คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
2 ชั่วโมงที่แล้ว
“ฮยอกแจ!! นายกำลังคบกับปาร์คซุนอา ห้อง B จริงๆ เหรอ” เยซองพูดในขณะที่ยังมีพิซซ่าอยู่เต็มปาก “ฉันเห็นเธอถือดอกไม้ช่อใหญ่มาให้นายด้วยนี่หว่า”
“คงงั้นมั้ง” ฮยอกแจตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจ มือเอื้อมไปหยิบพิซซ่าออกมาจากจานใหญ่ตรงกลางโต๊ะ พลางเหลือบตามองดงแฮซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม... แต่ฮยอกแจต้องรีบหลุบตาก้มมองจานอาหารทันที เมื่อดงแฮช้อนตาขึ้นมามองเขา นั่นก็ก็เพราะปาร์คซุนอาคนนั้น เป็นแฟนเก่าดงแฮ..
ดงแฮใช้แขนซ้ายวางบนโต๊ะ มือขวาของเขาจัดการกับอาหารที่วางเรียงรายตรงหน้า ในตอนที่เขาได้ยินคำตอบจากฮยอกแจ...คงงั้นมั้ง... เขารู้สึกเจ็บแปลกๆที่หัวใจ เหลือบสายตาขึ้นมองฮยอกแจครู่หนึ่ง แล้วก้มลงตามเดิม
‘คงงั้นมั้ง งั้นเหรอลีฮยอกแจ ...ยัยบ้านั่นเปลี่ยนใจเร็วจังแฮะ!!’
ทั้งๆ ที่คิดคิดแบบนั้น แต่ดงแฮก็รู้สึกเจ็บที่ใจขึ้นมา เจ็บใจที่ทำไมต้องเป็นฮยอกแจ เพื่อนสนิทของเขา... เจ็บใจที่ฮยอกแจไม่ปฏิเสธ...
“แต่เท่าที่ฉันรู้ ปาร์คซุนอาคนนั้น คบอยู่กับดงแฮไม่ใช่เหรอ” คยูฮยอนถามขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
“นายรู้อะไรบ้างวะคยูฮยอน” เยซองเงยหน้าจากพิซซ่าชิ้นโตในจานขึ้นมองคยูฮยอนเป็นเชิงตำหนิปนหน่ายใจ “ดงแฮกับยัยนั้น เลิกกันมาเป็นเดือนแล้วมั้ง”
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองดงแฮบ้าง แต่ดงแฮกำลังนั่งก้มหน้าเขี่ยสปาเก็ตตี้ในจานด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างที่ฮยอกแจไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“พวกนายไม่รู้อะไร” ซีวอนพูดขณะที่พยายามกลืนพิซซ่าลงคอ “ดงแฮโดนแม่นั่นหักอกซะยับเยิน”
“จริงอ่ะ” เยซองทำตาโตมองดงแฮ
“นายก็เหมือนกันฮยอกแจ หลวมตัวไปคบเข้า ระวัง... เพราะหล่อนเจ้าชู้เป็นบ้าเลยล่ะ” ซีวอนหันมาทำหน้าขู่ฮยอกแจ
“เฮ้ย!! พวกนายก็จริงจังกันไปได้ ปาร์คซุนอาน่ะ แค่เอาดอกไม้มาให้ฉัน ก็เหมือนกับที่พวกนายได้รับดอกไม้จากแฟนๆ นั่นแหละน่า” ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นพูด ‘นอกจากนั้น เธอยังโทรหาและขอเดทกับฉันแค่สองสามครั้ง’
ฮยอกแจเลือกที่จะไม่พูดออกไปทั้งหมด เพราะขณะนี้ดงแฮเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตานั้นแฝงความปวดร้าวไว้ข้างใน คนอื่นอาจไม่สังเกตเห็น แต่ฮยอกแจดูมันออกแน่นอน สีหน้าแบบนี้ เขาได้เห็นไม่กี่ครั้งหรอก
‘นายคงจะชอบปาร์คซุนอาจริงๆ สินะ‘ ฮยอกแจคิดในใจ ส่วนดงแฮยังไม่ยอมละสายตาไป เช่นเดียวกับฮยอกแจที่ยังคงมองลึกเข้าไปในดวงตาคมที่แฝงความเศร้าของอีกฝ่าย
