คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [ Kyuwook ] illusion ? : Part ll
รุ่งเช้าทั้งเรียวอุคและซองมินต่างก็เดินมาโรงเรียนพร้อมกันมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่พวกเค้ายังเด็กอาจเพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ติดกันอายุของพวกเค้าเท่ากันเรียนที่เดียวกันแถมยังได้อยู่ห้องเดียวกันอีกและนี่ก็เป็นสาเหตุว่าทำไมเค้าทั้งคู่จึงสนิทกันมาก
" ซีวอนจ๋ าา า าาา !!~~ เก๊าขอยืมสมุดการบ้านภาษาอังกฤษของตัวเองมาลอกหน่อยซิ " ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะม้าหินประจำกลุ่มซองมินก็เอ่ยเสียงหวานขอยืมสมุดการบ้านจากเพื่อนในกลุ่มที่เก่งและอัจฉริยะเว่อร์ !
" เออๆรีบเอาไปเลยนะ แล้ววันหลังอย่ามาทำเสียงแบบนั้นอีกเลยนะแก " ซีวอนรีบยื่นสมุดการบ้านให้อีกคนทันที
" ทำไมแกเขินหรออออ ? คิดไรกับฉันป้ะเนี้ยยยยยย ! "
" แกอย่ามาคิดอกุศลได้ยินเสียงแกแล้วจะอ้วก ! ไม่เห็นหวานเหมือนเปาเปาของฉันเลย " รีบตอบกลับเพื่อนทันทีอีกเช่นกันเพราะไอ้การที่ซองมินเรียกเค้าด้วยเสียงหวานๆแบบนั้นนอกจากจะทำให้เค้าอยากอ้วกแล้วยังทำให้ชเวซีวอนคนนี้ขนลุกซู่ บรื้ออออออ !
" ใช่สี๊ ... ฉันมันของเก่า แกได้ฉันแล้วก็จะทิ้งใช่มั้ยล้ะ ซองมินน้อยคนนี้ชอกช้ำ กระซิกๆ " ซองมินจีบปากจีบคอพูดก่อนจะทำสีหน้าเหมือนนางเอกที่โดนนางร้ายใส่ความก็มาปาน
" พูดดีๆนะเว้ยเดี๋ยวเกิดเปาเปามาได้ยินเข้าคนหล่องานงอกนะครับ ... เออแล้วอย่างแกน่ะซองมินไม่น้อยแล้วดูจากไขมันของแขนขาแกแล้วเนี้ยมันหมูเดินได้ชัดๆ ! " ได้ที่ซีวอนก็ตอกซองมินกลับบ้างเล่นเอาคนที่ลอกการบ้านอยู่แทบจะหยิบหินแถวๆนั้นขว้างใส่เพื่อนตัวสูงถ้าไม่ติดว่ากำลังลอกสมุดมันอยู่ (- -")
" เฮ้ออออ ~ พวกแกนี่เหมือนผัวเมียทะเลาะกันเข้าไปทุกวันละ " คนตัวเล็กพูดพลางหยิบสมุดการบ้านออกมาเตรียมตัวลอกเหมือนกันถึงปากจะบ่นแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนึงไม่มีเจ้าพวกนี้มาเถียงให้ฟังคงเหงาแย่
" ชีวิตของชเวชีวอนสุดหล่อคนนี้ขอมีเมียเป็นคิมจงอุนเท่านั้น ! " คำพูดที่ดูหนักแน่นช่างต่างกับใบหน้าที่ดูเพ้อฝันซะจริง
" แกไปจีบพี่เยซองให้ติดก่อนดีกว่ามั้ย ? " ส่งสายตากวนๆไปให้เพื่อนตัวสูงก่อนที่คนตัวเล็กจะหันกลับมาลอกการบ้านต่ออย่างหน้าตาเฉย
" เจ็บ ... คำพูดแกเจ็บมากไอ้คิมเรียวอุค !!!!! " ซีวอนก็ได้แต่คร่ำครวญกับคำพูดของเรียวอุคที่เหมือนโดนไม้คมแฝก (?) ตีแสกหน้าลามไปถึงหัวใจดวงน้อยๆ ก็เค้าน่ะตามจีบรุ่นพี่มหาลัยแก้มป่องคนนึงมาตั้งนานแล้วแต่พี่แกก็ไม่ยอมตกลงปลงใจสักทีเจอแบบนี้คนหล่อก็ท้อเป็นนะ TT^TT
' ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ' เสียงออดที่แสดงให้รู้ว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนเที่ยงแล้วซึ่งนั่นก็หมายความว่าหมดเวลาเรียนในภาคเช้า เด็กนักเรียนหญิง ชายทุกระดับชั้นรีบเดินออกมาจากห้องเรียนเพื่อตรงไปที่โรงอาหารรวมถึงสามเกลอที่เร่งรีบออกมาจากห้องเพราะถูกเร่งจากคนตัวเล็กที่ตอนนี้ความหิวเข้าครอบงำ
