คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
เช้านี้ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่พี่ซองมินยังไม่ตื่น ก็คนเขาไม่มีอะไรทำจะรีบตื่นมาทำไมใช่มั๊ยครับ
“ฮยอกแจ!! งานเข้าๆ” เสียงพี่ทึกเคาะประตูร้องเรียกผมครับ งานอะไรอีกน้อ ผมมีธุระต้องไปทำนะ จะมาเข้าอะไรตอนนี้
“มีอะไรเหรอพี่” เปิดประตูมาเจอหน้าพี่อิทึก ผมก็ถามหน้ายุ่งๆ อะไรงานเข้า งานเข้า อาทิตย์ที่แล้วก็เพิ่งทำเสร็จไปเหนื่อยแทบตาย
สงสัยมั๊ยครับว่างานอะไร
จำได้มั๊ยครับว่าตอนเรียนพี่อิทึกเขารับงานมาทำ แล้วเอาผมไปเป็นผู้ช่วย ตอนนี้พี่อิทึกก็ยังไม่ทิ้งงานนั้นครับ หาเวลาว่างไปทำจนได้ ก็เป็นงานพวกกราฟฟิกครับ เราเรียนกันด้านนี้ ไม่เล่ารายละเอียดนะครับ จะรู้ไปทำไมเน๊าะ
“นี่นายจะไปไหนเหรอ” พี่อิทึกคงเห็นผมแต่งตัวด้วยชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอกทั้งที่ยังเช้าอยู่มั้งครับ ก็เลยแปลกใจ ทำหน้าตื่นๆ ตาโตๆ กระดิกหูไปมา!! แหะๆๆ พี่เขาไม่ใช่หมานะครับ
พี่อิทึกก็ทำหน้าแปลกใจธรรมดาๆ นี่แหละ
“จะไปหาดงแฮไงพี่”
“แต่เมื่อกี๊ฉันเพิงรับโทรศัพท์จาก..... และนายก็ต้องไป...................................บลาๆๆๆๆ”
พี่ทึกเล่าซะยืดยาว แต่สรุปแล้วคือวันนี้ผมคงไปหาดงแฮไม่ได้ก็เท่านั้นแหละครับ แย่ๆๆ ครับ งานเลี่ยงไม่ได้ด้วย
“แล้ววันนี้พี่ไม่ทำงานเหรอ” งานตัวเองก็มี หน้าเงินนะพี่อิทึกเนี๊ย!!!
“พี่เพิ่งโทรไปลาน่ะ ยุ่งว่ะ วิ่งทางโน้นทีทางนี้ที งั้นรอพี่แป๊บนะ ไปอาบน้ำก่อน” นี่พี่บ่นกับตัวเองรึว่าเล่าให้ผมฟังหนิ หน้าแกเครียดมากเลยครับ คงเหนื่อยทั้งกายและใจ
“แต่ผมต้องไปหาดงแฮนะพี่” มันจะเอาผมตายรึเปล่าไม่รู้ เมื่อวานหน้ามันทั้งหื่นทั้งโหดอ่ะพี่อิทึก
พี่ทึกก็ทำหน้ายุ่งๆ โอเคๆ ครับพี่ อย่าเพิ่งทำหน้าเหมือนขาดอากาศหายใจล่ะ เข้าใจแล้วครับบบ
“งั้นผมไปบอกคนอื่นไปแทนก็ได้ เพราะไม่แน่ใจว่าดงแฮมันต้องการอะไรรึเปล่าน่ะ ถึงได้บอกให้ผมไปหาแต่เช้า”
“ดีแล้ว งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ เอารถพี่ไปนะ”
พอพี่อิทึกเดินกลับขึ้นห้องตัวเองไปแล้ว ผมก็เดินไปเคาะห้องพี่เยซอง ให้พี่เยซองไปแทนแล้วกัน
ที่จริงจะให้ใครไปแทนก็ได้นะครับ แต่ไม่อยากกวนคนอื่นแต่เช้า ผมมันคนขี้เกรงใจ!!!
แต่บางคนผมก็ไม่มีให้เลยนะครับไอ้ความเกรงใจเนี๊ย!!!! รู้กันรึเปล่าครับว่าไอ้บางคนที่ผมว่าน่ะ ใคร!!
