คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 เพื่อนที่ประเสริฐ
ตอนที่ 2 เพื่อนที่ประเสริฐ
พอมาถึงโรงพยาบาล ผมไม่พูดกับใครเลย ไม่มองด้วย
ทั้งพี่อิทึก พี่คังอิน ยิ่งรู้ว่าฮยอกแจมองอยู่ ผมยิ่งรู้สึกแย่
ถึงตอนนี้ยังโกรธตัวเองอยู่เลย ว่าไม่น่าทำอะไรแย่ๆ อย่างนั้น คิดอะไรไม่เคยโตเลยจริงๆ
จำได้มั๊ยครับ เมื่อวานฮยอกแจก็ว่าผมแบบนี้!!
เมื่อวานตอนเขาพากันมาเยี่ยมผม ผมไม่มองใครเลยจริงๆ นะ
แต่ถึงไม่มองก็พอรู้ ว่าคนที่นั่งจ้องผมอยู่ใกล้ๆ คือคิบอม มันจะอะไรนักหนา โกรธคิบอมเหมือนกันนะ งงกับการกระทำของมันด้วย แล้วตกลงมันห่วงมิตรภาพของผมจริงๆ รึเปล่า
จนทุกคนคงหมดปัญญาจะคุยกับผมแล้ว เลยถอดใจเดินออกไป ผมนี่ก็สุดๆ เหมือนกัน แต่ก็นะ แกล้งบ้ามาถึงขนาดนี้แล้ว อีกสักหน่อยแล้วกัน ใครจะห่วงจะกังวนไม่สนใจเล้ย เลวจริงๆ !!!
พอทุกคนจะเดินออกไป ผมก็คิดอะไรขึ้นได้
ค่อยๆ หันไปมองทางประตู...
สวรรค์ย่อมเข้าข้างหนุ่มหล่ออย่างผม ฮ่าๆๆๆ
ฮยอกแจกำลังจะเดินออกไปเป็นคนสุดท้าย แล้วมันก็หันมาที่ผมพอดี ....
ผมจึงได้โอกาสมองไอ้แห้งด้วยสายตาวิงวอน ต้องการจะบอกว่าให้มันอยู่ก่อน ไม่รู้มันจะเข้าใจที่ผมสื่อรึเปล่า
เพราะเดินออกไปเฉยเลย แต่คิดว่ายังไงก็ต้องเข้ามาอีก เพราะมันก็ดูตื่นเต้น ตกใจที่ผมมองมัน
กลัวเหมือนกันว่าฮยอกแจจะบอกคนอื่น แล้วก็กลัวคิบอมจะกลับเข้ามาอีก โกรธมันครับ
ความจริงถ้าไม่มีอะไร คิบอมก็ไม่ค่อยป้วนเปี้ยนอยู่กับบ้านหรอก เพราะมันติดเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของมัน ว่างก็ไปหาขลุกอยู่เพื่อน ไปเที่ยวตามประสาผู้ชาย ซึ่งผมว่าทั้งบ้านส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นเกือบทุกคนแหละ ยกเว้นก็บางคน แต่ไอ้พวกบางคน ไม่กี่คนเนี๊ย ช่วงจะบ้า ก็ฉุดไม่อยู่เหมือนกัน
ฮึๆๆ คิดแล้วคิบอมมันคงไม่กลับเข้ามาให้อารมณ์เสียหรอก เพราะเมื่อกี๊แอบได้ยินคิบอมบอกพี่อึทึกว่าจะกลับบ้าน บ้านคิบอมน่ะ ฮึๆๆๆ
ก็ได้ครับ! อยู่นี่คิบอมมันไม่เห็นนี่นา คิดแล้วก็ยิ้มได้ใจ
‘ขอครั้งนี้ ครั้งเดียว!’
ผมบอกตัวเอง.... ผมเองก็กลัวใจตัวเองเหมือนกันนะ
แต่คิดว่าที่ทำไป ก็แค่อยากแกล้งฮยอกแจเท่านั้น
ที่ผ่านมา... ที่คลอเคลียมากไป (อย่างที่คิบอมบอก) ก็แค่อยากแกล้งฮยอกแจ มันโกรธแล้วผมมีความสุข โกรธแล้วน่ารัก!!!
