คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Believing Me ♡
"ฮัลโหล ฮโยริน"
"อื้มน้องอยู่กับชั้น" ใบหน้าของพี่สไตล์ลิสชื่อดังหันมามองร่างน้องชายที่นอนอยู่บนเตียงเขาก่อนจะตอบกลับคนปลายสายออกไป "ก็หนักอยู่ เธอก็เลื่อนงานให้น้องไปก่อนแล้วกันนะ"
"อื้มๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นดูแลน้องให้เอง"
"อื้ม มีอะไรก็โทรมา"
เขาพลิกตัวหันกลับมามองพี่ดงอู เขารู้สึกขอบคุณที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เขายังมีพี่ดงอู และมีพี่ฮโยรินที่โทรมาถามอาการเขาเป็นระยะๆ
"ดีขึ้นแล้วใช่ไม๊" พี่ดงอูพูดพร้อมเอามือสัมผัสใบหน้าของเขา สายตาของพี่ดงอูที่เต็มไปด้วยความสงสารและความเป็นห่วง ทำเขาอดรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆ
"ผมดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณพี่ดงอูมากๆเลยนะครับ"
การที่มีพี่ดงอูคอยอยู่ข้างๆในเวลาแบบนี้มันก็ช่วยให้เขาลืมใครบางคนไปได้บ้างถึงแม้จะแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดี
Rrrrrrr Rrrrrrrr
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์พี่ดงอูดังขึ้นอีกรอบ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเขานะ เพราะเขาก็อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้
"ฮัลโหล..ว่าไงริกกี้........ ห๊ะว่าไงนะ?"
พี่ดงอูหันมองหน้าเขาก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปคุยอะไรบางอย่างกับคนข้างนอก
วันนี้ทำไมทุกอย่างมันดูวุ่นวายไปหมด
เมื่อประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบเข้าครอบงำ น้ำตาเขาก็พลันจะไหลลงมาอีกแล้ว เขาคิดถึงเวลาคุณแอล เวลาคุณแอลยิ้ม มือหนาที่ลูบหัวเขา จับมือเขา และแววตาที่จ้องมองเขา
เขาไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆว่าคนที่เขาเคยแอบปลื้มคนนั้น คนที่เพรียบพร้อมทั้งฐานะการศึกษาและชาติตระกูล จะมาสนใจในตัวคนไร้ค่าแบบเขา
ปล่อยเขาไปเถอะนะซองยอล ปล่อยเขาไป.......
"โอ๊ย! แล้วจะให้ชั้นทำยังไงหล่ะเนี่ย"
"ไม่ได้เด็ดขาด! แกห้ามบอกนะว่าน้องอยู่นี่!"
"แกก็บอกคุณแอลไปสิว่าน้องกลับคอนโดไปแล้ว"
เพราะภายในห้องเงียบสนิท เสียงของพี่ดงอูจึงดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ เพราะในบทสนทนามีชื่อของคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่
คุณแอลทำไม? คุณแอลเป็นอะไร?
เขารีบลุกออกจากเตียง ขาเรียวรีบพาร่างออกไปหาพี่ดงอูที่เพิ่งวางสายจากใครบางคนที่คาดว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณแอลแน่ๆ พี่ดงอูมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจและดูจะหนักใจเอามากๆ
"พี่ครับ คุณแอลทำไมครับ?" เขาถามไม่อ้อมค้อม เขาอยากรู้ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับคุณแอล คุณแอลอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร
พี่ดงอูถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ
"......ตอนนี้ที่งานกำลังวุ่นวายไปหมด ก็จู่ๆคุณแอลก็โผล่มาหน่ะสิ พวกพี่ๆนักข่าวก็เลยยังไม่มีใครกลับกัน"
เขาพยักหน้าให้พี่ดงอูนิดๆอย่างเข้าใจ เพราะงานเลี้ยงที่จัดต่อจากงานเดินแบบในคืนนี้เป็นงานเลี้ยงของตระกูลลี ถ้าคุณแอลไปที่งานมันก็ต้องเป็นข่าวอยู่แล้ว และเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนบอกน้องซองจงให้ไปหาคุณแอล
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเดินไปตามเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว......