“โอย!!! ฮยอกแจ มันยังเช้าอยู่เลยจะปลุกไปโลกใหม่รึไง ห๊าทาทา” ยืนงัวเงียหัวฟูเลยนะเฮีย คนนี้ผมก็เกรงใจบ้างนะครับ 555
“พี่เยซอง ขอโทษทีพี่ ไปหาดงแฮแทนทีสิ พอดีผมมีงานด่วนน่ะ” เห็นมั๊ยครับว่าผมคนขี้เกรงใจ แถมพูดจามีมารยาท เหอะๆๆ
“ไปหามันทำไม ฉันยิ่งพักผ่อนน้อยอยู่ นอนไม่พอ” พี่เยซองพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่นะครับ
“เมื่อวานดงแฮบอกผมไปหาแต่เช้าน่ะ”
“ก็ได้ๆ ให้ไปหาที่ไหนล่ะ” อ้าว! ท่าจะยังไม่ตื่นจริงๆ คงลืมไปแล้วมั้งว่าดงแฮมันอยู่โรงพยาบาล
“ก็โรงพยาบาลไงพี่ ที่เราไปเมื่อวานน่ะ ไปดูมันหน่อยแล้วกัน เผื่อต้องการอะไร แล้วก็ถ้ามันไม่เป็นไรแล้ว ก็ขอหมอเอามันออกมาเลยนะ” ผมก็ขี้เกียจไปโรงพยาบาลเหมือนกันครับ ให้มันกลับมาบ้าอยู่บ้านดีกว่า
“อ๋อ! ลืมไปว่าดงแฮป่วย” ลืมตาขึ้นมาพูดกับน้องได้ซักทีครับว่าที่พี่ซุปเปอร์ซีของผม
“ OK OK เดี๋ยวไปดูให้ ไม่อยู่แค่นี้ก็ต้องมาฝากฝังที่รักนะนายน่ะ”
เฮียยยย!! ที่รักอาไร้!!!
พอผมจะอ้าปากเถียงพี่เยซองก็ปิดประตูใส่หน้าผมเลย ไรวะ ฮยอกเซ็ง!!
ที่จริงคำพูดแบบนี้ก็มีคนพูดบ่อยนะครับ ก็คนในบ้านนี่แหละ
และเกือบจะทุกครั้งผมก็เถียงไปตามระเบียบ (ไม่รู้เหมือนกันว่าระเบียบมหาลัย รึว่าระเบียบบ้านชายโสด รึว่าอาจจะเป็นระเบียบวาระแห่งชาติ!! )
แต่ดงแฮมันมักจะนิ่งๆ ใครจะว่าอะไรก็ว่าไป เหมือนไม่สนใจ ก็ตามประสามันแหละครับ
ใช่ว่าดงแฮจะเป็นที่รักของผมคนเดียวซะเมื่อไหร่ คู่ปฏิสนธิของมันเยอะไปหมด!!!
เป็นอันว่าวันนี้เกือบทั้งวันผมยุ่งตลอดเลยครับ เรื่องงานอย่าให้เล่าเลยนะครับ มันน่าเบื่ออ่ะ เหนื่อยเลยครับ ฮยอกเหนื่อย!!
