[HunMin]Hauntedhouse ft. EXO

ลำดับตอนที่ #1 : 1..

เสียงอีการ้องดังขึ้นเหนือหัว

ท่ามกลางความมืดยามค่ำคืนที่ไร้ซึ่งแสงของดวงจันทร์ ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าคือบ้านเก่าแก่อายุนับสองร้อยปี ที่ถูกชาวบ้านละแวกนี้ขนานนามว่าบ้านผีสิง

ความน่ากลัวของที่นี่เป็นที่กล่าวขานไปทั่ว ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้

...จะยกเว้นก็แต่พวกวัยรุ่นที่คิดจะมาลองดีเท่านั้น

ตรงพื้นที่ด้านหน้าของบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้าขึ้นสูง เห็นเงาของคนกลุ่มหนึ่งอยู่ตรงนั้น

"จะเข้าไปจริงๆเหรอ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามอีกสองคนที่เหลืออย่างไม่มั่นใจ

"มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ อย่าบอกนะว่าฮยองกลัวน่ะ" คนที่เดินอยู่ด้านหน้าถามลองเชิง ถึงจะไม่เห็นสีหน้า แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่แน่ๆ

"กลัวบ้าอะไรเล่า ดูคนข้างหลังฉันก่อนดิ" ว่าแล้วมินซอกก็พยักเพยิดหน้าไปยังคนที่จับชายเสื้อเขาอยู่ทางด้านหลัง

"กลัวเหรอ ลู่หานฮยอง" คนด้านหน้าถามเสียงกลั้วหัวเราะ

"กลัวบ้าอะไร ฉันแค่กลัวมินซอกจะเดินหลงกลุ่ม เลยจับเสื้อไว้ต่างหาก"ลู่หานส่งเสียงดัง คำตอบเขาทำเอาจงแดที่เดินนำอยู่หัวเราะออกมาเล็กน้อย

"โอเคๆ งั้นเข้าไปเลยมั้ย" จงแดกดเปิดสวิสต์ไฟฉาย ทำให้ภาพของบ้านผีสิงหลังนี้ปรากฏชัดในสายตาพวกเขามากกว่าเดิม

บ้านโบราณสองชั้นเก่าแก่ทำจากไม้สีเทาดำ มีวัชพืชรกชักขึ้นเกาะตามตัวบ้านเต็มไปหมด ร่องรอยสึกหรอที่ถูกกาลเวลาสร้างขึ้นตามที่ต่างๆซึ่งเพิ่มความน่ากลัวของบ้านหลังนี้มากยิ่งขึ้น

คิมมินซอกรู้สึกได้ว่าแรงที่ดึงชายเสื้อของเขามีมากกว่าเดิม

"นายโอเคจริงๆเหรอ" เขาหันกลับไปถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง

"จะกลัวอาไร๊รร" ลู่หานตอบเสียงหลง ท่าทางดูมีพิรุธขั้นสูงสุด "บ้านเก่าๆอย่าง..." จู่ๆจงแดก็เอามือมาปิดปากลู่หานทันที ใบหน้าสวยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความมึนงงผสมไม่พอใจ

"ฮยองจะพูดว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้เด็ดขาด" จงแดพูดด้วยใบหน้าจริงจัง "เจ้าของบ้านเขาไม่ชอบ"

ลู่หานที่ดิ้นหลุดออกมาจากมือของจงแดเอ่ยด้วยใบหน้าและน้ำเสียงท้าทาย"ไหนเจ้าของบ้าน"

สิ้นคำพูดของร่างโปร่ง ลมพัดแรงขึ้น เสียงดังปังเกิดขึ้นในบ้านร้างหลังนั้น

คนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าส่ายหน้าเบาๆ "ผมไม่แน่ใจว่าฮยองอยากจะเห็นเขาจริงๆรึเปล่า"

ลู่หานปิดปากลงด้วยใบหน้าซีดเผือก จงแดพยักหน้าให้คนทั้งคู่แล้วเดินก้าวขึ้นบันไดไปยังประตู มินซอกที่เห็นเขาแอบกลั้นขำ ถอนหายใจเบาๆออกมา แล้วจึงเอื้อมมือไปจับมือชื้นเหงื่อของลู่หานที่เกาะเสื้อเขามากุมไว้

