คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
“เย้ วันนี้เรียนวันสุดท้ายแล้ว”
“มันน่าดีใจตรงไหน ได้หยุดแค่อาทิตย์เดียวก็เปิดเทอมละ” มินซอกมองค้อนคนข้างๆที่ทำตัวกระดี๊กระด๊าดีใจจนเกินเหตุ
แบคฮยอนไม่ได้เวอร์นะ
อันที่จริงที่ดีใจเพราะว่าจะได้กลับบ้าน แล้วก็จะได้อยู่ใกล้ชานยอลมากขึ้น ก็ชานยอลเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแถวบ้านเขานิ
ที่ดีใจที่สุดคือชานยอลบอกว่าจะแวะมาหาที่บ้าน
ในที่สุดก็จะได้เจอกันสักที
รอแทบไม่ไหวแล้วสิ
“แบคฮยอนอา กลับบ้านพรุ่งนี้เลยใช่ป้ะ”
“อืมใช่ กลับพรุ่งนี้เที่ยงๆ นายละ”
“ฉันคงไม่ได้กลับ คงนอนเหงาอยู่หอ”
มินซอกเบ้ปากทำหน้าเศร้า
กระพริบตาปริบๆ เป็นเชิงอ้อน
เมื่อแบคฮยอนเห็นท่าทางแบบนั้นของเพื่อนก็พอจะเดาได้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร
วิธีอ้อนแบบเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่น
“นายทิ้งฉันอ่ะ
แบคฮยอนอา”
แต่สิ่งที่มินซอกต้องการคงจะไม่ใช่ของเล่น
“นายต้องเลี้ยงไอติมฉันเป็นการปลอบใจ”
แต่เป็นของกิน
“แบคฮยอนอา”
“โอเคๆ
วันนี้เรียนแค่ครึ่งวัน ไม่มีเข้าระบบด้วย เลิกเรียนไปกินกัน”
แม้จะรู้จักกันได้ไม่นานแต่แบคฮยอนก็รู้สึกอุ่นใจและไว้ใจมินซอกมากอยู่ในระดับหนึ่ง
วันแรกที่เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย มินซอกเป็นคนเข้ามาทักเขาเป็นคนแรก ชวนคุย
ชวนไปกินข้าว พอวันต่อมาก็มานั่งเรียนข้างๆเขา จากนั้นก็นั่งข้างกันมาตลอด แถมยังอยู่หอเดียวกันอีก
ถ้าเซฮุนคือเพื่อนสนิทเบอร์หนึ่ง มินซอกก็คงเป็นเบอร์สอง ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนคบนะ
เพื่อนหนะมี แต่อย่างว่า เพื่อนแท้มันหายาก คบกันก็หวังผลประโยชน์กันทั้งนั้นแหละ
บุคคลที่เรียกว่าเพื่อนนั้นมันไม่มีเครื่องชี้วัดหรอกนะว่าใครจริงใจแค่ไหน แต่เมื่อถึงเวลาใดเวลาหนึ่งเราก็จะรับรู้ได้เอง
ไม่นานเกินรอก็ถึงเวลาเลิกเรียน
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาสองร่างไซด์มินิก็พากันไปถึงห้างสรรพสินค้าใกล้ๆภายในไม่กี่นาที
ตามสัญญาวันนี้แบคฮยอนเป็นเสี่ยต้องเลี้ยงไอติมเด็กน้อย