" โอ้ยยยยยยย !!!! พวกแกเดินเร็วๆหน่อยได้มั้ยฉันหิวจะแย่แล้วนะ ตอนนี้กินช้างได้ทั้งตัวแล้วนะเว้ยยย ! " เรียวอุคบ่นมาตลอดทางระหว่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่โรงอาหารพร้อมกับซองมินและซีวอน
" แล้วที่ฉันเดินจนขาจะขวิดกันตายเนี้ยะเค้าไม่เรียกว่ารีบหรือยังไงไอ้โหนกแก้มสูง ! " หลังจากทนฟังเจ้าเพื่อนตัวเล็กบ่นมาตลอดทางซองมินก็แวดขึ้นมาบ้าง นี่เค้าก็รีบเดินจะตายอยู่แล้วนะฮึ้ยยย ! และทันที่ที่เรียวอุคผู้หิวโซ (?) เดินมาถึงโรงอาหารก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตายเพราะเค้าวิ่งไปซื้อข้าวกี่ร้านต่อกี่ร้านก็ดันหมดเสียทุกร้านทำให้คนที่อารมณ์ขุ่นมัวเพราะความหิวเพิ่มปริมาณความหงุดหงิดเป็นเท่าตัว
เรียวอุคเดินมาที่มินิมาร์ทประจำโรงเรียนเพื่อหวังจะซื้อขนมปังหรือไม่ก็นมกินแก้หิวและเมื่อเดินมาถึงมันก็ทำให้เค้ายิ้มจนแก้มแทบแตกพร้อมกับเดินตรงไปยังเป้าหมายที่เค้าเล็งเอาไว้ ทันทีที่มือน้อยๆของเค้ากำลังจะเอื้อมหยิบขนมปังสตอเบอร์รี่ไปจ่ายเงินนั้นก็มีมือของใครคนนึงหยิบขนมปังสตอเบอร์รี่ไปต่อหน้าต่อตาเค้าและเค้าจะไม่โมโหเลยหากขนมปังสตอเบอร์รี่นั่นเหลือเพียงแค่ชิ้นเดียว !
" เฮ้ยนี่มันของฉันนะ !!!! " ไวเท่าความคิดเรียวอุคขว้าถุงขนมปังสตอเบอร์รี่จากมือของอีกคนพร้อมกับประกาศความเป็นเจ้าของทันทีก่อนจะเงยหน้ามองผู้เป็นเจ้าของมือก็ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก ก็หมอนี่แหละ ' ผู้ชายประหลาด ' ที่จ้องเค้าเมื่อวานนี้
" ไหนมีชื่อนายติดอยู่หรือไง ? เหอะก็ไม่เห็นมีแล้วอีกอย่างนะ ฉันหยิบได้ก่อนมันก็ต้องเป็นของฉัน " ประโยคเบสิกที่ถูกร่างสูงตอบกลับมายิ่งเพิ่มทวีคูณความโมโหให้กับเรียวอุคเป็นร้อยเท่า
" แต่ฉันเห็นก่อนแถมยังมาก่อนนายด้วยเพราะฉะนั้นมันเป็นของฉัน ! " คนตัวเล็กเงยหน้าเถียงอย่างเอาเป็นเอาตายแถมมือยังไวฉกขนมปังนั่นมาไว้ในอ้อมกอดของตัวเองอีกตั้งหาก
" แล้วยังไง ? นายมาก่อน นายเห็นก่อนแล้วมันยังไงล่ะ ? ถ้าฉันจะเอาใครก็มาห้ามไม่ได้หรอก " ร่างสูงกดยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยยันแววตาที่มองคนตัวเล็กบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของแววตาดูไม่ชอบคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก
" อะไรที่มันเป็นของนายฉันจะแย่งมาให้หมด รวมทั้งคนคนนั้นฉันจะแย่งเค้ามาจากนายให้ได้ " สายตาคมดุและแข็งกร้าวถูกส่งาให้เรียวอุคแต่มีหรือที่คนอย่าง ' คิมเรียวอุค ' จะกลัว เฮ๊อะ! ไม่มีทางซะหรอก คนตัวเล็กจ้องสายตาคมดุนั้นกลับไปโดยไม่มีวี่แววองความกลัวเลยแม้แต่น้อย
และด้วยความที่มัวจ้องร่างสูงโดยลืมระวัง ขนมปังสตอเบอร์รี่ที่แสนรักก็ถูกร่างสูงฉกไปอีกรอบพร้อมกับการเดินจากของร่างสูง ... แต่ !!!!!!!! เรียวอุคคนนี้ไม่ยอมเด็ดขาดยังไงขนมปังสตอเบอร์รี่นั่นก็ต้องเป็นของเค้าแต่เพียงผู้เดียว !