คนถูกกุมบีบมือของเขากลับเบาๆ

"พร้อมนะ" จงแดเอ่ยถาม

"อืม" เสียงตอบรับดังขึ้นมาจากมินซอกเพียงคนเดียว แล้วเขาก็เอื้อมมือบิดลูกบิดเบาๆ

...แกร๊ก

ประตูที่ถูกเปิดออกอย่างง่ายดายทำให้จงแดเลิกคิ้วออกมาเล็กน้อย ตอนแรกเขานึกว่ามันจะต้องเขย่าแรงๆถึงจะเปิดออก มันดูน่าจะมีสนิมขึ้นจนทำให้ใช้งานได้ไม่ดีแท้ๆ

เขาก้าวนำเข้าไปก่อน โดยมีมินซอกกับลู่หานก้าวตามมาติดๆ

บรรยากาศภายในบ้านทั้งเย็นเยียบและวังเวงจนน่าใจหาย ทั้งๆที่ยังอยู่ในช่วงปลายฤดูร้อน แต่พวกเขารู้สึกว่าอุณหภูมิช่างหนาวเหน็บ รู้สึกหนาวกว่าอากาศด้านนอกด้วยซ้ำ 

สิ่งแรกที่พวกเขาเห็นหลังจากเปิดประตูเข้ามาคือห้องโถงกว้างๆที่มีบันได ทั้งลงไปชั้นล่างซึ่งคงจะเป็นห้องใต้ดิน และขึ้นไปยังชั้นสอง

"เดินดูชั้นหนึ่งก่อนละกันนะครับ"

มินซอกนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาสามคนต้องมาผจญอยู่ในบ้านผีสิงหลังนี้

'รู้เปล่า บ้านร้างตรงซอยด้านหลังตรงนั้นน่ะโคตรเฮี้ยนเลยมึง' กลุ่มชายที่ออกมายืนคุยกันตรงทางเดินพูดขึ้น

'อ่อใช่ เห็นว่าเมื่อวานตอนสองทุมไอ้คริสได้ยินเสียงคนร้องไห้เลยจะเข้าไปช่วย'

'ฮีโร่อีกกก'

'เออ แล้วรู้ป่ะ ตอนนี้มันโดนหลอกนอนซมอยู่ที่หอเลยเว่ย'

'โห ท่าจะเฮี้ยนจริงว่ะ'

บทสนทนาทั้งหมดผ่านเข้าหูของซิ่วหมิน และลู่หาน ทั้งสองหันมาคนสบตากัน

เรียนเสร็จทั้งสองคนก็รีบกลับไปยังหอพัก

พวกเขาเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยชื่อดังที่อยู่ห่างออกมาจากบริเวณตัวเมืองไม่ไกลนัก หอพักของนักศึกษาของที่นี่ตั้งอยู่ในบริเวณรั้วเดียวกันกับตึกเรียนเป็นบริเวณกว้าง

มีเสียงเล่าลือกันว่าบ้านร้างตรงท้ายซอยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนักเป็นบ้านผีสิง

'คริส นายเป็นอะไรมั้ย' ลู่หานเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปข้างในห้องพักโดยมีซิ่วหมินก้าวตามเข้ามา

'อย่ามาหลอกฉันนะ! อย่า!!' คริสละเมอสะดุ้งสุดตัวขึ้นมา แล้วก็ล้มลงไปนอนบนเตียงต่อ

'นายว่าเป็นไปได้มะที่มันแค่อยากโดดเรียน'ลู่หานกลอกตามองคนที่นอนละเมออยู่บนเตียง

แต่ก่อนที่มินซอกจะได้พูดอะไร คริสก็เพ้อออกมาอีกว่า

'ช่วยที ช่วยเอามาที' เมื่อเห็นท่าชักจะไม่ดีแล้ว ทั้งสองคนรีบเข้าไปใกล้ๆคริส

'นายเป็นอะไรเนี่ย' ลู่หานเขย่าตัวคนที่นอนดิ้นอยู่เบาๆ มินซอกจับมือคริสขึ้นมากุมไว้

'ฉัน..ฉัน...ฉัน' ทั้งสองคนกลั้นหายใจรอฟังคำที่คริสจะพูด เพียงแค่ชั่วอึดใจช่างดูยาวนาน'ฉันทำพวงกุญแจซูเปอร์แมนรุ่นลิมิเต็ดอิดีชั่นหายในบ้านหลังนั้น'

