คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
หลังจากที่เซฮุนส่งรูปด้านข้างชานยอลมาให้ดูวันนั้น
แบคฮยอนก็ยังคงคุยกับชานยอลมาเรื่อยๆ แต่รายนั้นก็ยังคงรูปดิสเดิมไปเปลี่ยนแปลง
คือมึงขี้เกียจหรืออะไร บางทีก็อยากเห็นหน้าเต็มๆไหม อย่าเพิ่งด่าว่า
อีโง่ทำไมมึงไม่ขอเฟสบุ๊คเขาละ คือขอแล้วแต่ก็โดนปฏิเสธว่าไม่ได้เล่น
จนสุดท้ายก็ต้องขอร้อง(บังคับ) ไอ้เซฮุนให้ถ่ายรูปชานยอลแบบเห็นหน้าชัดๆให้ดู เขาถึงได้รู้ว่า
เบ้าหน้าชานยอลแม่งหล่อโฮกแค่ไหน
ก็อย่างที่บอก
เพราะคุยกันมานานพอสมควรก็เลยทำให้รู้เรื่องราวของอีกฝ่ายมากขึ้นด้วย
มีทั้งเรื่องดีๆ แล้วก็บางเรื่องที่ไม่ค่อยอยากจะรับรู้สักเท่าไร
คือตอนนี้ชานยอลโสดอยู่ก็จริง แต่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ You know แฟนเก่า!! เป็นอะไรที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับความรักเลยก็ว่าได้
แล้วที่บอกว่าไม่ได้เล่นเฟสคือ ชานยอลปิดเฟสไปตอนที่เลิกกับแฟนเก่า
เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มแบคฮยอนก็เลยบอกไปว่าเพิ่งเลิกกับแฟนเหมือนกัน
ยังลืมไม่ได้เหมือนกัน แต่เอาจริงๆป่ะ
ตั้งแต่เจอเบ้าหน้าชานยอลเข้าไปก็ลืมไปหมดแล้ว แฟนเก่าคืออะไร ไม่รู้จัก ไม่เคยมี
ตอนนี้รู้จักแค่ ปาร์ค ชานยอล ว่าที่สามีในอนาคต
แค่นั้น
ความหล่อมันก็ส่วนหนึ่ง
แต่ที่คุยกันมาตั้งเกือบเดือนมันก็ต้องมีอะไรมากกว่าหน้าตาอยู่แล้ว
ถ้าหนังหน้าหล่อแต่นิสัยแย่แบคฮยอนก็ขอบายเหมือนกัน แต่ชานยอลนิสัยน่ารักพอตัวเลยแหละเขาสัมผัสได้
ถึงจะยังไม่เคยเจอกันก็เถอะ
ชานยอลเป็นคนคุยเก่ง
ตลกบ้างในบางที ขี้เล่นในบางครั้ง แต่พอถึงคราวจริงจังก็เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน
คำพพูดคำจาที่ฝ่ายนั้นพิมพ์มา
ถึงแม้มันเป็นเพียงตัวอักษรแต่ก็ทำให้คนอ่านรับรู้ได้ถึงความน่ารัก
ความออดอ้อนของอีกฝ่าย ชานยอลหน่ะ โคตรขี้อ้อน แล้วเวลาอ้อนนี่ โคตรน่ารักเลย ใครคุยด้วยแล้วไม่หลงแบคฮยอนให้ตบ(หน้าไอ้เซฮุน)เลย
ว่าง่ายๆก็คือชานยอลเป็นคนคารมดี
พอมาเจอกับแบคฮยอนที่คุยเก่งอยู่แล้ว เลยคุยกันได้ไม่เบื่อ ยิ่งคุยยิ่งถูกคอ
ยิ่งคุยด้วยก็ยิ่งรู้สึกดี ความรู้สึกมันค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ชอบ
ทั้งที่ยังไม่เคยเจอ
...