" อย่างเดียวครับ " ร่างสูงที่เดินยิ้มร่ามาที่เคาเตอร์ยื่นขนมปังสตอเบอร์รี่และเงินให้กับคนขายกำลังจะหยิบและเดินออกจากมินิมาร์ทแต่ก็ต้องชะงักเพราะมีมือเล็กๆของอีกคนหยิบขนมปังสตอเบอร์รี่ไป
" ขอบใจนะที่ซื้อให้นายนี่มันใจดีจริงจริ๊ง ... หึ ! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าขนมปังนี่มันของฉัน " คำพูดที่ดูกวนอวัยวะเบื้องล่างถูกพ่นออกมาจากกลีบปากสวยได้รูป รอยยิ้มที่เยาะเย้ยถูกส่งมาให้ร่างสูงอย่างไม่มีปกปิดก่อนที่เจ้าของรอยยิ้มนั่นจะเดินลับหายไปจะวิ่งตามก็ไม่ทันเพราะตนมัวแต่โมโหจึงทำให้ศัตรูเดินหนีไปไกล
" หน็อย ! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคิมเรียวอุค ไม่รู้ซะแล้วไอ้หมอนี่ ! " เรียวอุคเดินบ่นมาตลอดทางจนมาถึงโต๊ะม้าหินที่เพื่อนสองคนนั่งอยู่ก็ยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปดเกี่ยวกับเรื่องที่เค้าเพิ่งเจอมา
" อ่าว ! ไหนแกบอกจะไปหาอะไรกินไงแล้วไหนของกินแกล้ะ ? " ซีวอนถามขึ้นเมื่อหาเท่าไหร่ก็หาของกินที่คนตัวเล็กบ่นหนักบ่นหนาว่าหิวจะไปเหมาทั้งมินิมาร์ทมากินแต่ตอนนี้ในตัวเพื่อนเค้าไม่มีแม้แต่เปลือกลูกอม
" กินหมดไปแล้วโมโห !!!! " กระแทกน้ำเสียงพร้อมกับทุบโต๊ะม้าหินที่หลังจากเผลอทุบไปก็ต้องมาลูบมือตัวเองปอยๆ
" ฉันรู้แล้วว่าไอ้ผู้ชายประหลาดนั่นมันคือใคร ชื่ออะไร ฉันรู้แล้วซองมิน " หันหน้าเข้าหาเพื่อนร่างอวบก่อนที่คู่สนทนาจะทำหน้าอยากรู้อยากเห็นปนอาการงงๆเล็กน้อย
" มันชื่อ โจคยูฮยอน ไม่รู้อยู่ม.อะไรแต่ที่ฉันฟันธงได้เลยก็คือมันไม่ชอบขี้หน้าฉันอย่างจังและฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากมันเลยมันพูดเหมือนฉันไปแย่งอะไรมันมา ... แล้วฉันไปแย่งอะไรมันมาวะ ? " ท้ายประโยคเหมือนเจ้าตัวตั้งใจจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่าแต่น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นๆปนโมโหอยู่ในที ทำให้คนฟังทั้งสองคนรู้สึกหายใจติดขัดเพราะมันดูน่ากลัวเหลือเกิน
" แล้วแกรู้ได้ไงว่าหมอนั่นเป็นใคร แล้วทำไมมันถึงพูดแบบนั้น " ซองมินเองก็ยังงงๆกับเหตุการณ์นี้แต่ก็เริ่มจะเข้าใจว่าที่เพื่อนตัวเล็กของเค้าโมโหมาแบบนี้เป็นเพราะเรื่องอะไร
" ก็ฉันเพิ่งเจอมันมา แอบเห็นชื่อของมันแล้วมันก็เป็นคนบอกกับฉันเองว่า ของอะไรที่เป็นของฉันมันจะแย่งมารวมทั้งคนคนนั้นด้วย " เรียวอุคกวาดสายตามองเพื่อนทั้งสองที่คนหนึ่งก็ดูเหมือนพูดอะไรไม่ออกส่วนอีกคนก็หน้าตาดูงงๆกับเรื่องนี้
" แล้วไอ้คนคนนั้นของมันเนี้ยคนไหนวะ แกไปแย่งแฟนมันมาหรอ ? "
" ไอ้วอน เรียวอุคมันจะไปแย่งแฟนใครว่ะ วันๆมันก็อยู่แต่กับฉัน บ้านแล้วก็โรงเรียน "
" เอ้า ! แล้วฉันจะไปรู้มั้ยละพักหลังนี่ฉันอยู่แต่กับเปาเปา "
" ก็เพราะแกอยู่กับพี่เยซองนี่แหละแกเลยไม่รู้เรื่อง ... "
" แกคิดว่าใครวะ ผู้หญิง ผู้ชาย กระเทย ทอม ตุ๊ด เกย์ เลส ????? " ( ไรเตอร์ : เอ่อ ... วอนกะมาทุกเพศเลย ? =w=' )
" ถ้าฉันรู้จะมานั่งคิดให้ปวดกะบาลฉันมั้ยไอ้ฉ่อย ! .... คนคนนั้น คนไหนละวะ ? " บทสนทนาของคนสองคนยังคงมีต่อไปเรื่อยๆแต่หัวสมองของคิมเรียวอุคตอนนี้มันเหมือนถูกสั่งการให้หยุดอยู่แค่นี้ หยุดอยู่แค่คำว่า ' คนคนนั้น ' เค้าอยากรู้เหลือเกินว่าเค้าไปแย่งอะไรของหมอนั่นมาทำไมถึงอาฆาตแรงขนาดนี้
' ต้องรู้ ! ต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เราไปทำอะไรให้มันทำไมมันถึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับเราขนาดนี้ ??? ฉันต้องรู้ ฉันต้องรู้ให้ได้ ...
