M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #27 : Alice In Magic Land :: สู่ดินแดนใหม่ [Yaoi] (MC)2

Application

1 2 3 (รูปสุดท้ายคือแถมค่ะ.. ไม่ใช้เป็นรูปหลักเพราะดูผิดนิดสัยไป ถถถ)

"แพ้อย่าปากหมา พวกแกมาลองดีกับฉันเองไอ้วอกไก่อ่อน!" #ชูนิ้วกลาง

บทตัวละคร :: กระต่ายดำ

ชื่อ-นามสกุล ::  เมลลิส ซาเบล Melns Sabel (ชื่อเป็นภาษาลัตเวียน่ะค่ะ... แปลว่าสีดำ แต่ส่วนใหญ่เจ้าตัวจะบอกว่าชื่อเมส ซาเบล แทน )

ชื่อเล่น :: เมส Mez (อันที่จริงชื่อเมลน่ะค่ะ แต่คือเจ้าตัวเกลียดชื่อนั้นมาก ใครเรียกก็จะด่ากราดเลยค่ะ ถึงชื่อเมลลิสจะไม่ใช่ความลับและเป็นชื่อที่รักและภูมิใจ แต่ก็ไม่อยากให้คนเรียกเมลเลยเปลี่ยนให้หมด)

อาชีพ :: ทหารรับจ้าง

เพศ :: ชาย

อายุ :: 23 (ขอแก่กว่าตัวเมะ xD)

เผ่าพันธ์ุ :: กระต่าย

ธาตุ :: -

พลังพิเศษ :: เคลื่อนไหวได้ในระดับที่คนธรรมดามองไม่เห็นในช่วงเวลาสั้นๆประมาณ 50 ก้าว แต่อันที่จริงต้องบอกว่าเขาสามารถลบจิต ชะลอการเต้นหัวใจ ควบคุมการไหลเวียนของเลือดและระบบต่างๆในร่างกาย จนเหมือนกับว่าได้หายไปโดยสมบูรณ์ และการที่เขาลบจิตแบบนั้นได้นั้น ไม่สามารถใช้ได้ในการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ตึงมือได้ และเมลลิสถนัดดาบทั้งสองข้าง แต่ข้างหลักจะเป็นข้างขวา 

อาวุธ :: ถ้าเป็นสิ่งที่คนอื่นๆเห็นก็จะเป็นดาบยาวธรรมดาๆที่เจ้าตัวพกอยู่ตลอด แต่ใครเล่าจะรู้... ว่าอาวุธจริงๆมันคือด้ามดาบ เพราะดาบมันเป็นของปลอมและเมลลิสไม่เคยถอดออกจากปลอกดาบ ก็ใช้ปลอกดาบนั่นแหละสู้ (เพราะทำงานเขาเน้นใช้พลังเคลื่อนไหวกับลบจิตเอาชนะเสียมากกว่า) และปลอกกับใบดาบถอดออกได้ ด้ามดาบ เขาจะจับให้ถนัดมือและใช้แค่ตรงที่ๆเหลือประมาณสามนิ้วนั่นแหละสู้ และตรงด้ามดาบ มันเป็นโลหะ ป้องกันได้ และถ้าทุบแรงๆมีสิทธิ์บาดเจ็บหนัก และยิ่งถ้าโหมดสัตว์ป่ามีสิทธิ์กระดูกแตกหรือตายได้เลยทีเดียว

