คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อารมณ์ชั่ววูบ
I’m not Crazy! ก็ผมชอบผู้ชาย!
ตอนที่ 1 อารมณ์ชั่ววูบ
ผมตื่นขึ้นมา.... มองออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างนอกยังสลัวๆ อยู่
ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างหน้าต่าง คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่เหมือนนั่งอยู่นานมาก
แล้วพยาบาลก็เข้ามา พร้อมกับเสื้อผ้าของผม (ที่จริงเธอเอาออกมาจากตู้ในห้องนี่แหละครับ)
เมื่อวานหลังจากที่พี่ๆ เพื่อนๆ กลับไป ผมก็ให้คุณพยาบาลเรียกหมอให้
เพื่อที่ผมจะบอกว่า ผมปกติดี รู้ตัวดีทุกอย่าง และผมก็ขอกลับบ้าน เพราะมีธุระต้องกลับไปทำ
ตอนแรกคุณหมอเขาก็ไม่เชื่อ แต่ไม่แปลกหรอก เพราะผมเคยดูหนัง แล้วในหนังมันบอกว่า คนบ้ามักจะบอกว่าตัวเองไม่ได้บ้า แล้วหมอที่รักษาผมคนนี้ เขาก็คงกำลังคิดแบบนั้น
หมอตรวจผม พิสูจน์อะไรบ้าไม่รู้
ผมพยายามอธิบายว่าผมมีอะไรมากมายที่ต้องทำ ที่ต้องกลับไปสะสาง ซึ่งถ้ายังอยู่โรงพยาบาลทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไร คงได้เสียหายไปถึงคนอื่น พล่ามไปเยอะเหมือนกัน ซึ่งก็โกหกทั้งน้าน
แต่หมอเขาไม่ฟังผมหรอก ผมว่า
เขาเชื่อตัวเองมากกว่า
เหมือนเขาจะสังเกตอาการผมอยู่นาน แถมยังให้พยาบาลเฝ้าดูอาการผมอีก จนท้ายที่สุด เขาก็เข้ามาบอกว่า ให้ผมกลับบ้านได้ และให้กินยาตามที่จัดให้
ช่างเหอะ!! ตอนนี้ผมอยากกลับแล้ว ตอนนี้ก็แค่นั่งรอให้ฮยอกแจมารับ พูดถึงเพื่อนสนิทผมคนนี้ ขอเล่าสาเหตุที่ผมมาอยู่โรงพยาบาลให้ฟังนะ
ผมน่ะชื่อดงแฮ ลีดงแฮ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับลีฮยอกแจ แต่คนละคณะนะ
จะปี 4 แล้วทั้งสองคน สนิทกันมากเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ประมาณว่าเช่าอยู่ กับเพื่อนๆ อีกหลายคน แต่ก่อนหน้าจะอยู่บ้านด้วยกัน ก็รู้จักกันมาก่อนแล้ว เพราะเรียนมัธยมด้วยกัน
“ตื่นสิวะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ฮยอกแจมันชอบมาปลุกผม จะปลุกไปทำไมไม่รู้ ผมจะนอนตื่นสายยังไง มันก็ไม่มีผลประโยชน์อะไรจากผมอยู่แล้ว แรกๆ มันก็โดนผมด่า แต่หลังๆ ไม่กล้าว่ามันมาก เดี๋ยวมันไม่รัก!!
“เพื่อนนายคนนั้นน่ะ ที่ไปกับนายเมื่อวาน น่ารักอ่ะดงแฮ แนะนำให้รู้จักหน่อยดิ” มันมักจะต้องตาต้องใจเด็กของผม ผมก็เห็นใจนะ มันไม่ค่อยได้คบใคร นานๆ ที จะเห็นควงสาว ไม่ใช่มันหน้าตาขี้เหร่อะไรขนาดไม่มีสาวมาแลหรอก แต่เพราะหน้ามันหวานไป สาวๆ เขาคงไม่สนิทใจที่จะคบมั้ง
“ไม่เอาเว้ย ตอนบ่ายมีเรียน อยากไปก็คนเดียว”
“ไปไกลๆ เลยไป ยุ่งจริง ป่ะเดี๋ยวเบริ์ดกะโหลกแตกเลยหนิ”
“อย่ากวนได้มั๊ย คนจะทำงาน ไม่มีอะไรทำ ก็ไปเอาน้ำยาล้างห้องน้ำกรอกปากซะ จะได้หลับ”
ไม่รู้เป็นไร ผมชอบกวนให้มันโมโห ซึ่งมันก็โมโหหงุดหงิดง่ายเหลือเกิน ผมกับฮยอกแจก็เป็นอยู่อย่างนี้ ผมไม่เบื่อนะ แต่มันคงรำคาญผมเต็มที จนวันเกิดผมปีที่แล้ว....
