คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >> ตอนที่ 4
แสงจากตะวันจากดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านม่านสีฟ้าอ่อนเข้ามากระทบสู่ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง......ทำให้ร่างบางรู้สึกตัว แล้วขยับตัวไปนิดๆแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงเพื่อไม่ให้แสงสว่างรอดเข้าสู่ม่านในตา......แต่ถึงเวลาที่ควรจะตื่นได้แล้ว ร่างกายมิอาจปฏิเสธเวลาที่ร่างบางนั้นตื่นประจำนั้นคือเวลา 8 โมงเช้า ยังไงก็ควรตื่นจากรัตติกาลฝันร้ายอันแสนยาวนานในเพียงเวลาที่รวดเร็ว.......
ฝัน-ร้าย-ที่-มิ-อาจ-ลืม-ได้ ......
“ซึง.....ซึงฮ..ย..อ..นนน......ซึงฮยอน......ชเวซึงฮยอนนน นายอยู่หนายย ” จียงเสียงงั่วเงี่ยจากการตื่นนอนจียงเอามือบางนุ่มขยี้ตาแล้วค่อยๆรี่ตาเพื่อปรับสภาพแสงภายในห้องนอน
.........
มิได้มีเสียงตอบกลับมา.....มีแต่กลิ่น.....กลิ่นที่หอมๆ......มาต่างหาก.....จะรออยู่อย่างไร เราก็เดินสิ เดินตามกลิ่นนั้นไป…
เนื่องจากเพิ่งตื่นนอนกองทัพมักเดินด้วยทองจียงได้เดินตามกลิ่นนั้นไปด้วยความหิวในทันที.....
ชายหนุ่มผู้สวมผ้ากันเปื้อนยืนอยู่ทางด้านหน้ากำลังทำสิ่งที่ดูคล้ายกับข้าวผัด เอ่ะ ? มันก็ข้าวผัดนิ เพราะมีขาว ไข่ หมู ผักนิดหน่อย.... แล้วข้างๆมีจานเบคอนกับเฟรนฟรายไข่ดาว อาหารมื้อเช้าสุดแสนพิเศษไปเลย >///< ซึงฮยอนหรอ (?)
“ซึงฮยอน......ซึงฮยอนน........” จียงเดินไปหาพ่อครัวที่เหมาะสมแก่การเป็นนักฆ่ามากกว่า แต่ยังไงเค้าใจดีเสมอสำหรับจียงคนเดียว
“อืออ.....อืม......ว่าอะไรจียง” ซึงฮยอนหน้าตาโหด...กับน้ำเสียงอันทุ้มต่ำ แต่สำหรับจียงแล้วชั่งเป็นเสียงที่เป็นมิตรกับเขาเสียเหลือเกิน..
“นาย..จะ..ทำ..อะ..ไร..ให้..ฉัน..กิน..อ่าห์..ฉันหิว..แล้ว..น่ะ.. !!! ชเวซึงฮยอน......” น้ำเสียงที่ดูเหมือนกำลังโมโหหิวของเด็กน้อยที่ต้องการรับประทานอาหารมากกว่า แต่นี้แหละน้ำเสียงหยอกล้อของจียงกับซึงฮยอน
“รอแปปสิ....ตื่นมาก็จะกินอย่างเดียวเลยนะ ไปนั่งรอที่โต๊ะไป... ระวังอ้วนนะควอนจียง หึ หึ หึ”
เสียงทุ้มตอบกลับมาอย่างกวนเบื้องอวัยวะเบื้องล่างเสียกระไร
“รู้แล้วนะ ชเวซึงฮยอน อย่าลืมนะ ควอนจียงหิวแล้ว” จียงพรึ่มพรั่ม สักครั้งฉันต้องเอาไปแปะที่หน้าที่แสนนุ่มๆไม่ใช่สิแสนจะโหดของมันสักที ฮึฮึๆ จียงบ่นในใจ
จียงก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารของห้องครัวอย่างว่าง่าย ไปนั่งรอที่โต๊ะ หยิบช้อนและส้อมขึ้นมาเคาะเล่นเหมือนยังเป็นเด็กๆ ยังอารมณ์ดีแล้วฮั่มเพลงเบาๆ ไปในตัว....