'พวกเราไปนอนกันเหอะ' ลู่หานบอกซิ่วหมินเสร็จก็ยันตัวขึ้นจากพื้นเตียง

เมื่อวานตอนที่คริสกลับหอมา เขาทั้งตัวสั่นและดูหวาดกลัว เขานอนไปโดยที่ไม่พูดอะไรกลับทั้งสองคนเลยซักนิดเดียว จนรุ่งเช้าที่คริสมีเรียนก็ไล่ทั้งสองคนให้ไปเรียน โดยที่เขาจะนอนอยู่ที่ห้อง ลากเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา ทั้งสองคนเห็นคริสไม่ได้ป่วยอะไรมาก จึงตัดสินใจไปเรียนแล้วจะรีบกลับมาดู

แต่ยังไม่ทันจะได้ยืนขึ้นเต็มตัว คริสก็คว้าข้อมือของคนทั้งคู่ไว้

'นะ พวกนาย ฉันไม่อยากจะเข้าไปอีกแล้ว' คนที่นั่งอยู่บนเตียงส่งเสียงเว้าวอน ขณะดิ้นไปมาด้วยท่าทางออดอ้อน

'แล้วฉันอยากเหรอไงฟะ เดี๋ยวซื้อพวงกุญแจเป็ดเหลืองให้ละกันนะ' ลู่หานทำหน้าเซ็งใส่ ขนาดมินซอกยังก้มหน้าลงด้วยความเหนื่อยใจ

'ไม่ได้ดดด ไม่เอาเป็ดเหลือง รุ่นนี้มันไม่มีผลิตอีกแล้วน้าาา' ท่าทางของคนตัวโตที่งอแงเป็นเด็กเล็กๆ ทำให้สองคนที่ถูกรั้งตัวไว้รู้สึกอยากจะกระโดดถีบเขาขึ้นมาตงิดๆ

'ไม่เข้าเฟ้ย ฝันไปเหอะ' ลู่หานปฏิเสธใบหน้าอ้อนวอนของคริสฉับพลัน ถึงมินซอกจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขารู้สึกเห็นด้วยเป็นที่สุด

'ข้าว...' คริสพูด เป็นคำที่เรียกความสนใจของทั้งสองคนได้ในทันที 'ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกนายอาทิตย์นึง!'

แต่นั่นยังไม่เพียงพอที่จะดึงดูดใจของลู่หานให้เขาต้องเข้าไปเดินท่อมๆในบ้านร้างที่มีกิตติศัพท์แสนจะไม่ธรรมดาได้ 'แล้วมันยังไง..' ใบหน้าหวานยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

'ได้! พวกฉันจะช่วยนายหาเอง'

'ฮะ!!!'

'นายก็ต้องไปด้วยกันนะลู่หาน' คนตัวเล็กเอามือข้างที่ไม่ได้ถูกคริสกุมมาจับไหล่ของลู่หาน

'จะบ้าเหรอ' คนที่ถูกจับส่ายหน้าไปมาอย่างแรง

'เยี่ยมมากพวกนาย' คริสเอามือขึ้นมากุมไว้ตรงอก

'ปะ ไปกันนน'

ส่วนจงแดมากับพวกเขาได้ยังไงน่ะเหรอ พวกเขาที่เป็นรุ่นพี่ปีสามได้ยินคนอื่นคุยกันว่ามีรุ่นน้องปีสองคนหนึ่งมีคาถาอาคม แถมยังไม่กลัวภูตผีปีศาจอีกต่างหาก

พวกเขาจึงไปขอให้รุ่นน้องคนนั้นซึ่งก็คือคิมจงแด ให้ช่วยพวกเขาเรื่องบ้านผีสิง

'ได้สิ' เฉินตอบขณะล้วงกระเป๋า ช่างเป็นเด็กที่ใจบุญจริงๆ

มินซอกและลู่หานรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง

'นี่ซองผ้าป่าครับฮยอง' ว่าแล้วจงแดก็ยื่นซองผ้าป่าสองใบมาทางพวกเขา พร้อมด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ

'...'

"ผมไม่ได้มีคาถาอาคมหรอกนะครับ ผมแค่ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ต่างหาก" จงแดพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆ ตอนนี้พวกเขาหยุดยืนเพื่อวางแผนกันอยู่ตรงห้องโถงเดิมนั่นแหละ

"ฮ่าๆๆ ฉันก็เหมือนกัน" ใบหน้าหวานหัวเราะแห้งๆ มินซอกเหล่มองลู่หานที่ยังกุมมือเขาเอาไว้แน่นอยู่เลย ดูเหมือนจะแน่นขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ

"เอ้อ ว่าแต่พอจะรู้ว่าคริสฮยองทำตกไว้ที่ไหนมั้ยครับ" คนที่เด็กที่สุด แต่ในตอนนี้ถูกยก(ปนยัดเยียด)สถานะผู้นำแก้งค์ตามล่าพวงกุญแจเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง บ้านหลังนี้ถึงจะมองจากภายนอกแล้วหลังไม่ใหญ่มาก แต่พอได้ลองเข้ามาข้างในแล้ว รู้สึกชวนให้หลงทางจริงๆ

"อืม เรื่องนี้.." มินซอกส่งเสียงออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

"คริสบอกว่ามันจำอะไรไม่ได้เลย" ลู่หานกัดฟันตอบด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น

"ใช่ มันบอกว่าพอเข้ามาก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่แน่ใจว่ามันทำหายไว้ที่นี่แน่ๆ" คนตัวเล็กเสริม

"งั้นเหรอครับ" จงแดตอบรับเบาๆ ด้วยใบหน้าครุ่นคิด

"ลองดูกันมาสามห้องแล้วก็ยังไม่เจอ หรือจะลองแยกกันหาดูครับ"  จงแดเสนอขึ้นเมื่อเวลาล่วงเลยมาพอสมควร

"ไม่เด็ดขาด ถ้ามินซอกหลงทางไปจะทำไง" คำตอบของลู่หานทำเอาคนที่ถูกยกขึ้นมาอ้างกลอกตาด้วยความเหนื่อยใจ

"แต่ผมว่าถ้าหาอย่างงี้ ทั้งคืนก็หาไม่เจอหรอก"

"แต่.." ลู่หานปล่อยมือขอวเขา แล้วตั้งใจเถียงกันรุ่นน้องเต็มที่ มินซอกปล่อยคนสองคนเถียงกันไป แล้วเดินสำรวจรอบๆห้องนี้อีกครั้ง ดูท่าห้องนี้จะเป็นห้องนอน มีเตียงเดี่ยวตั้งอยู่ ผ้าปูและเครื่องนอนถึงจะดูเก่าและซีด แต่กับดูสะอาดจนทำให้เขารู้สึกแปลกใจ

" นี่ ฉันว่า.." มินซอกก้าวถอยหลังออกมาเล็กน้อยความรู้สึกแปลกๆก่อตัวขึ้นกดดันจิตใจของเขา

เขาก้าวถอยไปไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกโหวงที่เท้าจนหน้าตกใจ

พื้นไม้ที่เขาเหยียบพังลงไป

"เห้ย" เขาทำได้เพียงเบิกตากว้าง มองดูทุกอย่างห่างไกลออกไป

"มินซอกกกก!/ฮยองงงง!"

"โอยยย" เขาลูบหัวที่ปวดระบม แล้วยันตัวขึ้นจากสิ่งที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว

เขาสำรวจตัวเองเป็นอย่างถัดไป เพราะตกลงบนโซฟา เขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร จะมีก็แต่หัวที่ยังมึนอยู่เล็กน้อยเท่านั้น

มินซอกเคาะหัวเบาๆ ช่างเป็นความโชคดีบนความโชคร้ายที่สุดจริงๆ

เขาเปิดไฟฉายในมือเพื่อสำรวจบริเวณโดยรอบ

เขาส่ายไฟฉายไปมา เห็นสิ่งของต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ ของกระจุกกระจิกที่วางอยู่ตามตู้เก็บของ รวมไปถึงหนังสือกองมหึมานั้นวางอยู่เต็มไปหมด

ดูเหมือนนี่จะเป็นห้องเก็บของชั้นใต้ดิน เขาคิดว่าอย่างนั้นนะ

คงเพราะพื้นเก่าจึงพังลงมาตอนที่เขาไปเหยียบเข้า ทำไมถึงโชคร้ายอย่างี้วะเรา

มินซอกตบหน้าผากตัวเองเบาๆขณะที่ทิ้งตัวอยู่บนโซฟา แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด หวังจะโทรหาสองคนนั้น แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อมันเปิดไม่ติด "เป็นอะไรอีกเนี่ย" เขาจำได้ว่าเขาชาร์จแบตมาเต็มแน่ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะตอนที่ตกลงมามันกระแทก เขาเก็บโทรศัพท์มือถือ เริ่มรู้สึกแย่ขึ้นมาจริงๆแล้ว

ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งลี้ลับเป็นพิเศษ แต่สถานการณ์ที่เขาพบเจออยู่ตอนนี้มันชวนให้ตะโกนออกมาจริงๆ