ที่บ้าน (บ้านที่เช่าพี่อิทึกอยู่) ไม่มีใครรู้วันเกิดผมซักคน ยกเว้นชีวอน เพราะเรียนคณะเดียวกัน กลุ่มเดียวกัน เลยยกก๊วนกันไปฉลองตั้งแต่วันเกิดผมยังมาไม่ถึง รู้สึกว่าวันจริงจะเป็นวันเสาร์นะ
ช่วงนั้นพี่ชินดงไม่ค่อยกลับมานอนห้อง เพราะทำโปรเจ็คกับเพื่อน นอนกับเพื่อนมั้ง ผมเลยนอนคนเดียว ผมนั่งเล่นเกมส์อยู่ ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง ใครวะ จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้ล็อคประตู ไอ้คนเคาะมันก็เลยเดินเข้ามา
“ทำไรอยู่อ่ะ” ฮยอกแจนั่งลงข้างๆ
“กินข้าว” ก็เห็นอยู่ว่าเล่นเกมส์
“กินเสร็จยัง” มันก็ยังรับ ไปเล่นตาม
“มีอะไร” ก็เลยหันไปถามมัน เพราะเด็กอนามัยอย่างมัน ไม่หลับไม่นอน มาหาจะเที่ยงคืนแล้ว คงมีอะไรแน่ๆ
“อ่ะ! ให้” อึ้ง และดีใจ ฮยอกแจยื่นกล่องสี่เหลี่ยมที่ห่อด้วยกระดาษสวยๆ ไม่บอกก็รู้ว่ามันคือของขวัญ ของขวัญวันเกิดผม
“ขอบใจ” ที่จริงผมอยากกอดขอบคุณมันนะ แต่มันจะเป็นจะตายทุกครั้งที่ผมทำอย่างนั้น ก็เลยยิ้มขอบคุณไป
“แกะดูสิ” ผมก็แกะๆๆ ระหว่างนั้นมันก็พูดๆๆ
“ฉันกะเป็นคนสุดท้าย ฉันไม่ได้ลืมนะเว้ย นึกว่าวันนี้นายจะไปฉลองกับเพื่อนซะอีก”
“ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ผมแกะเสร็จแล้ว เจอแล้ว ไอ้สิ่งที่ฮยอกแจให้ผม
“อะไร” ผมชูขึ้น แล้วถามมัน
“ก็ดูเองดิ” กวนมากครับ ฮยอกแจมันซื้อเครื่องดื่มซักอย่างให้ผม แค่ขวดเดียว แต่ใส่กล่อง ห่อมาซะสวยงาม ดูดีๆ ที่ข้างขวด มีรายการ...ธาตุอาหารมั้ง... ยาวเยียด
มันคือเครื่องดื่มกันแฮงค์!!!