“จีย๊งงงงงงงง จียงงงงงงง เคาะเสียงดังไปแล้วน่ะ ช้อนไว้กินข้าวนะ” ซึงฮยอนตะโกนบอก นี่ๆถ้าจียงใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยเนี่ยเหมือนเด็ก ทารกเลยเน้อะๆ ซึงฮยอนบ่นพรึ่มพรั่ม....
ผ่านไปชั่วครู่....
ข้าวผัดหอมๆที่ครบไปด้วยอาหารครบห้าหมู่และข้างๆมี เบคอน ไข่ดาว เฟรนฟราย มือนี้กินอิ่มไปถึงเย็นได้เลย ตาของจียงตาเป็นหวาวประกายตาโตได้น่ารักมากๆเลย เค้าคงตกใจสินะ ว่าคนอย่างผมนะทำเป็น...ผมทำไม่เป็นหรอกแต่ทำให้จียงกินได้คนเดียวเท่านั้นแหละ
“ซึงฮยอน....นายทำเองจริงอ่ะ” จียงถามแล้วยิบซ่อมกับช้อนเพื่อเตรียมจะรับประธานอาหารแสนพิเศษ
“จริงสิ ฉันทำเอง” ซึงฮยอนตอบกลับมาแล้วเอามือเท้าคางมองจียงที่มีความสุข
“นายสุดยอดเลย ไม่หน้าเชื่อ!! หน้าตาเหมือนนักฆ่า ทำกับข้าวให้ฉันเป็นด้วย ฮิฮิฮิ ” จียงพูดแล้วหัวเราะ
“จะกินไม่กินครับบ !! คุณชายควอนจียง” ซึงฮยอนประชดแล้วหัวเราะ
“กิน สิ กิน กิน กิน หิวจะแย่ แล้ว” จียงตักข้าวผัดที่เต็มไปด้วยสารอาหารต่างๆที่ครบห้าหมู่สีสรรสวยงามเข้าปาก
“แล้วของนายหล่ะ ?? ซึงฮยอน” จียงถามตักข้าวคำที่สองใส่ปากตามด้วยเบคอนชิ้นใหญ่ๆ
“ไม่มีหรอก ฉันเห็นจียงกินอร่อย กินอิ่ม ฉันก็อิ่มแล้ว ^^” เสียงทุ้มตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่เอา ต้องกินด้วยกันสิ ” เด็กน้อยขี้วีนกำลังเข้าสิงจียง
“ไม่หรอก ฉันอิ่มแล้ว”
จียงเดินยกจานข้าวของตัวเองที่ซึงฮยอนทำให้แล้วยกไปนั่งข้างๆที่ของซึงฮยอน ซึงฮยอนสงสัยจะยกมาทำไม ?
“ทำไมหรอจียง” ซึงฮยอนทำหน้างุนงง
“ก็มากินกับนายสิ ไอ่บ้า ! ไม่กินข้าวเดียวก็ไม่โต เดียวก็ปวดท้องสิ เดียวเป็นโรคนะ มือเช้าสำคัญสุดเลยนะซึงฮยอนน !!! ” จียงเริ่มต้นการบ่น
“ไม่เป็นไรฉันทำให้นายกิน”
จียงก็ไม่ได้ฟังคำพูดของซึงฮยอนหรอก ได้แต่ตักข้าวผัดใส่ช้อนแล้วเอายัดปากซึงฮยอน คำใหญ่มาก !! ซึงฮยอนทำอะไรไม่ได้นอกจากตกใจ แล้วเคี้ยวข้าวต่อไป
ฮิ..ฮิ...ฮิ....!! จียงหัวเราะด้วยความสะใจ ที่แกล้งซึงฮยอนสำเร็จ
“นี่!! จียงเอาข้าวมานี้ มาทำเล่นได้ไงเนี่ยของกินนะ เดียวพี่ป้อนข้าว...โอเคนะ” ซึงฮยอนแกล้งกลับ
“อ่าก........อั่มมมม” จียงยิ้มแก้มแทบปริ ที่ซึงฮยอนป้อนข้าว ถึงจะหน้าอายก็เถอะ แต่ฉันดีใจสุดๆไปเลยย !