“แบคฮยอนอา ยิ้มอะไรของนายคนเดียว”
เสียงแหลมๆของเพื่อนไซด์เท่าๆกันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามดึงสติให้แบคฮยอนหลุดออกจากภวังค์
เพราะมัวแต่คิดเรื่องของชานยอลเพลินไปหน่อยเลยเผลอยิ้มออกมาจนได้
“เปล่าๆ”
คิมมินซอกเพื่อนคนแรกของเขาที่มหาลัยกำลังตักไอศกรีมเข้าปาก
ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อความเย็นยะเยือกแล่นขึ้นสมอง ตอนนี้แบคฮยอนกับมินซอกนั่งอยู่ในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้าหลังจากที่ชวนกันมาเดินช็อปกันนานหลายชั่วโมง
พอกินๆกันไปสักพัก
มินซอกก็เริ่มทำตัวไม่ปกติ เหมือนสายตาของคนตรงหน้าจับจ้องไปที่อะไรสักอย่างอยู่บ่อยๆ
แต่แบคฮยอนก็ไม่ได้สนใจอะไร สงสัยคงเจอคนรู้จักละมั๊ง แต่พอบ่อยเข้า
มันก็ทำให้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของแบคฮยอนทำงาน
“ข้างหลังฉันมีอะไร
เห็นมองบ่อย”
“คนโต๊ะนั้นอ่ะ
ฉันเห็นมันมองนายตั้งแต่เดินเข้าร้านมาละ”
“ไหนวะ”
ที่บอกโต๊ะนั้นมันโต๊ะไหน
ใช่ว่าในร้านนี้มันมีแค่โต๊ะสองโต๊ะซะเมื่อไหร่ กวาดสายตามองไปก็ไม่เห็นใครที่มันน่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เห็นมีเลย
คิดมากไปเองเปล่า”
“นั่นไง
เห้ย เขาลุกแล้ว เดินมาทางนี้ด้วยอ่ะ”
หันหน้ากลับไปมองตามที่เพื่อนบอกอีกครั้งก็พบว่ามาคนกำลังเดินมาจริงๆ
คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเล็กน้อย สมองค่อยๆประมวลภาพตรงหน้าแล้วก็ต้องตกใจ ดวงตาของแบคฮยอนเบิกกว้างขึ้นเมื่อพบว่าคนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคือรุ่นพี่ที่เข้าแอบชอบมาตั้งแต่มอสี่
“แบคฮยอนนี่จริงๆด้วย
พี่ก็มองอยู่ตั้งนาน”
“พี่ยุนโฮ!”
พี่ยุนโฮยังคงน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ที่ว่าชอบมาตั้งแต่มอสี่ ไม่ใช่ว่าเลิกชอบแล้วหรอกนะ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่
ถามว่าทำไมไม่จีบละ ไหนว่าแบคฮยอนอ่อยใครไม่เคยพลาด อันที่จริงก็เคยคุยๆกันนะ
ชอบพี่เขา พี่เขาก็รู้ พี่ยุนโฮก็มีใจ แบคฮยอนรู้ดี นี่ไม่ได้หลงตัวเองนะ
แต่ติดตรงที่ว่าเวลามันไม่ตรงกัน ไอ้เวลาที่ว่านี่หมายถึงเวลาความรักนะ
พอแบคฮยอนโสด พี่ยุนโฮก็มีแฟน พอพี่ยุนโฮโสด แบคฮยอนก็มีแฟน
เราสองคนก็เหมือนกันตรงที่ว่าเป็นคนขี้เหงา
บวกกับความฮ็อตในตัวก็เลยทำให้มีคนเข้าหาตลอด โสดทีไม่เคยเกินอาทิตย์ เวลาเลยไม่เคยตรงกันสักที
เราทั้งคู่เลยอยู่กันในฐานะพี่น้องมาตลอด
เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยนั่งคุยกันอยู่พักใหญ่
ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ พี่ยุนโฮเป็นรุ่นพี่เขาปีหนึ่ง
ตั้งแต่พี่เขาเรียนจบเข้ามหาวิทยาลัยไปก็ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันเลย
พอได้คุยกันเลยรู้ว่าฝ่ายนู้นก็ทำโทรศัพท์หายเหมือนกัน ทั้งเบอร์ทั้งไลน์ก็หายหมด
มาเจอกันคราวนี้เลยแลกเบอร์แลกไลน์กันไป
จากที่ก่อนหน้านี้หน้าล็อคสกรีนจะแจ้งเตือนข้อความไลน์ของชานยอลคนเดียวเต็มไปหมด
ตอนนี้ก็มีชื่อของพี่ยุนโฮเพิ่มเข้ามาอีกคน เรียกได้ว่าโทรศัพท์สั่นทั้งวัน
ถึงจะแค่สองคนแต่ก็แบตหมดแทบทุกชั่วโมง อ่อลืมไป
ยังมีไอ้เซฮุนอีกคนที่แม่งเป็นตัวก่อกวนชอบรัวสติ๊กเกอร์มาสร้างความวุ่นวายประจำ แต่พักนี้จากสติ๊กเกอร์เริ่มเปลี่ยนเป็นคำบ่นพร้ำเพ้อบ้าบอตั้งแต่มันแอบชอบเพื่อนในห้องที่ชื่อว่าลู่หาน
ผู้ชายหน้าหวานที่ถึงจะอยู่ในเสื้อช็อปวิศวะก็ยังดูน่ารัก
ตอนแรกที่เซฮุนมันมาเพ้อให้ฟังก็นึกไม่ออกหรอกว่าจะน่ารักขนาดไหนกันเชียว
แต่พอมันเอารูปให้ดูเท่านั้นแหละ กระจ่างเลย เห็นแล้วอิจฉาหนังหน้า
คือมันเกินคำว่าน่ารักไปเยอะแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงก็เรียกได้ว่าสวย
PCY : แบคฮยอน ทำไมอ่านไม่ตอบ
Bhyunie : อ่อ อ่านแล้วลืมตอบ โทดทีๆ
PCY : เดี๋ยวนี้ลืมตอบ อีกหน่อยก็ลืมฉัน
Bhyunie : อย่างอนดิ
Read
...