โจคยูฮยอนนนนน !!!!!! '
1 อาทิตย์ผ่านไป
หลังจากที่เกิดศึกชิงขนมปังสตอเบอร์รี่ในวันนั้น คิมเรียวอุค และ โจคยูฮยอน ก็ได้ประกาศตนเป็นศัตรูต่อกันอย่างเป็นทางการ ซึ่งเรียวอุคก็พยายามสืบค้นหาเบาะแสเรื่องราวที่ทำให้เค้าต้องมามีศัตรูโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่มันก็เปล่าประโยชน์เพราะสิ่งที่เค้าได้กลับมาคือ ความว่างเปล่า เค้าไม่มีเรื่องอะไรบาดหมางกับผู้ชายคนนั้นเลยแม้แต่น้อย
" โว้ยยยยยยยยยยยยยย ! ไม่ไหวแล้วเฟ้ย " คนตัวเล็กที่ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี่นั่งทำหน้านิ่วอารมณ์บ่จอยตลอดเวลา เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ก็เพราะผู้ชายที่ชื่อโจคยูฮยอนนะซิ ! หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเค้าโดนร่างสูงแกล้งตลอดทั้งทางร่างกายอย่างเดินชนหรือผลักเค้าล้มบ้างละ แกล้งให้เรียวอุคต้องอับอายต่อหน้าประชาชีนับร้อยในโรงเรียนบ้างล่ะแต่คนอย่างเรียวอุคก็ไม่ยอมให้ใครแกล้งเค้าง่ายๆ เค้าเองก็หาทางแก้แค้นร่างสูงคืนเหมือนกันแต่ดูท่าแล้วเค้าเสียเปรียบอยู่มาก
" เป็นอะไรของแกเนี้ยะอยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา เอ้าเฮ้ยๆแล้วนั่นจะไปไหน เรียวอุ๊คคคคคคคคคคคค ~~~ " ซองมินที่เห็นว่าเพื่อนตัวเล็กของเค้าที่ตอนนี้อาการน่าเป็นห่วงและน่าพาไปโรงบาลเป็นยิ่งนัก (- -)" อยู่ๆก็ตะโกนและลุกขึ้นพรวด ! ทำให้เค้าและซีวอนตกใจแต่ก็ต้องตั้งหลักใหม่เพราะเจ้าเพื่อนตัวดีของเค้าลุกขึ้นและออกเดินตรงไปยังโรงอาหาร
" เรียวอุคคคคคคค ! นั่นแกจะไปไหนวะ เฮ้ยยยยยยย ~ สนใจที่คนหล่อพูดหน่อยสิฟ่ะ " ซีวอนพยายามตะโกนเรียกคนร่างเล็กอีกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะบัดนี้คนตัวเล็กได้เดินห่างไปเรื่อยๆแล้วจึงทำให้บุคคลทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างงงๆ
" จะตามไปดีเปล่าว่ะ ท่าทางมันเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อเลยนะ ฉันยังไม่พร้อมไปเยี่ยมเพื่อนในคุกนะเว้ย ! " เมื่อตะโกนเรียกเจ้าของร่างเล็กไม่สำเร็จจึงหันมาถามเพื่อนร่างอวบต่อทันทีเป็นเชิงว่าจะเอายังไงดี ?
