คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #ฟิควิจัยอาหาร - 3
3
‘ผมพยายามเตือนไอ้ฮันบินมันแล้วว่าไม่มีอะไร แต่มันก็ไม่ฟังผม’
‘ผมขอโทษนะครับ!!’
เฮ้ย ไม่ใช่ละ โยนขี้ให้เพื่อนแล้วอันนี้ ตบหัวมันไปหนึ่งทีก่อนจะบังคับให้ขอโทษดีๆ แม่ง…
วันนี้เป็นวันจันทร์หรือวันที่มักจะถูกมนุษย์ทุกคนสาปแช่ง เพราะอะไร? ก็เพราะเป็นวันจันทร์ไงล่ะวะ! มึงเป็นวันที่กูต้องตื่นมาเรียนแต่เช้าทั้งๆที่เพิ่งจะได้รับวันหยุดอันมีค่าไปแค่สองวัน หึ ใครๆก็เกลียดมึงทั้งนั้นแหละไอ้วันจันทร์ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาทำตัวน่าสงสารเรียกคะแนนแถวนี้ ออกไป๊!
หลังจากเล่าเรื่องทุกอย่างให้ดงฮยอกฟัง ฮันบินก็บังคับให้เพื่อนสนิทมาก้มหัวขอโทษทุกคนในชมรมข้อหาที่เอาข่าวลือผิดๆมากระจายให้เขาฟัง ความจริงก็ไม่มีใครติดใจอะไร (นอกจากจุนฮเวที่ไม่ค่อยปลื้มเพราะภาพลักษณ์ติดลบ จ้ะ เอาที่น้องสบายใจจะคิดเลยจ้ะ) ดงฮยอกสัญญาเป็นมั่นหมายแล้วว่าจะไปบอกรุ่นน้องในชมรมให้เองว่าสิ่งที่มันเห็นไม่ใช่สิ่งมันคิด ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้นนอกจากพยายามที่จะแกะกล่องมะเขือเทศ
แต่พวกกูแตกตื่นยิ่งกว่าช้างหาย เอาไปเล่าให้ใครฟังต้องโดนล้อยันลูกบวชแน่ๆ
วันนี้ห้อง 2B อันเป็นที่รักมีคาบพละเป็นคาบสุดท้าย ซึ่งเป็นคาบที่ฮันบินโปรดปรานที่สุด เอาจริงๆนะ ไม่ได้จะชมตัวเองอะไรเล้ย แต่กูเนี่ยปรมาจารย์ในวิชานี้แล้วจริงๆ เป็นวิชาเดียวที่ได้เกรด 4 มาตั้งแต่เกิดเลยนะโว้ย เอ่อ แต่กูขอถามมึงหน่อยว่ามีใครที่ไหนไม่ได้เกรด 4 พละบ้างไอ้สัด ขนาดพวกผู้หญิงนั่งจับกลุ่มเมาท์เขายังได้เกรด 4 กันเลย ถุย!
ฮันบินยืนยืดเส้นอยู่ริมสนามบาสพลางมองดงฮยอกโชว์ลีลาที่ตัวมันได้ไปฝึกฝนมาจากรุ่นพี่ในชมรม เชรด เพื่อนดงเท่ยังกับนักบาส NBA ไม่อยากจะเมาท์นะว่าเมื่อกี้มีเพื่อนผู้หญิงในห้องมาขอไลน์ดงฮยอกจากเขาด้วย นี่กูก็ไม่ได้จะกันท่าเพื่อนอะไร แต่ก็บอกไปแล้วอ่ะว่าไอ้ดงมันเป็นเกย์ 5555555555555555555555555555555555555555 ที่น่าขำคือพวกผู้หญิงก็เชื่อเขาเฉย อืม อย่างที่พวกนั้นแอบกระซิบกันนั่นแหละนะว่าถ้าอย่างไอ้ดงเป็นเกย์ฮันบินก็คู่เกย์มันเนี่ยแหละ…อ้าว เวร จะแกล้งเพื่อนนิดๆหน่อยๆทำไมกูซวยเฉยเลยวะ
“แก รู้จักพี่จีวอนปีสามรึเปล่าอ่ะ” เอ้อะ ชื่อคุ้นๆเว้ย
“คนที่ตัวสูงๆ ขาวๆ ตี๋ๆใช่ป่ะ แกฉันเป็นแฟนคลับบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!”
ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะ ได้ยินเอง /เขยิบเข้าไปใกล้ๆกลุ่มเมาท์อีกสามก้าว/
เออกูแอบฟัง กูอยากรู้ กูขี้เสือก พอใจยัง
“เท่เนอะ ฉันชอบอ่ะ”
“แต่เมื่อเช้าฉันเห็นพี่จีวอนพันผ้าพันแผลที่หัวด้วย ไม่รู้ไปโดนอะไรมา สงสารเนอะ”
……………………oops เป็นต้นเหตุที่ทำให้แฟนคลับพี่จีวอนรู้สึกไม่ดี ฮันบินขอโทษ
“ปีนี้พี่เขาต้องได้เป็นเดือนรุ่นแน่เลยอ่ะ”
นี่พี่จีวอนมันดีขนาดนั้นเลยหรอวะ เท่าที่รู้มานี่คนที่จะได้รับการโหวตเป็นเดือนรุ่นแม่งต้องฮอตมาก จริงๆอ่ะ
“ไม่ย่ะ พี่มิโนต่างหากที่จะได้เป็นเดือนรุ่น!”
“พี่จีโฮมากกว่าเถอะ”
อย่าเถียงกันดีมั้ยอ่ะ ถ้ามันมีปัญหามากขนาดนั้นกูเป็นให้ก็ได้นะเดือนรุ่นเนี่ย กูว่ากูก็หล่อสูสีนะเว้ยเพื่อนๆ
ใช้เวลาทั้งหมดในการยืดเส้นยืดสายแอบฟังเพื่อนผู้หญิงในห้องเมาท์กันก็ได้รู้ว่าพี่จีวอนนั้นเป็นที่นิยมมากมาตั้งแต่เข้ามาสองปีที่แล้ว พี่แกมี hot debut ที่เลื่องลือคือการมีเรื่องกับรุ่นพี่ที่เป็นหัวโจกอยู่ตอนนั้นแล้วไปต่อยเขาซะหน้าแหก และยังสามารถเดินควงผู้หญิงที่สวยที่สุดของโรงเรียน (แต่เห็นว่าแปปๆก็เลิก พี่จีวอนไปบอกเลิกเขาก่อนด้วยนะ) แรกๆก็คงฮอร์โมนวัยว้าวุ่นอยู่สักพักใหญ่ แล้วก็มาสงบๆเรียบร้อยลงก็ตอนขึ้นมาอยู่ปีสอง หลังจากนั้นความนิยมก็ค่อยๆลดลง ก็อย่างว่านะโรงเรียนนี้มีผู้ชายหล่อเยอะ เช่นฮันบินเป็นต้น อิ_อิ
แต่อีกเหตุผลก็น่าจะเป็นที่พี่จีวอนเอาตัวเองมาอยู่ในชมรมประหลาดอย่างชมรมวิจัยอาหาร
ดีจัง ชมรมกูนี่เอง T___T
ตามปกติแล้ว โรงเรียนของเขาจัดตารางสอนมาให้คาบสุดท้ายของวันอังคารและวันพฤหัสเป็นคาบชมรม ส่วนถ้าใครอยากจะเข้าไปทำกิจกรรมชมวันอื่นนั้นก็ทำได้ แต่ต้องไปตอนหลังเลิกเรียนนั่นเอง
ฮันบินไม่เคยมีความคิดที่จะอยู่ชมรมหลังเลิกเรียน ถึงจะไม่ชอบอยู่เหงาๆ แต่ถ้าดงฮยอกมันไม่ชวนไปไหน เขาก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากกลับไปนอนที่บ้าน โดยเฉพาะตอนที่ดงฮยอกของตัวเองถูกเรียกตัวให้ไปซ้อมบาสที่ชมรมเกือบทุกเย็นอย่างนี้ ฮันบินเก็บของลงกระเป๋าเป้ โบกมือลาดงฮยอกที่รีบวิ่งไปโรงยิม ส่วนตัวเองก็เดินทอดน่องไปที่ประตูโรงเรียน
ชีวิตนักเรียนในวันจันทร์ของเขามันควรจะจบลงแค่นี้ แต่ว่า…
“ฮันบินนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ได้ยินคนตะโกนเรียกชื่อตัวเองก็หันซ้ายหันขวา ไหนวะ รอบตัวมีแต่อากาศ ผีเสื้อ และหมาจรจัดหนึ่งตัว มนุษย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปห้าเมตร แล้วใครที่ไหนมันเรียกชื่อเขา
“อยู่นี่โว้ย!” เสียงนั่นยังคงแหกปากไม่หยุด “บนชั้นสอง เงยหน้าขึ้นมาสิ”
ตามสัญชาตญาณ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ชั้นสองและพบกับพี่จีวอนที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงระเบียง คนที่ยืนอยู่ชั้นสองด้วยกันเขาก็มองนะ แต่พี่จีวอนไม่อายครับ อายทำไม เท่ คูล หล่อ ชิคอ่ะ
“รอตรงนั้นนะ เดี๋ยวลงไปหา”
ไม่ถึงห้านาทีร่างของพี่จีวอนที่มีผ้าก๊อชสีขาวพันอยู่บนหัวก็มายืนยิ้มอยู่ที่ข้างหน้า ฮันบินว่าจะถามไถ่อาการของบาดแผลสักหน่อยแต่ก็โดนอีกคนลากแขนให้เดินไปข้างหน้า “ไปกันได้แล้วไป เดี๋ยวกลับมาเย็น”
ห้ะ?