ซึ่งเด็กน้อยที่ว่านี่สั่งมาไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ไอศกรีมถ้วยใหญ่โตบนโต๊ะกับเครื่องเคียงหลายอย่างก็ไม่เป็นปัญหากับมินซอกสักเท่าไร
รายนั้นกินหมดเกลี้ยง เรียกได้ว่ากินจนถ้วยสะอาด พอกินเสร็จก็พากันไปเดินเล่นตากแอร์ไปเรื่อยเปื่อย
ก็ไม่รู้จะรีบกลับหอกันไปทำไมนี่หน่า กลับไปก็นอนเบื่อไม่มีอะไรทำ
เดินอยู่ห้างแอร์เย็นๆสบายกว่าเยอะ
“แบคฮยอน
เสื้อสวยอ่ะ ซื้อ1 แถม1 ด้วย”
เพื่อนตัวเล็กพุ่งตัวเข้าไปในช็อปเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกตาต้องใจ
มือเล็กคว้าเสื้อเชิตจากราวขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนดูแล้วพยักหน้าเป็นเชิงว่ามันสวยจริงๆนะ
“เออ
สวยดีๆ”
เสื้อเชิตที่ไม่เชิงจะเป็นลายสก็อตแต่ก็คล้ายๆ
เหมือนกับว่ามันเป็นตารางสี่เหลี่ยมสองสามสีตัดกันมากกว่า
ดูเผินๆก็เหมือนเสื้อลายสก็อตธรรมดา
แต่พอมองดีๆมันก็สวยจริงๆอย่างที่มินซอกว่านั่นแหละ แถมยี่ห้อนี้ก็ดังพอตัว
มีแต่เสื้อผ้าสวยๆ ราคาก็นะ ไม่ต้องพูดถึง
“เอาไหมแบคฮยอนคนละตัว
หารกันคนละหกร้อยกว่าบาท”
“เอาดิๆ
เอาสีที่นายถือนั่นแหละสวยดี”
“โอเค”
เสื้อสีเดียวกัน
ลายเดียวกัน และก็เบอร์เดียวกันสองตัวถูกหยิบออกจากราวเพื่อไปจ่ายเงิน
พอพนักงานแคชเชียร์จะพับเสื้อใส่ถุงมินซอกก็บอกว่าไม่ต้อง มันเปลือง โลกร้อน
แล้วก็หยิบเสื้อตัวนั้นมาสวมทับเสื้อนักศึกษาซะเดี๋ยวนั้นเลย
และก็ไม่วายบังคับให้แบคฮยอนใส่ด้วย นอกจากจะใส่เสื้อแบบเดียวกันแล้ว
ทั้งคู่ยังใส่ผ้าปิดปากสีดำที่ทางร้านแถมมาให้ด้วย ใบหน้าที่โผล่มาให้เห็นแค่ดวงตา
กับผมของทั้งคู่ที่มีสีใกล้เคียงกัน ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่กลายเป็นฝาแฝดกันไปโดยปริยาย
สมาร์ทโฟนเครื่องสีขาวถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋า
แบคฮยอนเปิดดูรูปคู่ของเขากับมินซอกที่ไหว้วานให้พี่แคชเชียร์ในร้านถ่ายให้เมื่อครู่
กดปรับแสงไปมานิดๆหน่อยๆจนมั่นใจว่าดูดีแล้วจึงกดเซฟ
แอพพลิเคชั่นสีน้ำเงินที่มีรูปตัวเอฟสีขาวอยู่ตรงกลางถูกเปิดขึ้น
อัพรูปลงเฟสหน่อยดีกว่า...