ลักษณะนิสัย :: เมลลิส ซาเบล คงไม่มีใครรู้จักเท่าไหร่ อาจจะแค่สงสัย แต่ถ้าบอกว่าเมส ซาเบลทุกคนต้องร้องอ๋อทันที ว่าเป็นทหารรับจ้างที่มีฝีมือโด่งดังพอสมควร และรู้กันว่าเป็นพวกเรื่องมากกับคนว่าจ้าง ต่อให้เงินสูงยังไงถ้าเมลลิสไม่ชอบก็จะไม่รับ แต่ถ้าคนที่รู้จุดอ่อนดีจะรู้ว่าเงินไม่สามารถล่อลวงทหารรับจ้างคนนี้ได้ แต่เป็น 'ของกิน' ต่างหาก เมลลิสเป็นคนที่กินเก่งมากประดุจกระเพาะเป็นหลุมดำ ชนิดที่ว่าถ้าไม่ใช่มหาเศรษฐีคงต้องมีจนกันไปข้าง เพราะถ้าเลี้ยงจริงๆต้องเลี้ยงให้ถึงในระดับที่เจ้าตัวพอใจ ซึ่งถ้านับเป็นร้านอาหารก็ไม่ต่ำกว่าสิบร้าน มีหลายคนลงความเห็นว่าที่ค่าจ้างของทหารรับจ้างคนนี้ไม่สูง แต่เงินลงไปกับค่าอาหารทั้งนั้น! และอะไร เมลลิสเป็นพวกที่พลังงานเผาผลาญดี ซึ่งกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอ้วน เพราะมันจะใช้หมดในวันนั้นนั่นแหละ พลังของเขาทั้งการเคลื่อนไหวที่มองไม่เห็นและการลบจิตจนไร้ตัวตนมันกินพลังมหาศาลเชียว ซึ่งต่อให้ไม่มีงาน แต่เมลลิสก็จะฝึกการลบจิตในช่วงเช้ามืดตั้งแต่ฟ้าไม่สาง และจะฝึกการเคลื่อนไหวในระหว่างวัน ไม่ก็ช่วงเย็นๆค่ำๆหรือดึกๆจนเป็นกิจวัตร ซึ่งมันทำให้เมลลิสหิวตลอดเวลา ถ้าวันไหนกินไม่เยอะพอก็จะดูเหมือนไม่มีแรงและล้มเอาง่ายๆ ซึ่งในย่ามของเมลลิสจะมีของจุกจิกเต็มไปหมด และยิ่งเจ้าตัวเป็นคนที่ชอบลองกินอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยเห็น มันเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เมลลิสออกอาการเหมือนเด็กและดูไร้ความน่ากลัวไปทันใด ตาจะวาวๆและน้ำลายสอเหมือนเห็นหูกระต่ายกระดิกยิกๆๆๆ และมันก็เป็นเรื่องเดียวที่เจ้าตัวปฏิเสธว่าไม่มีความสุขกับมัน ทั้งที่ตาไม่บอดก็รู้ว่ามีความสุขมากแค่ไหนกับการกิน และสิ่งที่เมลลิสชอบตามประสากระต่าย(?)ก็คงไม่พ้นแครอทนั่นแหละ แต่ที่ชอบที่สุดคือทานตะวัน ต่อให้เป็นเมล็ดหรือต้นอ่อน หรือแค่งับดอกมันเบาๆ เมลลิสก็ชอบทั้งหมด! และเวลาที่โดนยั่วด้วยดอกทานตะวันทั้งทุ่ง(มันเคยมีมาแล้วจริงๆ.....) แม้จะอยากซึนเพียงใดแต่ใจมันอยากกิน(?) เพราะงั้นเมลลิสก็จะมองแบบฝากไว้ก่อน พร้อมนิ้วโป้งคว่ำให้ และเดินไปสวาปาม แต่เรื่องที่ว่าเขาชอบกินดมและมองดอกทานตะวันนี่มีมิเลนกับพ่อบ้านเท่านั้น xD