ไปไหนอะไร แล้วกลับมาเย็นอะไร ฮัลโหล กูงงครับ พี่ช่วยพูดให้เคลียร์กว่านี้ได้มั้ยครับ
“ไปไหนอะพี่”
“เดินมาก่อน เดี๋ยวรู้เอง”
อะไรวะ….
สรุปกูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยอมเดินตามพี่จีวอนไปเรื่อยๆ จะขัดก็ไม่ได้เพราะไม่กล้าขัด (เอ้า) ซึ่งนี่กูก็ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าจุดหมายปลายทางมันคือที่ไหน คิดแค่ว่าถ้าเริ่มบรรยากาศไม่ดีเมื่อไหร่ค่อยวิ่งหนีแม่งละกัน
“เออนี่ พี่จีวอน” แต่ไหนๆก็ไหนๆละ ขอถามอะไรนิดหน่อย “แผลทีหัวพี่ดีขึ้นรึยัง”
“อ้อ แผลที่โดนนายเอากระทะมาฟาดอ่ะหรอ”
“……………………………………..ขอโทษ”
“เฮ้ย ไม่ต้องขอโทษแล้วเว้ย ล้อเล่น พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว นี่ไง” พี่จีวอนแกะผ้าก๊อชออกมา ก่อนจะชี้แผลแถวๆขมับด้านซ้ายให้ฮันบินดู “แต่มันเหมือนจะเป็นแผลเป็นว่ะ หมดหล่อเลย”
“นี่พี่ เวอร์เหอะ ใครมันจะไปมองขมับพี่วะ” พูดไปสายตาก็พินิจพิจารณาแผลของพี่จีวอนไป แม่ง ใครจะมาสนใจวะ แผลก็ไม่ได้ใหญ่มากแล้วด้วยนะตอนนี้ เทียบกับไอ้ตอนที่เลือดออกแล้วพี่จีวอนลงไปนั่งกับพื้นนะ ไอ้ตอนนั้นบัดซบกว่ากว่าเยอะ นี่พูดจริงจังหรือกะเอาให้กูรู้สึกผิดวะเนี่ย
ทีฟันหน้าตัวพี่เองเด่นกว่าไอ้แผลนี่ฮันบินยังไม่พูดอะไรสักคำเลยนะ โถ่
“จุนฮเวไง โดนมันล้อแน่ๆ”
“พี่กับจุนฮเวไม่ถูกกันหรอ ทำไมทะเลาะกันบ่อยจัง”
“เออ พี่ไม่ชอบมัน ไม่หล่อแล้วชอบทำตัวเยอะ”
ฮันบินเดินตามพี่จีวอนที่บ่นเรื่องจุนฮเวเร็วยังกับจะไปแรพแข่งกับใครที่ไหน อยากจะสะกิดบอกพี่เขาเหลือเกินว่ากูฟังไม่ทันครับ จับใจความเหี้ยอะไรไม่ได้เลย บกพร่องทางการสื่อสารสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าการฟังพี่จีวอนบ่นก็สนุกดี เหมือนได้ฟังอะไรเพลินๆ (ถึงกูจะไม่ฟังไม่ทันแต่จังหวะการบ่นของพี่จีวอนแม่งตลกดีอ่ะ ชอบ โอเคนะ)
“มีใครเคยบอกว่าพี่เป็นคนตลกป่ะ”
“ไม่นะ ส่วนใหญ่เขาบอกว่าพี่หล่อ”
โอว……..งั้นกูขอเป็นส่วนน้อยแล้วกันเนอะ
เมื่อมาหยุดอยู่หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ฮันบินก็เข้าใจทันทีว่าวันนี้พวกเขามาทำอะไรกัน ยิ่งเมื่อพี่จีวอนยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีรายชื่อขนมขบเคี้ยวจดไว้เต็มไปหมดก็ยิ่งแน่ใจขึ้นไปอีก…
