปื่อย อยาไปเรียนมหาลัยเียวับอาเอ ไม่อยาเรียนที่รุเทพแล้ว แ่ไม่ทันแล้วแหล่ะมหาวิทยาลัยเปิพรุ่นี้แล้ว ถึทันพ่อับแม่อบอมบอม็ไม่ไปอยู่ี
บอมบอมเลยนั่ิลอทาอยาไปเรียนที่เียวับอาเอ ะสนุและไ้เห็นอะไรแปลใหม่ ที่อยู่ใน่าในัหวัแ่รุเทพไม่มี บอบอมิเ่นนั้นเพราะ้ออยู่ในรอบลอเวลา ถ้าไปเรียนไลๆะไ้มีออิสระ
เอใ้เวลาับรถนานพอสมวร ว่าะมาถึบ้านอบอมบอม็เย็นพอี
“ถึแล้ว อาส่แ่นี้นะ”
“อาเ้าบ้านผม่อนิ ไปทานอะไรัน่อน”บอมบอมยัไม่ลารถ เพราะอยาุยับเอ่ออี ึวนให้ทาน้าว้วย
“ไม่ไ้หรออา้อไปทาน้าวับภรรยาและลูที่บ้าน” เอยิ้มให้บอมบอม้วยนัยน์าที่โอนโยน
“รับ”บอมบอมรู้สึสะุใำนี้ แ่็ไม่ิอะไรมาเพราะอายุนานี้แล้ว ็้อมีลูและภรรยาเป็นเรื่อธรรา ถ้าไม่มี็ะเป็นเรื่อที่น่ายินีว่านี้บอมบอมิเ่นนั้น
“อบุรับ” บอมบอมรีบลารถแล้วยิ้มลายมือไหว้เอ แล้วรีบเินเ้าไปภายในบ้าน ส่วนเอ็ไม่ไ้ิอะไรมา เพียแ่ิถึลูายวันสิบห้าอเาที่ำลัโเป็นหนุ่มไล่ๆับบอมบอม
หลัาบอมบอมลับมา ็ไ้อาบน้ำและรับประทานอาหารนเียว ึ่เป็นิวัรประำวันที่บอมบอมแสนเบื่อหน่าย ส่วนพ่อแม่อบอมบอมยัไม่ลับมาาุยับลู้า
เมื่อทานนเียวที่แสนเหานเสร็ บอมบอมึึ้นมาที่ห้อเพื่อนอนเล่นมือถือ แทุยับเพื่อนเรื่อไปเรียนในมหาวิทยาลัยพรุ่นี้วันแร แ่แล้วบอมบอม็้อหยุเล่นทันทีเพราะเสียเาะประู
บอมบอมึออไปเปิประู ็ไ้เห็นุแม่ยัอยู่ในุทำานอยู่
“บอมบอมยัไม่นอนอีหรอ มัวทำอะไรอยู่”
“ุยับเพื่อนอยู่รับ”
“วันนี้แม่ับพ่อ้ออโทษบอมบอมนะ ที่ไม่ไ้พาไปทาน้าว พอีลู้าเรื่อมา้อุยันยาว”
“รับผมเ้าใ” บอมบอมพยัหน้า
“วันนี้พ่อเลยโทรให้อาเอมาส่ลู”
พอไ้ยินื่ออาเอเท่านั้นแหล่ะ บอมบอมระุ่มระวยึ้นมาทันที เลยอยาถามไถ่ประวัิออาเอทันที
“อาเอทำานที่นี่นานแล้วหรอรับแม่”
“็นานอยู่นะสิบว่าปีเห็นะไ้”
“ถามทำไมลู”แม่บอมบอมมีท่าทีสสัย
“ผมไปทีไร็ไม่เห็นอาเอเลย”
“อ๋อ ็อาเอเป็นผู้ัารฝ่ายาราย ึออไปพบปะลู้าบ่อยๆ ไม่่อยไ้อยู่ออฟฟิหรอ"
“อาเอนี่เาื่อริอะไรหรอรับ”บอมบอมถามเพื่อะไป้นหาในโเียล เฟสบุ๊ ไอี เพราะอยารู้เรื่อราวออาเอ
