M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #107 : WH[Y] DO YOU LOVE ME PROJECT [YAOI] (MC) 1

- APPLICATION FORM -

"เด็กอย่างแกยังเร็วไปที่จะมาสอนฉัน"

ประเทศที่อยากให้ตัวละครโลดแล่น : ญี่ปุ่น

ชื่อ-นามสกุล : ชิโนบุสะ คาจิ Shinobusa Kaji 

เพศ : ผู้ชาย (ฝ่ายรับ)

อายุ : 25 ย่าง 26 //เพื่อ (อยากให้โดนเด็กกินค่ะ ถถถถ)

สัญชาติ : ญี่ปุ่นแท้

รูปร่างหน้าตา : ชายหนุ่มเจ้าของรูปร่างสูงโปร่งที่ผิวขาวอมชมพูเหมือนพวกไม่เคยโดนแดด (ซึ่งมันก็จริง) อันที่จริงเขาก็ค่อนไปทางผอมเพราะกินอาหารไม่ตรงเวลา(จากการบ้างาน) เรือนผมสีดำสนิทซอยระต้นคอตัดกับสีผิว ดวงตาสีเดียวกันที่หางตาเชิดขึ้นเล็กๆคล้ายตาหงษ์ที่ถึงแม้ว่ามันจะไร้อารมณ์และเอาจริงเอาจังไปบ้างแต่มันก็ช่วยให้ความดุนั้นอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ กำไลที่ทำจากหินโกเมนนำโชคที่ได้มาเป็นของขวัญและเขาใส่ติดตลอดไม่ว่าจะนอนหรืออาบน้ำและมันจะหลวมนิดๆก็ตาม และบอกเลย เป็นคนที่มีกิโมโนและฮากามะติดตู้เสื้อผ้าเกินกว่าครึ่งชนิดที่ว่าชุดทั่วไปแทบหาไม่เจอ! และเอาจริงๆคาจิเป็นคนที่ค่อนข้างไปสวย(ดั่งราชินี)มากกว่าหล่อ แต่เพราะนิสัยแปลกๆและการไม่ดูแลตัวเองเท่าไหร่ทำให้ไม่เฉิดฉาย(?)อย่างที่ควร (คิดซะว่ารูปนั้นเป็นรูปโปรโมทนิยายก็แล้วกันค่ะ กร๊ากกก)

ส่วนสูง/น้ำหนัก : 57/174

ลักษณะนิสัย : ชิโนบุสะ คาจิ ชื่อคาจินั้นมีความหมายว่าไฟ ไม่ใช่ไฟธรรมดาแต่เป็นไฟที่กำลังไหม้! แต่ทำไมเจ้าของชื่อมันถึงได้นิ่งสงบสยบทุกอย่างแถมยังดุชิบหายวายป่วงไม่เข้ากับชื่อเลยจริงๆ!  คาจินั้นเป็นนักเขียนนิยายแนวอิงประวัติศาสตร์พีเรียดที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง โดยใช้นามปากกาว่า "คาจิระ ยาสึ" 

คาจิเป็นคนที่พูดได้ว่าแปลก เพราะปกตินั้นจะเป็นคนที่เอื่อยเฉื่อยมากถึงมากที่สุด ดูเป็นคนที่ไร้แรงบันดาลใจกับทุกๆสิ่งและไร้ซึ่งความกระตือรือร้นที่จะกระทำการใดๆ เหมือนชอบใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอิสระตามใจตน อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็จะไม่ทำ ง่ายๆก็พวก "ใช้ชีวิตไปวันๆ" นั่นแหละ นั่นคือในช่วงนี้ไม่มีอารมณ์เขียนนิยายหรือว่ากำลังตัน.... เขาก็จะกลายเป็นพวกแบบนั้นไปเลย แต่คงไม่ต้องบอกว่าถ้าไฟติดขึ้นมา..​ อะหือ เขียนติดกันโต้รุ่งชนิดที่ว่าไม่หลับไม่นอนจนกว่าจะตันนั่นแหละ! สรุปคือชีวิตของคาจิจะเหมือนแบ่งออกเป็นสองคน คือคนที่กำลังตันระหว่างเขียนนิยาย และระหว่างไฟกำลังมา.....