"คงต้องหาบันไดขึ้นไปข้างบนก่อน" คนตัวเล็กบอกกับตัวเอง พลางลุกขึ้นจากโซฟา

แล้วมองไปรอบๆมีแต่เฟอร์นิเจอร์บดบังทัศนวิศัย

ใครมันสร้างห้องเก็บของให้ใหญ่ขนาดนี้วะแต่ที่แปลกยิ่งกว่าคือมีของให้เก็บจนเต็มห้องนี่สิ

"อย่าเพิ่งไปสิครับ" เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น

มินซอกรู้สึกเกร็งทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง...ทางที่เขาเพิ่งเดินมา มันทำให้เขาไม่กล้าจะขยับตัวหรือแม้แต่จะหันไปมอง ใบหน้ากลมเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

โจร? ผี? ซอมบี้? คนที่เผลอตกลงมาเหมือนกัน?...เป็นไปไม่ได้ที่สุด

นี่เราควรทำยังไงดี

"หันมามองผมสิครับ" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังอยู่ข้างๆหูของเขา ใกล้จนรู้สึกถึงลมอุ่นๆ ใจเต้นดังขึ้นมาราวกับมีใครมาตีกลองในอก "ผมหล่อนะครับ"

...ช่างเป็นประโยคที่ทำเอาคนฟังแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองเลยทีเดียว

อาจเป็นเพราะคำพูดนั้น คนตัวเล็กจึงรู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นช้าลงแล้ว "ไม่เอาอะ ถ้านายเป็นซอมบี้ ฉันคงต้องเห็นเนื้อเละๆเน่าๆ แถมน้ำเหลืองยังไหลอีกต่าง..." มินซอกกลั้นใจพูดขณะที่หลับตาปี๋

"ฮะๆๆๆ อะไรของคุณเนี่ย" เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเล็กน้อย... แต่เขาก็ยังไม่กล้าหันไปมองอยู่ดี

"ถ้าไม่หันมาผมจะไปโผล่ตรงหน้าคุณนะครับ"

"หันแล้ว!หันแล้ว!ฉันหันแล้ว!" หลังจากที่ลองชั่งใจดูศูนย์จุดศูนย์ศูนย์สองวินาที ว่าเขาควรจะหันไปเผชิญหน้ากับสิ่งลึกลับด้วยตัวเอง หรือ เจอศพในสภาพเน่าเละ น้ำเหลืองไหล หนอนไชลูกตาโผล่พรวดขึ้นมาตรงหน้า...แบบแรกจึงชนะไปโดยปริยาย มินซอกชูมือสองข้างขึ้นเหนือหัวแล้วหันมาทันที เหมือนโจรโดนจับ

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาคือเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ซอมบี้ และก็คงไม่ใช่โจรด้วย...เอ่อ ผีด้วยละมั้ง

เขาอยู่ในชุดเสื้อยืด สวมเสื้อกันหนาวมีฮู้ดทับ สวมกางเกงยีนส์ขายาว และรองเท้าผ้าใบ ดูประมาณอายุยี่สิบไม่น่าเกินไปกว่านี้ ใบหน้าหล่อเนียนของเขานิ่งเฉย ...เขาดูเป็นคนที่ไม่น่าพูดประโยคทีชวนโดนเตะตะกี้ออกมาได้เลยสักนิด ถึงมันจะจริงก็เหอะ

"โถ่ คนนี่เอง" มินซอกถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำให้ร่างสูงตรงหน้าขำขึ้นอีกครั้ง จากใบหน้าเรียบเฉยปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

"แล้วคิดว่าอะไรเหรอครับ" เขาถามหยั่งเชิง

"อย่าให้ฉันพูดเลย" คนตัวเล็กบอกปัดไป

"ผมโอเซฮุน คุณล่ะครับ" การที่เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนถูกถามงงเล็กน้อย

"คิมมินซอกน่ะ"

"อืม มินซอกงั้นเหรอ ถึงคุณจะดูหน้าเด็ก แต่คุณต้องแก่กว่าผมแน่ๆ เพราะฉะนั้นผมจะเรียกคุณฮยองนะครับ" มินซอกมองชายหนุ่มที่พูดเองเออเอง เขารู้สึกมึนกับการกระทำของคนตรงหน้า

"แล้วแต่นายเถอะ น่าจะเป็นงั้นแหละ” เขาก็สังเกตว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคงมีอายุประมาณสิบเก้ายี่สิบไม่น่าจะเกินไปกว่านี้ จึงเด็กกว่าเขาที่อายุยี่สิบเอ็ด “ว่าแต่นายรู้มั้ยว่าทางออกอยู่ไหน”