" นั่นปากหรือไงที่พูดถ้ามันจะฆ่าใครมันคงฆ่าแกคนแรกแหละไอ้ฉ่อย .... ฉันว่าเราไม่ต้องตามไปหรอกให้มันอยู่คนเดียวสงบสติซะบ้างเผื่อจะได้ดีขึ้น " คำพูดที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแต่ก็ต้องลอบถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะเค้าเองก็กลัวว่าเพื่อนตัวเล็กของเค้าจะไปฆ่าคนตายที่ไหนหรือเปล่า ดูจากท่าทางหงุดหงิดหงุ่นง่านนั่นแล้วก็อดคิดตามที่ซีวอนพูดไม่ได้
เรียวอุคเดินตรงมาที่โรงอาหารหวังว่าจะเจอบุคคลที่ทำให้เค้าหงุดหงิดแบบนี้ เค้าอยากเจออยากจะถามว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่ทำไมต้องแค้นเค้าถึงขนาดที่ว่าหาเรื่องแกล้งเค้าได้ทุกวี่ทุกวันแล้วแต่ละวันวิธีแกล้งก็ไม่ซ้ำกันด้วย เรียวอุคใช้เวลานานสองนานกว่าจะเจอกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงที่เค้าจำได้แม่นว่านี่เป็นกลุ่มของไอ้เจ้า ' โรคจิตโจ ' แต่เมื่อกวาดสายตามองดีๆก็กลับไม่เห็นเจ้านั่นเรียวอุคพยายามมองไปรอบๆบริเวณนั้นเพื่อหาบุคคลที่ชื่อ โจคยูฮยอน
" ไอ้หน้าหลุมมันอยู่ไหน ? " ทันทีที่เรียวอุคเดินมาถึงโต๊ะประจำกลุ่มของร่างสูงก็เอ่ยถามคนทั้งสามที่นั่งอยู่ด้วยเสียงที่แข็งกร้าวแววตาที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวหงุดหงิดมากเพียงใด
" ไอ้หน้าหลุม ? ... อ๋อ ! หมายถึงไอ้คยูอะหรอมันไม่อยู่แต่เดี๋ยวมันคงมาแหละ " ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดีคนหนึ่งตอบมาอย่างส่งๆและไม่คิดจะสนใจคนร่างเล็กที่ยืนอยู่แม้แต่น้อย
" มันอยู่ที่ไหน ฉันมีเรื่องจะคุยกับมันแล้วต้องคุยเดี๋ยวนี้ด้วย ! " คำพูดที่เอาแต่ใจถูกพ่นออกมาจากปากบางเพราะเค้าจะไม่ทนให้เจ้านั่นแกล้งเค้าอีกต่อไปแล้ว
" มีธุระอะไรกับฉันไอ้เตี้ย !!! " เสียงของบุคคลที่ไม่ต้องหันไปมองร่างเล็กก็รู้ว่าต้องเป็นของไอ้เจ้า โรคจิตโจ นั่นเป็นแน่
" ฉันอยากรู้ว่าฉันไปทำอะไรให้หายห๊ะ ! ทำไมนายต้องคอยตามแกล้งฉันตลอดเวลา ฉันไปฆ่าญาติฝ่ายไหนของนายหรือฉันไปเผาบ้านนายหรอถึงต้องแค้นฉันมากมายขนาดนี้ ??? " และทันทีที่เรียวอุคหันไปหาเจ้าของร่างสูงโปร่งคำพูดที่ค้างคาใจเค้ามานานก็ถูกพ่นออกไปเป็นฉากๆ เค้าเบื่อและรำคาญที่ต้องมาหงุดหงิดเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องที่คนตรงหน้าสรรหามาแกล้งเค้าตลอดหนึ่งสัปดาห์แม้ว่าบางครั้งเค้าเองก็เอาคืนร่างสูงแรงๆกลับไปบ้างเหมือนกัน
" เหอะ ! ที่จริงนายก็ไม่ได้มาฆ่าญาติฝ่ายไหนของฉัน หรือมาเผาบ้านฉันไหม้หรอกนะ ... ฉันก็แค่หมั่นไส้นาย " ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาเหมือนกับจะยั่วให้อีกคนโมโหเล่นๆและเค้าก็ทำสำเร็จใบหน้าของร่างเล็กแดงจัดเพราะความโกรธ มือน้อยๆก็กำหมัดไว้แน่นราวกับจะสะกดอารมณ์ไม่ให้พุ่งขึ้นมากกว่านี้
" นายแค่หมั่นไส้ฉัน ? ฉันไปทำอะไรให้นายแค้นใจนักหนาวะไอ้หน้าหลุม ? แล้วที่นายบอกฉันไปแย่งคนของนายมามันคืออะไรกันห๊าาาาา า าาาา !!!!!!~~~~ " เรียวอุคตะโกนออกไปอย่างเหลืออดเค้าไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเสียงตะโกนของเค้าจะทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองเค้าด้วยสายตาเช่นไร ในตอนนี้เค้าแค่อยากเคลียปัญหาตรงนี้ให้มันจบๆไปเพราะเค้าเบื่อมากเหลือเกินกับการที่ต้องมานั่งหงุดหงิดใจกับเรื่องที่ตัวเค้าไม่ได้ผิดอะไร