คิดไปคิดมา คิบอมก็ไร้เหตุผล
ทำไมผมต้องทำตามที่มันบอกด้วย
ถ้าฮยอกแจเห็นรูปแล้ว เกิดคิดอย่างที่คิบอมว่า
ผมก็อธิบายได้อยู่แล้ว
นี่ล่ะครับ!!!
….. ความคิดมนุษย์ มันวกวน สับสน ยากจะหยั่งถึง กระบวนการคิดของคนเรามันซับซ้อน
แต่ท้ายที่สุดสิ่งที่ตัดสินใจทำจริงๆ มันอาจไม่ใช่สิ่งที่อุตส่าห์ไตร่ตรองมาอย่างรอบคอบ
และอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดด้วย
ในที่สุดสิ่งที่แสดงออกมา ก็เป็นเพียงแค่ สิ่งที่ใช้แค่ผิวสมองรอบนอกคิดเท่านั้น
.... จำมาจากหนังสือครับ เหมือนเคยอ่านเจอ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ผมปรับแต่งความคิดตัวเองลงไป ที่จริงไม่รู้หรอกครับว่าที่ผิวสมองใช้คิดเรื่องอะไร!!!!
แต่ที่ต้องการบอกก็คือ ที่ผมอุตส่าห์เล่นบทคนบ้ามา 2 วัน มันกำลังจะเสียเปล่า!!
ผมตัดสินใจแล้ว.... ที่ไหนก็ตาม คิบอมมันจะอะไรของมันก็ช่าง
ผมก็จะเป็นเหมือนเดิมของผม
ใครจะหาว่าผมคิดยังไงกับฮยอกแจก็ช่าง.... ผมเก่ง... ผมเนียน
ผมอธิบายได้อยู่แล้ว!
นั่นไง! เหยื่อผมมันเปิดประตูเข้ามาแล้ว
มาคนเดียวซะด้วย!!
………………………………………………………………………
ผมเดินเข้าไปกอดฮยอกแจ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
ทั้งๆ ที่คิดว่าจะไม่ทำตามคำพูดคิบอม แต่ก็กลัวว่าจะไม่ได้กอดไอ้แห้งอีก
ฮยอกแจก็ยอมให้ผมกอด ถ้าเป็นครั้งก่อนๆ มันคงโวยวายแล้ว คงคิดถึงผมเหมือนกันละมั้ง!!
(เพื่อนกันกอดกันไม่แปลกจริงมั๊ยครับ!)
ก็เพราะหลังๆ มานี้ ผมเห็นฮยอกแจทำท่ารำคาญผมบ่อยๆ ก็เลยไม่อยากกวนใจมันเท่าไหร่
เซ็งครับ! กวนนิดกวนหน่อยก็ถูกรำคาญ รู้สึกไม่ดี
อยู่เฉยๆ ดีกว่า ไม่ต้องเห็นความเบื่อหน่ายและหงุดหงิดใจบนใบหน้าวอนจูบของมันด้วย!
ไม่รู้อะไร ทำให้ผมผลักฮยอกแจลงบนเตียง แหะๆ ไม่รู้เพราะอะไรจริงจริ๊ง!
แล้วมันก็แหกปากโวยวายอะไรของมันบ้างไม่รู้ แต่มันน่ารักอ่ะ!
ผมก้มลงจูบ...
มันก็ชะงัก... ครู่นึง
ไม่รู้ทำไมอีกล่ะครับ... ผมรู้สึกหัวใจมันพองๆ ขึ้น เมื่อรู้สึกเหมือนกับว่าฮยอกแจกำลังจูบตอบ แต่แล้ว...
ฮยอกแจก็ยันเข้าที่ท้องผมเต็มๆ เจ็บครับ! มือข้างที่เจ็บอยู่ก็ไปฟาดกับอะไรไม่รู้ ก็เลยรู้สึกเจ็บๆ
รู้ครับว่าทำอะไรลงไป แต่ตอนนั้นผมบอกตัวเองว่ากำลังแกล้งมันอยู่!
แต่ไม่เคยแกล้งมันแรงขนาดนี้นะ ไม่ค่อยได้ทำอะไรทำนองนี้ด้วย
ดี! ฮยอกแจมันจะได้ชิน เห็นรูปแล้วจะได้ไม่ตกใจ เพราะที่ผมแกล้งมันอยู่ แรงกว่ารูปนั้นตั้งเยอะ!
