M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #38 : Ereipio กุญแจแห่งความพินาศ (MC)

Application 

Knight

1 2 3

".....เอาชาไหม?... ร้อนเจอร้อน จะได้เย็น(?)"

(ทำนองว่าเหมือนหนามยอกเอาหนามบ่งค่ะ ใจร้อนกินของร้อนๆ จะได้ใจเย็น ถถถถ)

บทตัวละคร :: ตัวเอก

ชื่อ-นามสกุล ::  ไซลาส เซเรย์เดน Silas Seireidan (ไม่อยากบอก นามสกุลแปลว่า โบยบินอย่างอิสระค่ะ ---) 

ชื่อเล่น / ฉายา :: เซน Sen / เงาแดง

อายุ :: 15

บ้านเกิด :: ริทอย

ความถนัด :: ว่องไว

อาวุธ :: กำไลหยกแดงที่ข้อมือซ้าย และที่ข้อเท้าทั้งสองข้าง 

พลังพิเศษ :: การหน่วงและเร่งความรับรู้เวลา มันเป็นสิ่งที่ต่อยอดจากประสาทสัมผัสของเซนเสียมากกว่า เซนสามารถใช้ได้กับตัวเองคือการมองเห็นดาบหรือลูกกระสุนที่เข้ามาช้าลงจนสามารถหลบได้โดยไร้แผล (อันนี้พรสวรรค์กับประสาทสัมผัส) แต่ถ้าจะใช้กำไลหยกที่ข้อมือ ก็จะสามารถกางอาณาเขตในรัศมี 5 เมตร การหน่วงความรับรู้เวลาคือการที่สิ่งของทุกอย่างหรืออะไรก็ตามที่เข้ามาในรัศมีห้าเมตรนั้นช้าลงราวกับหยุดนิ่ง ไม่ว่าจะเป็นลูกกระสุนปืน อาวุธ หยดน้ำ หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์ก็ตาม ภายในรัศมีห้าเมตรนั้นทุกอย่างจะช้าลงไปเสียหมด มีเพียงเซนคนเดียวที่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระเหมือนปกติ ระยะเวลาคือสิบวินาที ส่วนการเร่งความรับรู้เวลานั้น กำไลหยกที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของเซนจะเป็นตัวเร่งความเร็วจนชนิดที่ว่าเห็นเพียงเงาแดงๆของสีผมรางๆเท่านั้น นั่นคือที่มาของฉายา 'เงาแดง' ซึ่งการฝึกของเซนนั้นสามารถอยู่ในช่วงเงาแดงสูงสุดได้สิบนาที แต่มันก็มีเคล็ดลับที่ถ้าใช้กำไลที่ข้อมือซ้ายกับข้อเท้าขวาพร้อมกัน คือถ้าเซนใส่กำไลของข้อเท้าขวาที่ข้อมือข้างขวา นอกจากจะสามารถหน่วงเวลาในรัศมีห้าเมตรได้ เซนยังสามารถเร่งสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่อยู่ในรัศมีห้าเมตรนั้นได้ด้วย 

ลักษณะนิสัย :: ข้อแรกได้ใจความเลย นิสัยแรกเอกลักษณ์ที่เพื่อนทุกคนพูดเป้นเสียงเดียวกันคือ หัวโบราณ หลังเขา และตกข่าว ราวกับว่ารุ่นคุณปู่กลับชาติมาเกิดในร่างเด้กอายุสิบห้า เพราะแม้ว่าบ้านเกิดจะเป้นแหล่งท่องเที่ยวแต่ทำไมหมอนี่ถึงไม่เคยรู้ข่าวสารอะไรกับเขาเลย!! โอเคอาจจะเป็นเพราะคนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น แต่ไอ้อาการชอบเล่นโกะกับพวกแก่ๆเฒ่าๆพร้อมกับจิบชายามบ่ายนั่นคืออะไรวะ? ไม่เคยสนใจเทคโนโลยีทันสมัยแต่กลับไปหลงไหลในของเก่าคร่ำครึเสียอย่างนั้น......