" ฉันบอกนายหรือไงว่านายแย่งคนของฉัน ... เท่าที่จำได้ฉันบอกนายว่า ฉันจะแย่งคนคนนั้นมาจากนายไม่ใช่หรือไง ? " ใช่แล้วร่างสูงตรงหน้าไม่เคยบอกเลยว่าคนตัวเล็กไปแย่งอะไรของเค้า ทั้งหมดที่ผ่านมาก็มีเพียงแค่คนตัวเล็กเท่านั้นที่คิดทึกทักไปเองคนเดียว คนตัวเล็กนิ่งเงียบไปพักใหญ่เพราะเมื่อคิดดีๆแล้วมันก็ถูกอย่างที่ร่างสูงว่าแต่คนตัวเล็กก็ต้องตั้งหลักใหม่อีกครั้งนึงเมื่อคำพูดที่ว่า ' แย่งคนคนนั้นมาจากนาย ' มันเริ่มสะกิดใจเค้าอีกรอบหนึ่ง
" นายจะแย่งคนคนนั้นจากฉัน ? คนคนนั้นคนไหนวะ??? อย่ามาพูดเป็นปริศนาได้มั้ยไอ้หน้าหลุม !!! " กระแทกเสียงตรงท้ายประโยคด้วยความขัดใจระคนงงกับสิ่งที่ไอ้หมอนี่พูด
" เฮ้อะ ! ฉันละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนน่ารักๆอย่างซองมินเค้าไปรักไอ้เตี้ย สมองตันอย่างนายได้ยังไง "
" นี่ไอ้หน้าหลุมกล้าดียังไงมาว่าฉันเตี้ย สมองตัน แหมนายดีตายล่ะดูหน้าดินี่ถ้าไม่บอกว่าหน้าคนฉันคงนึกว่าหลุมบนดวงจันทร์ ฉะ ..... " ไวเท่าความคิดเรียวอุคกรนด่าคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกันมาเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ก่อนที่คำพูดอะไรจะถูกส่งออกมาจากปากเรียวได้รูปมากกว่านี้ เรียวอุคก็ต้องชะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของไอ้คนตรงหน้าให้ดีอีกรอบ
" เดี๋ยวนะ ... ซองมินมาเกี่ยวอะไรด้วย ? " เงยหน้าถามร่างสูงหลังจากที่ทบทวนคำพูดของคนตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน
" ตัวเตี้ย สมองตัน โหนกสูงแต่ไอคิวต่ำ แล้วแถมยังโง่อีกตั้งหาก .. เพราะแบบนี้ไงละฉันเลยต้องแย่งซองมินมาจากนายให้ได้ ! " คำด่าที่ถูกพ่นออกมาจากร่างสูงไม่ได้เข้าโสตประสาทของคนตัวเล็กแม้แต่น้อย ตอนนี้สมองของคนตัวเล็กกำลังประมวลผลกับประโยคสุดท้ายที่เค้าเพิ่งได้ยินไป
' หมะ ... หมะ ... หมายความว่าไอ้โรคจิตนี่มันชอบซองมิน แล้วก็คิดว่าฉันกับไอ้ฟักทองอ้วนนั้นเป็นแฟนกัน ???? อย่าบอกนะว่านี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาโดนไอ้โรคจิตหน้าหลุมนี่แกล้งอยู่ทุกวี่วันโอ้ยยยยยยยยยยย !!!!~~~~ ไอ้บ้านั่นมันใช่อะไรมองว่ะว่าฉันเป็นแฟนกับซองมิน ฉันก็ออกจะตัวเล็กน่ารักเคะเรียกแม่ขนาดนี้ ซองมินเองก็เคะแตกจะตายไป นี่มันใช้หัวสมองหรือใช้หัวแม่โป้งเท้าคิดวะเนี้ยยยยยยย !!!!~~ ตายๆเคะตัวน้อยๆอย่างคิมเรียวอุคขอกัดลิ้นตัวเองตายไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า .... ' ในระหว่างที่เรียวอุคกำลังคิดและกรนด่าร่างสูงอยู่ในใจเจ้าของร่างที่ถูกด่าก็จ้องเจ้าคนตัวเล็กนี่อย่างดูเชิงว่าคนตรงหน้าจะทำอย่างไรแต่เมื่อเห็นเงียบไปนานสองนานก็เริ่มใจคอไม่ดี นี่เค้ากำลังจะทำให้เจ้าเตี้ยสมองตันนี่ช็อกหัวใจวายตายหรือเปล่า ? เค้ายังไม่อยากเป็นฆาตกรฆ่าคนตายหรอกนะ ! =[]= "
" เฮ้ยๆ นี่ยังหายใจอยู่หรือเปล่าเจ้าเตี้ยยยยยยยยยย ! " เรียวอุคที่ถูกอีกคนตะโกนใส่หน้าก็สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ของตัวเองก่อนจะมองหน้าของร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตาย
" นี่นายใช่อะไรคิดห๊ะ! นายคิดว่าฉันกับซองมินเป็นแฟนกันได้ยังไง ? นายไม่คิดบ้างหรือไงว่าถ้าฉันคบกันแล้วใครจะเมะในเมื่อฉันเคะกันทั้งคู่ ถ้าฉันสมองตันนายมันก็ไอ้โรคจิตหน้าหลุมไร้สมองละว้าาา า !!!~~ นายเลิกหาเรื่องมาแกล้งฉันได้แล้วเพราะฉันกับซองมินเราเป็นแค่เพื่อนกันโว้ยยยยย !!!!!!!!!! สรุปต่อไปนี้ฉันกับนายเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกถ้านายยังไม่เลิกมาแกล้งหรือยั่วโมโหฉัน ฉันจะบอกซองมินให้มันปฏิเสธนายแม้กระทั่งจีบก็อย่าหวังว่าจะได้จีบเพื่อนฉันอีกเลย ! " คำพูดยาวเหยียดที่คนตัวเล็กพูดใส่หน้าไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้หายใจหรือพูดแทรกนั่นทำให้คยูฮยอนนิ่งอึ้งกับความจริงที่อีกคนเฉลยให้ฟัง เมื่อพูดจบคนตัวเล็กกว่าก็เดินปึงปังออกไป
' นี่เราเข้าใจผิดมาโดยตลอดเลยหรอ ? แล้วที่เห็นว่าซองมินกับเจ้าเตี้ยนั่นชอบไปไหนมาไหนด้วยกันก็เพราะเป็นเพื่อนแค่นั้นใช่มั้ย ? เฮ้ยยยยยย ! งี้ก็แสดงว่าซองมินน้อยยังโสดใช่มั้ย นี่ก็เท่ากับว่าเราเดินหน้าจีบได้เต็มที่เลยอ่ะดิ .. คุคุโจคยูฮยอนสุดหล่อคนนี้มีความสุขจริงๆครับ ^ ^~ ' ระหว่างที่คยูฮยอนกำลังคิดเพ้อฝันไปไกลถึงไหนต่อไหนความคิดแสนหวานของเค้าก็ต้องหยุดลงพร้อมกับคำพูดที่สุดแสนจะแทงใจ
" มึงไปทำกับเพื่อนเค้าขนาดนี้ มึงว่าพี่ซองมินเค้าจะยอมรับมึงง่ายๆหรือไงไอ้คยู ?! " เหมือนถูกตีหัวด้วยไม้หน้าสามสักร้อยทีกับคำพูดของเพื่อนที่ถูกส่งออกมาเป็นเชิงเตือนด้วยความหวังดีแต่กลับทำให้ร่างสูงหน้าซีดและหดเหลือสามนิ้วเห็นจะได้ซึ่งต่างจากเมื่อกี้ที่ทำหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
" เอาน่า ... ยังไงคนหล่ออย่างโจคยูฮยอนก็จีบ ลีซองมินติดยู่แล้วล่ะ ! คอยดูแล้วกัน " ไม่รู้ไปเอาความมั่นอกมั่นใจขนาดนี้มาจากไหนแต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่คยูฮยอนจะกล้าพูดแบบนี้ ก็เค้าน่ะมันตัวเต็งเดือนของระดับชั้นม.5 สาวๆต่างก็ลงความเห็นว่า โจคยูฮยอน หล่อล้ำเกินกว่าใครถึงแม้จะไม่หล่อที่สุดในโรงเรียนแต่คะแนนความป๊อปก็มีมากอยู่
บริเวณหน้าตึกเรียนที่เงียบสงัดเพราะบัดนี้ก็ล่วงเลยเวลาเลิกเรียนมานานมากแล้วจึงทำให้นักเรียนชั้นต่างๆทยอยกันกลับบ้านจนเกือบหมดแต่แล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อมีเด็กหนุ่มร่างเล็กคนนึงเดินออกมาจากโถงทางเดินของโรงอาหารแล้วตรงมาที่โต๊ะม้าหินที่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าตึก
" ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! " ทันทีที่ร่างเล็กเดินมาถึงก็ตะโกนแหกปากดังลั่นอย่างไม่นึกอายสายตาคนที่อยู่รอบข้างและเพราะตอนนี้โรงเรียนเงียบสงัดมากกว่าปกติจึงทำให้เสียงแหลมที่ถูกแวดขึ้นมาดังไปไกลทั่วอาณาบริเวณนั้น
" เฮ้ย ! เป็นบ้าอะไรของแกว่ะเนี้ยะเมื่อกี้ก่อนไปก็ทำท่าเหมือนผีเข้า พอกลับมาก็ทำหน้าหงิกยังกับตูดลิง " สบทออกมาก่อนจะหันไปมองเพื่อนร่างเล็กที่เพิ่งจะเดินปึงปังพร้อมแหกปากดังลั่นมาที่โต๊ะ
" จะอะไรซะอีกละซองมิน .. ก็ไอ้โรคจิตหน้าหลุมนั่นนะซิมันคิดว่าฉันกับแกคบกันแล้วรู้อะไรมั้ยสาเหตุที่ฉันโดนมันแกล้งมาตลอดก็เพราะมันหมั่นไส้ฉัน " พูดไปก็กำมือตัวเองแน่นด้วยความโกรธ คิดมาได้ยังไงว่าเค้ากับซองมินจะคบกันมันต้องประสาทไปแล้วแน่ๆ