ซึงฮยอนก็ป้อนข้าวจียงไปเรื่อยๆ ตอนนี้จียงทำตัวเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาไปเลย...ความไร้เดียงสาของจียงมันชั่งน่ารัก จริงๆ ‘หวัง ว่า คง จะ ไม่ มี ใคร แย่ง จียง ไป จาก ฉัน หรอก นะ’
“จียง.....นี่นม กินส่ะจะได้สูงๆ ” ซึงฮยอนยื่นแก้วนมให้จียงเป็นอาหารตบท้ายที่เพิ่มความสูงให้แก่จียง ตอนนี้เหมือนซึงฮยอนกำลังเลี้ยงลูกเลย
“ อ่าห์ ” จียงรับแก้วนมแล้วกระดกจนนมหมดแก้วภายในไม่กี่วินาที
“จียง...นมติดที่ปากอ่ะ เช็ดหน่อยสิ ตอนนี้นายเหมือนเด็กน้อยเลย ฮาๆๆ” ซึงฮยอนหัวเราะ
จียงพยายามเช็ดแต่เช็ดยังไงก็ไม่โดนตรงเปื้อนสักที ซึงฮยอนเห็นก็เลยจัดการสะแบบนี้เลย
ซึงฮยอนโน้มตัวลงไปกดประทับจูบที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มของจียงเพื่อที่จะเช็ดนมออกจากปากให้ จียงได้แต่ทำหน้าเหวอ ซึ่งกำลังตกใจในสิ่งที่ซึงฮยอนกำลังทำ แต่จียงก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก แต่จียงตกใจเลยผลักตัวเองออกจากซึงฮยอน
“ไอ่ บ้า ซึงฮยอน แกแอบขโมยจูบฉันอีกแล้ว !!”
“ควอนจียง วันนี้ ชเวซึงฮยอน ชนะ ฮา ฮา ฮา ”
------------- Coming soon ---------------
ตอนต่อไป : ตอนที่ 5
*** อ่านจบโปรดคอมเม้นต์ ถือว่าเป็นกำลังใจนะคะ ***
ปล.โปรดอ่าน !! ##
## เย้ๆcrazy เอาฟิคที่ห่างหายมานานเเสนนามร่วมเดือนตอนที่ 4 มาลงเเล้วเเล้วนะคะ เนื่องจากที่เคซี่ติดเรียนเเล้วติดการขายเสื้ออยู่เลยไม่ได้มาต่อสักที่ T^T ต้องขอโทษจริงๆด้วยนะคะ -/\- ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ที่บอกเคซี่มาให้เขียนต่ออะคะ ใครที่เข้ามาอ่านเเล้วช่วยคอมเม้นต์ที่นะคะ ถือว่าเป็นกำลังใจอย่างหนึ่งพิมเเค่ 'มาต่อเร็วๆนะ' ก็ขอบคุณมากๆเเล้วคะ จะได้มีกำลังใจในการเเต่งตอนต่อไป นะคะ ถึงตอนนี้จะไม่ค่อยลุ้นเท่าไรเเต่ก็คงหววานๆน่ารักๆดี เพราะหายไปนานกับมาเอาเเค่นี้ก่อนนะคะ ^^ ใครสนใจเสื้อบิ๊กแบงสั่งได้นะ ^^ ฮาๆ ขายของด้วย ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนาน !! ขอบคุณที่หลงมาอ่านหรือตั้งใจนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ เขียนผิดตรงไหนบอกได้เลยนะคะ ^^ จะเเก้ไข
ปล.การคอมเม้นต์ถือว่าเป็นมารยาทของผู้อ่านที่ดี ^^ ถือว่าเป็นกำลังใจนะคะ 1 คอมเม้นต์ 10 กำลังใจ
ความคิดเห็น