Caption : ความแฝดนี้ <3
Tag : Kim
Minseok
หลังจากที่เดินช็อปปิ้งกันเสร็จพอกลับมาถึงหอแบคฮยอนก็เห็นว่าเวลาตอนนี้มันเพิ่งจะห้าโมงเย็นเท่านั้น
ฟ้ายังไม่มืดเลยด้วยซ้ำ ครีมทาผิว โคโลน
และของใช้ส่วนตัวไม่กี่อย่างถูกกวาดใส่กระเป๋าเป้
สุดท้ายแล้วแบคฮยอนก็ตัดสินใจเดินทางกลับบ้านในเย็นวันนั้นเลย
ระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัย
จะว่าไกลมันก็ไกล แต่จะไว้ใกล้มันก็ใกล้
สำหรับแบคฮยอนคิดว่ามันไม่ได้ไกลกันสักเท่าไร
ถ้ารถไม่ติดใช้เวลาเดินทางชั่วโมงกว่าๆก็ถึงบ้าน
จริงๆแล้วให้นั่งรถไปกลับทุกวันยังได้ แต่เพราะตอนเช้ารถจะติดมากๆ
จากที่น่าจะถึงภายในไม่เกินชั่วโมงครึ่ง เวลาอาจยืดไปเป็นสองถึงสามชั่วโมง
เพราะงั้น อยู่หอเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“ฮัลโหล
ชานยอล ฉันกลับมาบ้านแล้วนะ”
(อ่าว
ไหนบอกกลับพรุ่งนี้ไง)
“ก็เห็นว่าวันนี้กลับทัน
ก็เลยกลับมาเลย”
(อ๋อ
เหนื่อยไหมตัวเล็ก)
“นิดนึง
ได้ยินเสียงนายก็หายเหนื่อยแล้ว”
(เวอร์จริง)
ริมฝีปากบางฉีกยิ้มออกมาอย่างเขินๆกับคำพูดของตัวเอง
เขาไม่ได้เวอร์สักหน่อย
แค่ได้ยินเสียงจากปลายสายร่างกายมันก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลย อารมณ์ดี๊ดี
“อยากเจอจัง
ชานยอลอยู่ไหน”
(อยู่หอครับ
อ่านหนังสืออยู่ พรุ่งนี้มีสอบ)
“อ่ออ”
ไม่ว่างสินะ
นึกว่าจะได้เจอกันแล้วเชียว เห้ออ แล้วเมื่อไรจะได้เจอกันสักที จะรอไม่ไหวแล้วนะ
หรือเราควรเป็นฝ่ายไปหาเขา
(เดี๋ยวพรุ่งนี้สอบเสร็จแล้วไปหา)
“จริงป้ะ!”
(แต่ดึกหน่อยนะ
เพราะมีรับน้อง)
“อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง”
(ก็ไปนอนสิ
ตื่นมาก็พรุ่งนี้แล้ว)
“จะรีบไปอาบน้ำนอนเลย”
(สองทุ่มเองจะนอนแล้วไง)
“ก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้แล้วอ่ะ
อยากเจอ”
(คนอะไรโอเวอร์ได้ตลอด)
“ก็มันจริง”
(จริงก็จริง
งั้นขออ่านหนังสือก่อนนะ มีไรก็ไลน์มาแล้วกัน แต่ตอบช้านิดนึง)
“โอเค
ครับป๋ม บ๊ายบาย”
ร่างเล็กนอนแดดดิ้นไปมาบนเตียงฉีกยิ้มจนตาหยีอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
เคยดีใจอะไรมากๆไหม ดีใจจนไม่รู่จะแสดงออกมายังไง ทั้งดีใจทั้งตื่นเต้น
ใจมันหวิวๆไปหมด ท้องมันโล่งๆแปลกๆความรู้สึกเหมือนตอนขึ้นไวกิ้งแล้วมันเหวี่ยงไปในจุดสูงสุดแล้วก็ปล่อยลงมา
แบคฮยอนกำลังรู้สึกแบบนั้น
เป็นครั้งแรกที่อาหารจานโปรดอย่างสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าฝีมือคุณนายบยอน
ถูกปล่อยให้เหลืออยู่เต็มจาน ช่วงเวลาที่คนเราจะรู้สึกไม่อยากกินอะไรหรือกินอะไรไม่ลงก็มีอยู่สองอย่างคือไม่ดีใจมากๆ
ก็เสียใจสุดๆ ตอนนี้แบคฮยอนกำลังโคตรดีใจ มันอิ่ม อิ่มอกอิ่มใจไปหมด
“นี่แบคฮยอน
อย่าเขี่ยอาหารเล่นสิ”