“เป็นบ้าอะไรของนาย นายเป็นบ้าจริงๆ รึกำลังแกล้งฉันอยู่วะ” สมแล้วเป็นเพื่อนกันมานาน ไอ้แห้ง น่ารักแล้วยังฉลาดอีก รู้ด้วยว่าฉันแกล้ง
ผมตีหน้าให้น่าสงสารสุดๆ ทำท่าเหมือนเจ็บมือ แล้วเดินไปนั่งลงบนเตียง
“เป็นอะไรอีก เจ็บแผลเหรอ” ได้ผล น้ำเสียงฮยอกแจเหมือนห่วงผมขึ้นมา แล้วมันก็ขยับมานั่งใกล้ๆ ฮึๆ! หลงกลฉันแล้ว ไอ้ไก่อ่อน!
กอดครับ ผมลากมันเข้ามากอด แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนั้นรู้สึกดีมาก อยากกอดมันนานๆ
อ่านะ! คนเราคบกันมานาน ก็ต้องมีผูกพันกันเป็นเรื่องธรรมดา ผมมันคนรักเพื่อนน่ะ
รักจนไม่อยากปล่อยมันไปจากอ้อมกอด
“อยู่อย่างนี้ล่ะ อย่าเพิ่งไปไหน ขอฉันกอดหน่อย” อันนี้ไม่ได้แกล้งพูด พูดจริงๆ ครับ อยากกอดนานๆ
มันก็นั่งนิ่งๆ ให้ผมกอด ถึงฮยอกแจมันจะผอม แต่ตัวมันนิ่มครับ
จากนั้นมันจะพูดอะไรผมก็ไม่ได้ฟังแล้ว มือผมสอดเข้าไปลูบแผ่นหลังของมัน
แล้วก็เหมือนฮยอกแจจะบอกให้ผมเอามือออก ก็ได้ เอาออก ก็เอาออก
ผมว่าจะหอมผมมันแล้วก็หยุดครับ เดี๋ยวผมหัวใจวายเองซะก่อน แต่ผมมันหอมอ่ะ ผมเลยเลื่อนจมูกดมๆ แถวๆ หู แถวซอกคอมัน งงตัวเองครับ แต่หยุดไม่ได้!
จนมันผลักผม คงด้วยแรงทั้งหมดของมันล่ะ หัวผมชนกับผนังอย่างแรง
“โอ๊ย จะฆ่ากันให้ตายรึไง” โกรธสิ แค่นี้ต้องทำร้ายร่างกายกันด้วย ฉันป่วยอยู่นะ นี่นายจะไม่ห่วงสวัสดิภาพร่างกายเพื่อนที่รักเลยรึไง
“สมน้ำหน้าหน้าเห่ยๆ ของนายแล้ว เล่นอะไรไม่เคยโต” อ้าว! ไอ้แห้งด่าผมอีกแล้ว มันชอบว่าผมเด็ก ทำอะไรไร้สาระ ผมล่ะเกลียดคำพวกนี้ที่สุดเลย อารมณ์เสียเลยสิผม
“เห็นประตูมั๊ย......................... ออกไปเลย”
“บ้าอารมณ์ไหนอีกล่ะ” บ้าเพราะรักนายนั่นแหละ ..... เฮ้ย!!!! คิดอะไรอยู่นี่ดงแฮ!!!
“ไม่เป็นห่วงไม่กลับเข้ามาหรอกนะ จะไล่ใช่มั๊ย ได้..” ห่วงนี่ ความหมายเดียวกับรักรึเปล่าอ่ะ.... อ้าว! คิดอะไรอีกแล้ววะ
แล้วไอ้แห้งมันก็ทำท่าจะเดินออกไปจริงๆ อย่าเพิ่งไป คุยกันก่อนนนน
“เดี๋ยว” ยังเข้มได้อีกนะ ผมน่ะ
“อะไรอีกล่ะ ไอ้โรคจิต” ดูมันว่า... โรคจิต!! เออ! จิตวิปริตไปแล้วเว้ย!