พอเสร็จงานพี่อิทึกก็ขอเข้าไปคุยธุระที่บริษัท ก็คงไปหาคนที่รับงานเขามาทำล่ะมั้ง
ให้ผมนั่งรออยู่แถวๆ หน้าห้องอะไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะนานก็ชักเบื่อ เลยเดินดูอะไรแถวๆ นั้น ดูบอร์ดโครงสร้างผู้บริหาร โห!! ท่าทางจะเป็นองค์กรใหญ่ และซับซ้อนเหมือนกันนะ มีฝ่ายอะไรๆ เยอะแยะ นี่ถ้าผมเรียนจบแล้วเกิดได้งานที่นี่ ชื่อผมจะอยู่ตรงไหนน้า
ตรงนี้รึเปล่า ไม่ใช่นี่หว่า รึตรงนี้ ก็ไม่น่าใช่ อะไรวะ ไม่อยู่แล้วก็ได้
ผมล่ะความสนใจจากบอร์ดนั้น แล้วจะหันกลับไปนั่งรอพี่ทึกที่เดิม เป็นเด็กดี รอผู้ใหญ่มาพากลับบ้านไปกินข้าว
แต่พอผมหันตัวกลับมาก็ชนเข้ากับคนๆ นึง ของที่เขาถือมากระจายเต็มเลยครับ ก็เป็นพวกอุปกรณ์ของงานออกแบบ และกระดาษเอกสารน่ะ ผมยืนมองเขาเก็บของอยู่ก็เลยรู้สึกผิดขึ้นมา แหะๆๆ เพิ่งรู้สึกครับผม
“ขอโทษครับ มาผมช่วย” ผมนั่งลงเก็บของช่วย... เขาเงยขึ้นมามองหน้าผม
เป็นผู้ชายครับ ขาวครับ น่าจะสูงนะก็เขานั่งอยู่อ่ะ ปากแดงด้วย จมูกโด่งสวยมากครับ โครงหน้า.. คมว่ะ ตา... ตาสีฟ้านิดๆ ผู้ชายอะไรวะตาสวยว่ะ คงจะเป็นลูกครึ่งด้วยมั้งเนี๊ย โดยรวมแล้ว ไอ้ผู้ชายคนนี้หล่อครับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไม่ระวังเอง” เสียงก็หล่อ อิจฉาคร้าบบ อิจฉา
“ทำงานที่นี่เหรอ” ผมดูแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน นิสัยเสียครับไม่อยากพูดเพราะๆ และสุภาพกับคนรุ่นเดียวกัน
พอยืนขึ้นแล้วไอ้นี่สูงกว่าผมจริงด้วยนะ แต่ไม่มากหรอกครับ ผมก็เอาของที่อยู่ในมือผมยื่นให้เขา
“ครับ เพิ่งมาทำไม่นานนี่เอง คุณก็อยู่ที่เหรอ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย” หมอนี่มองหน้าผมอย่างสังเกตนิดๆ แล้วยิ้มให้
“เปล่าหรอก มาธุระน่ะ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ เดี๋ยวถือช่วย” ก็คนอย่างฮยอกแจมีน้ำใจหนิครับ
“ไม่เป็นไรครับ จะกลับบ้านแล้ว ว่าจะเอางานกลับไปทำน่ะ” พูดจบมันก็ยังมองหน้าผม จะมองอะไรนักหนาวะ จะกลับบ้านก็กลับสิ ไม่ให้ช่วยก็ไปได้แล้วคร้าบบ
“ฮยอกแจ รอนานมั๊ย” เสียงสวรรค์มาแล้วครับ ผมหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วเนี๊ย
“เปล่าครับพี่ พี่ไปแป๊บเดียวเอง ผมรอพี่ไม่นานหรอกครับ” ผมหันไปประชดพี่ทึก
“ขอโทษที พอดีมีอะไรต้องคุยเยอะน่ะ อ้าว! คุณอเล็ก” รู้สึกผิดเสร็จ พอสายตาพี่ทึกไปเจอกับผู้ชายข้างผม ก็ตาโตขึ้น ตกลงพี่รู้จักไอ้หล่อนี่แล้วใช่มั๊ย
“นายรู้จักเขาเหรอ” พี่ทึกถามผมเสร็จ ก็หันไปใช้สายตาถามคุณอเล็กของพี่แกล่ะครับ
“จะรู้จักได้ไง ผมเพิ่งเจอเขาเมื่อกี๊นี่เอง”
“งั้นก็รู้จักซะสิ นี่คุณอเล็กหัวหน้าแผนกกราฟฟิก แล้วนี่ก็ฮยอกแจครับผู้ช่วยผม” พี่ทึกแนะนำเป็นทางการ ผมก็ทึ่งนะครับหัวหน้าแผนกได้ไงวะ อายุมันเท่าไหร่กันเชียว ช่างเติบโตเร็วเหลือเกินนะไอ้หล่อ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณฮยอกแจ” ไอ้หล่อยื่นมือมาให้ผม ผมก็จับครับ จับก็ได้