ระหว่างกำลังตัน คาจิจะนอนในห้องต่างๆภายในบ้านขนาดหนึ่งห้องนั่งเล่น(ซึ่งทำเป็นห้องนอน) หนึ่งห้องเก็บของ(อดีตห้องนั่งเล่นที่แค่มีประตูกั้นระหว่างห้องนั่งเล่น ซึ่งในห้องเก็บของนี้จะเป็นห้องทำงานของคาจิที่เต็มไปด้วยหนังสือเป็นตั้ง) หรือระเบียงหลังบ้าน เขาจะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยและขมวดคิ้วเป็นระยะๆ(ซึ่งบ่อย) บางทีก็จะเผลอหลับไปก็มี แต่ถ้าไม่หลับ ก็จะพึมพำกับตัวเองอย่างกับกำลังสวดสาปส่งใครอยู่ตลอดเวลา... และนั่นเป็นช่วงเวลาเดียวที่เพื่อนบ้านจะได้เห็นคาจิ เพราะปกติเจ้าตัวจะอยู่แต่ในบ้านนั่นแหละ.... 

ระหว่างไฟติด เมื่อปมได้รับการไข ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ คาจิก็จะรีบออกมาและมานั่งเปิดคอมพิมพ์ทันที ต่อให้จะอาบน้ำอยู่ก็จะพุ่งพรวดออกมาและนั่งเขียนในสภาพที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่นแหละ และจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งพิมพ์อยู่แบบนั้น ข้าวปลาอาหารก็ไม่กินดื่มแต่ชากับน้ำ ข้างโต๊ะทำงานของคาจิในห้องนั่งเล่นนั้นมีตั้งกาต้มน้ำร้อน กล่องใบชาเขียว และน้ำลิตรวางตั้งๆๆๆ คาจิไม่ชอบการดื่มกาแฟเพราะมันทำให้ใจสั่น (ก็เพราะแม่งไม่กินข้าวไง) และแม้แรกๆจะชอบการดื่มชาแบบเทคนิคการชงชาโบราณ แต่เมื่อมาอยู่คนเดียวก็ตัดสินใจที่จะดื่มจากกาต้มน้ำนั่นก็พอ และคาจิก็เหมือนจะเข้าโลกส่วนตัวตัวเองไปเลยชนิดที่ว่ามีหลายครั้งที่หลับคาคอม และแปลกที่ว่าคาจิสามารถไม่นอนติดกันได้ถึงสี่สิบสามชั่วโมง(สูงสุด) แต่คงไม่ต้องบอกว่าหลังจากนั้นก็ป๊อกหลับไปประมาณสิบห้าชั่วโมง..... 

สิ่งที่เหมือนกัน เพราะคาจิมักเป็นคนที่ใช้ความคิด(สรรค์สร้างนิยายตัวเอง)อยู่ตลอดเวลา ฉะนั้นแม้จะมีช่วงเวลาพักแต่สมองก็ไม่ค่อยจะพัก ฉะนั้นจะบอกว่าเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงจนคนเข้าหายากก็ไม่ผิด เพราะบางทีคนมาทักก็ไม่ได้ยิน (ซึ่งมาทักได้ตอนกำลังตันแต่เพราะกำลังใช้ความคิดเลยไม่ได้ยิน) ไม่ค่อยฟังที่คนอื่นพูดเพราะกำลังสนใจสิ่งในหัว มนุษย์สัมพันธ์แย่เพราะแม่งแทบไม่คุยกับใครแถมชอบพูดกับตัวเองพึมพำกับตัวเองตลอดเวลา แถมบางทีอยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมาแบบที่ว่าไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุยกันอยู่เลยด้วยซ้ำ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองในสายตาคนรอบข้าง แถมยังดุและไม่ฟังความเห็นใคร เพราะบางทีตอนที่กำลังคิดๆอยู่ก็จะดุใส่คนที่มากวนทำนองว่าไม่ให้มากวนเวลาทำงานของตน และเพราะการที่เจ้าตัวทำอะไรไม่ค่อยแคร์ใครแถมยังใส่ชุดโบราณๆอย่างกิโมโน จึงบอกได้เลยว่าเด่น ซึ่งเอาจริงๆถ้าสังเกตดีๆก็จะเข้าใจคาจิได้ไม่ยาก แต่จะมีสักกี่คนที่จะยอมสังเกตล่ะ?