บางครั้งมีบางคนบอกว่าเซนเอาแต่ใจ แต่ถ้ารู้จักกันมานานจะรู้ว่าหมอนี่แหละ ตัวตามใจ แพ้ลูกอ้อนของเด็ก(หรือคนที่ดูเด็กกว่า) มองภายนอกบางครั้งก็ถูกเข้าใจผิดว่าแก่กว่าอายุ เพราะบุคลิกที่สงบ ไม่กระโตกกระตากผิดกับเด็กวัยรุ่นคนอื่น หนำซ้ำยังเกลียดน้ำแข็งเช่นน้ำเย็นหรือน้ำปั่นอย่างกับอะไรดี ดื่มแม่-งแต่ของร้อนๆโดยเฉพาะชา ประมาณว่าขาดอะไรได้แต่ขาดชาร้อนไม่ได้ ขนาดหน้าร้อนยังดื่ม! แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เรียกว่าแก่ได้ยังไง?

บางครั้งเซนก็เปรียบเสมือนพี่ชายของกลุ่ม แต่กระนั้นใช้คำว่าเป็นศูนย์รวมคงเหมาะกว่า เพราะว่าเป็นคนที่มักจะเป็นผู้นำมากกว่าเป็นผู้ตาม แต่ถ้ามีคนนำเก่งกว่า(อย่างคนที่สาม)ก็จะปล่อยให้นำไปในกรณีที่ว่าความเห็นตรงกัน แต่เซนต่างกับคนนั้นตรงที่ว่ามีความเป็นผู้ใหญ่สูงกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน แม้บางครั้งจะมีบ้างที่ดูแอบเผด็จการเล็กๆ แต่ความเป็นผู้นำของเซนจะออกมามากที่สุดก็ในเวลาที่คับขัน เขาจะเป็นคนที่คิดแผนการหรือเอาตัวรอดเฉพาะหน้าได้ดีทุกครั้งในยามที่คนอื่นมืดแปดด้าน และมักจะเป็นที่พึ่งให้คนรอบข้างได้แทบทุกครั้ง

เซนเป็นคนที่ความจำดีพอสมควร แต่ไม่ถึงขนาดว่าฉลาด คือไม่ใช่คนโง่ แต่เขาเป็นคนที่ช่างสังเกตจนบางครั้งก็ทำให้เพื่อนหลายคนขนลุก เพราะมักจะมองเห็นจุดเล็กๆที่คนอื่นไม่เห็น ละเอียด ไม่มองข้ามจุดที่คนอื่นไม่ใส่ใจ ยิ่งบวกกับความใจเย็นที่บางครั้งมันดูจะมากเกินไป แม้ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานหน้าพี่ท่านยังนิ่งไม่ตื่นตระหนกตกใจ แต่ก็เพราะงั้นแหละ ที่ในเวลาคับขันมักจะเป็นตัวช่วยเหลือที่ดีทุกครั้ง จนบางครั้งเจ้าตัวก็ได้รับแรงกดดันมาอย่างไม่ตั้งใจ เพราะความที่เป็นคนช่างเอาใจใส่แม้ว่าภายนอกจะดูนิ่งๆไม่สนใจ แต่เขาเป็นคนที่เก็บรายละเอียดและใส่ใจคนรอบข้างมากกว่าที่ใครจะคิด เช่นการที่เขาจำวันเกิดของเพื่อนทุกคนได้ รู้ว่าใครชอบหรือไม่ชอบอะไรนั่นก็มากพอ เป็นคนที่มักจะถูกบอกว่า "รู้เรื่องของคนอื่น ทั้งที่บางทีเจ้าของเรื่องยังไม่สังเกต" 

ถ้าเปรียบเทียบในสงคราม เซนไม่ใช่สายบู๊และไม่ใช่สายบุ๋น เขาเหมาะที่จะเป็นผู้สังเกตการณ์ ลอบสังหาร หรือเก็บข้อมูลพวกนั้นเสียมากกว่า เพราะความเร็วของเขา แม้จะไม่ต้องใช้อาวุธเพื่อช่วยเพิ่มพลังเซนก็มีความสามารถที่จะเห็นสิ่งที่มีความเร็วสูงราวกับหยุดนิ่งชั่วเสี้ยววินาที รวมถึงการเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว(แม้จะอยู่ในชุดคุณปู่กับอีแตะ)ที่คนทั่วไปตามไม่ค่อยทัน และมักจะทำตัวไม่เป็นจุดเด่น แต่เชื่อไหมว่าทุกคนมักจะโหวตให้เขาเป็นผู้นำในหลายๆครั้ง เพราะการที่รู้จักจุดด้อยจุดดีของแต่ละคนและฉลาดพูด รวมทั้งที่ว่ารอบคอบ ในการตัดสินใจจะผ่านการคิดและเขาจะเลือกทางที่ผลเสียน้อยที่สุด และเมื่อตัดสินใจแล้วจะไม่โลเล และยอมรับในผลของมันแม้ว่าตัวเองจะเป็นต้นเหตุหรือออกมาไม่เป็นอย่างที่คนอื่นหรือตัวเองคาดหวังก็ตาม

