ลำดับตอนที่ #119
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #119 : Gintama sf: The Path You Chose (HijiGin) ยังไม่เสร็จ
TITLE: THE PATH YOU CHOSE
PAIRING: HIJIKATA TOSHIRO x SAKATA GINTOKI ver. GINPACHI SENSEI
RATE: PG-13
PS: เนื้อเรื่องของห้อง 3-Z จริงๆคือยังไม่ได้อ่านนะคะ //กำลังตามเก็บอยู่ นี่คืออาการจิ้นหลังจากไปเห็นรูป รวมถึงชอบรูทอาจารย์นักเรียนแบบนี้ฝุดๆ //ปิดหน้า ฉะนั้นมันอาจจะไม่ตรงไม่อะไรมาก เอาเป็นว่า... เขียนเพราะความจิ้นจนฟินล้วนๆ
กริ๊งงงงง
ร่างสูงในชุดกักคุรันที่นั่งอยู่ในมุมอับของห้องสมุดไม่ได้มีท่าทีใดๆกับการที่ออดเลิกเรียนดัง มือข้างหนึ่งถือขนมปังที่ราดมายองเนสไว้เสียจนเกือบล้นก่อนที่เจ้าตัวจะกินเข้าไป แม้สีหน้าจะเรียบเฉยแต่จังหวะการกินที่ไม่ได้ติดขัดนั้นก็บ่งบอกได้ว่าเป็นอาหารที่ค่อนข้างโปรดใช่ย่อย และเพียงชั่วพริบตา อาหารว่างก็หมดลง แต่แทนที่เขาจะกลับบ้านทั้งที่กระเป๋าก็วางพิงที่นั่งอยู่ เขากลับนั่งพิงกระจกมองเด็กนักเรียนโรงเรียนกินทามะทยอยเดินออกจากโรงเรียน และเมื่อเห็นว่าปลอดคนระดับหนึ่ง รวมถึงสถานที่นี้ได้ยินเสียงล็อคห้องเรียบร้อย มือใหญ่ก็ดันกระจกให้เปิดออกขณะที่่มือข้างหนึ่งควักซองบุหรี่ออกมา จุดไฟแช็ครูปมายองเนสที่ถูกสั่งธรรมพิเศษก่อนที่จะเห็นควันสีเทาจางๆลอยออกไปผ่านทางหน้าต่างนั้น
ท้องฟ้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้มบ่งบอกถึงเวลาเย็นย่ำ บุหรี่หมดไปหนึ่งมวน ก่อนที่เขาจะได้จุดมวนที่สองก่อนที่จะอัดมันเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่จนน่ากลัวว่าจะเป็นมะเร็งปอดตั้งแต่ยังเรียน แต่เจ้าของก็หาได้สนใจไม่ เขาโน้มตัวลงไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตนก่อนที่จะเตรียมกลับบ้านบ้าง ถ้าเกิดว่าไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องสมุดเสียก่อน
เฮ้ยๆ เมื่อกี้ครูห้องสมุดก็กลับไปแล้ว จะมีคนแอบปั๊มกุญแจห้องนี้ไว้อย่างเขาด้วยรึไง?!
ฮิจิคาตะ โทชิโร่ดับบุหรี่โดยด่วนพร้อมกับที่ปัดๆควันบุหรี่ให้ออกไปจากห้อง ก่อนจะชะโงกหน้าจากชั้นหนังสือ และเมื่อเห็นหัวขาวๆเงินๆจากทางด้านหลังก็ต้องถอนหายใจทันที เมื่อนั่นคือครูโฮมรูมงี่เง่าประจำชั้นของเขาเอง
แล้วทำไมหมอนี่ยังไม่กลับบ้านอีกล่ะวะ? อยู่แบบนี้แล้วเขาจะกลับได้ยังไง? คาบสุดท้ายเมื่อกี้เขาโดดเรียนด้วย
และเพราะการที่ครูที่ทำตัวไม่สมครูนั้นนั่งหันหลังให้ จึงไม่อาจเห็นได้ว่าทำอะไรอยู่ แต่....
ไอ้ปกการ์ตูนที่เรียงกันเป็นตั้งนั่นคืออะไร?
และเมื่อเล่มที่หนึ่งจบลง ก็ถูกวางไว้อีกฝั่ง และก็หยิบจากอีกฝั่งลงมาอีกเล่ม และ....... เดี๋ยวนะ?!
เขาเดินเข้าไปใกล้อีกสองห้องเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเห็นผิดไป แล้วก็พบว่า....
ไม่ผิดแน่ๆ สายตาที่กินมายองเนสบำรุง(?)ทุกวันนี่รับประกัน! นอกจากซีคิดส์มันยังมีการ์ตูน H**** ด้วย!!
อาจารย์ประสาอะไรวะนั่น...
แล้วเมื่อไหร่มันจะกลับล่ะเนี่ย! เขาจะได้กลับบ้านได้!!
รองกรรมการนักเรียนเดาะลิ้นอย่างขัดใจขณะยืนแอบมองอยู่แบบนั้น ไม่ได้อยากจะยืนแอบมองหรอกนะ แต่เพราะว่าเผื่อจะได้รู้ด้วยว่ามันจะออกไปเมื่อไหร่ แต่มองอยู่พักใหญ่ก็รู้สึกว่าอาจารย์หนุ่มคนนั้นยังไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน เขาจึงตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งพิงกับตู้หนังสือแทน
หลบหน้ามากี่วันแล้วนะเรา....