“ครับ” เมื่อกี๊ยังพูดไม่มีครับๆๆๆ กับมันอยู่เลย เซ็งว่ะ เสียหน้า ที่แกยิ้มให้นี่ยิ้มเยาะฉันใช่มั๊ย แต่เอ ไม่น่าใช่ เพราะนอกจากยิ้มแล้วมันยังมองตาเยิ้มๆ มาให้ผมด้วยนะครับ
“ไปเหอะพี่อิทึก หิวข้าวแล้ว” ปล่อยมือจากไอ้หล่อ ผมก็หันไปรบเร้าพี่อิทึกให้กลับ
“อือๆ ไปสิ ไปนะครับคุณอเล็ก”
“ครับ หวังว่าจะได้ร่วมงานกันนะครับ”
“ครับ” งานอะไร ไหนว่างานสุดท้าย นี่เปลี่ยนใจอีกแล้วเเน่ๆ ครับพี่ผม เงินแน่ๆๆ เพราะเงินแน่เลยผมว่า
“พี่จะรับงานต่อเหรอ” ผมถามขณะอยู่ในรถ เราจะกลับบ้านกันเลยครับ ผมขี้เกียจลงไปหาอะไรกิน คิดดูนะครับเหนื่อยจนขี้เกียจเดิน ผมโทรไปบอกรยออุกทำกับข้าวไว้ให้กินน่ะ กลับไปกินบ้านดีกว่า
“เปล่าหรอก พอพี่บอกว่าจะเลิกรับงาน เขาก็บอกเสียดายอยากจ้างต่อ แต่พี่ไม่ไหวว่ะ งานประจำพี่ก็หนักพอแล้ว”
สรุปก็คือ พี่ทึกเลิกรับงานแล้วครับ ถ้าจะให้เล่าทั้งหมด มันยืดยาวอ่ะ
แต่พี่เขาถามผมว่าผมจะทำต่อเขารึเปล่า ไม่แน่จบมาอาจได้งานที่นี่เพราะเขาอาจจะเปิดตำแหน่งใหม่ในเวลาอันใกล้
“จะได้เหรอพี่ ที่ผ่านมาผมก็ช่วยพี่ตลอด แล้วเขาจะวางใจให้ผมทำโดยตรงเลยเหรอ” จริงมั๊ยครับ แล้วเมื่อกี๊ทำไมไม่เรียกผมไปคุยด้วย
“อืม! ได้สิ ถ้านายตกลง พี่ก็จะโทรไปบอกเขา”
“แล้วทำไมเขาไม่เรียกผมไปคุย ” พี่ทึกไปตั้งนานสองนานนี่ คุยเรื่องอะไรวะ
เฉลยจากปากพี่ทึกก็คือ เขาจะให้พี่ทึกทำเป็นงานประจำ แน่นอนครับต้องลาออกจากบริษัทที่พี่อิทึกกำลังทำอยู่ตอนนี้ สรุปแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่ทึกครับ
เห็นมั๊ยครับว่ามันน่าเบื่อ ผมเล่าผมยังเบื่อเลย
เอาเป็นว่าต่อไปผมไม่นอกเรื่องแบบนี้แล้วนะครับ
ผมบอกไปรึยังว่า ที่ผมเล่าเรื่องอยู่เนี๊ย ผมกับเล่าเรื่องใคร
ผมกับดงแฮ!!!!
เพราะงั้นจากนี้ ก็จะไม่นอกเรื่องมาไกลขนาดนี้แล้วนะครับ
มาถึงบ้านอย่างอ่อนแรง หอบสังขารแย่ๆ แต่หน้าตายังคงดูดี เดนเข้าบ้าน มุ่งหน้าไปยังครัว แหกปากเรียกรยออุกทันที
ระหว่างนั้นเดินผ่านบันไดเล็กๆ ที่ต่อลงไปยังสวนที่อยู่ข้างๆ
สายตาก็เหลือบไปเห็นใครที่ดูคุ้นๆ นั่งหันหลังอยู่ มีคิบอมนั่งอยู่ข้างๆ คุยกันท่าทางซีเรียส
ไม่สิ... หน้าคิบอมที่แม้ผมจะมองเห็นแค่ด้านข้างครึ่งซีก แต่ดูออกว่าเป็นใบหน้าของคนรู้สึกผิด
คิบอมกำลังจับมือดงแฮข้างที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล.... อะไรของพวกมันนะ
ผมหุบปากที่ร้องเรียกรยออุก พอดีที่ดงแฮและคิบอมหันมามองผม ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากทักทายไอ้โรคจิต มันก็เมินหน้าหนี อะไรของมันอีก โกรธอะไรผมอีกแล้วครับเพื่อนบังเกิดเกล้า
แต่คงไม่หรอก ก็มันคุยอยู่กับคิบอมนี่นา ก็ต้องโกรธคิบอมสิ อย่างนี้พาลนี่หว่า ไอ้นี่ชอบทำตัวมีปัญหา ปะเดี๋ยวเดินเข้าไปถีบซะเลยนี่ หมั่นไส้ว่ะ!!!