"......แต่ถ้าคุณแอลแค่ไปร่วมงานเลี้ยงตระกูลลีก็ดีหน่ะสิ ......ที่พี่หนักใจอยู่เนี่ยคือคุณแอลไปที่งานเพราะไปตามหานายต่างหาก"
"ห๊ะ"
ค..คุณแอล ไปที่งานที่คนเยอะๆแบบนั้น....ไปตามหาเขา...
"อื้มนั่นแหละ ที่งานเลยยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่...แล้วเราจะทำยังไงกันดี ตอนนี้มีทางเดียวก็คือ....(พี่ดงอูเงยหน้ามองหน้าเขาด้วยความหนักใจ) "
"...ผ..ผมจะโทรหาคุณแอลเองครับ"
เขายังคงตกใจกับสิ่งที่ได้ยินไม่หาย สมองเขาสั่งให้เขารู้สึกเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่หัวใจเขากลับพองโตด้วยความดีใจอย่างคนเห็นแก่ตัว
ซองยอลเดินกลับเข้ามาในห้องก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเปิดเครื่องมือสื่อสาร และทันทีที่คลื่นสัญญาณผ่านเข้าระบบ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นทันที
"................."
เขารับสายพร้อมรอฟังเสียง แต่ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครพูดอะไรซักคำ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเรียกชื่อคุณแอลแล้วตอนนี้
เสียงปลายสายฟังดูวุ่นวายเหมือนคุณแอลยังคงอยู่ในงาน
".........ตอนนี้อยู่ไหน!"
"..ผ..ผมอยู่ เอ่อ...คอนโด---- ครับ"
"อือ!"
คุณแอลตัดสายไปแล้ว น้ำเสียงคุณแอลฟังดูเหมือนกำลังไม่พอใจมากๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นโมโหเหมือนคราวก่อนที่เขาถูกลากไปซอกโซ เขาไม่รู้ว่าคุณแอลจะมาหารึเปล่า แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาจะทำก็คือลงไปรอคุณแอลข้างล่าง ไม่ว่าคุณแอลจะมาหรือไม่ก็ตาม
"ซองยอลรู้ไม๊ ซองยอลของพี่เปลี่ยนไปมากเลยนะ ดูอ่อนโยนกว่าแต่ก่อน" เขาเงยหน้าขึ้นมองพี่ดงอูอย่างสงสัยนิดๆ
"ยังไงหรอครับ"
"ก็เมื่อก่อน เราหน่ะสนใจใครที่ไหน วางท่าอย่างกะนางพญาเลย มีแต่ผู้ชายวิ่งตามต้อยๆๆ ฮะๆ แต่ดูตอนนี้สิ คุณแอลครับ ครับคุณแอล คุณแอลอย่างนู้น คุณแอลอย่างนี้ ฮะๆ" พี่ดงอูแกล้งล้อเลียนเขาอย่างสนุกสนาน
ก็จริงอยู่ที่เมื่อก่อนเขาดูหยิ่งๆ แต่ก็เฉพาะกับพวกผู้ชายรวยๆ หรือพวกที่ไม่เป็นมิตรเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเป็นพี่ๆที่น่ารักแบบพี่ดงอูแล้ว เขาก็ขี้อ้อนเป็นเหมือนกันนะ
"ก็นั่นมันเมื่อก่อนหนิครับ แล้วคนพวกนั้นผมก็ไม่สนิทด้วย"
"คุณแอลนี่เก่งจริงๆเลยนะ ปราบนางพญาของพี่ซะอยู่หมัด แล้วนี่เราจะลงไปรอคุณแอลข้างล่างจริงๆหรอ.... เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอก"
"ผมคงต้องลงไปรอแหละครับ คุณแอลรอผมมานานแล้ว ผมก็ควรจะเป็นฝ่ายรอคุณแอลบ้าง"
"นี่..แล้วก็อย่าพูดชวนคุณแอลทะเลาะหล่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงทำงานต่อพรุ่งนี้นะ แถมพรุ่งนี้ต้องถ่ายเซ็ตเปิดไหลด้วยน้าาาา... ถ้าคอแดงเป็นจ้ำๆขึ้นมา ลำบากพี่ๆกราฟฟิคแย่เลย ฮ่าๆๆ"
"พอเลยพี่ดงอู ผมไม่คุยกับพี่แล้ว ผมลงไปข้างล่างดีกว่า"
.