เมลลิสเป็นคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใจร้อนมุทะลุเพียงใด แค่เห็นท่าทางสีหน้าแววตาก็บอกได้แล้วจริงๆ เถื่อนๆห่ามๆดิบๆมีเรื่องชกต่อยไปทั่ว ไม่รู้ทำไมถึงชอบโดนหาเรื่องทุกครั้งไม่ว่าจะไปที่ไหน คงเป็นเพราะท่าทางที่ไม่กลัวใครมันไปกระตุกพวกเจ้าถิ่นกระมัง... เสียงดังและติดคำสบถเป็นนิสัย มันต้องมีตลอดทุกชั่วโมงแหละ "ห่าเหว / หัวฟักเอ๊ย! / ถั่วเน่า / นรก!" และอื่นๆ คือถ้าอารมณ์ขึ้นนิดๆเหมือนเริ่มๆทะเลาะก็หลุดออกมาละ... ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนที่ความอดทนต่ำมากถึงมากที่สุด ตีนกระตุกง่ายมากและรวยนิ้วกลาง (//ฮา) แถมยังขี้เบื่อขี้รำคาญ บางครั้งถ้าเจอพวกที่ปากมากขี้โอ่ขี้อวดแล้วรู้สึกหมั่นไส้ ต่อให้ไม่รู้จักหรือใหญ่มาจากไหนเมลลิสก็สามารถประทับฝ่าพระบาทให้คนๆนั้นหน้าจูบพื้นได้โดยไม่สนใจ ไม่ฉะนั้นก็ตบหัวเลยนี่แหละ และนั่นก็เป็นหนึ่งในต้นเหตุของการทะเลาะวิวาทนั่นแล ยิ่งปากที่ชอบแขวะชอบหาเรื่องนั่นที่ตรงๆไม่เคยอ้อมค้อมและไม่เคยคิด เอาสิ ถ้าไม่พอใจก็มาต่อยกันดิ! (เอส...) เป็นคนที่เกลียดการใช้สมองและมักทำโดยใช้ใจและสัญชาติญาณ ทำให้ไม่ค่อยมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร เกลียดเรื่องที่เข้าใจยากๆ ตัดสินใจเร็วและลงมือทำเดี๋ยวนั้นเลย

ไม่ชอบทำอะไรซ้ำซากจำเจและไม่ชอบอยู่ติดที่เหมือนพวกสมาธิสั้น ต้องขยับอยู่ตลอดเวลา ขนาดที่จองห้องพักไว้นอนยังไม่ค่อยจะไปนอนแต่กลับไปนอนใต้ต้นไม้เสียอย่างนั้น แต่กลับเป็นคนที่ชอบนอนมองท้องฟ้ายามที่มันปลอดโปร่ง และนอนมองท้องฟ้ายามที่ฝนตกหนัก ใช่... นอนตากฝนอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ แม้จะมีคนมาพูดหรือมาคุยตอนนั้นยังไงก็เหมือนไม่ได้ยินจนถูกมองว่าเป็นคนบ้า มันทำให้เขารู้สึกทั้งสงบเป็นสุขและแหลกสลายไปพร้อมกัน... (คราวนี้เอ็ม...) ไม่ใช่คนหัวดื้ออะไรมากแต่ก็มีความเชื่อของตนเองที่จะไม่ฟังใครง่ายๆ ยิ่งกับการถูกสั่งหรือถูกบังคับให้ทำนู่นทำนี่ จริงๆคือเขาชอบ... แต่มันทำให้นึกถึงมิเลนเกินไปเลยกลายเป็นเกลียดแทน โดยเฉพาะถ้ามีเหตุผลประกอบว่าเป็นเพราะเขายิ่งไม่ชอบ (ซึน!!) เป็นคนที่พูดจาโผงผางและตรงไปตรงมา และไม่แคร์สายตาหรือความคิดของใคร ไม่รู้จักนี่ทำไมต้องสน? อันที่จริงเขาเป็นคนไม่เคยอยู่กับที่และหาตัวได้ยาก เพราะว่าไม่อยากผูกพันกับใคร ทุกคนบนโลกก็ต่างคนต่างอยู่ไปถ้าเขาไม่ทำให้ใครเดือดร้อนมากมายก็น่าจะพอ และนั่นทำให้ดูภายนอกเป็นคนใจร้ายกระด้างและขวางโลก แต่อันที่จริงเมลลิสเป็นคนที่อ่อนโยนและอ่อนไหวมาก แต่แค่มันเเป็นระบบปิดกั้นตัวเองก็เท่านั้น

