ธิดาแห่งแดนมายา เฟียซิลล่า-ฟาซิลเลีย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                ‘ครั้งหนึ่ง เมื่อหลายร้อยปีก่อน สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่ยอมรับของผู้คน เป็นเวลาเนินนานที่ทุกคนอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข...

                แต่แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป ด้วยหญิงสาวเพียงคนเดียว หญิงสาวผู้งดงามยากหาใครเทียบได้...

                กษัตริย์ผู้เป็นเจ้าแห่งแสงสว่างต้องการนาง แต่อีกหนึ่งกษัตริย์ผู้ครองความมืดนั้น แม้จะรักแทบขาดใจ แต่ก็มิอาจทำให้ได้นางมาครอบครอง ด้วยรู้ว่าเขากับนางจะให้กำเนิดสายเลือดต้องคำสาปผู้เป็นทั้งแสงและเงา เป็นผู้รักษาที่เก่งกล้า แต่ก็เป็นผู้ทำลายที่น่าเกรงกลัว หากสายเลือดต้องสาปถือกำเนิดขึ้นมา พวกเขาจะต้องถูกทำลายให้สิ้น

...ความมืดและแสงสว่าง
สองขั้วอำนาจที่ไม่อาจคู่กันได้
หากหลอมรวมจะก่อเกิด
สายเลือดต้องคำสาป

บุคคลผู้ครองสายเลือดสองสี
เป็นสิ้นทั้งเงาและแสง
แปรเปลี่ยนตาลปัตรดีร้ายทุกนาที

บุคคลแรกแห่งสายเลือดคำสาป
นำพาซึ่งหายนะนิรันดร์สู่แผ่นดิน
หากมิมีผู้ใดต่อกร
แสงสว่างคงจะสิ้นหมดไป...

                แต่ทั้งๆที่พยายามแล้ว สายเลือดต้องสาปก็ยังคงถือกำเนิดขึ้นมา แม้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ความนั้น แต่ 20 ปีต่อมา ด้านมืดภายใจจิตใจก็ครอบงำ นำพาเขาให้ทำลายสิ้นทุกสิ่ง หากไม่มีการถือกำเนิดของบุรุษผู้กล้าแห่งแสงสว่าง อาจไม่มีทุกสิ่งที่มีในตอนนี้

                เมื่อสิ้นสุดสงคราม เราถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ทำลายเพียงเพราะความหวาดกลัวเล็กๆในจิตใจ เราถูกกีดกันและทำลาย จึงมีการแบ่งอาณาเขต ฟาเรส แผ่นดินแห่งแสงสว่าง กับ เฟนเทีย แผ่นดินแห่งความมืดชั่วนิรันดร์...’ เสียงเนิบนาบอ่อนโยนของอาจารย์ยังคงดังก้องอยู่ในหู

                ‘เจ้าคิดอะไรของเจ้าน่ะ” เสียงหวานก้องกังวานขึ้นในหัวอย่างรำคาญ

                “ก็ที่อาจารย์พูดเมื่อกี๊นะสิ เจ้าว่า มันเหมือนเราไหม” เสียงหวานเดียวกันเอ่ยถามเบาๆก็อีกจิตใจหนึ่งในตนขณะเอนตัวลงนอน ปล่อยให้เรือนผมสีเหลืองทองที่มักถูกแอบซ่อนไว้ภายใต้สีนิลสยายไปทั่วหมอน

                ‘อะไร’

                “อื้อ คิดว่ามันเหมือนเราไหม ถ้ามองด้วยสายตาของคนนอกละก็ ตอนที่ข้าคุมร่างกับเจ้าคุมร่างมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ”

                ‘มันก็อาจจะ เจ้าอยากรู้หรือไง’

                “ก็คงงั้นละ ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล เจ้าว่าไง”

                ‘เอาไงเอากัน ข้าไม่เกี่ยงอยู่แล้ว’

                “ว่าแล้วว่าเจ้าจะต้องพูดอย่างนี้”

                ‘คิดจะไปเมื่อไรล่ะ’

                “คืนไหนก็ตามที่เป็นเจ้า”

                ‘ได้ตามที่ขอแน่นอน ฮ่าๆๆๆ’

                “อย่าเล่นให้มากไปนะ ฟา” เรียวปากบางพึมพำเบาๆ

                ‘ก็ไม่แน่นะ จะพยายาม’ สิ้นเสียง ร่างบางก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ในขณะที่อีกคนครุ่นคิดอะไรบางอย่างเพียงลำพัง

                ...ฟาซิลเลีย ริสเซลีเอลน่า ชื่อของเธอ ชื่อที่เธอไม่น่าจะมี ถ้าไม่ใช่เพราะ เจ้าของร่างตัวจริงที่ตั้งชื่อนี้ให้เธอ โดยนำชื่อของตัวเองมาผวนกลับ ทำให้เธอเป็นเธอ ไม่ใช่เงาของเฟีย...

                ‘ขอโทษนะเฟีย แต่เมื่อไรที่เจ้าพร้อม ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง”

                ...นะ เฟียซิลล่า ริสเซลีเอลน่า น้องสาวที่น่ารักของข้า...

The princess of magic, Fiasilla Fasillia

เฮ้อ! ในที่สุดก็จบแล้วตอนหนึ่ง
สนุกไหมค่ะ
ยังไงก็ช่วยบอกติชมด้วยนะค่ะ

31/3/51
Rena