รักเศร้าๆ ของ H/Hr

ลำดับตอนที่ #1 : ***ที่ฮอกวอต ปีสุดท้าย***

***ที่ฮอกวอต ปีสุดท้าย เช้าวันหนึ่ง***
   “ดีจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่ทักอย่างร่าเริงเมื่อปาราวตีเดินผ่านเตียงนอนของเธอมา
 “หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่” ปาราวตรีทักกลับมาและโบกมือให้ “บายดีหรอ”
 “ดีที่สุด” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร่าเริงพลางยิ้มให้ปาราวตี
“เธอดูมีความสุขจังนะ” ปาราวตีพูดต่อ มองเธอเฮอร์ไมโอนี่อย่างฉงน
“หรอ ใช่สิ ไม่มีอะไรดีเท่านี้แล้วล่ะ กินข้าวโอ๊ตต้มกันเถอะนะ บายจ๊า” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างร่าเริงแล้วหันหลังลงหอนอนไป
“เช่นกัน แล้วเจอกันนะ” ปาราวตีตะโกนแล้วหันมาพึมพำกับตัวเองว่า “เฮอร์มันเป็นอะไรของมันเนี้ย”
   

***ห้องโถงใหญ่***
   “หวัดดีเฮอร์ไมโอนี่” รอนทักอย่างงัวเงียเมื่อเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงเพื่อกินอาหารเช้าก่อนเข้าเรียนวิชาแปลงร่าง
   “ดีรอน ตื่นนอนได้แล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแต่ตายังมองหาแฮร์รี่
   “หวัดดี” แฮร์รี่อุบอิบตอบเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่
   “ดี” เฮอร์ไมโอนี่อุบอิบตอบ ยิ้มแหยๆก่อนจะก้มตัวกินข้าวโอ๊ตต้ม “วิ้ว...”

***3 วันต่อมา***
   “นี่ พรุ่งนี้สอบปลายภาคแล้วเราต้องปิดกันแล้วนะ” รอนพูดใส่หูเฮอร์ไมโอนี่
   “หือ....เอิ้ก.....” เฮอร์ไมโอนี่สำลักน้ำฟักทอง รอนลูบหลังให้เธอ
   “ฉะ....ฉันลืมไป” เฮอร์ไมโอนี่พูด ยิ้มกริ่มกับตัวเอง
   “เหมือนกัน” แฮร์รี่พูดอย่างเลื่อนลอย คว้าแก้วกาแฟมาได้แล้วยกใส่ปาก
   “นะ...นี่...นี่อย่าบอกนะว่า...พวกนายไม่ได้อ่านหนังสือสอบเลยน่ะ” รอนอึกอัก
   เงียบไปครู่หนึ่ง
   “ใช่” แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกัน มองหน้ากันแล้วหันกลับทันที หน้าแดงระเรื่อทั้งคู่

***คืนก่อนสอบ ที่หอนอนชาย***
   “เชมัส นี่.......ชู่...” รอนพูดเบาๆขณะสะกิดเขา
   “อะไร” เชมัสกระซิบตอบ
   “นายเชื่อไหมว่าเฮอร์ไมโอนี่ลืมวันสอบล่ะ” รอนพูดเบาจนเชมัสต้องยื่นหูมาฟัง
   “ไรนะ” เชมัสพูดอย่างเหลือเชื่อ มองรอนอย่างงงๆ
   “แฮร์รี่ก็ด้วยล่ะ แปลกๆนะ” รอนบอกเบาๆ
   “นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่” เชมัสพูด
   “แล้วสองคนนี้ไม่ค่อยพูดกันเลยอ่ะ แล้วก็ดูเหม่อๆยังไงไม่รู้ด้วย” รอนพูดยิ้มๆ
   “หรือว่า....” เชมัสเริ่มต้นแล้วหันไปมองแฮร์รี่ที่นั่งอยู่บนเตียง มองไปที่หน้าต่างอย่างไม่มีจุดหมาย
   “เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พึมพำคนเดียวแต่รอนกับเชมัสได้ยินทั้งคู่
   “นี่ไงคำตอบ” รอนพูดใส่เชมัสที่เปลี่ยนเสียงหัวเราะเป็นเสียงไอแห้งๆทันที
   “ดูเหมือนแฮร์รี่จะอาการหนักกว่าเฮอร์ไมโอนี่อีก” เชมัสกระท่อนกระแท่นตอบแล้วไอแค็กๆ พยายามไม่หัวเราะตามรอนที่ซุกหัวไว้ในหมอน ได้ยินเสียงคิกๆผ่านออกมา

***สอบวิชาสุดท้ายเสร็จ***
   “เฮ้อ...” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วทิ้งตัวลงนอนใต้ต้นไม้ข้างทะเลสาบ
   “สอบเสร็จแล้ว” รอนร้องอย่างดีใจ ดึงแฮร์รี่นั่งลงข้างๆ
   สายลมพัดผ่านเงียบๆ เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแล้วทำท่าจะหลับ
   ไม่มีใครพูดอะไรไปพักใหญ่
   “เฮอร์ไมโอนี่แปลกไปนะ” รอนพูดใกล้ๆหูแฮร์รี่ “ปกติหลังสอบยัยนี่ชอบเอาข้อสอบมาทวนคำตอบจนฉันจะประสาทเต็มทนเลย”


