ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตเมื่อครั้นยังเด็ก
"Our past is the past, something memorable"
"อดีตของเราเมื่อก่อนยังเป็นอะไรที่น่าจดจำ"
ตอนที่1
สายลมหนาวพัดโบกมายามเช้าตรู่ เสียงลมกระทบใบไม้ เกิดเสียงดัง พลิ้วๆๆ
ฉันที่ตื่นขึ้นมาด้วย ใบหน้าที่สดชื่น สวมเสื้อกันหนาว ออกมายืนรับลมหนาวอยู่หน้าระเบียง สายตาพลันแลไปเห็น นกคู่หนึ่ง บินมาจับ เหล็กกั้น ระเบียง ส่งเสียง จิกกันเล่น
ใช่มันต้องเป็นนกตัวผู้ และนกตัวเมียแน่เลย หยอกล้อกัน ว่าแล้วฉันก็คิดถึงเรื่องวันเก่าของเราของคนเหมือนกันนะ จียอน
"จียอนอากาศหนาวจังเลย ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของนายไปอย่างงี้ตลอดเลยนะ"
(เดี๊ยวนี้ไม่เรียกว่าพี่ชายเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรือยังไง สาวน้อยของพี่)
"ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ค่ะพี่ชาย อิอิ"
ฉันแจโชล ผันตัวมาเป็นแฟนกับจียอน ตอนแอบรู้ว่าพี่จียอน ชอบฉัน แล้วไม่อยากที่จะเป็นน้องสาว พี่ชายอีกต่อไป ฉันก็ชอบพี่เขาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ตอนเด็กกว่านี้ ฉันเรียนรุ้คำว่าพี่ชายมาเยอะแล้ว สมครวถึงเวลาที่ฉันจะเลื่อนขั้นเสียที
(แจโชล พี่รักเธอนะ สาวน้อยของพี่)
"ค่ะพี่จียอน เราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไป"
ฉันกับพี่จียอน เราห่างกันไม่กีปี ฉันตอนนี้ก็กำลังจะขึ้นเรียนชั้นปีที่5 ส่วนพี่จียอนก็ต่อชั้นปีที่่6 แต่ฉันก็ต้องย้ายออกจากโรงเรียน ฮานาระ เสียก่อน เพราะเหตุผล ฉันแอบเห็นพี่ชายของฉันคุยกับหญิงอื่น แล้วฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องทำเป้นไม่รู้ไม่ชี้ไม่เห็น ฉันจึงตัดสินใจบอกแม่ว่าจะไปเรียนต่อ ต่างประเทศและพักอยู่กับพ่อที่ อเมริกา
และแล้วฉันจึง หายไปจากใจของพี่เขาเพื่อให้เขาลืมฉัน วันเกิดฉันปีที่แล้วช่างเป้นวันที่ฉันทุกข์ทรมานที่สุด ลาก่อนค่ะพี่ จียอน ฉันจะลืมพี่ให้ได้ แล้วพี่ก็ต้องลืมฉันให้ได้เหมือนกันนะค่ะ โชคดีค่ะพี่จียอน
เป็นจดหมายฉบับเล็กที่สอดไว้ในตู้จดหมายสีแดง หน้าบ้านพี่เขา ในนั้นเขียนบอกไว้ว่า
"ฉันขอเวลาทำใจสักระยะนะค่ะพี่ ฉันไม่พร้อมจะเจอพี่ ต่อไปนี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลยค่ะ ขอให้พี่รักกับเขาไปนานนานนะค่ะ โชคดีค่ะ แจโชล"
แล้ววันเวลาก็ร่วงเลยมาเกือบ 6 ปี ฉันำลังจะขึ้นชั้น มัธยม5 พี่จียอนก็มัธยม6
คงลืมฉันได้แล้วสินะ เวลาตั้ง6ปีที่ฉันอยู่เมืองนอก ช่างเหว่ว้า ไม่มีใครเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อฉันเลยสักคน ฉันคิดว่าคงจะได้เวลากลับไปเมืองไทย บ้านเกิดฉันแล้วล่ะ
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าพี่จียอนของฉันเป็นยังไง แม้กระทั่งเรื่องของเราฉันแทบจะไม่มีเหลือในสมอง แต่ยังคงจำได้ไม่เคยลืม ว่าเราสองคนสนิทกันแค่ไหน