แม้จะดูไม่แคร์ใคร แต่เชื่อไหมว่าเขาเป็นคนที่บางครั้งแคร์คนอื่นมากเกินไปจนไม่สนใจตัวเอง และเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องในหลายๆครั้ง และอย่างที่บอกไปว่าหัวโบราณ ทำให้บางครั้งจริงจังกันไปจนเพื่อนปล่อยมุขแล้วไม่รู้ว่าเป็นมุข แถมยังโกรธคนยาก บอกเลยว่าถ้าใครทำให้เซนโกรธได้ แม้จะให้อภัยแต่ความเชื่อใจก็ลดน้อยลงเช่นกัน และเพราะว่าการที่ถูกมองว่าเป็นพี่ชายคนโตและที่พึ่ง ทำให้เวลาที่ตัวเองต้องการที่พึ่งจะเก็บเงียบอยู่คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง จนบางครั้งกว่าจะง้างปากกันได้ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร

เซนเป็นคนที่ความรู้สึกช้า (ไม่ใช่ด้านรักๆ) และมีใบหน้าอยู่แค่ไม่กี่แบบ คือไม่ค่อยแสดงออกว่าตกใจ ตื่นเต้นหรือตื่นกลัว นอกจากใบหน้าเรียบๆก็จะมีใบหน้าเปื้อนยิ้มบางๆและหัวเราะบ้าง แต่ความรู้สึกช้าในที่นี่คือ บางครั้งเช่นเวลาที่อากาศหนาว ตัวเองจะหนาวช้ากว่าคนอื่น หรือคนอื่นทักถึงจะรู้สึกว่าหนาว หรือจับของร้อนก็จะมารู้ตอนที่มือพองไปแล้ว เพราะประสาทสัมผัสในเรื่องของการรับรู้นั้นเสียหายในอุบัติเหตุเมื่อตอนเด็ก

ลักษณะการพูดจา :: เซนจะเรียกตัวเองว่า "ฉัน" หรือ "ผม" และแทนคนอื่นว่า "นาย/เธอ/คุณ" เหมือนทั่วๆไป มีเพียงคู่หูกับเพื่อนที่โตด้วยกันมาเท่านั้นที่บางครั้งเซนจะขึ้น "แก" มา ไม่ถึงขนาดสุภาพมากหรือว่าหยาบคายอะไร อยู่กลางๆและรู้กาละเทศะ เป็นคนที่ติดจะพูดเบาและไม่แสดงสีหน้าอะไรมากมายยามที่พูด แต่เขาไม่ใช่คนเย็นชา เพราะเขาก็แสดงอารมณ์ผ่านทางแววตาและยิ้มเป็น และถ้าเทียบกับคนอื่น เซนจะเป็นคนที่จัดว่าพูดค่อนข้างเบา ถ้าระดับสนทนาทั่วไป แต่น้ำเสียงก็ยังคงหนักแน่นผิดกับวอลุ่ม....

- "....ฮะ?"

- "ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ฉันไม่หนีไปไหนหรอกน่า"

- "อย่าเสียใจในความผิดพลาด เพราะเราเป็นคนเลือกที่จะทำมันเอง"

- "เพิ่งจะรู้ ขอโทษที"

- ".....เอาชาไหม?"

รูปร่างหน้าตา :: เรือนผมสีน้ำตาลแดงซอยสั้นที่หยักตรงปลายเล็กๆตัดกับผิวขาวเนียน ดวงตาเรียวสีแดงกลีบกุหลาบที่ดูใจเย็นแต่กระนั้นก็แฝงแววเด็ดขาด ริมฝีปากที่เรียบตึงที่บางครั้งยกยิ้มบางๆบ้างให้เห็นเป็นครั้งคราว ชื่นชอบการใส่ผ้าคลุมยาวเนื้อผ้าสบายที่มีผ้ารัดเอว(ฮากามะนั่นแหละ)กับคีบอีแตะมากเป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าเป็นชุดอยู่บ้านและชุดเดินเล่นสบายๆและเซนมีอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบชุดแบบและสีเดียวกัน เป็นคนรูปร่างโปร่งสูงตามมาตรฐาน และมีกำไลหยกแดงสามที่ ข้อมือซ้าย และข้อเท้าซ้ายขวา และนอกจากนั้นเซนยังมีแผลไฟไหม้ตั้งแต่สะบักหลังลงไปจนเกือบแผ่นหลังซีกซ้ายทั้งแผ่น และเพราะว่ามีผมหน้าปิดอยู่ เซนมีรอยแผลเป็นยาวประมาณ 6 ซม.ตรงขมับด้วย