“ฉันเห็นนายกินเหล้าบ่อย แถมชอบแฮงค์ ทีหลังก็กินนี่นะ” ฟังดูเหมือนฮยอกแจเป็นห่วงผม แต่ไม่ใช่หรอก มันกวนมากกว่า
“ขวดนี้จะให้กินทั้งปีใช่มั๊ย”
“บ้าเหรอ เวลาจะกินก็ซื้อเองสิ อันนี้ให้ไว้เป็นตัวอย่าง”
“ขอบใจ” ผมวางของขวัญมันไว้ข้างๆ แล้วหันไปเล่นเกมส์ต่อ มันจะซื้ออะไรให้ผมทั้งที ซื้อของแบบนี้ น่าไม่ล่ะครับ
“เวลานายเมา แล้วไม่สนใจฉัน พอแฮงค์ ก็ชอบเงียบ เหม่อ นอน เหมือนไม่สบาย ฉันเป็นห่วง เหงาด้วย ฉันรู้ว่าห้ามนายไม่ให้กินเหล้าไม่ได้ แต่ไอ้นี่มันช่วยนายได้ เวลาเมาพอตื่นมาจะได้ไม่รู้สึกแย่ๆ ไง” ฮื้อ!! ซึ้ง!! ผมคิดว่ามันพูดจริงนะ รู้สึกดีที่มันห่วง ตอนนั้นผมคิดว่าจะทำตามที่มันบอก แต่ถึงเวลามันก็ไม่ได้ทำทุกที....
ยาว
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน
เช้าวันเกิดเหตุ ผมตื่นแต่เช้าเพื่อมาดูหนังที่ดูค้างไว้เมื่อตอนกลางคืน ดูกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของผมเองน่ะ สักพักพี่ชินดง (รูมเมทผมเอง) อาบน้ำแต่งตัวเสร็จบอกว่าจะออกไปหาเพื่อน ผมตอบอือๆ ไป ไม่ได้สนใจอะไร แต่ได้ยินเหมือนพี่ชินดงคุยกับใครอยู่หน้าประตูห้อง
แล้วเสียงประตูก็ถูกเปิดอีกครั้ง
เสียงคนเดินเข้ามาจนมานั่งลงข้างๆ ผม แต่ผมก็ยังไม่หันไปมองว่าใคร เพราะรู้สึกว่าถ้าผมละสายตาจากจอคอมตอนนั้นไม่ได้ มันเป็นอะไรที่ต่อเนื่องกันมา
“ทำอะไร” เป็นคิบอมนั่นเอง
เสียงทุ้มๆ เหมือนเดิม แต่ผมรู้สึกมีอะไรแปลกๆ ในน้ำเสียง และการกระทำของมัน เพราะผมไม่ตอบอะไร มันก็ยังนั่งนิ่งอยู่ จึงหันไปมองมันหน่อย
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ” ผมถามคิบอมไป
“ไป” หน้ามันนิ่งๆ ผมก็แปลกใจว่าวันนี้มันเป็นอะไร
แต่ผมก็แค่ทำหน้าอือๆ ไปแล้วหันกลับมาดูหนังต่อ แต่คิบอมมันก็ยังนั่งจ้องผมอยู่ ก็เลยงงครับ หันไปหามันอีกรอบ
“ฉันมีอะไรให้นายดู” เสียงเรียบ แต่รอยยิ้มนั้นเหมือนยิ้มเยาะนิดๆ
แล้วมันก็ล้วงโทรศัพท์มือถือ ในกระเป๋ากางเกงออกมา กดอะไรของมันสองสามครั้ง แล้วยื่นมาให้ดู
ตอนนั้นผมกด pause ไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยกลับไปดูใหม่ หนังน่ะครับ
พอเห็นภาพที่โชว์บนจอมือถือเท่านั้นแหละครับ ผมงี๊อึ้ง! หัวใจเต้นตึก ตึก ทั้งแรง ทั้งเร็ว หัวใจจะวายลงตรงนั้นเลย ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้
ผมหันมองหน้าคิบอม ใช้สายตา และสีหน้าถามมัน ว่านี่มันอะไร!!!
ไอ้คิบอมมีรูปนี้อยู่ในมือถือได้ไงวะ!