มีบางครั้งที่จะมีเสียงหัวเราะออกมาไม่ดังมากจากคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ให้คนที่แอบอยู่อมยิ้มกับตัวเอง แต่กระนั้นฮิติคาตะก็ไม่ได้ลุกไปไหน ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นเพื่อรอโอกาสกลับ และเวลาผ่านไปอีกพักหนึ่ง เขาจึงได้ยินเสียงเปิดประตู ซึ่งท้องฟ้าด้านนอกก็แทบไม่เห็นสีเสียแล้ว เด็กหนุ่มชั้นปีสุดท้ายชะโงกหน้าออกจากที่ซ่อน และเมื่อเห็นว่าไม่มีใคร รวมทั้งหนังสือต่างๆที่วางเป็นตั้งก็หายไป จึงยันตัวลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวกลับ
ประตูไม่ได้ล็อค?
ฮิจิคาตะ โทชิโร่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะรู้ดีว่าครูโฮมรูมของตนเป็นพวกสะเพร่าและไม่ใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่ไหน จึงได้ทำการล็อคห้องสมุดด้วยตนเองก่อนจะเดินตรงไปยังบันไดทางออกตึก โดยที่ไม่ได้สังเกตถึงเงาที่มองตนอยู่หลังเสา
"เหวยๆ พวกแก ส่งเสียงดังอะไรกันนักหนาแต่เช้า คุณกินง่วงจะตายอยู่แล้วนะ"
ร่างสูงโปร่งของครูโฮมรูมประจำชั้น 3-Z เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดปากหาววอดจนได้ยินเสียงโห่ของนักเรียนตัวแสบในห้องไปหลายคน สมุดรายชื่อทีปกติมักจะถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดีบ่งบอกความขี้เกียจที่จะเช็คว่าใครมาเรียนหรือไม่มา แต่วันนี้คนเป็นครูกลับเปิดออกไปเรื่อยพร้อมกับว่า
"อย่าลืมซะล่ะ วันนี้ตาพวกแกสองคนแล้ว กอริ...คอนโด กับซากิ"
"เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้จะพูดกอริล่าใช่ไหม?!"
"แกหูแว่วไปเอง" ครูหัวเงินเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่มีใครเหมือนกรอกตา ก่อนที่จะมีคนหนึ่งยกมือขึ้นจึงอนุญาต "อะไร โซอิจิโร่คุง"
"โซโกะครับ" เจ้าของชื่อแก้แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายจำไม่เคยได้ก็ตาม "อาจารย์สูบบุหรี่ในห้อง ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอครับ"
"เหวย ไม่รู้อะไรอย่าพูด" บุหรี่ที่คาบอยู่และไร้ซึ่งการจุดถูกดึงออกมาจากริมฝีปากซีดนั่น "นี่คือขนมรูปบุหรี่ต่างหาก"
"ไม่เชื่ออออ"
"โอ๊ยพวกแก เงียบซะ คนเป็นครูบาอาจารย์ก็มีเรื่องเครียดแหละน่า"
ภายในห้องส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วดั่งเช่นทุกวัน ห้องนี้เป็นห้องพิเศษที่รวบรวมเด็กนักเรียนที่ไม่เต็มเต็งเอาไว้ทุกขนาน แต่เอาจริงๆ คนสอนก็คงไม่เต็มด้วยนั่นแหละ ไม่งั้นคงคุมเด็กไม่ได้
รองกรรมการนักเรียนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เป็นธรรมดาที่ตอนนี้ควรจะเลือกมหาลัยและเส้นทางที่จะเดินต่อไปในอนาคต รวมทั้งเรียกผู้ปกครองเพื่อที่จะมาคุยเกี่ยวกับใบกรอกอาชีพและมหาลัยที่อยากจะเข้าที่เพิ่งจะเขียนไปเมื่อเดือนที่แล้ว และนั่นเป็นปัญหาใหญ่ของเขาเช่นกัน
เขาไม่ได้มีเป้าหมายที่แน่ชัดอย่างคุณคอนโดที่อยากจะเป็นตำรวจ เช่นเดียวกับยามาซากิและโซโกะที่มีแววสูงว่าจะไปทางเดียวกัน ไม่ได้มีเป้าหมายไร้สาระแบบทากาสุงิที่อยากจะถล่มโลกเหมือนคาสึระ (ที่รู้สึกจะโดนทำโทษให้ไปยืนขาเดียวหน้าห้องทั้งวันโทษฐานงี่เง่า) หรือแม้ว่าจะเป็นความฝันที่อยากจะเปิดร้านสาหร่ายดองแบบยัยหมวยนั่น....
กระดาษของเขามันว่างเปล่า ไม่ได้เขียนอะไรลงไป นอกจากชื่อเท่านั้น
และพ่อแม่หรือผู้ปกครองที่จะมาคุยกับอาจารย์เรื่องนี้ ก็ไม่มีอีกแล้ว
และคาบสุดท้ายของวันนี้ เขาก็โดดเรียนอีกจนได้
ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาจากจุดเดิมที่เดิมภายในห้องสมุด เขาโดดเรียนมากที่สุดเป็นประวัติการณ์ เพราะคาบสุดท้ายนี้ส่วนใหญ่ในห้องจะพูดถึงความฝันและเรื่องราวต่างๆกันในห้อง ก่อนที่ครึ่งชม.สุดท้ายอาจารย์โฮมรูมจะออกไปคุยกับผู้ปกครองและเด็ก
จะหาว่าเขาเป็นเด็กก็ช่าง แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไรเวลาโดนถามคำถาม นอกจากไม่รู้ก็เท่านั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น