คุณนายบยอนที่จ้องมองความผิดปกติของลูกชายตัวเองที่กำลังเขี่ยสปาเก็ตตี้ในจานไปยิ้มไป
มาสักพัก จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า
แต่คนโดนว่ากลับหันมายิ้มหวานให้คนเป็นแม่ซะอย่างงั้น หรือว่าลูกชายเดียวของเธอเป็นบ้าไปซะแล้ว
สงสัยจะเรียนหนัก โถ่ ไม่น่าเลยแบคฮยอน
“อิ่มแล้วอ่ะ
ผมไปอาบน้ำนอนละนะแม่ บ๊ายบาย ซารังเฮโย”
และสุดท้ายแบคฮยอนก็รีบไปอาบน้ำนอนตั้งแต่สามทุ่ม ทุกคนคงพอจะรู้ว่าตอนที่เราหลับไปแล้วเวลามันจะเดินเร็วอย่างน่าประหลาด บางทีก็รู้เหมือนกับว่าเพิ่งหลับตานอนไปเมื่อกี้ แต่ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เช้าแล้ว ทั้งที่ผ่านไปหลายชั่วโมงแต่รู้สึกเหมือนหลับไปแค่ห้านาที
ไม่กี่อึดใจวันพรุ่งนี้ที่แบคฮยอนรอคอยก็มาถึง
เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสมากเป็นพิเศษ แต่ก็พิเศษอยู่ได้ไม่นานก็ต้องมานั่งคิ้วขมวดมองนาฬากาครั้งแล้วครั้งเล่า
เคยไหมเวลาเฝ้ารออะไรสักอย่างแล้วเวลาแม่งจะผ่านไปโคตรช้าเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ
รออย่างเดียว
รอ
รอ รอ
รอแล้วรอเล่า
เวลาเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดนะ
ถ้าเรากำลังทำอะไรที่มีความสุขมากๆเราก็จะรู้สึกว่าเวลาเดินเร็ว
แปปเดียวก็หมดเวลาเสียแล้ว
ต่างกับเวลาที่เรากำลังเฝ้ารอบางสิ่งมันก็จะผ่านไปช้าเสียเหลือเกิน
...
แต่บางทีมันก็รอนานเกินไป
รอจนนี่จะเที่ยงคืนแล้วเนี่ย
ทำไมยังไม่โทรมาอีก ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ล่าสุดที่คุยกันก็ตอนชานยอลสอบเสร็จเมื่อเย็น
บอกว่ารับน้องเสร็จเดี๋ยวจะโทรหา แล้วนี่อะไร หาเงียบไปเลย
00.00 น.
00.05 น.
00.10 น.
00.15 น.
โถ่เว้ย
ไม่รอแล้วแม่ง
Rrrrrrrrr
Calling
‘CHANYEOL’
เห้ยๆๆๆ โทรมาแล้วๆ!!
(ฮัลโหลแบคฮยอน)
“นึกว่าจะไม่โทรมาละ”
(โทษที
โดนรุ่นพี่สั่งซ่อมเนี่ย กว่าจะปล่อย)
“รับน้องอะไรดึกขนาดนี้ไม่ใช่ว่าหาเรื่องจะไม่มาหรอกนะ”
(หาเรื่องอะไรละอาบน้ำเสร็จก็รีบมาเลยเนี่ย
อยู่หน้าบ้านแล้ว)
“อย่ามาโม้ ไม่รู้สักหน่อยว่าบ้านฉันอยู่ไหน”
(รู้ดิ
ถามไอ้เซฮุนมา ลงมาเปิดบ้านเร็ว)
ไม่ได้ล้อเล่นใช่ปะเนี่ย
แบคฮยอนรีบดีดตัวลุกจากที่นอนวิ่งด้วยความเร็วแสงจนแทบตกบันไดคอหักตายออกไปที่หน้าบ้าน
และตอนนี้คนที่นับวันรอเจอมาตลอดก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ไง”
“หวัดดี”
“ได้เจอตัวจริงแล้ว
เป็นไงมั่ง”
“ในรูปดูดีกว่าอีก”
“จริง?”
ไม่จริงหรอก
ในรูปว่าหล่อแล้วตัวจริงแม่งหล่กว่าร้อยเท่าพันเท่า โคตรพ่อโคตรแม่หล่อ
ไม่น่าเชื่อว่าคนหนังหน้าเพอร์เฟคแบบนี้จะไม่มีแฟน
เดาเลยว่าอยู่ที่มอคนรุมจีบเยอะแน่ๆ ไหนจะเรียนวิศวะอีก ฮ็อตชัวร์
แต่ขอโทษนะ
คนนี้ของแบคฮยอน!