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 171 / 55

ประวัติ :: ลูกชายคนกลางของตระกูลเซย์เรย์เดน ที่บ้านฐานะปานกลางค่อนไปทางดี มีพี่สาวและน้องชาย อันที่จริงพี่สาวนั้นเป็นลูกติดของพ่อเสียมากกว่า เพราะอายุที่ห่างกันถึงสิบสองปี แต่ก็รักกันดี ส่วนน้องชายนั้นอ่อนกว่าเขาสี่ปี พ่อเสียไปเพราะปกป้องเขาจากอุบัติเหตุพาหนะ(รถค่ะ ไม่รู้ว่าเทคโนโลยีขนาดไหน ถถถ)ตอนเขาอายุห้าขวบ ถ้าพ่อไม่กระโดดเข้ามารับแรงกระแทกแทนครั้งนั้น... เขาคงเป็นคนที่ตายแทน รอยยิ้มสุดท้ายของพ่อที่ยิ้มเมื่อเห็นเขาปลอดภัย และยามที่ล้อของมันวิ่งทับหัวของพ่อมันฝังอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี้ จากเด็กชายขี้เล่นกลับกลายเป็นคนเงียบๆและผ่านการบำบัดจิตสองปีเต็มๆ และหลังจากรักษาตัวจนดีขึ้น เขาก็ตั้งมั่นว่าจะฝึกความเร็ว ให้เร็วยิ่งกว่าใคร ให้เร็วยิ่งกว่าสายลม โดยมีพี่เขยเป็นคนช่วยฝึก คนที่เขาเชื่อว่าเร็วกว่าใครและยึดไว้เป็นแบบอย่าง และเมื่อปีต่อมา ฝันร้ายก็เกิดขึ้นอีกครั้ง... เขาที่ไปเที่ยวเล่นเพื่อฝึกในป่ากับพี่เขยในยามเช้ามืดเหมือนปกติ กลับได้ยินว่ามีเพลิงไหม้ เมื่อกลับมาทั้งบ้านก็เป็นทะเลเพลิง เขาวัยแปดขวบก็พุ่งเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่สนเสียงร้องเตือนของใคร เขาตามเสียงเด็กร้อง... หลานของเขา.. ลูกของเซเรนพี่สาวของเขาเพิ่งจะคลอดได้ไม่กี่เดือน... และเมื่อไปถึงก็ใจชื้นขึ้นมาเมื่อโซรุสน้องชายของเขาที่ไออย่างหนักและในอ้อมแขนมีเด็กทารกในอ้อมแขน... เขาแทบทรุดเมื่อรู้ว่าทั้งแม่และพี่สาวเสียชีวิตจากปากของโซรุส เขาพยายามจะช่วย แต่เด็กแปดขวบที่ก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรมากมายที่จะอุ้มทั้งเด็กสี่ขวบและเด็กทารกไว้... ยิ่งเซนเป็นคนที่จัดว่าผอมและไม่สูงมาก จึงอุ้มได้แค่หลานไว้ในอ้อมแขน ความเร็วที่ทุ่มฝึกมาดูจะไร้ประโยชน์ และเชื่อไหม... เขา...ที่ตั้งใจจะปกป้อง... พื้นด้านบนถล่มลงมาและน้องชายของเขา...โซรุส... ผลักเขาหนี... เปลวเพลิงที่ขวางกั้นไว้ ใบหน้าของน้องชายวัยสี่ขวบที่ยิ้มโล่งอกและบอกลาอยู่อีกฝั่งของเปลวเพลิงก่อนที่พื้นฝั่งนั้นจะถล่มลงไปแทบจะแช่แข็งเขาทั้งเป็น ความพยายามที่ตั้งใจจะหนีออกจากเปลวเพลิงไร้ประโยชน์ เมื่อไม่กี่นาทีต่อมาเด็กทารกในอ้อมแขนเขาก็สิ้นลมเพราะควัน เขากรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งกลางเปลวเพลิง... ราวสูญสิ้นทุกสิ่ง แล้วเด็กแปดขวบแสนโง่เขลาที่กอดเด็กทารกในอ้อมแขนกระเด็นเพราะแรงระเบิดในครัว... พยายามอย่างยิ่งแม้ว่าจะ