เหมือนเป็นคนโง่ที่ชอบใช้กำลัง แต่อันที่จริงเมลลิสมองออกว่าใครรู้สึกอะไรหรือคิดอะไร มันเหมือนกับเป็นความรู้สึกมากกว่า และใครจะรู้ ดูเอาแต่ใจแบบนี้แต่เป็นประเภทชอบเทคแคร์คนอื่นโดยเฉพาะกับเด็ก ถึงปากจะร้ายและดูสนแต่ตัวเองยังไง แต่คุณคงไม่รู้หรอกว่าเขามีนิสัยที่ฝังรากลึกจนทำโดยสัญชาตญาณคือการสังเกตคนอื่น สังเกตพฤติกรรมประจำวันของคนที่เจ้าตัวต้องร่วมงาน ทำให้สามารถรู้ได้ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร จนบางครั้งแม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ เช่นเวลามีใครถามว่า "รู้ได้ยังไง?" กรณีที่เมลลิสเดาได้ว่าคนๆนั้นไม่ชอบกินอะไร เมลลิสก็จะขมวดคิ้วแล้วตอบง่ายๆที่ไม่มีใครเข้าใจว่า "ก็เห็นๆอยู่" และอันที่จริงเป็นคนที่ทำอาหารเก่งพอสมควรเสียแต่ขี้เกียจทำ ถ้าใครที่มีโอกาสได้กินนี่คือหายาก แต่ถ้าสมมุติว่าเมลลิสเห็นกลางถนนมีคนล้มไปคนๆนั้นก็อาจจะได้กินนะ(?) เพราะเขาเข้าใจดีว่าความหิวจนเป็นลมเป็นยังไง(ห้ะ?) (ไม่เมินคนล้มไง ถถถถ)

เมลลิสเป็นคนป่วยทางจิต ซึ่งถ้าไม่มีอะไรไปกระตุ้นมันก็เหมือนคนธรรมดานั่นแหละ แต่ถ้ามีอะไรไปกระตุ้นเข้าล่ะก็ เขาจะกลายเป็นเหมือนนักล่าที่ไร้ความปรานีและโหดเหี้ยม แววตาจะฉายความอยากจะฆ่าออกมาจนสัมผัสได้ เหมือนกับเป็นบุคลิกที่สองที่เป็นตัวอันตรายและไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ อันที่จริงมันเหมือนร่างกายเป็นไปตามสัญชาตญาณไร้ซึ่งสติในการควบคุมและนั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมถึงใช้ท่าลบจิตนั่นไม่ได้ และสิ่งที่ไปกระตุ้นจนเขาขาดสติคือ ปริมาณที่เขาได้รับบาดเจ็บ หมายความว่าถ้าเขาถูกทำร้ายเขาก็จะกลายเป็นผู้ล่า ยิ่งเขาได้รับบาดเจ็บมาก เห็นเลือดตัวเองมากเพียงใด ความดุร้ายก็เท่านั้น และภายหลังมันมีอีกอย่าง คือมีคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับ "มิเลน" น้องชายของเขา... ต่อให้แค่นิดเดียวก็ตาม และสิ่งที่เรียกสติเขากลับมาได้เอง คือกลิ่นเลือดที่ติดตามตัวและเสื้อผ้า ลองจินตนาการว่ามันต้องมีปริมาณมากแค่ไหนที่เขาได้กลิ่นจนได้สติว่าตัวเองทำอะไรลงไปน่ะ... เพราะคนที่สามารถเรียกสติเขากลับมาได้ไม่อยู่แล้ว.... คนที่คอยเรียกชื่อเขาอย่างไม่เคยเหนื่อยยามที่เขาสูญเสียการควบคุม ถ้าถามว่ามีคนรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร... ก็คงต้องบอกว่า ความลับมันไม่มีในโลก....

