วิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #75 : ปริศนารักแชงกรีล่า

ลิงก์นิยาย http://writer.dek-d.com/moonlightsonata/story/view.php?id=700238

            นิยายแนวอดีต-ปัจจุบัน-อนาคต ของ moonlightsonata เรื่อง ปริศนารักแชงกรีล่า  ดำเนินมาถึงตอนที่ 23 แล้ว  นิยายเรื่องนี้นำเสนอเรื่องราวของริน หญิงสาวชาวไทยที่วันหนึ่งเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองความจำเสื่อมและมาอยู่ในดินแดนแชงกรีล่าที่ไม่คุ้นเคย  และเป็นเสมือนโลกใหม่สำหรับเธอ แต่โชคดีว่าผู้ที่พบและช่วยเหลือเธอ คือ หมอนรัญญ์หรือหมอก้อง  หนุ่มชาวไทยที่ข้ามมิติมาอยู่ในดินแดนแห่งนี้ด้วยเช่นกัน  และเพื่อความปลอดภัย  เขามักจะแนะนำใครๆ ว่ารินคือภรรยาของเขา  นอกจากนี้ รินยังได้พบกับเยซาน ราชทูตและนาวังแห่งเทนซินที่ปักใจเชื่อว่าเธอคือรินเซน  หญิงคนรักที่หายตัวไป   การใช้ชีวิตในดินแดนแห่งนี้ยังทำให้รินต้องผูกพันกับเอเมล หรือเทพกระบี่อสูร  มือสังหารฝีมือดีที่ได้รับจ้างวานให้สังหารริน  แต่โชคชะตาเล่นตลกให้เขากลายเป็นผู้ช่วยชีวิตและผู้พิทักษ์ของเธอแทน   จึงต้องติดตามกันต่อไปว่ารินจะสามารถกลับเมืองไทยได้หรือไม่ และผู้ชายคนใดที่จะเป็นผู้ครอบครองหัวใจของเธอ

          กลวิธีสำคัญที่  moonlightsonata นิยมใช้เพื่อสร้างความน่าสนใจให้กับเรื่อง คือ การทิ้งปริศนา และความลับในอดีตของตัวละครไว้เป็นระยะๆ  การเขียนในลักษณะนี้นับว่าช่วยกระตุ้นความสนใจใคร่รู้ของผู้อ่าน  ขณะเดียวกันก็สร้างความน่าติดตามให้กับเรื่องได้เป็นอย่างดี  เพราะผู้อ่านมักอยากจะทราบความจริงที่ยังปกปิดซ่อนเร้นไว้  และอยากตามติดการคลี่คลายปริศนาของผู้เขียนว่าจะใช้วิธีการเช่นไร และแยบคายเพียงใด  ทั้งนี้  ปริศนาและความลับที่ปรากฏในเรื่องไม่ควรมีปริมาณที่มากนัก  ก็จะช่วยดึงดูดความสนใจของผู้อ่านให้ติดตามอย่างใจจดใจต่อจนกว่าจะถึงบทเฉลย 