" ห๊าา า า า าาา า าา าาาาา าา าา าาา าาา !!!!!!!!!!!!!~~~~ " ซองมินและซีวอนที่ตั้งใจฟังสิ่งที่เรียวอุคพูดก็ตกใจพร้อมกับประสานเสียงออกมาเป็นเสียงเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ใบหน้าของทั้งคู่ดูตกใจระคนสงสัยอย่างไม่มีปกปิด
" ไม่ใช่แค่นั้นนะ พวกแกรู้มั้ยคนคนนั้นของมันน่ะคือใคร ? " และก็เป็นอีกครั้งที่คนฟังทั้งสองคนส่ายหน้าพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายแววตาดูสงสัยเพิ่มมากกว่าเดิม เรียวอุคหรี่ตามองเพื่อนทั้งสองคนก่อนที่จะจ้องตรงไปที่เพื่อนร่างอวบของเค้า
" คนคนนั้นที่มันหมายถึงก็คือแก ... ซองมิน "
" ห๊ะ ... ห๊าา า า า าาา า าา าาาาา าาา าาา !!!!!!!~~~~ " ทันทีที่เรียวอุคเอ่ยประโยคสุดท้ายจบซองมินก็เป็นฝ่ายตะโดนขึ้นมาสุดเสียงด้วยความตกใจและตะลึงในคำพูดของเพื่อนตัวเล็กจนทำให้ซองมินนิ่งไปเสียเฉยๆ ไม่แม้แต่จะขยับใดๆทั้งสิ้น
" อ่าวๆ นิ่งเลยซิแก ... เฮ้ยยยยยยย ! อย่าเพิ่งตายไอ้ฟักทองอ้วน " เรียวอุคเขย่าแขนของซองมินเบาๆเพื่อเรียกสติของอีกคนให้กลับมาและเมื่อเพื่อนร่างอวบของเค้ามีสติครบถ้วนคนตัวเล็กก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนทั้งสองฟัง ตลอดการเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมานั่นอารมณ์ที่คุกกรุ่นของคนตัวเล็กก็เริ่มเดือดพลาดขึ้นมาอีกระรอก มีลงไม้ลงมือกับต้นแขนเพื่อนบ้างเพื่อระบายอารมณ์ไม่ได้ทำร้ายข้าวของหรือฆ่าใครตายอย่างที่เพื่อนทั้งสองคนกลัว และเมื่อคนตัวเล็กเล่าเรื่องทั้งหมดจบพวกเค้าทั้งสามคนก็ชวนกันเดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็เย็นเสียมากมายแล้ว
' ต่อไปนี้ฉันก็จะได้ชีวิตที่แสนสงบสุขคืนมาแล้วซินะ โอ้ยแค่คิดก็มีความสุขแล้ว >O< ' ถึงแม้อารมณ์ยังไม่ลงดีแต่แค่นึกว่าต่อไปนี้จะไม่มีโจคยูฮยอนมาคอยแกล้งเค้าทุกวัน คิมเรียวอุคก็แทบอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจะแย่ ...
To Be Continue.
_________________________________________________________________________________________________
มาตามคำเรียกร้อง ( ที่ไรเตอร์คิดเอาเอง =w= 55555' ) อัพไปอีกตอนแล้วนะครับผม ^^
ไรเตอร์รู้สึกว่าตอนนี้มันแปลกๆยังไงไม่รู้ขอโทษด้วยนะฮับ ตอนแต่งไรเตอร์มึนมาก ><' ในตอนนี้เราก็ได้รู้กันแล้วน้ะว่า
' ผู้ชายประหลาด ' ที่หนูอุคสงสัยเป็นใครกัน ... พ่อหนุ่มหน้าหลุม โจคยูฮยอนนั้นเองงงงง !!!~~~~ >O< ( หลบรองเท้าเมนคยู =[]=' )
ไรเตอร์รักคยูน๊าหยอกเล่น 55555' แม่ยกคยูอย่าตาม่าเค้านะ =/\=' , ตอนนี้คยูโดนด่าค่อนข้างเยอะกลัวแม่ยกโกรธ TOT
ความจริงทุกอย่างเผยออกมาแล้วแต่ก็อย่าลืมนะครับว่า สโต๊กเกอร์ ของเรานั้นยังคงไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ เอ๋! ว่าแต่เป็นใครกันนะ ? ...
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะรีดเดอร์ทุกคน ^O^ ไรเตอร์คิดว่าตอนต่อไปอาจจะเป็นตอนจบของช็อตฟิคเรื่องนี้แล้วก็ได้
ยังไงก็ฝากติดตามต่อไปด้วยเด้อค้า >/\< ผิดพลาดประการใดไรเตอร์ก็ขออภัยมาณ.ที่นี่ด้วยนะฮับ ^O^
- ขอบคุณทุกคนติชมและคำให้กำลังใจนะค่ะทุกคน ไรเตอร์รักรีดเดอร์จ้า จุ๊บๆ >3<
ความคิดเห็น