{ fic exo } TRAFFIK ------------ Lubaek

ลำดับตอนที่ #1 : introduce ------------ 100.per '

{ TRAFFIK }
------------------------------------------------------------------------------------------------------
 : introduce ;

 

                แบคฮยอนกระชับเสื้อตัวเอง หิมะเริ่มโปรยตัวลงมา อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมองจำนวนของเงินที่ได้มาแล้วก็อยากจะร้องไห้ หิวก็หิวหนาวก็หนาวกลับไปเขาจะได้กินข้าวหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ชะตากรรมของ ตัวเองเลย
                "พี่ฮะ..."แฮมเบอร์เกอร์ถูกยื่นมาตรงหน้า แบคฮยอนเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยิ้มให้เขา "กินสิฮะจะได้อุ่น"รอยยิ้มระบายบนใบหน้า แบคฮยอนขอบใจเด็กคนนั้นก่อนจะรับมาแล้วค่อยๆแกะกิน กัดไปก็อดน้ำตาคลอเพราะนึกถึงตอนเด็กๆไม่ได้
                "แบคฮยอน"เสียงทุ้มคุ้นหูลอยผ่านไป แบคฮยอนรู้ตัวเองดี เขาปาดน้ำตา ยัดเบอร์เกอร์เข้าไปคำใหญ่จนหมดแล้วเอาเงินเดินตามจงอินไป คนผิวเข้มพาเดินตัดเข้าตัดออกก่อนจะไปโผล่ที่ถนนอีกเส้นนึง บรรยากาศแถวนี้ไม่ค่อยน่าอภิรมย์นักทำให้ที่นี่ไม่ค่อยมีคนนอกผ่านเข้ามา เท่าไร เสาไฟข้างทางที่มีแสงอ่อนๆไม่ได้ดูน่ากลัวกลับกันมันเป็นเพียงแสงเดียวที่ทำ ให้มองเห็นอะไรๆได้มากขึ้นในความมืดแบบนี้ แบคฮยอนผลักประตูร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าที่แขวนป้ายไว้ตรงประตูว่าปิดตามคน ผิวเข้มเข้าไปด้านใน กลิ่นยาเส้นกับกลิ่นอับๆภายในลอยมาแตะจมูกแบคฮยอนไม่สนใจ เดินผ่านเข้าไปด้านใน ก่อนจะใจกล้าเปิดประตูเข้าไปในห้อง
                "ได้มาเท่าไรล่ะ?"อี้ฟานเขี่ยบุหรี่ทิ้งก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้า
                "..."แบคฮยอนไม่พูดอะไร เอาเงินทั้งหมดออกมาส่งให้คนตรงหน้า กล้าๆกลัวๆ
                "แกได้มาแค่นี้หรอ?"อี้ฟานถามเสียงเย็นทำเอาแบคฮยอนตัวชาวาบ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเสมอสำหรับเขา
                "คะ...ครับ"
                "อย่าให้รู้นะว่าแกอุบไว้เอง"
                "ปะ...เปล่าครับ"
                "ช่างเถอะ...โดยส่วนตัวแล้วฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร"อี้ฟานพูดเสียงสบาย
                "ขอบคุณครับ"แบคฮยอนกล่าวขอบคุณคนตัวสูงแต่ก็แทบจะเก็บมันกลับมากลืนลงคอแทบไม่ทันเพราะประโยคถัดมาที่เปล่งออกจากปากคนตรงหน้า
                "เก็บคำขอบคุณของแกไว้เถอะ"ร่างสูงกระตุกยิ้มร้าย"แบคฮยอนฉันว่าถ้าแกได้แค่นี้เย็นนี้ก็คงไม่ต้องกินข้าวหรอก"
                !!!!!!
               