“อืม
ตัวจริงหูกางมากอ่ะ”
“เพื่อนเล่นหรอ
แล้วนี่จะไม่ชวนเข้าบ้านหน่อยหรอ จะยื่นคุยตรงนี้ยันเช้าเลยไหม”
“คุยตรงนี้ก็ได้
เดี๋ยวไปหยิบเก้าอี้ก่อน”
ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กทำท่าจะเดินเข้าบ้านไปหยิบเก้าอี้จริงๆ
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาไปไหนฝ่ามือใหญ่ก็คว้าแขนเขาไว้เสียก่อน
“แบคฮยอน” น้ำเสียงประมาณว่ามึงกวนตีนกูหรอ
“ล้อเล่นน่า
แต๊ะอั๋งนะเนี่ยมาจับขงจับแขน”
“ก็ไม่ขัดขืนนิ”
“ไม่อ่ะ
ชอบให้จับ”
“ทะลึ่งหว่ะ
อ้วน”
เดี๋ยวนะ
ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้เรียกตัวเล็ก ทำไมอยู่ดีๆกลายเป็นอ้วน เขาไปได้อ้วนซะหน่อย
หุ่นแบบนี้กำลังดี มีน้ำมีนวล น่าขย้ำจะตาย ใครๆก็ชอบ
“คิดอะไร
นี่หมายถึงจับมือไหมละ”
“หรออออ”
“จะเข้าไหมเนี่ยบ้าน
วู๊วว”
สะบัดแขนออกจากมือใหญ่แล้วเดินนำลิ่วเข้าบ้านไป
หลังจากที่แขกผู้มาเยือนเข้ามาในบ้านเรียบร้อยเจ้าของบ้านก็ไม่ลืมที่จะกดล็อกกลอนประตูอย่างระมัดระวัง
แบคฮยอนแอบเกร็งเล็กๆสองเท้าก้าวอย่างฉับไวขึ้นบันไดไปชั้นบนแต่ก็แอบชำเลืองมองร่างใหญ่เป็นระยะเพื่อให้แน่ใจว่าเดินตามเขาทัน
เพราะเขาอาจจะเดินไวเกินไป แต่แบคฮยอนคิดผิด
เมื่อเขาเห็นว่าชานยอลเดินตามเขามาติดๆ ติดในที่นี้หมายถึงติดจริงๆอีกนิดเดียวก็แทบจะสิงกันอยู่แล้ว
ลืมไปว่าชานยอลตัวสูง ขาก็ยาว จะเดินไวมันก็ไม่แปลก
เสียงการ์ตูนจากทีวีที่เปิดทิ้งไว้ดังขึ้นเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก
เจ้าของห้องเดินไปนั่งลงที่เตียงของตัวเองพลางหยิบโทรศัพท์เครื่องโปรดขึ้นมากดนู่นี่นั่นไปเรื่อยแก้เก้อ
หลังจากที่ชานยอลเดินตามเข้ามาในห้องปิดประตูห้อง และกดล็อกประตูเป็นที่เรียบร้อย ยอมรับว่าตอนนี้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย
ไม่คิดมาก่อนว่าการได้เจอกับชานยอลตัวเป็นๆมันจะทำให้เขาทำตัวไม่ถูกแบบนี้ทั้งที่ก็คุยกันอยู่ทุกวัน
สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกใครบางคนแย่งออกไปจากมือ
ทำให้แบคฮยอนต้องขมวดคิ้วหันมองคนที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งอยู่ข้างๆเขา
“สนใจแต่โทรศัพท์”
ทั้งๆที่แอร์ในห้องมันก็ออกจะเย็นแท้ๆ
“ไม่คิดจะสนใจฉันบ้างหรอ”
แต่ตอนนี้กลับรู้สึกร้อน
“ไหนบอกว่าอยากเจอ”
จนเหงือมันซึมออกมาที่มือ
จนเปียกไปหมด
“ก็อยากเจอ” พูดออกไปทั้งๆที่สายตายังคงจดจ่ออยูกับจอทีวีทั้งที่ใจไม่ได้อยู่ที่ตัวการ์ตูนสีฟ้านั่นเลยแม้แต่น้อย
ในสมองตอนนี้คิดแค่ว่า ควรทำอะไรดี ต้องทำยังไงต่อ จะพูดอะไรดี จะคุยอะไรดี
“พูดกับใครก็มองหน้าคนนั้นด้วยสิ”