Bhyunie : ชานยอล
PCY : ว่า
Bhyunie : ทำไมไม่ตอบ
PCY : ลืม
Bhyunie : อย่าเป็นแบบนี้ดิ
PCY : ก็ตอบแล้วนี่ไง
Bhyunie : อย่างอนดิ
PCY : ไม่ได้งอน
Bhyunie : จริง?
PCY : จริงๆ
-
Yunho : แบคฮยอนนี่ทำไรอยู่
Yunho : ไม่ว่างหรอ
Bhyunie : ว่างอยู่พี่ ไม่ได้ทำไร
Yunho : เห็นตอบช้า
Bhyunie : ว่างพี่
Yunho : งั้นพี่โทรไปนะ
Rrrrrrr
ยังไม่ทันจะได้ตอบตกลงใดๆทั้งสิ้น
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนต้องสะดุ้ง
หน้าจอไอโฟนโชว์ชื่อของบุคคลที่เพิ่งคุยไลน์กันไปเมื่อครู่
ปลายนิ้วสไลด์หน้าจอเพื่อกดรับสาย
และทักทายไปด้วยน้ำเสียที่ร่าเริงตามประสาแบคฮยอน
“ฮัลโหล
ขอสายใครครับ”
(ขอสายคนขี้เหร่หน่อย)
“อ๋อ
โทรผิดแล้วครับ เบอร์นี้มีแต่คนน่ารัก”
(หลงตัวเองนะเราเนี่ย)
“นิดนึงน่าพี่”
บทสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆ
คนเคยๆกลับมาคุยกันมันก็คุยกันถูกคอเป็นธรรมดา
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากคนที่นอนคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียง เวลาผ่านไปนานกว่าชั่วโมง
โทรศัพท์สมาร์ทโฟนที่แนบอยู่ที่หูส่งความร้อนออกมาจนหูของแบคฮยอนเริ่มแดง
โทรศัพท์เครื่องบางถูกจับสลับไปแนบหูข้างซ้ายทีขวาทีอยู่หลายหน
จนแบคฮยอนเองที่เป็นฝ่ายตัดบทสนทนาด้วยการบอกว่าจะไปอาบน้ำนอนแล้ว
หลังจากที่สังเกตุเห็นว่ามีข้อความจากไลน์แจ้งเตือนมาหลายครั้งแล้ว
ซึ่งไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใคร
PCY : แล้วทำไรอยู่
45 m ago
PCY : อ้าวหาย
PCY : แบคฮยอน
30 m ago
PCY : ...
PCY : ...