          "พี่เมล.. พี่เมลลิส.. จำผมได้ไหม มันไม่มีอะไรแล้ว ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ กลับมาหาผมเถอะนะ"

ลักษณะการพูดจา :: เป็นคนพูดจาห้วนๆไม่มีหางเสียง แทนตัวเองว่า "ฉัน" และเรียกสิ่งมีชีวิตเพศผู้ทุกอย่างว่า "แก" แต่ถ้าอยู่ต่อหน้ากษัตริย์(เท่านั้น)จะเปลี่ยนเป็น "คุณ" แต่ก็ยังมีหลุดแกออกมาให้เห็น แต่ถ้าเป็นผู้หญิงจะเป็น "เธอ" แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นกวนๆหรือมีความรู้สึกว่าไม่น่าให้เกียรติอะไรมากมาายก็จะชึ้นต้นด้วยคำว่า "ยัย" และบางทีก็ประชดว่า "คุณหนู" ชอบสบถทั้งหยาบและไม่หยาบ ไม่ชอบเรียกชื่อ ถ้าจะเรียกก็เรียก "เฮ้ย... แกๆ ไอ้##&$^*^"  ต่อให้รู้ชื่อก็จะไม่เรียก ถ้าถามว่าทำไม.... ไม่อยากไง

- "เมส ซาเบล ... มันมีความจำเป็นอะไรให้ต้องรู้จักกันด้วยวะ*พึมพำ*" 

- "แกเรียกใครเมลวะไอ้หน้าอ่อน! เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าให้!"

- "นี่คุณหนู ถ้าเธอจะบ้าขนาดนั้นกลับไปนอนเล่นที่บ้านไป๊!"

- "กล้าก็ลอง พ่อจะซัดให้หน้าหงายเลย แล้วจะได้สำนึกว่าคิดผิดที่อยากมาเล่นกับฉันคนนี้!"

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 177 / 56

รูปร่างหน้าตา :: เขาเป็นคนที่มีรูปหน้าคมที่จะมองว่าหล่อก็หล่อจะมองว่าสวยก็สวย แต่ทุกคนจะมองว่าหล่อเสียมากกว่า รูปร่างกำยำสมส่วนที่มีมัดกล้ามพองามตามประสาชายจับอาวุธ เรือนผมสีดำสนิทเหมือนถ่านที่แสกกลางเปิดหน้าผากกว้างทำให้ตั้งแต่เห้นครั้งแรกสัมผัสได้ว่าเมลลิสเป็นคนเปิดเผย ดวงตาสีทับทิมเรียวที่บ่งบอกนิสัยของคนเป็นเจ้าของได้เกือบหมด หางตาเชิดขึ้นกับคิ้วเรียวเฉียบนั่นยิ่งทำให้ใบหน้าดูคมคายยิ่งขึ้น มีหางเต่ายาวเกือบถึงกลางหลังซึ่งเจ้าตัวใช้ผ้าพันแผลเก่ากึกคร่ำครึผูกไว้ประมาณฝ่ามือ ผิวคล้ำแดด ซึ่งไม่อยากจะบอก มันดำแค่หน้ากับคอ! ภายใต้ร่มผ้านั่นแม้แต่หลังมือซึ่งถ้าไม่ใส่เกราะมือไว้ก็จะใส่ถุงมือเปลือยข้อนั่น ขาวมาก! ดั้งเดิมเมลลิสเป็นคนขาว แต่เพราะเป็นคนที่ไม่เคยใส่แขนสั้นขาสั้นหรือโชว์ผิวเนื้อเลย แม้จะอยู่ในชุดเหมือนนักรบหรือชุดธรรมดาๆก็จะเป็นแบบแขนยาวขายาวทุกครั้ง และไม่ได้ใส่แค่ชั้นเดียว แต่ใส่สามชั้นเป็นอย่างต่ำต่อให้ร้อนขนาดไหนก็ตาม ซึ่งจริงๆก็ไม่เคยมีคนถามเพราะไม่ค่อยสังเกต แต่เขาก็มีสิ่งที่ไม่อยากบอกเหมือนกันนั่นแหละ.... (มองข้ามเล็บไปละกันค่ะ 55555)