“ฉันพูดกับโดเรม่อน”
“แบคฮยอนนน” อีกครั้งที่น้ำเสียงสื่อความหมายว่ามึงกวนตีนกูหรอเอ่ยออกมา
แบคฮยอนหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าคนข้างๆแล้วพูดประโยคเดิมออกไปอีกครั้งว่าอยากเจอ
แต่เพียงครู่เขาก็ต้องเบนสายตากลับไปหาแมวสีฟ้าในทีวีที่เป็นที่พึ่งเดียวของเขาในตอนนี้
เมื่อพบว่าใบหน้าของเขากับใบหน้าของอีกฝ่ายห่างกันเพียงฝ่ามือเท่านั้น
และก็ยิ่งเกร็งเข้าไปอีกเมื่ออะไรบางอย่างหนักๆทาบทับลงมาบนหน้าขา
ชานยอลนอนหนุนตักเขา!!
แบคฮยอนรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมอง
ฟันกระต่ายกัดที่ริมฝีปากล่างของตัวเองจนเจ็บไปหมด
สายตาสอดประสานกันเมื่อแบคฮยอนตัดสินใจก้มลงมองคนบนตัก ชานยอลกำลังมองเขาอยู่จริงๆ
ถึงจะไม่ค่อยกล้าสู้สายตา แต่แบคฮยอนก็ไม่สามารถหลบตาได้อีกต่อไป
เพราะถ้าเขาทำอย่างนั้นอีกฝ่ายจะต้องรู้แน่ว่าเขากำลังประหม่า คงต้องทำใจดีสู้เสือ
ตอนนี้โดเรม่อนก็ช่วยอะไรแบคฮยอนไม่ได้
หัวใจของแบคฮยอนกำลังพองโต
มันเต้นแรงซะจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
ดวงตาเรียวสวยเป็นประกายยังคงจองมองมาที่เขาอย่างไม่ละสายตา
ตาของชานยอลสวยมาก ดวงตากลมโต นัยตาสีน้ำตาลเข้มที่มองมาเหมือนกับเปลวไฟที่หลอมละลายทุกอย่าง
ใบหน้าที่ไม่ได้เนียนละเอียดมากนักตามประสาผู้ชาย
ชานยอลดูดีกว่าในรูปที่เขาเคยเห็นมาก โดยเฉพาะริมฝีปากอวบอิ่มนั่น มันโคตรจะน่าจูบ
โคตรน่าจูบ!!
แบคฮยอนกำลังจะสติแตก
หลังจากที่คิดเรื่องน่าอายใบหน้าน่ารักก็เริ่มขึ้นสีจนคนที่นอนอยู่ยกยิ้ม
“กำลังคิดอะไรอยู่หะ”
“ป
เปล่า ยังไม่ได้คิดไรเลย จะนอนก็ไปนอนดีๆไป” พูดปัดพลางใช้มือดันหัวของอีกฝ่ายออก
ชานยอลยอมลุกขึ้นแต่โดยดี
คลานเข่าขึ้นไปบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงายหนุนหมอนใบนุ่มที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้าของมันติดอยู่
ชำเลืองสายตามองแผ่นหลังของคนที่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง
เสียงของบางอย่างกระทบกันก๊อกแก๊กมาจากทางด้านหลังซึ่งแบคฮยอนมั่นใจว่ามันเป็นเสียงของหัวเข็มขัด
หรือคนด้านหลังกำลังจะถอดกางเกง ด้วยความตกใจเขาจึงรับหันควับไปมอง
ชานยอลกำลังถอดกางเกงจริงๆ
“เห้ย
ถอดกางเกงทำไม”
เสียงทักท้วงของแบคฮยอนไม่ได้ทำให้ชานยอลหยุดการกระทำ
ซิปกางเกงกำลังถูกรูดลง มือสองข้างร่นกางเกงตัวหนาถอดออกอย่างระมัดระวังก่อนจะปล่อยทิ้งมันลงที่พื้นข้างเตียง
แล้วหันกลับมาตอบคำถามคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าตาเหรอหรา
“จะให้ใส่กางเกงยีนส์นอนหรอ
อึดอัดตาย”
“อ่า...”