25 m ago
PCY : หายไปไหน
PCY : ทำไมไม่ตอบ
20 m ago
PCY : งั้นนอนแล้วนะ
PCY : ฝันดี
15 m ago
Bhyunie : โทดทีชานยอล เมื่อกี้คุยโทรศัพท์อยู่
Read
Bhyunie : ขอโทดๆ
PCY : คุยกับใคร เด็กหรอ
Bhyunie : เปล่า รุ่นพี่อ่ะ
PCY : อืม
Bhyunie : แล้วนายทำอะไร จะนอนแล้วหรอ
PCY : อืม ฝันดี
Bhyunie : โอเค ฝันดี
รู้สึกไม่ดีเลย
เหมือนจะถูกโกรธเข้าแล้วสิ ทำไมต้องโกรธด้วยละ คนเรามันก็ต้องมีธุระมีอะไรทำกันบ้างสิ
จะให้มานั่งตอบแชททุกนาทีมันเป็นไปไม่ได้ ทีตัวเองตอบช้านี่ยังไม่ว่าอะไรเลยนะ
แต่ชานยอลก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำนี่หน่า แต่ไอ้คำว่า อืมๆๆ ที่ส่งมามันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจ
แต่เท่าที่คุยกันมาชานยอลก็เป็นคนที่มีเหตุผลพอตัวนะ
จะมาโกรธเรื่องตอบไลน์ช้าคงไม่ใช่หรอกมั๊ง หรือชานยอลอาจจะง่วง ก็เลยตอบแค่ ‘อืม’
ใช่
ชานยอลคงง่วงแหละ ชานยอลคงไม่ได้โกรธอะไรหรอก เขาคงคิดมากไปเองนั่นแหละ
นอนดีกว่าแบคฮยอน
นอน อย่าคิดมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้อะไรๆมันก็คงกลับมาเป็นปกติเองแหละ หวังว่าอย่างนั้นนะ
...
แม่ง
นอนไม่หลับ
มันคาใจอ่ะ
เคยไหมเวลามีเรื่องอะไรค้างคาใจให้คิดในหัวแล้วมันจะนอนไม่หลับอ่ะ
ต่อให้ง่วงแค่ไหนแม่งก็นอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมา
พลิกจนเผ็ดหมดแล้วเนี่ย(อันนั้นพริก) แม่งจะตีสองแล้วนี่ยังนอนไม่หลับเลย
เอาไงดีว่ะ ทักไปคุยให้รู้เรื่องเลยดีไหม แต่ป่านนี้ชานยอลคงหลับไปแล้วมั๊ง
แต่ถ้าไม่ทักไป
ก็นอนไม่หลับอ่ะ
เอาไงดี
เอาไงดี
เอาว่ะ
ทักก็ทัก
Bhyunie : ชานยอลอา หลับหรือยัง
Read
อ่านอย่างไว ไหนบอกนอนแล้ว
Bhyunie : ยังไม่นอนหรอ
PCY : อืม แล้วทำไมยังไม่นอน
Bhyunie : นอนไม่หลับอ่ะ
PCY : อ่อ นึกว่าคุยกับรุ่นพี่
Bhyunie : คุยบ้าอะไรละ เครียดเรื่องนายนั้นแหละ เลยนอนไม่หลับ
PCY : มีอะไรให้ต้องเครียด?
Bhyunie : ก็นายโกรธ
PCY : เปล่า ไม่ได้โกรธ
Bhyunie : ไม่เชื่อ
PCY : ตามใจ
เห้ออออ
ตอบแบบไร้เยื้อใยมาก
ดูก็รู้ว่าโกรธ คุยกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ ปกติเย็นชาขนาดนี้ซะที่ไหนละ แม่งเอ๊ย! คนบ้าอะไรขี้น้อยใจชะมัด ทำไงดีวะ
ง้อใครไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ เคยแต่เป็นฝ่ายงอนเค้า
Bhyunie : ชานยอล
Read
Bhyunie : ง้อ
Read
Bhyunie : ง้อๆๆๆๆ
Read
ถ้าตัวอักษรไม่ใช้ไม่ได้ผล
ลองใช้เสียงดูหน่อยแล้วกัน
Bhyunie : (Voice Message)
‘คือฉันเสียใจ ที่ฉันชอบทำผิดไปทุกที ความคิดไม่ตรงกับใจสักที
ถ้าหากยังเป็นคนแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะยังเข้าใจกันบ้างไหม ถ้าหากความผิดที่ฉันทำ
มันย้ำให้เธอต้องเสียใจ มันย้ำให้เธอต้องร้องไห้ ขอโทษ จากหัวใจ แต่จะให้ดีกว่านี้ก็คงไม่ไหวจริงๆ’
Read
PCY : ใช้ปากเก่งจริงด้วย
ร้องเพลงเพราะไหมละ
เกลียดจังไอ้คำว่าใช้ปากเก่งเนี่ยติดเชื้อไอ้เซฮุนมาหรือไง แต่ช่างเถอะยังไงก็ช่าง
ชานยอลตอบแล้ว ถือว่าได้ผล เยส!