“นายยังชอบซุนอาอยู่เหรอดงแฮ” ฮยอกแจเอ่ยถามในสิ่งที่กำลังนึกสงสัยในขณะที่ทุกคนเงียบ ตาก็มองฮยอกแจบ้าง ดงแฮบ้าง ความเงียบนั้นบอกว่าพวกเขากำลังรอลุ้นคำตอบจากดงแฮ และทุกคนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป มีเพียงคิบอมที่นั่งก้มหน้าเงียบ ด้วยมาดนิ่งๆ อย่างที่เขามักเป็นอยู่เสมอ
“นายไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่าฮยอกแจ” ดงแฮพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย น้ำเสียงเยือกเย็น ยังคงจับจ้องมาที่ฮยอกแจ อย่างไม่มีท่าทีจะละสายตา
“ผู้หญิงของนายไม่เกี่ยวกับฉัน อย่าเอาฉันไปยุ่งกับเรื่องพรรคนั้นของนาย” พูดจบดงแฮก็หันไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่อยู่ติดกับเยซองและคยูฮยอน แล้วสบถเบาๆ อย่างสุดทน “ให้ตายสิ” ก่อนจะลุกเดินออกไป เยซองได้แต่อ้าปากค้าง ตาก็ยังมองตามดงแฮไป
“นายจะไปไหนน่ะ” เยซองร้องถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบ
“คงไม่ไปไหนหรอก ของก็ยังอยู่นี่” คิบอมบอก
“มันเป็นอะไรของมันวะ นายรู้มั๊ยคิบอม” เยซองถามด้วยสีหน้าคาดหวังคำตอบ
“นั่นสิคิบอม ไม่ค่อยเห็นดงแฮเป็นแบบนี้เลย” คยูยอนถามขึ้นบ้าง
“พวกนายถามอะไรคิบอมเล่า ทำไมไม่ถามฮยอกแจ มันสองคนสนิทกันมากนี่หว่า น่าจะรู้ดีกว่า..แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ...ลืมไปว่านายมันคู่กรณีนี่หว่า” ซีวอนพูดด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง
บรรยากาศเงียบขึ้นอึกครั้ง เมื่อทุกคนเห็นฮยอกแจนั่งเงียบอยู่ คิบอมเห็นท่าว่าฮยอกแจอาจจะอึดอัดที่จะตอบ เลยจึงชิงพูดก่อน
“เอ่อ! เมื่อวานเห็นพ่อดงแฮมาหาที่ห้องน่ะ ดูเงียบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คงเป็นเพราะเรื่องนั้นละมั้ง” คิบอมพูดตะกุกตะกักด้วยสุ้มเสียงห้าว
“เออว่ะ มันมีเรื่องกับพ่อมันอยู่นี่หว่า” เยซองพูดไปพยักหน้าไปเป็นเชิงเข้าใจอะไรมากขึ้น
“อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ค่อยได้คุยกับดงแฮมากเท่าไหร่ จะเจอกันก็ตอนไปโรงเรียน ตอนเย็นก็อย่างที่พวกนายเห็น พอซ้อมดนตรีเสร็จ ถ้าเราไม่นัดกันเหมือนวันนี้ เราก็แยกย้ายกันไป ดงแฮก็มักมีธุระที่อื่น” คิบอม ถอนหายใจก่อนจะพูดต่ออีก
“ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าดงแฮชอบผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า มันไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เอ่อ จะเป็นเพราะอะไรก็แล้วแต่....” คิบอมพูดพลางชำเลืองมองฮยอกแจ “มันจะเพราะอะไร นายก็ไม่ต้องคิดมากหรอกนะฮยอกแจ ดงแฮคงมีเรื่องให้คิดหลายอย่างก็เลยอาจจะหงุดหงิด”
ฮยอกแจก้มหน้านิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว จากนั้นดูเหมือนทุกคนจะไม่พูดอะไรต่อ แต่อึดใจต่อมาฮยอกแจก็เงยหน้าขึ้นเหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์