“ฮึ!” มันหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “จะไม่มีใครได้เห็นรูปนี้ ถ้านายรับปากฉันว่าจะไม่ทำอีก”
ตอนนั้นผมโกรธมันสุดๆ ทั้งโกรธ ทั้งกลัว อายด้วยมั้ง ก็รูปนั้นน่ะ ผมจำได้
..... คงประมาณเดือนก่อน ฮยอกแจมันไปตากฝนมา แต่ยังดื้อไปทำงานกับพี่อิทึก กลับมาดึกๆ พอถึงบ้านก็ล้มไปเลย ตัวงี๊ ร้อนยังกะไฟ ถึงมันจะไม่ร้อนขนาดนั้น แต่มันไข้ขึ้นสูงมาก
ปกติแล้วพี่ซองมินที่นอนห้องเดียวกับฮยอกแจ จะดูแลมันอย่างดีเวลามันไม่สบาย แต่เผอิญว่าวันนั้นพี่เขาไปนอนบ้านตัวเอง ผมก็เลยอาสาไปนอนเฝ้าไข้ไอ้เพื่อนรัก
พอให้มันกินยาเสร็จ ผมก็บอกรยออุกมาเช็ดตัวให้ ผมทำไม่เป็นน่ะ ได้แต่นั่งมองอยู่ข้างๆ เห็นผมเหมือนจะไม่ใส่ใจใคร แต่ผมห่วงเพื่อนนะ
วันนั้นดูเหมือนทุกคนจะเหนื่อยกันถ้วนหน้า ไม่รู้ไปทำอะไรมา หลับกันตั้งแต่หัววัน
แต่ผมกลับนอนไม่หลับ ก็ไอ้คนป่วยมันละเมอทั้งคืน ไม่รู้อะไรของมัน บอกหนาวๆ ๆ พอเอาผ้าห่มไปให้ก็คว้าใหญ่!!
ผมมองมันคว้าอากาศอยู่พักนึง ทั้งขำ ทั้งสงสาร ก็เลยยื่นมือไปให้มันจับ
พอจับมือผมได้ ก็ดึงไปซุกไว้กับแก้ม หลับต่อตามเรื่องของมัน
ตอนนั้นได้แต่นั่งมองหน้าฮยอกแจ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ ครับ
แค่มอง.....................มอง................... แล้วรู้ตัวอีกทีผมก็จูบหน้าผากมันแล้ว!!!
พอมานั่งคิดดู ก็ผมเป็นห่วงเพื่อนหนิครับ มันไม่สบาย
หน้ามันตอนหลับก็น่าสงสาร แถมยังหน้าเอ็นดูมากเลย
ผมก็แค่จูบปลอบให้มันหลับซะ.... ไม่อยากให้มันนอนละเมอ ก็แค่นั้นเอง
---
-------
--
แต่รูปบนมือถือคิบอม
มันถ่ายตอนไหนกัน ไอ้เพื่อนเวร ไอ้น้องเฮงซวย (บางครั้งมันก็เรียกชื่อผมเฉยๆ บางครั้งมันก็เรียกพี่ๆ แทนตัวเองว่าผม ก็เลยเห็นมันเป็นทั้งเพื่อนทั้งน้อง)
เป็นรูปตอนผมจูบหน้าผากฮยอกแจ!!
ผมเพิ่งรู้ว่าหน้าตัวเองตอนนั้น มันส่อมากครับ ส่อให้รู้ว่าคิดอะไรไปไกลแค่ไหนกับคนป่วย
เคยดู Happy Together มั๊ยครับ ถ้าใครอยากรู้ว่าหน้าผมตอนนั้นเป็นยังไง ก็ไปหาหนังเรื่องนี้มาดูนะ
พี่เหลียง (เหลียงเฉาเหว่ยเล่นเป็นพระเอก กับเลสลี่จาง) นั่งมองพระเอกอีกคนตอนไม่สบาย หน้าผมในรูป แบบนั้นเลยครับ
คือเป็นหนังเกย์เรื่องนึงที่ผมเคยดู ไม่ใช่โป๊เกย์นะ หนังเขาดี ได้รางวัลด้วยมั้ง ที่จริงผมไม่ได้ชอบหนังแนวนี้นะ ผู้ชายแท้ๆ คงไม่มีใครคิดจะดูหนังแนวนี้หรอก แต่ช่วงนั้นผมดูสามก๊กแล้วชอบพี่เหลียงมาก เลยไปขุดหาหนังที่เขาเล่นมาดู