                อู๋อี้ฟานแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เมื่อเปิดเอกสารในซองสีน้ำตาลที่ เพิ่งได้รับมาออกมาอ่านหมายความว่ายังไงกันที่ว่าจะให้เขาส่งเด็กไปจีน ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรแบบนั้น แต่เรื่องขายร่างกายสนองตัณหาน่ะเป็นเรื่องที่เขาเกลียดมาแต่ไหนแต่ไร แต่ว่าในเมื่อมันเป็นคำสั่งที่สั่งมาจากเบื้องบนคนอย่างเขาจะไปทำอะไรได้นอก จากหลับหูหลับตาทำๆมันไป อี้ฟานเก็บเอกสารลงในลิ้นชักใต้โต๊ะก่อนจะต่อสายไปยังลูกน้องคนสนิท
 

                จงอินส่งใบรายชื่อที่เขาไปนั่งคิดมาทั้งคืนให้อี้ฟาน เขารับมันไปเปิดดู ก่อนจะพยักหน้าพอใจแล้วไล่อีกคนออกจากห้องไป แล้วทำการต่อสายไปยังหัวหน้าของตัวเอง
                "เรียบร้อยแล้วครับ...ครับ"พออีกฝ่ายตัดสายเขาก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
                อีกสามวัน...
                แบคฮยอนมองชุดสะอาดตาที่จงอินนำมาให้ตัวเองเมื่อสองวันก่อน พยายามกัดฟันกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา ได้ไปจากที่นี่มันก็ดี แต่ถ้าจะให้ไปทำอะไรแบบนั้น ให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปยังจะดีซะกว่า วันนี้แบคฮยอนกับพวกที่ถูกเลือกอีกเก้าคนไม่ต้องออกไปนั่งข้างนอกนั่น เพื่อเตรียมตัวสำหรับเดินทางทุกคนดูจะตกอยู่ในความรู้สึกเดียวกันมันไม่มี ทางเลือกไม่มีใครอยากไป ไม่มีใครอยากทำอะไรแบบนั้น ตายไปซะอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป แต่พวกเขาก็คงขี้ขลาดเกินกว่าที่จะฆ่าตัวตาย เวลาล่วงเลยมาเรื่อยๆจงอินเปิดประตูเรียกพวกเราออกไปขึ้นรถ ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไป ทุกคนนั่งเงียบ ได้แต่สวดภาวนาให้ตัวเองในใจ..

                "หัวหน้าครับเกิดเรื่องแล้วครับ"เจคลูกน้องที่คุมอยู่บนเรือโทรเข้ามาจงอิน ที่รออยู่ที่ท่า จงอินขมวดคิ้วนิดๆกับน้ำเสียงและประโยคแปลกๆนั่น
                "อะไร"
                "มีคนกระโดดลงน้ำหนีไปสองคนครับ"จงอินแทบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วเผลอตวาดออกไปเสียงดังเมื่อได้ยินแบบนั้น
                "ใครวะ!?"
                "น่าจะเป็นคยองซูกับแบคฮยอนครับ ผมไม่เห็นพวกเขาบนเรือแถมยังได้ยินเสียงยิงปืนไล่หลังเสียงกระโดดลงน้ำ..."
                "แล้วแกทำอะไรอยู่!?"
                "ครับ? อ่อ พาพวก..."จงอินแทบจะระเบิดอารมณ์ใส่ปลายสายอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งจริงๆเลยให้ตายสิ!
                "ฉันไม่ได้ถามว่าตอนนี้แกทำอะไรอยู่! ฉันหมายถึงว่าแกทำงานประสาอะไรปล่อยให้พวกนั้นกระโดดหน้ำหนีไปน่ะหา!!?"
                "ข...ขอโทษครับ"ปลายสายขอโทษเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด จงอินสลัดอารมณ์บางอย่างของตัวเองทิ้งไป
                "ช่างเถอะ...ทำตามแผนเดิมนั่นแหละ"
 

                ก่อนหน้านี้...
 