คาจิเป็นคนยิ้มยาก ง่ายๆคืออารมณ์เฉื่อยมากกับสิ่งรอบข้าง ทุกอย่างทุ่มให้กับงานเหมือนพวก workaholic ไม่มีผิด แต่ก็มีที่ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มประดับ อย่างเช่นตอนที่ไฟติด นึกอะไรออก และต้นฉบับจบ และบอกเลย มันเป็นรอยยิ้มที่หายากแต่มันเป็นยิ้มที่กว้างตรงไปตรงมาราวกับภาคภูมิใจตัวเอง ซึ่งอันที่จริงๆตอนเด็กๆเขาก็เป็นคนยิ้มเก่ง ชนิดที่ว่าแม่กับพี่สาวมีอัลบั้มเก็บไว้เป็นเล่มๆด้วยซ้ำ ตั้งแต่ที่เจ้าตัวเริ่มอ่านนิยายประวัติศาสตร์จนติดไม่กินไม่นอนนั่นแหละที่รอยยิ้มเริ่มหายและนิสัยทั้งหลายแหล่นั้นมาสุมกัน orz....

แต่ก็ใช่ว่าคาจิไม่มีเวลารีแลกซ์ เจ้าตัวชอบการนวดมากเป็นพิเศษ (ไม่ใช่อาบอบนวด) แต่เป็นการนวดน้ำมันหรือนวดผ่อนคลาย รวมทั้งการแช่น้ำร้อนในบ่อน้ำกลางแจ้ง ซึ่งที่บ้านใหญ่มี แต่บ้านที่เขาอยู่นั้นไม่มี มีแค่อ่างธรรมดาๆขนาดค่อนไปทางใหญ่เท่านั้น แต่อะไรมันจะดีไปกว่าการแช่ในบ่อธรรมชาติกลางแจ้งแล้วจิบสาเกล่ะจริงไหม? และยังโปรดปรานการกินปลาดิบเป็นชุดใหญ่ ซึ่งบอกเลยว่าไม่รวยจริงมีจน เจ้าตัวกินได้เรื่อยๆไม่อิ่ม และอาหารอีกอย่างที่ชอบคือ 'ไข่ตุ๋นใส่แซลมอนดิบและน้ำผึ้ง' ซึ่งเป็นเมนูที่คาจิกินได้ทั้งร้อนและเย็นและชอบมากชนิดที่ว่าต้องได้กินทุกครั้งที่จำได้(ทั้งที่หลายคนต้องขมวดคิ้วกับเมนูนั้น) และแม้คาจิจะเป็นคนไม่ชอบของหวานเสียเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นของหวานที่กินแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นและรู้สึกสมองแล่นเจ้าตัวก็จะกิน อย่างโมจิเย็นเป็นต้น(?)

คาจิเป็นคนที่ชอบสังเกตผู้คนและสิ่งต่างๆรอบกาย(ไว้อ้างอิงเขียนนิยาย) ฉะนั้นค่อนข้างอ่านคนเก่ง และคาจิไม่เคยโกหก เขามักจะเป็นคนที่ติดไม่ทางพูดไม่คิดและพูดตรงๆจนบางทีมันก็ทำให้คนฟังสะอึก และมักจะซื่อบื้อเวลาที่มีคนมาดูแลเทคแคร์ชนิดที่ว่าใช้เวลานานกว่าคนทั่วไปที่จะสังเกต และอันที่จริงเขานั้นจะรู้ว่าใครชอบอะไรไม่ชอบอะไร เป็นพวกชนิดที่ว่าเอาใจใส่คนรอบข้างแต่ไม่มีใครเชื่อ แต่คาจิรู้ว่าเพื่อนของตนชอบหรือไม่ชอบอะไร หรือเวลาใครบาดเจ็บแล้วปิดไว้ก็จะเป็นคาจินี่แหละที่เห็นคนแรก