“กลับมานั่งลงนี่” ยังเฉยอีก เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย! ..... เฮ้อ!! ทำไมตรูคิดแต่อะไรแบบนี้วะ
“มานั่งลงนี่ หูเสื่อมเหรอ” ไอ้นี่ ไม่ใช้กำลังเห็นจะพูดไม่รู้เรื่อง
ว่าแล้วก็ดึงมือมันเบาๆ !! ให้มานั่งลงข้างๆ กลัวมันเจ็บอ่ะ เมื่อกี๊เล่นมันซะแรง
“ตกลงเป็นอะไร” พูดเสียงอ่อนๆ ฟังก็รู้ว่าเป็นห่วงผม ตาก็จ้องที่มือผม คงอยากรู้แหล่ะ ว่าทำไมผมถึงเกิดบ้าชกกระจก ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองให้เสียโฉมเลยนะ
“อยากรู้เหรอ คิดว่าฉันจะบอกนายมั๊ยล่ะ”
“ก็คิดอยู่ว่านายต้องบอกฉัน” โอ้ว! มั่นใจอะไรเยี่ยงนี้ แห้งเอ๋ย
“นายเป็นใคร ฉันถึงต้องบอก สำคัญอะไรนักหนา” เมื่อวานยังบอกให้ฉันบ้าอยู่เลย คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอเนี๊ย
“เป็นพ่อมั้งครับ ไม่บอกก็อย่าบอก เพิ่งรู้ว่านายมันมีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการเป็นโรคจิตจริงๆ” เอาพ่อที่ด๊องสุดจะเทิดทูนมาเล่นอีก จะมากไปแล้วโว้ย! ไหนฉันทำอะไรเสี่ยงต่อโรคจิต ที่ทำไปทุกอย่างก็เพราะนายนั่นแหละ คิดถึงใจคนอื่นบ้างป่าววะ
“ดี นายจะได้มีฉันในสมองบ้าง” จริงครับ ผมอยากอยู่ใกล้ๆ อยากแกล้งมัน กอดมัน! แต่มันสิชอบผลักไสผม จนบางครั้ง กลัวว่ามันจะรำคาญผมจริงๆ
“นายเป็นคนบอกให้ฉันบ้า ฉันก็จัดให้แล้วไง”
แล้วฮยอกแจก็พูดประมาณว่า มันคงจะเชื่อหรอกนะ ... ช่างดิ ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ
“งั้นฉันกลับล่ะ” คำก็กลับ สองคำก็กลับ อยู่ด้วยกันก่อนมันจะชักตายลงตรงนี้เลยรึไงวะ
อยากไปก็ไป! ผู้ชายแมนๆ อย่างลีดงแฮก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะเว้ย!
ผมยอมให้ฮยอกแจกลับ บอกให้มาหาตอนเช้าด้วย ไม่อยากอยู่แล้วครับ
โดนฉีดยาด้วย... เจ็บ! ไม่ชอบ
ให้กินยาเม็ดใหญ่ๆ ขมๆ กินแล้วผมรู้สึกล่องลอยยังไงไม่รู้!!
เดี๋ยวได้เป็นบ้ากันจริงๆ
ฮยอกแจมันออกไปแล้วครับ เฮ้อ! ยังไม่ถึงนาทีเลย
ผมคิดถึงมันแล้ว!
เซ็งตัวเอง ผมคงเป็นเพื่อนที่ประเสริฐของฮยอกแจมั้งครับ!
มันบอกให้บ้าก็บ้า! แถมยังคิดถึงมันทุกลมหายใจเข้าออก!!
จนถึงตอนนี้ ผมก็คิดถึงมันอยู่ สารภาพครับว่ากำลังรอ!! อยากเห็นหน้าจริงๆ
นี่ถ้ามันโผล่หน้าเข้ามา ผมกะจะจับกดเลย!!! ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่หรอกครับ
ยัง...
เดี๋ยวไก่ตื่น!!!
ดูท่า ผมจะคิดเกินเลยจริงๆ !!!
…………………………………………………………………………………….
ตอบ ความคิดเห็นที่ 8 (จากตอนที่ 1) Name : puy_bank
อ๋อออออออออออ แล้วทำไมบอมต้องมาขู่ด้วยอ่า รักอึนเฮ เฮอึนสุดพลัง
ทำไมบอมต้องขู่ อยากรู้ต้องอ่านต่อนะ
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 7 (จากตอนที่ 1) Name : trombone
อ๋อออออออออออออออออออออออ...เป็นอย่างงี้นี่เอง ว่าแต่ไมบอมต้องมาห้ามด้วยหละ... น่าสงสัย (เห็นด้วยกับ คห 6 )
ด๊องมันก็เป็นอย่างงี๊แหล่ะ ส่วนบอม!! ต้องรอดูว่าเป็นไงนะ สงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าจะให้บอมกิ๊กกะใคร!!!