“เอาหล่ะ วันนี้พี่พานายมาซื้อของเข้าชมรม” พี่จีวอนพูดพลางเดินไปลากรถเข็นมาให้เขาเป็นคนเข็น “พูดแบบตรงๆคือพี่โดนพวกเหี้ยนั่นบังคับให้มาซื้อของ ไม่อยากมาคนเดียวอ่ะ เลยเอาน้องมาช่วย ไม่มีไรมาก”
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมตั้งแต่ที่โรงเรียนอ่ะครับ”
บางทีก็ไม่ต้องทำให้ทุกเรื่องเป็นปริศนามั้ยอ่ะครับ คือกูรู้สึกว่าชีวิตกูนี่มีปริศนาเยอะเกินไปแล้ว แค่ต้องคิดว่ากูเกิดมาทำไมก็เยอะพอแล้วนะเฮ้ย เห็นใจกูบ้าง!
“ก็พี่กลัวนายไม่มา ขนาดไอ้ชานอูมันยังหนีกลับบ้านไปเลย ไม่รู้เดี๋ยวนี้เป็นอะไร เห็นหน้ามันเยินๆไม่รู้ไปต่อยกับใครมา…เอ้า เร็วๆ เดี๋ยวจินฮวานโทรมาด่า ไอ้เตี้ยชอบโมโหหิว”
เขาว่าอย่างงั้นฮันบินเลยได้แต่เดินเข็นรถเข็นตามตูดพี่จีวอนอย่างเดียว ปกติเวลาที่เขามาซุปเปอร์กับแม่ก็ได้แต่เข็นรถเข็นเนี่ยแหละ หม่าม๊าฮันบินเป็นสายแข็งครับ ถ้าไปทำตัวเกะกะการช็อปปิ้งของคุณนายคิมนี่โดนด่า ครั้งที่แล้วพยายามจะช่วยแม่เลือกบล็อกโคลี่ แต่คือกูไม่รู้ว่าบล็อกโคลี่ที่ดีมันควรจะเป็นยังไงรึเปล่าวะ ยืนโง่อยู่หน้าแผงผักสิบห้านาทีจนแม่ต้องเดินมาด่าเนี่ยแหละ หลังจากนั้นก็มีหน้าที่ผูกขาดคือเข็นรถเข็นและช่วยแม่ทำกับข้าว (อันนี้ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเกะกะในครัวได้ เพราะหม่าม้าทำอาหารไม่เก่ง หม่าม้าอยากได้คนช่วย)
“ฮันบิน อยากกินอะไรรึเปล่า” พี่จีวอนหันมาพูดกับเขาหลังจากที่หยิบขนมขบเคี้ยวจำนวนล้านชนิดใส่รถเข็น ….กูว่ากูไม่อยากกินอะไรแล้วล่ะ ที่เห็นในรถนี่ก็ไม่รู้ว่าจะกินกันไปได้ถึงกี่ปี แต่ไหนๆพี่จีวอนก็ถามแล้ว เขาเลยเดินไปหยิบซีเรียลฮันนี่สตาร์มาใส่รถเข็นบ้าง
“ชอบกินหรอ”
“ครับ” นี่เป็นของโปรดของเขาที่แม้แต่ไอ้ดงฮยอกมันก็รู้ สาบานสิว่าวันเกิดปีที่แล้วแม่งซื้อไอ้ซีเรียลรสน้ำผึ้งนี่มาให้ถึงห้ากล่อง บอกกันตรงๆว่าฮันบินไม่ชอบกินอะไรหวานๆเท่าไหร่ แต่ยกเว้นซีเรียลชนิดนี้เอาไว้เพราะเขาชอบเอามากินเล่นมากๆ แล้วก็จะไม่มีการใส่นมกินเป็นอาหารเช้าอะไรทั้งนั้น กินมันเปล่าๆนี่แหละ ฟิน
เหมือนว่ารายการของที่ต้องซื้อในลิสต์จะครบแล้ว พี่จีวอนเดินวนไปวนมาอยู่ตรงแผนกขนมปังแล้วทำหน้าครุ่นคิด “ไอ้ขนมปังยี่ห้อนี้แม่งแพงจังวะ เกินงบ”
“ลองดูยี่ห้ออื่นมั้ยล่ะพี่”