ผมไม่พูดอะไรกับคิบอม ได้แต่มองหน้ามัน นี่มันต้องการอะไรวะ
“รับปากสิ” หน้านิ่งของมัน เริ่มจะไม่พอใจนิดๆ เมือเห็นว่าผมมองหน้ามันแบบหาเรื่อง
“รับปากอะไร”
“ว่านายจะไม่ทำอีก คิดดูสิ ถ้าฮยอกแจเห็นรูปนี้ เขาจะคิดยังไง ดูรูปก็รู้ว่านายคิดไปถึงไหนต่อไหน ถ้าฮยอกแจรู้ มิตรภาพของพวกนาย.. มันคงขาดสะบั้นแน่ๆ”
ตอนแรกก็กะจะเถียงมัน ผมห่วงเพื่อนผิดตรงไหน แต่คิบอมพูดก็ถูกครับ ไอ้รูปนั้นน่ะ ใครเห็นใครก็คิด
ผมยังคิดเลย ก็ปกติไม่มีใครมาจับผิดแบบนี้... ผมรักฮยอกแจแบบเพื่อนจริงๆ นะครับ ผมผู้ชาย มันก็ผู้ชาย เห็นรูปแล้วก็ตกใจเหมือนกัน
แล้วคิบอมมันก็ห่วงมิตรภาพของผมเหลือเกิน มาบอกไม่ให้ทำอีก ควรจะปลื้มที่มันห่วง รึจะโกรธมันดีที่มันถ่ายรูปนี้มา
จริงๆ นะ ถ้าไม่เห็นรูปผมก็ไม่คิดอะไร
คิบอมคงเห็นผมเงียบนาน ก็เลยพูดขึ้นอีก
“มีอีกนะ ทุกวันนี้นายใกล้ชิดฮยอกแจเกินไป ฉันมองไปกี่ครั้งนายก็ไปคลอเคลียร์ฮยอกแจประจำ มันเกินวิสัยเพื่อน ฉันขอสั่งนายว่าอย่าใกล้โดยไม่จำเป็น” มันจะบ้ารึเปล่า สั่งบ้าบออะไร นั่นมันเพื่อนพี่นะครับน้อง
“นายมีสิทธิอะไร มาสั่งฉันคิบอม” ผมเริ่มโกรธสิครับ
“ถ้าฉันเห็นนายทำ ฮยอกแจได้เห็นรูปนี้ก่อนใคร” เวรรรร!! ไอ้นี่มันวอนส้นซะแล้ววว
“แล้วฉันต้องทำไง” งงตัวเอง ทำไมหงอง่ายอย่างนี้ ก็กลัวนี่ครับ กลัวว่าฮยอกแจมันจะคิดว่าผมคิดเกินเลย! จนผมต้องเสียเพื่อนไปจริงๆ แต่ตอนนั้นเท่าที่ใคร่ครวญดูยังไงก็แค่เพื่อน ผมน่ะผู้ชายทั้งแท่ง แต่รูปมันฟ้อง ขืนรูปนี้หลุดไปให้ใครเห็น พูดอะไรไปกลัวไม่มีใครเชื่อ ป้องกันไว้ดีกว่า อย่าให้ใครได้เห็นรูปบบ้านี่เลย
“ในบ้าน นายสนิทใครวน้อยสุด” งงกับคำถามมัน
“เท่ากันหมดเลย” แต่ผมก็ตอบมันไป สนิทสุดๆ ก็ฮยอกแจ กับชีวอน อ้อ พี่ฮันกยองด้วย พี่คังอินพี่คณะผมก็สนิท พี่ชินดงก้โอเค ก็สนิทหมด
แต่คิบอมก็ส่ายหน้ากับคำตอบของผม
“งั้น! อยู่ให้ห่างฮยอกแจไว้ ถ้าฉันเห็นพวกนายใกล้กันเกินคนอื่นๆ เตรียมใจไว้เลย เชื่อฉัน แล้วนายจะรักษามิตรภาพไว้ได้” พูดจบคิบอมก็เดินออกไป
ไม่รู้สิ ความรู้สึกเศร้าๆ มันรุมเร้า
นั่งคิดอยู่นาน ได้ยินเสียงฮยอกแจเรียกไปกินข้าว
ดีแล้วที่มันไม่เข้ามาในห้อง ผมยังไม่อยากเห็นหน้ามันตอนนี้
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ กะจะอาบน้ำให้สร่างจากพิษความสับสนซะหน่อย
ผมมองตัวเองในกระจก
สับสน เซ็งตัวเอง ไม่ได้คิดอะไรซะอย่าง ทำไมต้องทำตาม ที่คิบอมมันบอกด้วย มันมาสั่งให้ผมอยู่ห่างๆ ไอ้แห้ง!!!