ประวัติคร่าวๆ :: อันที่จริงเมลลิสเป็นคนถูกทิ้งไว้เพราะอาการทางจิตของเจ้าตัวที่คลุ้มคลั่งจนต้องถูกล่ามและขังไว้ตั้งแต่จำความได้ สิ่งเดียวที่จำได้คือที่มาของอาการทั้งหลายเพราะว่า 'ดวงตาข้างขวาบอด' มันคือครั้งแรกที่เขากลายเป็นผู้ล่าแทนที่จะเป็นผู้ถูกล่า เพราะตาขวาของเขาถูกทำลายและเลือดเต็มหน้า.... ตามตัวเต็มไปด้วยรอยไหม้จากการถูกช็อตและไฟลน รอยกรีดรวมถึงรอยเขี้ยวและเล็บของสัตว์ และคนที่ช่วยเขาและปลดปล่อยเขาออกมาก็คือ 'มิเลน' เขากับมิเลนเจอกันโดยบังเอิญ มิเลนเป็นคนเข้ามาคุยกับเขาเอง(ตอนปกติ) แถมยังตั้งชื่อ เมลลิส ให้กับเขา.. ตัวอันตรายอย่างเขา เรียกเขาว่าพี่ แต่สุดท้ายเขาก็คลุ้มคลั่งเพราะถูกทดลองและถูกทำร้าย มิเลนเป็นคนแรกที่เห็นเวลาที่เขาคลุ้มคลั่งและไม่วิ่งหนีหรือกลัว นอกจากนั้นยังสามารถหยุดเขาที่บ้าคลั่งได้ แม้ครั้งแรกเขาจะลงมือทำให้มิเลนบาดเจ็บ แต่มิเลนก็ไม่ได้หนี และเพราะคำนั้นจริงๆที่ทำให้เขาได้สติ หนำซ้ำยังเป็นคนปกป้องและเปิดใจของเขา และบอกให้เขาเรียก 'มิล' แทนมิเลนและพาเขากลับไปบ้าน มิลเองก็เป็นเด็กกำพร้าแต่ในตระกูลเก่าแก่มีฐานะ ก็คุณหนูดีๆนี่แหละ แต่กลับไร้ซึ่งความสุขตามประสาวัยเด็ก เมลลิสหัดทำอาหารเพราะเห็นมิลไม่ค่อยกินอาหารที่พ่อบ้านเตรียมไว้ แต่พอเขาทำกลับชอบและกินอยู่เสมอจนร่างกายแข็งแรง และเขาเองก็มีความสุขกับการดูแลเทคแคร์ แต่ความสุขมันก็ไม่จีรังเมื่อแปดปีก่อน เขาออกไปข้างนอก แล้วกลับมาพบกับบ้านที่เต็มไปด้วยเลือด แค่เขาเปิดประตูเข้ามาคนในบ้านก็ถูกฆ่า และยังไม่ทันที่เขาจะไปหามิเลนเขาก็ถูกทำร้ายทันทีจนได้รับบาดเจ็บ อาการสัตว์ป่าที่หายไปนับปีกลับมาทันที และเขาได้สติกลับมาไม่ใช่เพราะไฟฟ้าช็อตเหมือนที่จำความได้ ไม่ใช่เสียงของมิลน้องชายที่เขารัก แต่เป็นเพราะเขาฆ่าพวกนั้น.. เขารีบไปหามิเลนก็พบว่ามิเลนเองนอนหายใจรวยรินอยู่ในห้องของตน.. คำสามคำสุดท้ายที่มิเลนบอกเขา.. "ขอโทษที่ลงไปหาไม่ได้" "ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันและมอบความสุขให้" "และขอให้มีความสุขและพบกับคนที่เข้าใจพี่แบบผม" ซึ่งเขาไม่คิดว่ามันจะมีได้อีกแล้วจริงๆ.... และถึงต่อให้มี เขาก็ไม่ต้องการ เพราะเขาไม่ต้องการเอาตัวเข้าใกล้ใครและทำให้ใครเจ็บปวดแบบนั้นอีกครั้ง... เขาคงตายจริงๆถ้าคนที่เขายอมไว้ใจหรือเปิดใจให้จากเขาไปไม่ว่าจะรูปแบบไหนก็ตาม...