"พ่อค่ะ พรุ่งนี้หนูกลับไทย แล้วนะค่ะพ่อ"
"แม่ค่ะ แล้วเราเจอกันค่ะ"
"อดีตของเราเมื่อก่อนยังเป็นอะไรที่น่าจดจำ"
ตอนที่1
สายลมหนาวพัดโบกมายามเช้าตรู่ เสียงลมกระทบใบไม้ เกิดเสียงดัง พลิ้วๆๆ
ฉันที่ตื่นขึ้นมาด้วย ใบหน้าที่สดชื่น สวมเสื้อกันหนาว ออกมายืนรับลมหนาวอยู่หน้าระเบียง สายตาพลันแลไปเห็น นกคู่หนึ่ง บินมาจับ เหล็กกั้น ระเบียง ส่งเสียง จิกกันเล่น
ใช่มันต้องเป็นนกตัวผู้ และนกตัวเมียแน่เลย หยอกล้อกัน ว่าแล้วฉันก็คิดถึงเรื่องวันเก่าของเราของคนเหมือนกันนะ จียอน
"จียอนอากาศหนาวจังเลย ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของนายไปอย่างงี้ตลอดเลยนะ"
(เดี๊ยวนี้ไม่เรียกว่าพี่ชายเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรือยังไง สาวน้อยของพี่)
"ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ค่ะพี่ชาย อิอิ"
ฉันแจโชล ผันตัวมาเป็นแฟนกับจียอน ตอนแอบรู้ว่าพี่จียอน ชอบฉัน แล้วไม่อยากที่จะเป็นน้องสาว พี่ชายอีกต่อไป ฉันก็ชอบพี่เขาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ตอนเด็กกว่านี้ ฉันเรียนรุ้คำว่าพี่ชายมาเยอะแล้ว สมครวถึงเวลาที่ฉันจะเลื่อนขั้นเสียที
(แจโชล พี่รักเธอนะ สาวน้อยของพี่)
"ค่ะพี่จียอน เราจะรักกันอย่างนี้ตลอดไป"
ฉันกับพี่จียอน เราห่างกันไม่กีปี ฉันตอนนี้ก็กำลังจะขึ้นเรียนชั้นปีที่5 ส่วนพี่จียอนก็ต่อชั้นปีที่่6 แต่ฉันก็ต้องย้ายออกจากโรงเรียน ฮานาระ เสียก่อน เพราะเหตุผล ฉันแอบเห็นพี่ชายของฉันคุยกับหญิงอื่น แล้วฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องทำเป้นไม่รู้ไม่ชี้ไม่เห็น ฉันจึงตัดสินใจบอกแม่ว่าจะไปเรียนต่อ ต่างประเทศและพักอยู่กับพ่อที่ อเมริกา
และแล้วฉันจึง หายไปจากใจของพี่เขาเพื่อให้เขาลืมฉัน วันเกิดฉันปีที่แล้วช่างเป้นวันที่ฉันทุกข์ทรมานที่สุด ลาก่อนค่ะพี่ จียอน ฉันจะลืมพี่ให้ได้ แล้วพี่ก็ต้องลืมฉันให้ได้เหมือนกันนะค่ะ โชคดีค่ะพี่จียอน
เป็นจดหมายฉบับเล็กที่สอดไว้ในตู้จดหมายสีแดง หน้าบ้านพี่เขา ในนั้นเขียนบอกไว้ว่า
"ฉันขอเวลาทำใจสักระยะนะค่ะพี่ ฉันไม่พร้อมจะเจอพี่ ต่อไปนี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลยค่ะ ขอให้พี่รักกับเขาไปนานนานนะค่ะ โชคดีค่ะ แจโชล"
แล้ววันเวลาก็ร่วงเลยมาเกือบ 6 ปี ฉันำลังจะขึ้นชั้น มัธยม5 พี่จียอนก็มัธยม6
คงลืมฉันได้แล้วสินะ เวลาตั้ง6ปีที่ฉันอยู่เมืองนอก ช่างเหว่ว้า ไม่มีใครเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อฉันเลยสักคน ฉันคิดว่าคงจะได้เวลากลับไปเมืองไทย บ้านเกิดฉันแล้วล่ะ
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าพี่จียอนของฉันเป็นยังไง แม้กระทั่งเรื่องของเราฉันแทบจะไม่มีเหลือในสมอง แต่ยังคงจำได้ไม่เคยลืม ว่าเราสองคนสนิทกันแค่ไหน
"พ่อค่ะ พรุ่งนี้หนูกลับไทย แล้วนะค่ะพ่อ"
"แม่ค่ะ แล้วเราเจอกันค่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น