.
.
พี่ดงอูลงมานั่งรอคุณแอลเป็นเพื่อนเขาที่ล็อบบี้ชั้นล่าง คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามองหน้าเขา บางคนก็มีแอบยืนถ่ายรูปบ้าง เขาก็ก้มหัวยิ้มให้นิดๆ
.
.
.
ตอนนี่ผ่านมา 40 กว่านาทีแล้ว
"ซองยอล...เดี๋ยวคุณแอลก็มานะใจเย็นๆ"
"ครับพี่ดงอู"
1 ชม.ผ่านไปแลัว
"พี่ดงอูกลับขึ้นห้องไปก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องรอเป็นเพื่อนผมหรอก"
"พี่เชื่อว่าคุณแอลจะมา รออีกแป๊บนะ"
1.20 นาทีแล้ว
ใจเขาเริ่มสั่น คุณแอลคงไม่คิดจะลงโทษที่เขาปล่อยให้คุณแอลรอก่อนหน้านี้ใช่ไม๊
เขาจ้องโทรศัพท์มือถือที่กำแน่นอยู่ในมือ เขารอได้.....เขาทนไหว ไม่ว่าตอนนี้คุณแอลจะยังอยู่ในงานเลี้ยง หรือกำลังทำอะไร เขาก็จะรอ
Rrrrrrr Rrrrrrr
"ฮัลโหลครับ"
"..ผมอยู่หน้าคอนโดแล้ว"
"..ค ครับ ผมกำลังออกไป"
เขากลั้นยิ้มไว้ไม่ไหวแล้ว
รอยยิ้มน่ารักเผยออกมาจนพี่ดงอูอดเหล่มองอย่างแซวๆไม่ได้
"คุณแอลมาแล้วหรอ?"
"ครับ พี่ดงอู ขอบคุณนะครับ" เขากอดพี่ดงอูแน่นๆก่อนจะโค้งให้อย่างเร่งรีบ แล้วรีบเดินออกมาข้างหน้าคอนโด
รถสีดำคันใหญ่ที่คุ้นตาจอดนิ่งสนิทอยู่ด้านหน้า ใจเขาเริ่มเต้นรัว ฟิล์มสีดำของรถหรูทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นคนที่นั่งอยู่ภายในรถได้เลย
เขาเปิดประตูขึ้นไปนั่งช้าๆก่อนจะเหลือบมองเสียวหน้าคนขับรถนิดๆ คุณแอลยังโกรธเขาซึ่งเขาก็รู้ดี เพราะคุณแอลไม่แม้แต่จะเหลือบมามองหน้าเขา บรรยากาศของเราสองคนตอนนี้มันเหมือนมีอะไรที่จุกอัดแน่นเต็มไปหมด
คุณแอลถอนหายใจออกมาแรงๆก่อนจะพูดคำแรกออกมา
"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ....เพราะงั้นโทรไปแคนเซิ่ลงานพรุ่งนี้ได้เลย"
เขาไม่กล้าปฏิเสธอะไรแล้วหล่ะ
เราสองคนนั่งเงียบกันมาตลอดทาง เขาพยายามคิดหาเรื่องที่จะทำให้เขาสามารถคุยกับคุณแอลได้ แต่มันก็ยังไม่มีเรื่องดีๆในหัวเลย
Rrrrrrr Rrrrrrr
เสียงสมาร์ทโฟนที่อยู่ตรงคอนโทรลหน้ารถดังขึ้นขัดความเงียบภายในรถ คุณแอลหยิบบลูทูธขึ้นเหน็บหูฟังก่อนจะกดรับสาย
"ครับพี่ซูโฮ"
"อื้ม เจอตัวแล้ว นั่งอยู่ข้างๆเนี่ย"
"พี่จัดการนักข่าวให้ด้วยละกันนะ ผมไม่ถนัดเรื่องนี้เท่าไหร่"
"หึหึ ผมไม่สนใจอยู่แล้วพี่ก็รู้"
คุณแอลเหลือบมามองเขานิดหน่อย
"หึ..คนอะไรก็ไม่รู้เนอะ ปล่อยให้น้องชายพี่ไปรอได้ตั้ง 3 ชม. พี่ว่าผมควรเอาคืนยังไงดี"
หือ? เอาคืน? เขารีบหันหน้ามองคุณแอลทันที คุณแอลหัวเราะร้ายๆก่อนจะหันมองถนนต่อ
"พรุ่งนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ"
"อืม ขอบคุณครับ"
.