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 6 (จากตอนที่ 1) Name : โอ๋ค่ะ
เธอจะมีใจหรือเปล่า...เธอจะมองมาที่ฉันหรือเปล่า...ที่ (ด๊อง) เราเป็นอยู่นั้น คือ อะไร.......................................................
อิอิอิ ^^ ก็ ด๊อง รัก ฮยอกแจ ไงจ๊ะ รักกัน รักกัน รักคู่นี้สุดๆๆค่ะ ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ ที่มาไขความกระจ่างให้ ^0^
ขอบคุณคุณโอ๋ค่ะ อ่านทุกเรื่องเลย ดีใจๆๆๆ มีคนหนับหนุน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
--------------------------------------------------------------------------------
T^T ซึ้งเว่อร์ ด๊องอ่ะ น่าเห็นใจจัง สับสนมากสินะ แล้วบอมต้องการไรป่าวนะ
ไมต้องบังคับด๊องด้วยล่ะ T^T แอบยิ้ม ม ได้กะฉากเซอร์ไพรซ์วันเกิดด๊องอ่ะ
น่ารักได้โล่เลยจริงๆ >.< ไรต์เตอร์มาอัพไวๆนะคะ สู้ๆ
ที่ว่าเวอร์นี่ ตกลงว่าดีแล่วใช่มั๊ยค่ะ 5555
ฉากวันเกิดไรท์เตอร์ก็ชอบเหมือนกานนน อ่านแล้วอ่านอีก (ภูมิใจจจจ)
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 4 (จากตอนที่ 1) Name : kettiez
อ๋ออออออ ที่แท้ต้นเหตุมาจากรูปนั้น และฝีมือของบอมนั่นเอง บอมต้องการอะไรจากด๊องรึเปล่า
ถึงต้องไปบังคับแบบนั้น ติดตามตอนต่อไป ไรท์เตอร์สู้ๆนะคะ
ปล.แอบซึ้งตอนฉากให้ของขวัญ มันเป็นสิ่งธรรมดาแต่มีความหมายนะนั่น
ใบ้ให้ก็ได้ค่ะ บอมน่ะ มันกำลังสับสนอยู่เหมือนกานนนน อุ๊บบบบบบบ
ส่วนของขวัญตอนที่ฮยอกให้ด๊องเพื่อนๆ ว่าฮยอกมันคิดอะไรอยู่คะ ไม่เข้าใจเลย อารมณ์คนเนี๊ย!!
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 3 (จากตอนที่ 1) Name : Rakhyukforever
อ๋อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ที่แท้มันเปงจั๊งซี่นี่เอง ถ้าไรเตอร์ไม่เฉยน่ะเค้าต้องเสียเงินประกันให้ ง งูแน่เรย
ก้อมันชนกันหลายรอบอ่า (นี่ถ้าเสียเงินจิงกะว่าจะไปปล้นบ้านไรเตอร์น่ะเนี่ยะ) อิอิ
มาอ่านอีกนะคะ ถ้าอยากได้เงินประกัน บ้านเราอยู่ขอนแก่นนะ (แต่ตอนนี้อยู่บางกอก!!!)
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 2 (จากตอนที่ 1) Name : 123
อ่อเป็นอย่างนี้นี่เอง บอมนี่ร้ายจริงๆๆๆๆ
สู้ๆนะไรเตอร์หนุกมากเลยอ่า
ถ้าหนุกจริง ก็หนุกต่อกับตอนนี้เลยจ้า 5555 คุณรีดเดอร์ 123 น่ารักมากเลยค่ะ อยู่เป็นเพื่อนกานนานๆๆ ดีแล้ว เน๊อะ
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 1 (จากตอนที่ 1) Name : ice16642
โอ้ว ว ว ว อยากนี้นี่เอง เพราะคิบวมผิด ทงเฮก็ไม่ผิด ฮยอกก็เป็นคนกลาง 5 55+
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ ๆ ๆ ไฟติ้งคร้า
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ หวั่นๆ อยู่เหมือนกัน ว่ามันจะน่าเบื่อ แต่เขียนแล้วก็เอามาลงไว้ ไม่เสียหายเน๊อะ ขอบคุณด๊องกะฮยอกที่เป็นแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานต่อไป!! (เน่ามาซะ)
------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น