“ตั้งแต่กินมายี่ห้อนี้อร่อยสุดแล้ว เคยซื้ออันอื่นไปไม่มีใครแดก ขึ้นรา เสียดายของ”
“งั้นพี่ก็ซื้อเลย”
“เงินจะหมดแล้วอ่ะ เบิกงบชมรมมา ใช้เกินเดี๋ยวโดนด่า” พี่จีวอนทำสีหน้าลำบากใจ สงสัยคงชอบขนมปังยี่ห้อนี้มาก และฮันบินก็เข้าไป มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกับพี่เขามีให้ซีเรียลฮันนี่สตาร์ ถ้าเอาโกโก้ครั้นช์มาให้แล้วบอกว่ามันเป็นซีเรียลเหมือนกันกูก็คงเฟลอ่ะ
…หรือจริงๆไม่ต้องเอาไอ้ซีเรียลของเขาก็ได้นะ ถ้าตัดออกไปเงินมันคงจะพอซื้อขนมปังแบบที่ทุกคนชอบกินใช่มั้ยล่ะ แบบนั้นน่าจะดีกว่า
“พี่จีวอน งั้น…”
‘เรียนแขกผู้มีอุปการคุณทุกท่าน ทางซุปเปอร์มาร์เก็ตกำลังจะเปิดขายอาหารลดราคาทางโซนด้านซ้ายของร้าน ผู้ใดที่สนใจ…’
“เฮ้ย!!”
ยืนฟังประกาศของซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ดีๆพี่จีวอนก็วิ่งออกไปเลย ทิ้งให้ฮันบินยืนเหวอแดกอยู่กับรถเข็น
คิดว่าถ้ายืนอยู่แบบนี้คงหาพี่จีวอนไม่เจอแน่ๆ ฮันบินเลยรีบเข็นรถเข็นตามไป และเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเขาก็เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้รีบวิ่งมาขนาดนั้น…
“ป้า! ขนมปังนี่เอาให้ผมเถอะ นะ!!”
“ไม่ได้นะไอ้หนุ่ม ลูกป้าชอบกินอันนี้ ไอ้หนุ่มปล่อยให้ป้าเถอะนะ”
“แต่ผมหยิบก่อนนะป้า ป้าอย่ามาเห็นแก่ตัวสิ เพื่อนผมก็ชอบอันนี้อ่ะ”
เชี่ย
พูดอะไรไม่ออก
ภาพตรงหน้ากูนี่แม่งยิ่งกว่าหนังสงคราม ไอ้สัด ขนาดสงครามจริงๆแม่งยังต้องยอมแพ้เลยมั้ง คนจากทั่วทุกมุมในซุปเปอร์แม่งมากระจุกกันหน้ากระบะที่อัดแน่นไปด้วยสินค้าลดราคา มีป้ายที่ถูกปากกาสีแดงเขียนคำว่า ‘SALE’ ตัวโตแปะอยู่ แล้วทุกคนนี่ยื้อแย่งอาหารกันยิ่งกว่ามันคือทองคำอ่ะ พลังอำนาจของการเซลล์นี่มีอยู่ทุกที่จริงๆ กูรู้ซึ้งเลยว่าทำไมพี่จีวอนถึงรีบวิ่งหน้าตั้งมาที่นี่ตอนได้ยินประกาศ
แม่งจะมาซื้อขนมปังลดราคา!!!
“ทำไมเด็กสมัยนี้ไม่มีน้ำใจเลย ป้าเสียใจ”
“เฮ้ย นี่ป้าดราม่าหรอ ป้าเล่นแบบนี้ใช่ป่ะ” พี่จีวอนดูจะยั้วะมาก ฮันบินอยากเข้าไปช่วยอยู่แต่ติดอยู่ที่ว่าไม่สามารถฝ่าวงล้อมผู้คนจำนวนขนาดนี้ไปได้จริงๆ “ป้า ป้าคิดดูนะว่าถ้าป้าให้ขนมปังแพคนี้กับผม จะมีเด็กตาดำๆอีกหลายคนที่ได้กิน แต่ถ้าป้าเอากลับไปให้ลูกอ่ะ มันก็มีคนเดียวที่ได้กินเองนะป้า คิดสิ คิด!”