.
.
.
(ไรท์ขอกราบขอโทษแฟนคลับน้องยอลงามๆต่อจากบรรทัดนี้ไป ถ้าใครรับไม่ไหวไรท์ขอเตือนให้เปิดตาข้างเดียวอ่าน 5555)
ทันทีที่คีย์การ์ดสีดำสลักชื่อเจ้าของห้องถูกเสียบเข้ากับประตู
มือหนาก็ลากตัวนายแบบร่างบางเข้าไปข้างในห้องหรู พร้อมกับผลักร่างบอบบางให้เสียหลักล้มลงไปนอนบนโซฟาใหญ่สีดำ
มือหนาเริ่มปลดกระดุมคอเสื้อเชิ๊ตของตัวเองพลางเดินเข้าใกล้ร่างตรงหน้าช้าๆ
"เตรียมใจไว้รึยังว่าผมจะทำอะไร"
ซองยอลมองคุณแอลอย่างกล้าๆกลัวๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงยกยิ้มอย่างสุขสมที่จะได้เสพสุขกับร่างของชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้า แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
ตอนนี้เขามีความรู้สึก
'..มึงมันเอากับเค้าไปทั่ว....พี่ชายเค้ามึงยังเอามาแล้วเลย..มึงไม่อายบ้างหรือไง'
เสียงของเพื่อนนายแบบดังก้องเข้ามาในหัวทำให้เขาต้องรีบยกมือขึ้นดันแผงอกคนตรงหน้าไว้ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะเข้าถึงตัวเขา
"...ค..คุณแอลครับ"
คุณแอลขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"....ถ..ถ้าผมเคยผ่านผู้ชายมาแล้ว 4 คน คุณแอลคือคนที่ 5 และ 1 ในนั้นก็มีพี่ชายของคุณแอลด้วย...คุณแอล....ยังจะต้องการตัวผมอยู่อีกหรอครับ"
"........ ผมจะบอกอะไรให้ฟังนะซองยอล ผมจะเลือกคนที่ผมอยากจะเลือกเท่านั้น และก่อนที่ผมจะเลือกซองยอลในวันนั้น ผมก็รู้จักซองยอลมาเป็นอย่างดี"
"หือ? หมายความว่ายังไงครับ?"
"เพื่อนผมมีเป็นสิบที่ได้แค่ดินเนอร์กับซองยอล ในขณะที่นายแบบคนอื่นๆเพื่อนผมแค่เพียงกระดิกนิ้วก็ได้มาเชยชมแล้ว"
".........."
"ผมยอมรับว่าผมเสียใจนิดหน่อยเพราะพี่ก็เคยถูกเลือก แต่หลังจากนั้นพี่ก็ถูกซองยอลปฏิเสธ"
".........."