“เฮ้ย! ดงแฮกลับมาแล้วเหรอ” ไม่ใช่เสียงผมครับ พี่อิทึกเดินตามผมมาห่างๆ
“ครับ” ดงแฮหันมาตอบพี่อิทึก สีหน้ามันคนละแบบกับที่มันมองผมเมื่อกี๊เลยนะครับ ไอ้โรคจิตเอ๊ย!!
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ” โอพี่ พี่ทึกยังจะถามมันอีก ถ้ามันป่วยลุกไม่ไหว เดินไม่ได้ คงไม่มานั่งออเซาะคิบอมอย่างนี้หรอก
“ไม่ได้เป็นไรแล้วพี่อิทึก สบายดี” พูดจบมันก็ยิ้มแบบมีสัมมาคารวะ แล้วหันไปคุยกับคิบอมต่อ
เห๊อะ!! ทีงี๊เราก็หมดความหมาย เดินหนีครับ หมั่นไส้มัน กินข้าวๆๆๆ หิวๆๆๆ
“รยออุกกกก ขอข้าวกินหน่อยยยย” แหกปากต่อครับ ช่างเด่ะ เมินก็เมินไป ใครจะสน อะไรนะผมเหรอครับสน สนทำมายยยย
รยออุกแสนรู้จริง ทำอาหารไว้ให้เพื่อนหน้าตาดีอย่างผมกินด้วย ผมเดินถือจานข้าวออกมากินอยู่โต๊ะอาหาร หลังโซฟาหน้าทีวี พี่เยซอง คยูฮยอน และก็พี่ชินดง นั่งดูทีวีอยู่ ตอนเดินเข้ามาพี่คังอินก็ดูอยู่เหมือนกันครับ แต่แกลุกเดินตามพี่อิทึกเข้าไปในครัว คุยอะไรกันไม่รู้เสียงดังมาถึงข้างนอก
ไอ้สองตัวนั่นก็คุยกันไม่ลุกซักที มันจะอ้อนอะไรกันนักหนาไม่รู้ กินข้าวไปก็มองดงแฮกับคิบอมไป หันมามองรายการทีวีบ้าง ทำไมวันนี้ผมต้องนั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียวด้วยนะ
แล้วภาพของดงแฮกับคิบอมก็ถูกบดบังด้วยใบหน้าเหมือนกอลลัมเจอแหวนของพี่ฮีชอล แล้วตาโตๆ ของกอลลัมก็เปลี่ยนแววตาเจ้าเล่ห์เวลาจะหลอกล่อให้โฟรโดหลงผิดและหงุดหงิดใจ
“ต้องนั่งตาละห้อย มองเขาหนุงหนิงกัน มันคงเจ็บปวดมากสินะฮยอกกี๊”
“อะไรพี่ ผมไม่ได้นั่งมองใครสักหน่อย”
“ชอบเขาก็ไม่บอก ต้องมาแอบช้ำกล้ำกลืนอย่างนี้ น่าสงสารที่สุด” ดูท่าทางเฮียจะมีความสุขมากครับ แต่ผมชักเริ่มหงุดหงิด
“นี่แหละน้า รักเขาข้างเดียว” พี่แกยังไม่หยุดครับ ก็ได้ครับพี่ ถ้าอยากเล่นแบบนี้ ผมก็จะรับมุขเล่นตามให้
“งั้นผมไปหายามารักษาแผลใจดีกว่า รูมเมทพี่อยู่ไหนอ่ะ ผมจะให้พี่ฮันกยองมาปลอบซะหน่อย” เป็นไงล่ะเฮีย พูดถึงของรักของหวงเข้าหน่อย อารมณ์ร้อนจนตาลุกวาวเลย 5555
“เฮ้ย นั่นมันของเล่นฉัน อย่ายุ่งเชียวนะ” ของเล่นๆ เห็นขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวัน
“ของเล่นพี่ แต่ตัวจริงของผมอ่ะ ไปหาก่อนนะ ชักจะคิดถึงแล้วสิ” สะใจครับ สะใจ เป็นไงล่ะ ร้อนใจกลัวถูกแย่งของจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องไปเอาเชือกผูกของเล่นไว้แล้วมั้งครับ
ก็เฮียแกอยากมาเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดให้ผมนิครับ เฮ้อ!!! แย่ๆๆๆๆๆ
หันกลับไปมองไอ้สองตัวนั่น มันก็ยังนั่งคุยกันอยู่ มันจะมีเรื่องอะไรคุยกันนักหนา ฮึ้ย!! ฮยอกเซ็ง!!!