***ฮอกมี้ด***
   “ลาก่อนแฮร์กริด” รอนพูด ยิ้มกว้าง “บ๊าบบาย”
   “เราจะไม่ลืมคุณนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน ยื่นหน้ามาที่หน้าต่างรถไฟ
   “ผมจะเขียนไปหานะครับ” แฮร์รี่ร้อง แฮร์กริดเอาผ้าเช็ดหน้าโบกมือลา
   “โชคดีนะแฮร์รี่ ทั้งสามคนเลย”
   รถไฟเริ่มแล่น ทั้งสามตะโกนดังๆ “ลาก่อนแฮร์กริด”
   “แล้วเจอกันน้า ฉันจะไม่ลืมเธอเลย” แฮร์กริดพูดก่อนรถไฟเลี้ยวหายลับตาไป

***สถานีรถไฟกริงกอต***
“ลาก่อนนะ” รอนพูดแล้วโบกมือให้เนวิลย์ที่กำลังพยายามจับเทเวอร์ด้วยมือข้างเดียวเพื่อใช้มืออีกข้างโบกลา
   “เฮ้อ.....” เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้มๆ “ลาก่อนนะ” แล้วเธอก็กอดกับลาเวนเดอร์
   “หวังว่าจะเจอกันอีกนะ” แฮร์รี่พูดกับดีนและเชมัสที่จับมือลากับเขา “ขอให้สมหวังนะแฮร์รี่” ดีนพูด ขยิบตาให้ “หวังว่าจะราบรื่นนะ” เชมัสพูด ยิ้มกว้าง
   “อือ” แฮร์รี่ตอบ ยังงงกับคำอวยพร “โชคดี”
   “แล้วเจอกันแฮร์รี่” ดีนตะโกน
   “ฉันไม่ลืมนายหรอกเพราะนายสอนฉันเสกผู้พิทักษ์มีขนของฉัน” เชมัสพูด
   “ลาก่อนนะ” ดีนจบท้ายก่อนที่จะจากไป
   “ลาก่อน” เสียงรอนตะโกนให้ฝาแฝดพาติลแว่วเข้ามา
   “อย่าลืมเขียนมานะ” แฮนนาตะโกนบอกเฮอร์ไมโอนี่
   “แฮ่มๆ” มีเสียงดังมาจากข้างหลังแฮร์รี่ แฮร์รี่หันไปมอง
   “ลาก่อนแฮร์รี่” เออร์นี่พูด แฮร์รี่ยิ้มกว้าง “แล้วเจอกัน”
   “แล้วเจอกัน” เออร์นี่พูด ยื่นมือมาจับมือกับแฮร์รี่ วางท่าเหมือนเดินไม่มีผิด
   “บาย”
   “ลาก่อนนะ”
   “ขอให้โชคดี”
   “เขียนมานะ นกฮูกฉันพร้อม”
   “ฉันจะไม่ลืมเธอเลย”
   “เจอกันนะ”
   “อย่าลืมสัญญาล่ะ”
   “เราจะไม่ลืมกันเลย.............”
   “แฮร์รี่” รอนเรียก “ที่ผ่านมานายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ที่สุดของฉัน” รอนพูด ติดขัด “ฉันรักนายนะเพื่อน”
   “นายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” แฮร์รี่พูด โอบคอรอน “นายไม่ลืมฉันใช่ไหมล่ะ”
   “ไม่ลืมเลย” รอนพูดยิ้มๆ “ลาก่อนแฮร์รี่ เพื่อนรัก” รอนกอดแฮร์รี่ทีหนึ่งแล้วเดินออกไป
   “สัญญานะ นายจะเขียนมาหาฉัน” แฮร์รี่ตะโกน
   “ฉันจะชวนนายไปบ้านฉันด้วยแฮร์รี่” รอนตะโกนมา ยิ้มกว้าง
   “ดี” แฮร์รี่พูด
   “ลาก่อน ขอให้นายโชคดีนะแฮร์รี่ โชคดี...” แล้วรอนก็เดินทะลุกำแพงออกไป
   “แฮร์รี่” เฮอร์ไมโฮนี่เรียกขณะแยกตัวออกมาจากปาราวตี
   “อะ.....เอ่อ คือ.............” เฮอร์ไมโอนี่ตะกุกตะกัก “เธอก็รู้ว่าผู้หญิงพูดมันไม่สมควรน่ะ แฮร์รี่”
   แฮร์รี่งงเล็กน้อง นิ่งไปพักนึงจึงนึกขึ้นได้
   “ได้สิ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่เรียก “ขยับเข้ามาใกล้อีกนิดดิ”
   “อะไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆใส่หูแฮร์รี่
   “ฉัน....เอ่อ....เธอรู้นี่เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่บอก
   “ฉันรู้” เฮอร์ไมโอนี่พูด หน้าแดงนิดหนึ่งแล้วเธอก็กอดแฮร์รี่
   “อย่าลืมนะ ที่เก่าเวลาเดิม……”