พยักหน้าเล็กน้อยอย่างโล่งอก เข้าคงคิดมากไปเอง
เพิ่งเจอกันวันแรกชานยอลคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก “จะใส่อะไรก็ใส่ไปเหอะ
เอาที่สบายใจ”
“งั้นไม่ใส่”
“...”
“ล้อเล่นน่า
มานอนด้วยกันดิ จะตีหนึ่งแล้ว ไม่ง่วงหรอ”
“งั้นปิดไฟเลยนะ”
สวิทช์ไฟถูกปิดลง
ตามด้วยทีวี ห้องทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความมืด
แบคฮยอนทิ้งตัวลงนอนข้างๆชานยอลโดยเว้นระยะห่างไว้เล็กน้อย
ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้อีกฝ่าย
“ฝันดีนะ
อ๊ะ”
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเมื่อคนที่นอนอยู่อีกฝั่งของเตียงยื่นแขนมารวบเอวของเขาดึงเข้าไปประชิดตัว
หรือเรียกง่ายๆว่ากอดจากทางด้านหลังนั่นแหละ
“บอกแล้วไงว่าคุยกับใครให้หันมองหน้าเขา”
“อื้ออ
ปล่อย”
สันจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับต้นคอหอมกรุ่น
ริมฝีปากนุ่มกำลังจูบย้ำไปทั่วบริเวณตั้งแต่บ่าไล่ขึ้นมาจนถึงใบหู
ลมหายใจอุ่นร้อนที่รดรินลงมาทำให้ขนอ่อนตามตัวลุกตั้ง
แบคฮยอนพยายามดันตัวเองออกจากการกอดกุมของอีกฝ่าย แต่แขนแกร่งไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย
ซ้ำยังรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“อย่าดิ้นสิ
แค่กอดเฉยๆน่า”
กอดเฉยๆบ้าอะไร
มึงกำลังไซร้คอกูอยู่ชานยอล!!
ในขณะที่ร่างทั้งสองแนบชิดเสียดสีกันนั้น
แบคฮยอนก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่โป่งนู่นดันออกมาจากบ็อกเซอร์ ยิ่งเมื่อบั้นท้ายของเขาสัมผัสโดน
มันก็ยิ่งขยับตอบรับ
ไอ้หูกาง
ไอ้ลามก นี่เพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเว้ยเห้ยยย!
“แบคฮยอนอา
ถ้าดิ้นมากกว่านี้”
ปล่อยนะเฟ้ยยยยย!!
“อาจจะไม่ใช่แค่กอดนะ”
!!
เออ
ไม่ดิ้นก็ได้ว่ะ TT
พอเห็นว่าคนในอ้อมกอดหยุดการเคลื่อนไหว
วงแขนที่เคยรัดแน่นก็เปลี่ยนเป็นกอดแบบหลวมๆแทน ชานยอลยื่นใบหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มหนึ่งทีก่อนจะกระชับผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นมาปกคลุมร่างทั้งสอง
“ฝันดีนะครับ”
Facebook Status Update
Byun Baekhyun
30 m ago
โดเรม่อนไม่ช่วยอะไร
--------- TIMELINE ---------
เขาเจอกันแล้วค่าาาาาาาาาาา เจอกันวันแรกก็พาขึ้นห้องเลยค่าาาาาาาาา
-//////////-
สกรีมแท็ก #รักวนไปแบค
ความคิดเห็น