ลักษณะการพูด : การแทนตัวของคาจิมีอยู่สองแบบ คือ "ฉัน" และ "ผม" ซึ่งถ้าไม่ใช่คนที่ตัวเองให้ความเคารพหรือต้องเคารพ (อย่างบก.หรือญาติผู้ใหญ่) ก็จะใช้ฉันทั้งหมด และการแทนตัวคนอื่นก็จะมีสองอย่าง "คุณ" หรือ "แก" ซึ่งฉันก็ใช้กับแก คุณกับผมส่วนมากจะใช้ทำงาน และอันที่จริงคาจิเป็นคนที่แทบไม่เรียกชื่อใครเลยไม่รู้ทำไม แต่ถ้าเรียกจะไม่เรียกนามสกุล จะเรียกชื่อต้นเลย น้ำเสียงออกเรียบเฉยปกติเพราะไม่ได้มีอารมณ์อะไรตอนพูดนัก แต่บางทีก็มีหลายคนที่จะมองว่าเป็นการดูถูกไป เพราะการที่แทนตัวคนอื่นว่า "แก" ก็ด้วยนั่นแหละ และแปลกที่ว่าทั้งที่ที่บ้านก็เป็นผู้ดี... แต่คาจิกลับไม่ใช่คนสุภาพอะไร ทั้งที่ทำก็ทำได้ เหมือนไม่ได้คิดจะใช้อย่างนั้นแหละ 

- "คาจิระ ยาสึ" //เวลาแนะนำตัว พูดแค่นี้จริงๆและนักเขียนจะนิยมใช้นามปากกามากกว่าชื่อจริง

- "....ชิโนบุสะ ถามทำไม?" (/ขมวดคิ้ว) "ชิโนบุสะ คาจิ" //เวลาคนถามชื่อจริง ซึ่งคาจิก็ไม่ว่าอะไรหากมีคนเรียกชื่อจริง จะชื่อต้นหรือนามสกุลก็ไม่แคร์ด้วยซ้ำ

- "...ไม่..​ไม่ใช่.. มันยังไม่ใช่..​มันต้องแบบนี้... ก็ไม่.." //พึมพำ

- "แก... ใครนะ?" //จำไม่ค่อยได้เพราะเวลาคนแนะนำตัวก็ไม่ค่อยจะได้ฟัง

- "เด็กอย่างแกไปฝึกมาสักร้อยปีแล้วค่อยมาสั่งฉัน" //คนอายุสมองเด็กกว่า(ในสายตาคาจิ)เป็นเด็กหมดค่ะ

ประวัติตัวละคร : คาจิเป็นลูกชายคนรองของตระกูลชิโนบุสะ พ่อเป็นอดีตตำรวจที่ตอนนี้เปิดโรงฝึกเคนโด้แทน แม่เป็นเจ้าของร้านกิโมโนและตอนนี้มีพี่สาวกำลังรับช่วงต่อ กิโมโนของตระกูลชิโนบุสะนั้นทำรายได้เป็นอันดับหนึ่งทั้งลายและเนื้อผ้า พี่สาว 'มิิกะ' นั้นแก่กว่าปีครึ่ง และน้องคนเล็ก 'ซูสุ' ที่อ่อนกว่าคาจิถึง 8 ปี แต่โชคร้ายที่ซูสุนั้นเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอ และเสียไปตั้งแต่ที่คาจิอายุ 17 กำไลโกเมนนั้นก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ซูสุทำให้เขานั่นแหละ

คาจิย้ายออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่อายุยี่สิบ มหาวิทยาลัยปีสองด้วยเหตุผลที่ว่า "อยาก" เจ้าตัวเริ่มเขียนนิยายตั้งแต่สิบห้าและเขียนมาเรื่อยๆเป็นงานอดิเรก ผลงานแรกนั้นซูสุกับมิกะเป็นคนส่งสำนักพิมพ์และปรากฎว่ามันผ่าน และประกอบกับการที่พบว่าตัวเองชอบ เขาจึงเขียนตั้งแต่นั้นเรื่อยมาและผันตัวมาเป็นนักเขียนเต็มตัวเมื่อจบมหาวิทยาลัย(อันที่จริงจะออกกลางคันแล้วแต่แม่ไม่ยอม) ซึ่งตอนนี้อาศัยอยู่คนเดียวและมีกลับไปที่บ้านบ้างสองอาทิตย์ครั้ง(อย่างต่ำ) ซึ่งสองครั้งนั้นจะเป็นพิธีการที่ต้องทานข้าวทั้งครอบครัวและมีการฝึกดาบกับพ่อ มิกะเป็นอดีตนักกีฬาเคนโด้ของมหาลัยด้วยซ้ำแต่เขานั้นฝีมือธรรมดาไม่ได้เก่งกาจมากมายอะไร ถนัดไปทางพวกโกะเสียมากกว่า ซึ่งมักจะนั่งเล่นกับพ่อนั่นแหละ.... และไม่อยากบอก คาจินี่แหละอันดับสองพรีเซนเตอร์กิโมโนของแม่กับพี่สาว (อันดับหนึ่งก็มิกะนั่นแหละ) ซึ่งมิกะนั้นมีแผนจะแต่งงานภายในปีนี้ ว่าที่พี่เขยของเขาก็เป็นเพื่อนของมิกะที่เป็นประธานบริษัทที่ชอบกิโมโนที่มิกะออกแบบนั้นแหละ