                ทุกคนบนเรือนั่งนิ่งเงียบ ลมเย็นๆที่ลอยมาปะทะหน้ากับบรรยากาศรอบกายไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นสัก นิดเมื่อนึกถึงสถานที่ปลายทาง ประเทศจีนน่ะไกลจากบ้านแบคฮยอนแปปเดียว แต่จะกลับไปยังไงล่ะ เหอะ... คิดแล้วก็หดหู่รู้สึกอึดอัดจนอยากจะกระโดดลงทะเลให้ตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้ รอด
                "แบค"เสียงเรียกเบาๆทำให้เขาหันไปมอง คยองซูขยับปากเรียกชื่อเขาแต่ว่าไม่ได้หันมามอง
                "อะไร"เขาถามกลับไปเสียงเบา
                "หนีเถอะ"คยองซูพูดความมั่นใจที่ฉายแววอยู่ในดวงตาของคนที่นั่งข้างๆทำตัวไม่ถูกแบคฮยอนเองก็อยากจะหนีแต่ว่า..
                "ยังไง..นายอยากตายหรือไง"
                "ไม่ เราจะไม่ตาย"แบคฮยอนเงียบไป"ว่าแต่นายว่ายน้ำเป็นใช่ไหม"
                "อืม"แบคฮยอนตอบคนข้างๆกลับไปสั้นๆ กำลังชั่งใจว่าจะเสี่ยงไปตายเอาดาบหน้าหรือจะเอาชีวิตที่เหลือของตัวเองไปทิ้งไว้กับที่แบบนั้น
                "นายคงแก้เชือกที่ข้อมือแล้วสิ"คยองซูถามแบคฮยอนสังเกตว่ามุมปากของคนตาโต ข้างๆยกขึ้นนิดๆ แบคฮยอน ก้มหน้า รู้สึกอายนิดๆที่อีกคนรู้ทัน
                ก็นะ...
                ชายฝั่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เห็นไกลๆว่ามีคนพวกนั้นยืนอยู่เป็นเงาดำๆเต็มไปหมด
                "จะเอาไง..."
                "เอาสิ"คำตอบของแบคฮยอนทำคยองซูยิ้มแต่ก็แค่แวบเดียวก่อนจะทำหน้านิ่งๆแบบ เดิม คยองซูมองแผ่นหลังพวกนั้นนิ่งก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นกระโดดลงน้ำไปตูมแบ คฮยอนกระโดดตามไปติดๆแต่โชคไม่ค่อยเข้าข้างเพราะกระโดดช้ากว่าอีกคนนิดเดียว ทำให้ถูกยิงเข้าที่ต้นขา แต่ถ้าเขาไม่อดทนอีกไม่นานอาจจะได้ขึ้นไปอยู่กับพ่อบนสวรรค์ แบคฮยอนกัดฟันดำลงไปให้ลึกกว่าเดิม ลูกตะกั่วถูกยิงสาดลงมาบนผิวน้ำเขาไม่เห็นคยองซูแต่เวลานี้การห่วงคนอื่นไม่ ใช่เรื่องที่ควรทำ แบคฮยอนฝืนตัวเองเท่าที่จะทำได้ว่ายออกไปให้ไกล แต่เพราะฤทธิ์ของบาดแผลที่ต้นขาบวกกับที่กระโดดลงน้ำทะเลทำให้มันแสบจนแทบจะ ร้องออกมาไม่เป็นภาษา แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะรีบดำลงไป ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะบ้ากระโดดตามลงมาลากเขาขึ้นไปแบบที่เขาบ้ากระโดตามคยองซูลงมาหรือเปล่า แบคฮยอนพยายามออกแรงว่ายโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองว่ายอยู่กับที่ ไม่เหลือแรงแล้ว เหมือนจะลืมว่าตัวเองอยู่ในน้ำ แบคฮยอนเผลอสำลักน้ำเขาไปเต็มๆ พยายามตะกายตัวเองขึ้นไปบนผิวน้ำ แต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์...






 

----------------------Loading… 100%---------------------

#ทฟลบ