".....ตอนแรกผมยอมรับว่าผมเลือกซองยอลเพราะผมแค่อยากท้าทาย เพราะใครๆก็บอกว่าได้ซองยอลยาก แต่พอผมได้มารู้จักตัวตนจริงๆของซองยอล...เซ็กส์สำหรับผมมันคือการแสดงความเป็นเจ้าของก็เท่านั้น มันเป็นเพียงแค่เสี้ยวเดียวของความรู้สึกที่มีให้ซองยอลเท่านั้น"
"....คุณแอล...." เขาพูดไม่ออกจริงๆ เขาไม่รู้ว่าน้ำใสๆตรงหางตามันไหลลงมาเมื่อไหร่แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันจุกแน่นไปหมด เขาพูดอะไรไม่ออกจริงๆ
"เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปฟังคำพูดของใครอีก.....ผมเคยบอกแล้วไงว่าอย่าคิดไปเอง"
"............"
"แล้วก็ห้ามยกผมให้ใครด้วย ผมจะเลือกคนที่ผมจะเลือก แล้วคืนนี้ซองยอลก็ทำให้ผมต้องหักหน้าคุณนายลีต่อหน้านักข่าวด้วย.....ซองยอลต้องโดนลงโทษนะ รู้รึเปล่า"
"...ผ ผมขอโทษจริงๆครับคุณแอล..."
น้ำตาของเขาไหลออกจากหางตาเป็นสาย เขาดีใจจนโผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่นๆ เขาดีใจที่เขามีค่าในสายตาคนตรงหน้า
คนเรามักจะมีความสุขเสมอถ้าคนที่เรารักมองเห็นคุณค่าในตัวเรา
แม้ใครจะมองว่าเขาต่ำต้อยเพียงใดแต่แค่คุณแอลยังมองว่าเขามีค่าก็พอแล้ว
TALK♡♡♡♡♡ ไรท์ทำร้ายน้องยอลไม่ได้จริงๆ T T ขอโทษด้วยยยย แต่ตอนหน้าไม่แน่ใจ 555555 ขอโทษแฟนคลับน้องยอลจริงๆนะ จัดหนักน้องยอลไปหลายรอบจริงๆ 55555 ส่วนที่ถามกันว่านี่คือเรื่องแรกของไรท์รึเปล่านั้น อันที่จริงเคยแต่เรื่องนึงแต่ไม่ใช่แฟนฟิคและแต่งแบบเล่นๆไปแค่ 2 ตอนเท่านั้นและไม่เคยลงที่ไหนเลยเพราะไรท์ชอบอ่านนิยายจากเล้าเป็ด ส่วนตัวเลยชอบนิยายที่พระเอกโหดๆไม่ค่อยแบ๊วเท่าไหร่ 55555 รู้ตัวว่าออกแนวหื่นนิดๆ 555555 ส่วนใครที่ชอบแนวใสๆไรท์ขอโทษจริงงงนะ >///< มันไม่มีฟีลนี้ในหัวเลย และส่วนตัวก็ชอบแนวเพื่อนสนิทพูดดูมึงไรงี้ด้วย แต่กลัวว่าถ้านำมาแต่งกับแฟนฟิคแล้วจะรับกันไม่ได้ T T แต่จะลองดูนะคะ
ส่วนเรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะ เพราะเป็น SF จริงๆคะ
ขอบคุณ♡♡♡♡ คุณ g-kritsana ♡ มะยมหวานเย็น ♡ Yeolaeเพ่ยอล ♡ Statice ♡ Roseapple96 ♡ patty'inspirit ♡ pnlsy ♡ memindz ♡ reader1 ♡ L.F.M.S ♡ มากๆๆๆๆๆเลยคะที่เม้นให้ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆๆ
สุดท้ายนี้ขอโทษเมนพี่ยอลอีกครั้งคะ 55555 เพราะไรท์แต่งแนวใสไม่เป็นจริงๆ >///< ถ้ามีโอกาสหน้าพี่ยอลก็คงไม่รอดอยู่ดี แอร๊ยยยย หนีก่อนนนนนน ♡♡♡♡♡
ความคิดเห็น