Bhyunie : ขอโทษนะ
PCY : ไม่ต้องขอโทษแล้ว ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ
Bhyunie : จริงนะ
PCY : จริงๆครับ
Bhyunie : แล้วทำไรทำไมไม่นอน
PCY : อ่านหนังสือ พรุ่งนี้มีควิช
Bhyunie : อ๋อออ เลิกอ่านได้แล้ว ดึกแล้ว
PCY : โอเคๆ ไปนอนกัน ฝันดีตัวเล็ก
ฝันดีจริงๆสักที
...
แต่ฝันอันแสนหวานมันมักจะอยู่กับเราแปปเดียวเท่านั้นแหละ
หลังจากที่เคลียกับชานยอลเสร็จทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ
รวมถึงพี่ยุนโฮที่ยังทักทายมาคุยกับแบคฮยอนตามปกติ
แต่แบคฮยอนก็ต้องอัพเกรดตัวเองให้ตอบแชททั้งสองคนแบบว่องไวกว่าเดิม
ไม่เอนเอียงไปอยู่กับใครคนหนึ่งนานๆ ไม่ได้จับปลาสองมือนะ ไม่ได้เจ้าชู้
ก็คนมันโสดอ่ะ มีสิทธิ์จะคุยกับใครกี่คนก็ได้ไหมละ
ถ้าจะให้เลือกใครสักคน
คนหนึ่งก็เป็นคนที่รู้สึกดีด้วยมากๆ
อีกคนก็เป็นรุ่นพี่ที่ชอบมาตั้งหลายปี แล้วตอนนี้เราก็โสดเหมือนกัน
มันเป็นโอกาสที่ดีในรอบหลายปีที่เวลาของเรามันวนมาตรงกันสักที
อาจเป็นเพราะรู้จักกันมานาน คุยกันก็บ่อย
พี่ยุนโฮเลยไม่ลังเลที่จะเอ่ยขอเขาเป็นแฟน
ใช่
พี่ยุนโฮ ขอแบคฮยอนเป็นแฟน แน่นอนว่าแบคฮยอนยังไม่ตอบตกลงหรือปฏิเสธอะไรทั้งนั้น
นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แบคฮยอนนั่งถอนหายใจเป็นว่าเล่น
ก็ดีใจอยู่นะที่คนที่ชอบมาตั้งนานมาขอเป็นแฟน แต่ตอนนี้ในหัวของเขามันมีแต่หน้าของชานยอลลอยมา
ชานยอล...
บางทีก็เบื่อนะกับความไม่ชัดเจนของอีกฝ่าย
ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่ ไม่รู้ว่าจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
ถ้าเราคิดไปเองคนเดียวละจะทำยังไง ถ้าปล่อยใจให้ตัวเองชอบเขาไปมากกว่านี้
โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรเกินคำว่าเพื่อนมันคงเจ็บน่าดู
แต่จะให้ถามออกไปตรงๆมันก็คงจะไม่ได้ ควรทำยังไงดี ควรหยุดดีไหม
ก่อนที่จะหยุดไม่ได้
เราควรตอบรับรักจากคนที่เขาชัดเจนกับเราใช่ไหมถึงจะถูก
Bhyunie : ชานยอล
PCY : ว่าไง
Bhyunie : มีคนมาขอฉันเป็นแฟน
PCY : อืม
Bhyunie : ตอบตกลงดีป่ะ
PCY : ก็แล้วแต่ ถ้าชอบก็คบไป
ไม่ห้ามกันเลยสินะ
ก็คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าต้องตอบมาแบบนี้ สรุปคือ ควรตอบตกลงคบกับพี่ยุนโฮสินะ เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสินะ
ทั้งที่กำลังจะมีแฟนแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกเฟลๆ ใจมันหวิวแปลกๆ
ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเลยจริงๆ
ปวดหัวโว้ยยยยย
หลังจากจบบทสนทนากับชานยอลไปไม่นาน
เซฮุนก็ทักเขามาข่าวไปไวเชียว พีซีวายไปฟ้องมึงละสิ
Sehun : เตี้ย มึงจะไปคบกับใครว่ะ
Bhyunie : พี่ยุนโฮของกู
Sehun : ไอ้ชานยอลมันชอบมึงนะเว้ย
...