ทว่านิยายเรื่องนี้กลับมีปมปริศนาและความลับอยู่เป็นจำนวนมาก  ทำให้ขาดจุดเน้นว่าเรื่องใดมีความสำคัญมากกว่ากัน  เพราะจะพบว่าตัวละครหลักเกือบทุกตัวต่างก็มีความลับและอดีตอันซ่อนเร้น และนับวันยิ่งทวีมากขึ้นอยู่ตลอดเวลา  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เรื่องราวของรินที่เต็มไปด้วยความลับและปริศนา  นับตั้งแต่ความเป็นมาที่แท้จริงของรินขณะที่อยู่เมืองไทย   ความคล้ายคลึงกันระหว่างรินกับรินเซน  ใครเป็นผู้พารินข้ามมิติมายังแชงกรีล่า เหตุใดจึงต้องพารินมาที่แชงกรีล่าแห่งนี้   ผู้ใดจ้างวานฆ่าเธอ และใครที่เป็นวิญญาณผู้หวังดีที่ของร้องให้เจ้าแม่อัมปูช่วยเธอไว้   เหตุใดครั้งแรกที่เจ้าแม่โบเลอูพบรินแล้วทำให้นึกถึงภาพเด็กหญิงวัย 10 ขวบที่กอดเธอร้องไห้  และชายตี๋ใส่แว่นที่เมื่อรินนึกถึงครั้งใดก็ทำให้เธอรูสึกเจ็บปวดคือใคร  รวมทั้งยังมีความลับของเอเมลว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นใคร  และน้องสาวที่ถูกแยกจากเอเมลไปตั้งแต่เด็ก ขณะนี้จะเป็นเช่นไร หรือแม้แต่รินเซนและรินแท้ที่จริงคนทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันอย่างไร   นอกจากนี้ยังพบว่า   เมื่อ moonlightsonata  เปิดปริศนาใดๆ ไว้แล้ว มักจะไม่ค่อยสานต่อ พัฒนาหรือคลี่คลายปริศนาและความลับดังกล่าว   แต่กลับเปิดปริศนาและความลับใหม่ๆ อยู่เสมอ  จึงทำให้นิยายเรื่องนี้เต็มไปด้วยปริศนาและความลับ  โดยยังปราศจากการคำตอบ  ซึ่งการดำเนินเรื่องเช่นนี้อาจทำให้ผู้อ่านรู้สึกอึดอัดและเบื่อได้  เพราะตามอ่านมาเท่าใด  ก็ไม่ได้ทราบคำตอบเสียที  ในแง่นี้ moonlightsonata ควรจะรีบปิดหรือคลี่คลายปริศนาและความลับที่ไม่สำคัญไปเป็นระยะๆ   และคงไว้แต่เฉพาะปริศนาหลักหรือความลับสำคัญที่ใช้เป็นแกนกลางในการพัฒนาเรื่องให้ไปถึงจุดสูงสุด  ก่อนที่จะคลี่คลายและเฉลยในตอนท้าย  ก็จะช่วยให้เรื่องน่าติดตามมากขึ้น

ในนิยายเรื่องนี้นอกจากจะมีโครงเรื่องหลัก (plot) ที่ผูกอยู่กับการดำเนินชีวิตและเรื่องราวของรินขณะที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนแชงกรีล่าแล้ว  ยังมีโครงเรื่องย่อย (sub-plot) อีกเป็นจำนวนมาก  ซึ่งโครงเรื่องย่อยเหล่านี้มักจะเป็นการอธิบายขยายความเรื่องราวของตัวละครอื่นๆ ที่มีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กับริน  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวชีวิตของหมอก้อง  ที่ยังคงไม่คิดจะหาทางกลับเมืองไทย  จนกว่าจะตามพบฟ้าภรรยาที่พลัดหลงของเขาได้   รวมทั้งยังมีเรื่องราวความวุ่นวายในชีวิตของเยซานทั้งเรื่องราวความรักที่เขาพยายามตามหารินเซน ขณะเดียวกันยังต้องระมัดระวังตนจากการลอบสังหารของผู้ที่ต้องการจะได้อำนาจและตำแหน่งนาวังของเทนซินแทนเขา  อีกทั้งยังมีเรื่องราวชีวิตของเอเมล ที่หนทางชีวิตเขาเริ่มเข้ามาพัวพันกับทั้งรินและเยซานมากขึ้น  เพราะว่าคนทั้งคู่คือเป้าหมายในการลอบสังหารของเขา    การเขียนนิยายที่มีโครงเรื่องย่อยจำนวนมากเช่นนี้  ผู้เขียนจำเป็นต้องมีการวางแผนการเขียนมาเป็นอย่างดี  เพื่อไม่ให้โครงเรื่องย่อยๆ เหล่านี้กลบโครงเรื่องหลักที่ต้องการเสนอ  ขณะเดียวกันก็ต้องไม่ละเลยโครงเรื่องย่อยที่เปิดไว้เหล่านี้ไปพร้อมกันด้วย   สำหรับเรื่องราว   ปริศนารักแชงกรีล่า  ที่ดำเนินอยู่ในขณะนี้อยู่ในขั้นตอนของการเปิดโครงเรื่องย่อยไปพร้อมกับโครงเรื่องหลักเท่านั้น  ยังไปไม่ถึงขั้นการพัฒนาโครงเรื่องเท่าใดนัก  จึงไม่สามารถที่จะให้ความเห็นในประเด็นนี้ได้ในขณะนี้