“อยารู้ไปทำไม”
“็ลูน้อพ่อับแม่นี่็อยารู้ัไว้บ้า อาเอเาใีสุภาพ อาเอเารับปาว่าะเป็นที่ปรึษาให้บอมบอม อนเรียนหนัสือในมหาวิทยาลัย”บอมบอมโหหน้าาย
“อ่อ ีมาลู อาเอเาเป็นนเ่ถ้าลูไ้เรียนรู้าเาถือว่าโีมา อาเอเาื่อ เอรา สุใ “
“เอรา สุใ “ บอมบอมพูเสร็็อมยิ้ม
เมื่อผู้เป็นแม่เห็นว่าึมาแล้ว ึบอให้บอมบอมรีบเ้านอน
“บอมบอมนอนไ้แล้ว พรุ่นี้้อไปเรียนวันแรแ่เ้า”
ผู้เป็นแม่ับไหล่อบอมบอมแล้วึร่าบอมบอมมาอไว้
“พ่อับแม่รับอมบอมมานะ วันนี้ไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรอยาอบอมบอม ลัวบอมบอม ฮือ แม่ิไปเรื่อย นอนเถอะลู แม่็่วนอนเหมือนัน”
แม่อบอมบอมละร่าออาลูาย แล้ว้อมอบอมบอมสัพั็หันหลัลับเินไปที่ห้ออัวเอ
ส่วนบอมบอมนั้นรู้สีใหายที่แม่มีท่าทีแปลไป เามอผู้เป็นแม่เินไปนถึห้อนอน หลัานั้นเาึปิประู ส่วนผู้เป็นแม่็หันหลัลับมามอ แ่็ไม่เห็นบอบบอมแล้วึถอนหายในใหนึ่รั้ แล้วเปิประูเ้าไปในห้อนอน้วยวามรู้สึแปลๆ
บอมบอมรีบเินมาที่เียนอน เพื่อที่ะ้นหาประวัิอาเอในเฟสบุ๊ บอมบอมมเลยลอพิมื่อ เอรา สุใ แล้ว็เ้ึ้นมาทันทีบอมบอมึไลู่รูปอเอทุรูป แล้วอมยิ้มนมาถึรูปเ่าๆสมัยยี่สิบปีว่าปีที่แล้ว ที่เอนำมาลในเฟสบุี
บอมบอม้อมอไม่ระพริบา พราะหน้าาอเอนั้นหล่อม บอมบอมเลยไลู่ไปเรื่อยๆถ้ามีรูปู่ับภรรยาและลู บอมบอมะเลื่อนผ่านไปในทันที ูในเฟสบ็่อ้วยไอีเพราะเอทำลิ์ไว้ให้ิามัน
บอมบอมไลู่นเวลาเือบเที่ยืน บอมบอม็ยัไม่นอน เพราะไม่ไู้รูปเอในเฟสและไอีแนั้น แ่ยัูลิปิ๊๊อที่เอลลิปเล่นี้าร์ร้อเพลยุ 90 บอมบอมเลื่อนฟัไปเรื่อยๆ นมาสะุับฟัปาิหารย์ บอมบอมรีเฟรหลายรอบมา เาเลยมีวามิแปลไฟล์เพลนี้บันทึลเรื่อทำเป็นMP3 บอมบอมึเริ่มแปลไฟล์เพลในทันทีทันใ
ึ่็ใ้เวลาไม่นานนั
เมื่อใล้ถึเวลาเที่ยืนึ่เหลือเพียไม่ี่นาที บอมบอมรู้สึ่วนอนนอรนทนไม่ไหว ึล้มัวลนอนบนเียพร้อมนำมือถือมาวาไว้้าหู เแล้วเปิเพลปาิหารย์อเอที่ทำเป็นmp3ฟัโยั้่าเล่น้ำอัโนมัิ บอมบอมฟัไ้ไม่ี่รอบ็หลับไปอย่าไม่รู้ัว
ความคิดเห็น