“ไอ้บ้านั่น มันเป็นอะไรของมัน” ประโยคนั้นโพลงออกมา ทำให้ทุกคนหันมามองฮยอกแจพร้อมกัน
“เอ่อ นายล่ะฮยอกแจ นายรู้รึเปล่าว่ามันเป็นอะไร” เยซองทำหน้าเหมือนไม่มั่นใจว่าจะถามดีรึเปล่า
“ไม่รู้สิ.. ก็ไม่มีอะไร แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันแปลกไปเมื่อไม่นานนี่เอง”
“แปลกยังไง” คยูฮยอนถาม ก่อนที่เยซองจะงับปากที่อ้าค้างเตรียมถามคำถามเดียวกับคยูฮยอน
“ไม่ค่อยพูดมากเหมือนเดิม ดูเงียบไป จนบางครั้งฉันก็ทำตัวกับมันไม่ถูกเหมือนกัน” ฮยอกแจบอกด้วยสีหน้าหน้าเครียด
“อาทิตย์ก่อน” ซีวอนเริ่มประโยค เหมือนเป็นการนำไปสู่การไขข้อสังสัยของทุกคน “ฉันถามดงแฮเรื่องเดทกับซุนอา เพราะฉันได้ยินว่าซุนอาบอกเพื่อนว่าบอกเลิกกับดงแฮแล้ว พวกนายก็รู้ว่าเธออยู่ห้องเดียวกับฉัน ดงแฮบอกฉันว่า มันคงไม่ต้องไปเจอผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ฉันรู้แค่นั้นแหละ”
พอซีวอนพูดจบเยซองก็แสดงความคิดเห็นอันหลักแหลมของเขา
“ฉันว่าที่ดงแฮเป็นแบบนี้ ต้องเป็นเพราะโดนผู้หญิงคนนั้นหักอกแหงๆ แล้วเจ้าหล่อนยังทำท่าเหมือนจะตีสนิทฮยอกแจอีก สมควรอยู่หรอกฮยอกแจที่มันจะโกรธนายน่ะ”
“เงียบไปเลยนะเยซอง” เสียงห้าวของคิบอมมีแววดุ อีกทั้งแววตาขุ่นที่มองนั้น เหมือนเป็นการปรามและเตือนเยซองในเวลาเดียวกัน “ฉันพยายามพูดไม่ให้ฮยอกแจคิดมาก แต่นายยังจะพูดอย่างนี้อีก”
“ฉันว่าคงเป็นเพราะหลายเรื่องรวมกัน แล้วเขารับไม่ไหวเลยแสดงอารมณ์โกรธหรือหงุดหงิดมากกว่า” คยูฮยอนพูดอย่างใจเย็น
ขณะที่ทุกคนแลกเปลี่ยนความคิดกัน ก็ได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นมาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ และเริ่มชะลอจนหยุดลง ทุกคนหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกัน... ดงแฮยืนอยู่ เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“ดูท่าทางพวกนายจะอิ่มกันแล้วหนิ” ดงแฮเดินมาตรงที่นั่งของเขา หยิบกระเป๋าแล้วสะพายกีตาร์ขึ้นบ่า ก้มมองคิบอมซึ่งกำลังเงยหน้ามองการกระทำของเขาอยู่
“กลับกันเถอะคิบอม” ดงแฮบอกคิบอมแล้วเดินนำออกไปก่อน ทุกคนทำได้เพียงมองดงแฮเดินออกไปอย่างเงียบๆ
คิบอมลุกขึ้น ก้าวเดินตามดงแฮ แต่พอนึกขึ้นได้เขาก็หันกลับมาชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ “ไปล่ะ ฝากจ่ายก่อนนะ”
“อ้าว แล้วใครจ่ายล่ะเนี๊ยะ” เยซองถามขึ้น... และแน่นอนคำตอบที่เขาได้คือความเงียบ... นี่หมายถึงเขาต้องเป็นคนจ่ายมื้อนี้เหรอ... ใครจะยอมวะ
“ไอ้บ้าเอ๊ย… หน้าเรามันก็ยังไม่ยอมมอง” ฮยอกแจพูดกับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึง สีหน้านิ่งและแววตาเรียบเฉยของดงแฮ... ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ
--------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น