ในส่วนของการบรรยายนั้น  เนื่องจากนิยายเรื่องนี้มีฉากสำคัญอยู่ที่ดินแดนแชงกรีล่า  ซึ่งนับเป็นดินแดนใหม่ที่ไม่ได้อยู่ในความรับรู้ของผู้อ่านนัก  ด้วยเหตุนี้   moonlightsonata จึงให้ความสำคัญกับการบรรยายเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับผู้อ่าน  ทั้งในเรื่องของฉาก บรรยากาศ  ชีวิตความเป็นอยู่  วัฒนธรรม  ขนบธรรมเนียมประเพณี การปกครอง และการแต่งกายไว้อย่างละเอียด  โดยที่ผู้อ่านจะได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ เหล่านี้ไปพร้อมกับรินด้วย   อนึ่ง  ข้อสังเกตเกี่ยวกับบทบรรยายที่พบคือ  สัดส่วนระหว่างบทบรรยายกับบทสนทนาในเรื่องมักจะไม่สมดุลกันนัก  เพราะในบางบทจะพบว่ามีบทสนทนาเรียงต่อกันเป็นจำนวนมากจนแทบจะไม่พบบทบรรยายเลย  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ในบทแรกๆ ตั้งแต่บทที่ 1-5   ขณะเดียวกันในบางบทก็ดูประหนึ่งว่าจะมีการแยกกันระหว่างบทบรรยายกับบทสนทนา กล่าวคือ บางครั้งก็มีบทบรรยายขนาดยาวเรียงต่อติดต่อ 3-4 ย่อหน้า  ต่อจากนั้นก็จะเป็นบทสนทนาที่มีความยาวประมาณ 1-2 หน้า  โดยที่แทบจะไม่มีบทบรรยายคั่นเลย  จึงเห็นว่า moonlightsonata  น่าจะสร้างสมดุลในการวางระหว่างบทสนทนากับบทบรรยายไม่ให้มีลักษณะแยกส่วนกันอย่างชัดเจนเช่นนี้   อาจจะเป็นการสลับระหว่างบทสนทนากับบทบรรยายในปริมาณที่ใกล้เคียงกัน ก็จะช่วยแก้ปัญหาในประเด็นนี้ได้ สำหรับในประเด็นเรื่องคำผิดนั้น  พบว่า moonlightsonata  มีความพิถีพิถันในเรื่องนี้มาก  จึงพบคำผิดน้อยมาก  คำผิดที่พบมีเพียง 5 คำ คือ คู่  เขียนเป็น คู  ปรากฏ เขียนเป็น  ปรากฎ  เพิ่งนึก  เขียนเป็น พึ่งนึก  ฤๅ  เขียนเป็น ฤา  และ เสน่ห์ เขียนเป็น สเน่ห์

นอกจากนี้  สัดส่วนความสั้น ยาวของแต่ละบทก็นับเป็นปัจจัยสำคัญประการหนึ่งในการจูงใจให้คนผู้อ่านอยากหรือไม่อยากที่จะติดตามเรื่องด้วยเช่นกัน   ในนิยายเรื่องนี้ยังดูเหมือนว่า moonlightsonata  ยังไม่ให้ความสำคัญกับประเด็นนี้มากนัก  เพราะเนื้อหาในแต่ละตอนยังขาดความสมดุล  จะเห็นได้ว่าในบทแรกๆ จะมีขนาดสั้นมาก จนบางครั้งอาจรวม 3-4 ตอนเป็นตอนเดียวกันได้  แต่บทหลังๆ เริ่มมีขนาดยาวขึ้นเรื่อยๆ และบางบทก็มีขนาดยาวมาก  จนเห็นควรว่าน่าจะแบ่งเป็น 2 หรือ 3  ตอน  ด้วยเหตุนี้จึงอยากให้ moonlightsonata  คำนึงถึงสมดุลในเรื่องนี้ด้วย  เพราะว่าบางบทยาวมาก  อาจทำให้ผู้อ่านบางคนเบื่อเมื่ออ่านถึงช่วงท้ายๆ ได้

--------------------------------------------