ฉันไม่เคยคิดอะไรกับนายเลยนะฮยอกแจ
คบกันมากี่ปีแล้ว นายจะคิดว่าฉันคิดเกินเลยกับนายอยู่เหรอ
ถ้านานคิดแบบนั้นจริง เราจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วเหรอ
แค่อารมณ์ชั่ววูบครับ
ทำไม...
ทำไมวะ ดงแฮ แกเป็นอะไรวะ ไปทำอย่างนั้นกับฮยอกแจทำไม!!!
“ทำไมมมมมมมมม”
ตอนนั้นผมได้ยินเสียงตัวเองตะโกนดังมาก
แค่อารมณ์วูบเดียวจริงๆ ผมปล่อยกำปั้นชกกระจกเต็มแรง
เจ็บสิ เลือดไหลด้วย แต่น้ำตาไม่ไหลเลยนะ
เจ็บจริงๆ เจ็บจนต้องทรุดลงไปนั่ง มองเลือดที่ไหลออกจากมือตัวเอง
แล้วฮยอกแจมันก็เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ผมคงไม่ได้ล็อคประตูมั้ง
อาย ทำอะไรวะดงแฮ ถ้ามีคนถามว่าชกกระจกทำไม คุณจะตอบว่าไงล่ะ
นึกสมเพชตัวเอง ทำยังกะพระเอก MV แล้วนี่ผมจะบอกคนเขาว่ายังไง คนเขาจะชกกระจกในกรณีไหนบ้างวะ ตอนนั้นผมคิดหาเหตุผลบอกคนอื่นไม่ได้เลย ว่าชกทำไมซะเลือดโชกมือ
“ดงแฮ นายทำบ้าอะไรน่ะ” ดูมันถามสิ เออบ้า! บ้าเพราะแกนั่นแหละไอ้แห้ง!
วันก่อนโน้นมันก็พูดประมาณนี้แหละ เพราะวันนั้นผมอินกับหนังเรื่องนึงที่ตอนท้ายมันถามว่าคุณมัวทำห่ะอะไรอยู่.. ประมาณว่าได้ทำเหมือนไอ้พระเอกเรื่องนั้นรึเปล่า
ผมก็คิดตาม นอกจากเรียน เที่ยว ไร้สาระไปวันๆ ผมทำอะไรบ้าง ก็เลยถามมันเล่นๆ ว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่ มันก็ตอกกลับมาว่า.... เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ....
โอเค นายบอกให้ฉันบ้า ฉันก็จะบ้า
พอดีก่อนจะคุยกับคิบอม หนังที่ดูอยู่เป็นหนังฝรั่งที่พระเอกแกล้งบ้า เพื่อจะได้เข้าไปอยู่กับคนไข้โรคจิต ช่วงนี้ผมดุหนังเยอเมาก ดูจนไม่สนใจอะไร
ก็ได้ บ้าก็ได้ ไม่ต้องกังวนเรื่องคนจะสงสัยว่าทำไมผมทำตัวเป็นพระเอก MV เพลงรักอกหักด้วย
ผมก็เลยแกล้งบ้า ตาลอย ทำเป็นไม่ได้ยินอะไร
ที่จริงก็ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเจอใครเลยตอนนั้น ยิ่งไอ้แห้งผมไม่อยากพูดกับมันเลย เห็นหน้ามันแล้วโกรธตัวเอง
นึกออกมั๊ยครับ มันเป็นความรู้สึก อยากหนีหน้าผู้คน แต่อีกความรู้สึกก็กลัวใครเขาจะรู้ว่าผมเผลอใช้อารมณ์ชกกระจกไปเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง (รึเปล่า)
ก็คิดอยู่นะว่าทำอะไรไร้สาระสิ้นดี แต่มันเป็นทางออกของผมที่คิดได้ในตอนนั้น
--------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น