โอ้ย นี่กูควรจะเครียดหรือจะขำดี ถ้าขำนี่โดนพี่จีวอนตบหัวสั่นแน่ๆ คือรู้ว่าพี่เขาซีเรียสที่จะซื้อขนมปังยี่ห้อที่ชอบมาให้ได้ แต่สภาพของผู้ชายใส่ชุดนักเรียนที่กำลังทะเลาะกับคุณป้าที่อายุน่าจะเกือบๆห้าสิบแล้วนี่แม่ง….กูว่ามันไม่ไหวว่ะ กูอธิบายไม่ถูกแต่กูขำ 555555555555555555555555555555555555555555555 ไอ้ที่ฟังเพื่อนผู้หญิงในคาบพละว่าพี่จีวอนเท่อย่างนั้น หล่ออย่างนี้ เอาจริงๆกูว่ามันโกหก It’s all lies!!
ถ้า Hot debut ของแฟนคลับพี่จีวอนคือการที่เขาไปต่อยกับหัวโจกรุ่นพี่ สำหรับฮันบินก็คงจะเป็นการเห็นเขาแย่งขนมปังลดราคากับอาจุมม่าเนี่ยแหละ สั๊ด ประทับใจมาก
“ไอ้ฮันบิน! มึงหัวเราะอะไร!!”
พี่จีวอนที่มายืนอยู่ข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูด อุ่ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่ละสายตาไปขำนิดหน่อยนี่พี่เขาวาร์ปตัวมายืนอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ แถมสรรพนามที่ใช้เรียกเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว อะไรทำให้พี่เขาเปลี่ยน เพราะขนมปังหรอ กูว่าไม่น่าใช่
“เอ้า” โยนขนมปังที่ดูค่อนข้างจะบุบสลายเพราะผ่านการแก่งแย่งมาให้เขาสองแพค “แม่ง กว่าจะเอามาได้ จะเป็นลม”
“พี่…คือจริงๆผมจะบอกว่า…” ถ้ามันต้องไปลำบากขนาดนั้นเขาจะไม่เอาซีเรียลก็ได้ไง เห็นพี่จีวอนต้องทุ่มเทไปทะเลาะแก่งแย่งกับป้าเขาขนาดนั้นแล้วรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ รู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนดูกูเป็นต้นเหตุของความลำบากในชีวิตพี่จีวอนมาก ตั้งแต่ทำเขาหัวแตก ที่ทำให้เขาต้องไปแย่งขนมปังมาอีก เชี่ยเอ้ย
“ไปจ่ายตังค์กันได้แล้วไป เดี๋ยวป้าเปลี่ยนใจกลับมาเอาขนมปังคืน”
“ไม่ๆ คือ…”
“เฮ้ย! จะห้าโมงแล้ว ไอ้จินฮวานเตรียมแดกหัวกูแล้วมั้งเนี่ย เร้วววว!”
“….ครับๆ”
พี่จะไม่ฟังอะไรผมก็ไม่เป็นไรครับ ดีเหมือนกัน กูจะได้กินฮันนี่สตาร์ *YEAH*
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TALK <3
ในที่สุดพี่จีวอนก็ได้มีบทกับเขาสักทีเย่ ฟินมั้ย น่ารักมั้ย โมเม้นเลยนะ /ใช่หรอ
ตอนนี้ถ้าอ่านแล้วรู้สึกว่าแป้กก็ต้องขอโทษจริงๆค่ะ ตอนแต่งอารมณ์ขำไม่ค่อยมา
ยังไงรักทุกคนนะ ขอบคุณทุกคอมเม้น ทำให้เรารู้สึกดีมีกำลังใจมากเลย T_T
อย่าลืมนะว่าใครเล่นทวิตไปเล่นแทคนี้ได้ #ฟิควิจัยอาหาร
เป็นแทคที่หน้าด้านมากเพราะมึงไม่เคยวิจัยอาหารอะไรกันเล้ย บ้าย 5555
ความคิดเห็น