ชอบ :: กินทุกอย่าง / ดอกทานตะวัน / ดมดอกไม้และทุ่งหญ้า / นอน / เด็กโดยเฉพาะก่อนสิบขวบ / ท้องฟ้า / มิเลน

ไม่ชอบ :: พวกคนน่าหมั่นไส้...... ซึ่งมันครอบคลุมหลายอย่างมาก ทั้งพวกขี้อวดปากมากขี้โอ่คุยโว หาเรื่อง ขี้โวยวาย ขี้ตื๊อ บลาๆๆๆๆ ที่เหลือก็ไม่มี

แพ้/กลัว :: เมลลิสแพ้กลิ่นเนยค่ะ... จะเวียนหัว คลื่นไส้อยากอาเจียน และสุดท้ายก็เป็นลมไปเลยถ้าอยู่ถึงนาที / เมลลิสกลัวที่จะสนิทกับใครค่ะ เพราะว่ากลัวจะซ้ำรอยเดิมแบบมิเลน และกลัวว่าจะถูกตีจาก และนั่นทำให้เกลียดมากเวลามีคนเป็นห่วง เพราะถ้ามีคนเป็นห่วง มันจะทำให้เขาอ่อนไหว เพราะงั้นเขาจึงตอบแทนความเป็นห่วงของคนอื่นด้วยอาการหยาบกระด้างและเย็นชาอีกเป็นเท่าตัว 

สเปค-- :: "ฉันไม่มีและไม่สนใจ เพราะถ้ามีสิ่งสำคัญเพิ่มมาอีกอย่าง แกไม่คิดเหรอว่าสิ่งเดิมมันจะหายไปน่ะ" ขยี้ผมแบบหงุดหงิดแต่หลบตาไม่มอง

เพิ่มเติม :: ผ้าพันแผลเก่าๆที่เมลลิสใช้ผูกผมมันคือผ้าพันแผลที่เคยพันท่อนแขนของเมลลิสเองน่ะค่ะ อันที่จริงมันเป็นผ้าที่มิลพันให้เขาและมันไม่ใช่ผ้าพันแผล มันเป็นผ้าเนื้อดีด้วยซ้ำ และมันมีเลือดเปรอะเพราะมิลให้เขาในวันนั้น เขาเพิ่งรู้ว่ามันครบห้าปีที่เขาอยู่กับมิลมาและมิลเตรียมของขวัญไว้ให้ ผ้าที่สลักชื่อเขาที่เจ้าตัวอยากจะสื่อให้ดูแลตัวเองและจะเช็ดเลือดเช็ดแผลคอยดูแลหัวใจเขา... แต่มันเปื้อนเลือดของเขาเพราะเขาได้กัดไปที่แขนของตัวเองเหมือนระบายอารมณ์วันนั้น (เวลาทรมานชอบทำร้ายตัวเอง ถ้าตัวเองทำเองแล้วเห็นเลือดไม่เป็นไร //โรคจิตจริงๆด้วย ถถถถ) และถ้าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง เขาจะแต่งกายสามสี่ชั้นมิดชิดแบบนั้นทุกครั้งเพื่อปิดรอยไว้ โดยเฉพาะรอยสลักที่หลังที่บอกว่าเขามีอะไรในตัว... และเพราะเป็นคนกินไม่เลือกบางครั้งก็เลยป่วยง่าย ถ้าป่วยคือเมลลิสจะหายยากค่ะ และปกติก็จะนอนๆๆๆกินผักผลไม้ๆๆๆให้หายเองค่ะ ซึ่งก็เป็นคนที่ป่วยเมื่อร่างกายอ่อนแอ และร่างกายจะอ่อนแอก็ต่อเมื่อกินและพักผ่อนไม่พอ.... ยิ่งถ้าจิตใจอ่อนแอด้วยไม่ต้องพูดถึง...