แดกจุดไปสิ
นี่กูอ่านผิดป่าวว่ะเนี่ย
‘ไอ้ชานยอลมันชอบมึงนะเว้ย’
Bhyunie : มึงส่งผิดคนป่ะไอ้ฮุน
Read
เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
ปล่อยให้แบคฮยอนขมวดคิ้วทำหน้าอึนอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์”)หลายวิ ก่อนที่บางอย่างจะถูกส่งมา
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหวานอย่างไม่อาจห้ามได้
หน้าแชทไลน์ของเซฮุนถูดปิดลงโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
และหน้าแชทของใครบางคนถูกเปิดขึ้นมาแทน
Bhyunie : ชอบฉันหรอ
ข้อความถูกพิมและส่งออกไปอย่างไม่ลังเล
แบคฮยอนใจจดใจจ่อรอคำตอบหลังจากรับรู้ว่าอีกฝ่ายเปิดอ่านแล้ว
หัวใจมันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ลุ้นกับคำตอบของอีกฝ่ายที่จะตอบกลับมา
รายนั้นยิ่งปากแข็งอยู่ด้วย ไม่รู้จะตอบออกมายังไง
PCY : อืม
โนวววว
นายจะตอบอะไรก็ได้ แต่จะตอบแค่อืมไม่ได้
PCY : ชอบ
แล้วๆๆๆๆ
ตรงไปไหมละ
PCY : ชอบมากด้วย
วี๊ดดดดดดดดดดดดด
ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
ตบหน้าตัวเองแรง เห้ยยยยยย ดีใจ เกินจะบรรยาย แม่งชอบกู แม่งชอบกูเหมือนกัน
กูไม่ได้คิดไปเองคนเดียว มันชอบกู ฮัลโหล อยากป่าวประกาศให้ชะนีทั้งโลกรับรู้ ว่าชานยอลชอบกู
เขาเป็นของกู
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
Bhyunie : ชอบแล้วไมไม่บอกอ่ะ
PCY : แล้วที่คุยอยู่ทุกวันนี่ไม่รู้หรอว่าชอบ โง่หว่ะ
วี๊ดดดดๆๆๆๆ
เอาเลยชานยอลถ้าคำด่าของนายมันจะหลอมละลายขนาดนี้
ยอมให้ด่าอีกเยอะๆเลย
Bhyunie : แล้วไล่ให้ไปคบกับคนอื่นทำไม
PCY : ไล่ตอนไหน บอกว่าถ้าชอบก็คบไป แล้วชอบหรอ
Bhyunie : แค่เคยชอบ แต่ตอนนี้ชอบแค่ชานยอลคนเดียว
PCY : หึ ให้มันจริง
Bhyunie : จริงที่สุด
Happy Ending (หรอ)
ไม่มีทาง
มันยังเร็วไปร้อยปี คิดละสิว่าบอกชอบกันแล้วเรื่องจะจบ
คิดละสิว่าบอกชอบกันแล้วจะได้คบกัน คู่อื่นอาจจะใช่
แต่ความรักครั้งนี้มันไม่ง่ายอย่างนั้นหนะสิ หลังจากที่ชานยอลเอ่ยปากบอกให้รอหน่อย
ให้คุยกันไปก่อน คงจะหนีไม่พ้นเรื่องแฟนเก่าที่เคยบอกว่าลืมไม่ได้สินะ แต่ถึงอย่างนั้นแบคฮยอนก็ไม่ลังเลที่จะตอบตกลงแล้วปฏิเสธพี่ยุนโฮไป
ร่างเล็กนอนกลิ้งเกลือกไปบนเตียงนุ่มๆอย่างสบายอารมณ์
เปิดรูปบางรูปที่เซฟเอาไว้ดู แล้วอ่านข้อความในรูปนั้นซ้ำๆ ข้อความสั้นๆสามข้อความ
ที่ไม่ว่าจะอ่านกี่ทีก็เผลอยิ้มออกมาทุกครั้ง ก็รูปแคปหน้าจอที่เซฮุนแคปส่งมาให้นั่นแหละ
มันคือข้อความที่ชานยอลส่งไปหาเซฮุน
‘ไอ้ฮุน กูจะทำไงดีว่ะ’
‘แบคฮยอนแม่งจะไปคบกับคนอื่นแล้วหว่ะ’
‘รู้งี้น่าจะบอกชอบไปซะก็ดี’
Display Name : Bhyunie
Status Message : คนน่ารักมักหูกาง
--------- TIMELINE ---------
เป็นไงละ ปากแข็งดีนัก เขาเกือบหนีไปคบกับคนอื่นแล้วไหม ดีนะฟ้องเพื่อนทัน 555555555
สกรีมแท็ก #รักวนไปแบค
ความคิดเห็น