ชอบ :: แม่น้ำ, ลมเย็นๆ, พระอาทิตย์ขึ้น ยิ่งถ้ามีชาร้อนๆนี่จะสุดๆ, การแข่งขันความเร็ว โดยเฉพาะวิ่ง, เกมจับผิดภาพ, โกะ, แสงแดดและแสงจันทร์, ดวงดาว, ของเก่า, เสื้อผ้าแปลกๆต่างถิ่น, สุนัข, นอน!

ไม่ชอบ/เกลียด :: เนย, ที่ที่เสียงดัง, ที่ๆอากาศร้อนจัดหรือหนาวจัด, น้ำแข็ง / เนย, ของหวาน, น้ำแข็ง, ถั่วแดง

แพ้/กลัว :: เซนแพ้สองอย่างค่ะ กลิ่นเนยกับอากาศเย็นจัด อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าได้กลิ่นเนยคือเซนจะเวียนหัวจัดมากชนิดที่ว่าสามารถอาเจียนและเป็นลมได้เลย ขนาดที่ว่าโลกหมุนติ้วๆ ส่วนอากาศเย็นจัด เพราะแผลไฟไหม้น่ะค่ะ คืออันที่จริงก็ไม่ถึงกับแพ้ แต่ว่ามันทำให้บริเวณนั้นแห้งและมันปริแตกเหมือนจะร้าวออก และผิวทั้งตัวก็จะห้อเลือดไม่รู้ทำไม ตาแดงก่ำ และถ้าอยู่นานๆมีสิทธิ์ที่เลือดจะไหลออกมาจากทวารทั้งห้า แต่ยกเว้นบาดแผลตรงนั้นที่จะแห้งกรังจนเหมือนผิวหนังตายด้านค่ะ / สิ่งที่เซนกลัวมีสองสิ่งเช่นเดียวค่ะ คือการบาดเจ็บชนิดที่เคลื่อนไหวไม่ได้ เพราะเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง และสำหรับเซน มันคือฝันร้ายและทรมานทั้งเป็น และอีกอย่างคือการนอน เซนเป็นคนที่นอนน้อยมากถึงมากที่สุด เพราะอันที่จริงเจ้าตัวเป็นโรคประสาทอ่อนๆ ทุกครั้งที่หลับจะฝันร้ายเหตุการณ์ซ้ำๆพวกนั้น และบอกเลย

เพิ่มเติม :: สายตาดีกว่าคนทั่วไปสองเท่า และสามารถปรับการมองเห็นในที่มืดได้เร็วกว่าคนอื่นค่ะ อีกอย่างเห็นรูปร่างบางๆแบบนี้ ยกของได้เกือบร้อยกิโลนะ! แต่ยังไม่ถึง มากที่สุดที่เซนยกขึ้นคือ 89 กก.ค่ะ

คุยกับผปค.นิดหน่อย

-สวัสดีค่ะ แผ่นกระดาษเองค่ะ (ใครฟระ //แววเสียงจากนักอ่าน...) คำถามแรกเลยนะคะ ทำไมถึงมาสมัครคะ?

:: พล็อตน่าสนมากค่ะ -..-

- สมัครแล้วอย่าลืมกลับมาเช็คด้วยนะคะ

:: ชัวร์ค่ะ

-ถ้าไม่ติดบทที่ต้องการเสียใจไหมเอ่ย?

:: อืม... ไม่... อาจจะนิดนึงมั้งคะ ถถถถ

-อยากให้ลูกๆ มีคู่ไหมคะ? ถ้าอยากมีเอาเพศไหนดีเอ่ย บอกได้เลยค่ะ จะเป็นหญิง ชาย ทอม(?) กระเทย(?) ได้หมดค่ะ

:: คนนี้ขอไม่มีดีกว่าค่ะ ถถถ แต่ถ้าคิดว่ามีหรือจิ้นกับใครขึ้นก็อยากได้ชายค่ะ 555555

หมดคำถาม...ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ฝันดีผีหลอกค่----สัญญาณขาดหาย