ผมไม่รู้ตัวหรอกครับว่าแสดงอาการอะไรไปบ้าง พอเดินเข้ามาล้างจานในครัว พี่ซองมินก็ยืนมองผมอยู่
“เป็นอะไรฮยอกแจ” ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา แต่ทำไมพี่ซองมินถามจริงจังขนาดนั้น
“เป็นอะไรอ่ะพี่” ผมหันไปถามแกจริงจังเหมือนกัน
“ก็นายทำท่าฮึดฮัด ไม่พอใจอะไร” อ้าว! ผมฮึดฮัดเหรอ ไม่เห็นรู้ตัว แค่รู้สึกหงุดหงิดๆ
“เปล่า แล้วพี่เข้ามาเอาอะไรเหรอ” เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยครับ ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่นา
“กินนม เออ! คุยกับดงแฮยัง” คุยทำไม มันมีคนคุยด้วยแล้วหนิ
“คุยเรื่องอะไรพี่ซองมิน ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมต้องคุยกับดงแฮล่ะ” หงุดหงิดครับ ไม่รู้ทำไมได้ยินชื่อมันแล้วเซ็ง
“ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย ก็คุย ถามอาการ มันเพื่อนสนิทนาย เป็นอะไรหนิ ไหนบอกไม่เป็นไร สาเหตุที่นายหงุดหงิดนี่ เพราะดงแฮใช่มั๊ย” เออ! นั่นสิ! นี่ผมกำลังหงุดหงิดเพราะดงแฮอยู่เหรอ หงุดหงิดเพราะมันเมินผมไปคุยกับคิบอมนี่นะ ชักจะบ้าไปแล้วฮยอกแจ
“เปล่า” ได้แต่ปฏิเสธไปแบบอ่อยๆ ครับ
“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ” เฮ้ย! ไม่เอา ไม่เอา ๆ ไม่อยากคุย
“คุยอะไรพี่ ไม่มีอะไร ผมเหนื่อยๆ น่ะ ก็เลยเห็นอะไรขวางหูขวางตา”
“อือๆ เชื่อก็ได้ งั้นฉันไปนอนล่ะ” แต่หน้าพี่ซองมินมันบอกว่า .... ฉันคงเชื่อนายหรอกนะ
เฮ้อ!! แล้วผมจะหงุดหงิดใจเพราะมันทำไมเนี๊ย ชักรำคาญตัวเอง คุณก็คงรำคาญกับคำว่าหงุดหงิดของผมใช่มั๊ยครับ
--------------------------------------------------------------------------------
ช่างน่าปลื้มใจจริงๆที่มีคนติดตาม
แต่ดูสถิติคนเข้ามาอ่าน ตัวเลขมันช่างนิ่งซะเหลือเกิน
อันนี้มันก็น่าเศร้าวววว
จริงๆ แล้วถ้าดูดีๆ คนอ่านเรื่องเราจริงๆ ก็คงมีไม่ถึง 50 หรอกเน๊อะ
ทำไงหนอ เรทติ่งเราจะพุ่งพรวดเหมือนคนอื่นเขาบ้าง
เราจะอัพเรื่องทุกวันเสาร์ที่ 1 และ 3 แล้วกันนะ
(ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด!!!!)
แต่ถ้าครั้งต่อไปคอมเม้นไม่ถึง 50 เราไม่อัพ!!!
จะโดนวิสามัญฆาตกรรมรึเปล่าวะเรา!!!
ส่วนเรื่องที่คุณผู้อ่านอยากรู้ว่าด๊องมันเป็นอะไร
ถ้าจะรอให้ฮยอกเฉลย มันคงอีกนาน
รึไม่ก็อาจจะไม่รู้เลยก็ได้
ก็เลยคิดอยู่ว่า จะแต่งอีกเรื่องให้ด๊องมันเป็นคนเล่า จะดีรึเปล่า
แต่ไง ก็ฝากอ่านเรื่องนี้ก่อนนะ
ความคิดเห็น