"ช่วยกันหาสิครับ” เขาอมยิ้มมุมปาก มันดูเป็นยิ้มที่มีเลศนัยมากถึงมากที่สุดในสายตามินซอก "มาจับมือกันเถอะครับ"

"ห้ะ อะไรนะ" คนถูกชวนเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เจ้าเด็กนี่คิดจะทำอะไร จีบเขางั้นเรอะ เอ่อ...ไม่ใช่มั้ง

"จับมือกันไงครับ"  นั่นไม่ใช่ประเด็นเฟ่ยยย

ว่าแล้วเซฮุนก็ไม่รอคนตรงหน้าอีก เขาคว้ามือเล็กมากุมเอาไว้ ทำให้คนตัวเล็กอ้าปากเหวอเล็กน้อย...จริงๆมันกว้างจนแมลงวันแทบจะบินเข้าปากเขาได้ทั้งฝูง

แต่เซฮุนกลับไม่สนใจสักนิด เขาเดินนำมินซอกไปเรื่อยๆ ลัดเลาะไปตามเครื่องเรือนชิ้นต่างๆโดยไม่พูดอะไร โดยมีมินซอกคอยเอาไฟฉายส่องทางให้

บรรยากาศเงียบจนน่าอึดอัด เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าห้องเก็บของอะไรจะใหญ่ได้ขนาดนี้

มือที่จูงเขากระชับแน่นขึ้นเล็กน้อย

เจ้าของใบหน้ากลมรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับเลือกที่จะเดินตามไปโดยไม่ขัดขืน

"นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ร่างเล็กเอ่ยถาม

"ไม่รู้สิครับ รู้ตัวอีกทีก็เห็นคุณอยู่ตรงหน้าแล้ว" เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้มินซอกรู้สึกไม่สบายใจ

...นี่มันชักจะแปลกๆอยู่นะ...

ทั้งการกระทำของคนตรงหน้า

...และตัวของเขาเอง

มินซอกเดินตามไป คำตอบมีนัยบางอย่างแฝงไว้ เขารู้สึกเช่นนั้น

เขาเหม่อมองแผ่นหลังคนตรงหน้าชั่วครู่ แล้วก้มลงมองมือที่ถูกกุมไว้

"มินซอกฮยอง"

คนถูกเรียกโดยไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้น "เจอบันไดแล้วล่ะครับ" เซฮุนส่งยิ้มสดใสออกมา

"อะ..อืม" ความสงสัยในใจทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเดินก้าวตามเซฮุนขึ้นบันไดไป

"นายตกลงมาตอนไหนเนี่ย"เนื่องจากคนตรงหน้าไม่ยอมบอกว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาจึงลองเดาเอาว่าตกลงมาเหมือนกัน

คนด้านหน้าไม่ตอบอะไร

มินซอกเริ่มรู้สึกแย่ขึ้นมาอีกครั้ง

ที่เขาตัดสินใจสรุปว่าหมอนี่เป็นคนตั้งแต่ที่เจอมันผิดไปรึเปล่านะ ทุกก้าวที่เขาก้าวเดินรู้สึกเปลือกตามันหนักอึ้งลงทุกขณะ "นี่!เซฮุน" เขาตะโกนออกมา ด้วยอารมณ์ที่ระเบิดแน่นอยู่ข้างใน เขาไม่เข้าใจเด็กที่เดินนำอยู่ข้างหน้าว่าทำไมถึงต้องจูงมือเขาเอาไว้ ท่าทางของเซฮุนที่ดูแปลกและไม่ปกติอย่างถึงที่สุด รวมไปจนถึงตัวเขาที่ไม่ยอมสะบัดมือออก

พอถึงบันไดขั้นสุดท้าย มินซอกเห็นประตูทางออกอยู่เบื้องหน้า หัวใจที่เอยู่ในอกเต้นดังขึ้นเรื่อยๆ สวนทางกับความง่วงงุนที่ก่อตัวเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน

...และแล้วสติของเขาก็ดับวูบลง

"ขอโทษน้ะครับ มินซอกฮยอง"น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนจะหมดสติไป

-----------------------------------

จบลงไปแล้วกับบทแรก หุหุ ทุกคนคงงงกับการกระทำของเน่กันล่ะสิ
ทุกอย่างดูไม่มีเหตุผลเลย สมฉายาเน่อินดี้555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน รักรีดน้ะจ้ะ จุ้บจุ้บ

:) Shalunla