ฐานะของครอบครัว : ตระกูลชิโนบุสะนั้นเป็นตระกูลที่มีฐานะที่ค่อนข้างไปทางรวย แม้จะไม่ถึงมหาเศรษฐีแต่ก็ไม่ได้อดอยากอะไร และคาจิเองก็เรียกได้ว่าเป็นคุณหนูด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่รุ่นทวดโคตรทวดนั้นตระกูลชิโนบุสะมีเลือดตระกูลซามูไรที่เคยรับใช้โชกุนในอดีต แน่นอนที่บ้านย่อมมีดาบซามูไรประดับ อันที่จริงมันมีอยู่ในห้องนอนของสมาชิกในครอบครัวทุกคนด้วยซ็ำ และคงไม่ต้องบอกว่าทุกคนในบ้านนั้นใช้ดาบเป็นหมดเพราะพ่อฝึกให้ตั้งแต่เด็ก 

ความชอบ : เขียนนิยาย อ่านหนังสือ ชา แดดอ่อน ฝน แช่น้ำร้อน โกะ ไข่ตุ๋นปลาแซลมอนดิบใส่น้ำผึ้ง 

สิ่งที่ไม่ชอบ หรือเกลียด : การถูกขัดระหว่างเขียนนิยายหรือคิดปม กาแฟ พวกพูดมาก ที่ๆเสียงดัง เสียงเพลง(คาจิชอบฟังเสียงรอบข้างมากกว่าเสียงเพลงค่ะ แต่ถ้าเป็นเพลงคลาสสิคเครื่องดนตรีเก่าๆคลอเบาๆก็โอเค)

ประวัติการแพ้ : -

ความสามารถพิเศษ : อดนอนเกือบสองวัน(?) เคนโด้ และชงชา

งานอดิเรก : เขียนนิยาย เล่นโกะ

เพิ่มเติม : คาจิถูกสงสัยว่าเป็นพวก asexual คือไร้ซึ่งการสนใจทางเพศ​ ไม่ว่าจะผู้หญิงผู้ชายหรือแม้แต่เห็นอะไรหื่นๆ(?)ก็ยากที่จะมีอารมณ์ คงเป็นเพราะว่าการที่เจ้าตัวทุ่มกับงานและไม่สนใจพวกนี้โดยสิ้นเชิง ฉะนั้น.... ใช่ว่าจะไม่มีคนเข้ามาจีบ คาจิเองก็เคยมีแฟน(ผู้หญิง ผู้ชายยังไม่เคย) แต่กระนั้นพวกเจ้าหล่อนก็บอกเลิกตลอด(ทั้งที่พวกเธอนั่นแหละก็เป็นคนขอคบ) เพราะว่าคาจิแทบไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากจับมือและปล่อยให้เกาะแขน แต่ถ้าให้เกินเลยกว่านั้น(แค่หอมแก้ม)ก็จะไม่มี แต่คิดว่าคงเป็นแค่พวกบ้างานมากเกินไปเฉยๆมั้ง..​เพราะเขาก็เคยสนใจผู้หญิงเหมือนกันนั่นแหละ (ผู้ชายนี่.. ละไว้ฐานที่เข้าใจ ถถถ) และคาจิจะพกสมุดเล่มเล็กๆติดตัวไว้ตลอดเวลา แต่เจ้าตัวกลับไม่ค่อยพกโทรศัพท์เสียอย่างนั้น.... และบอกเลยถ้าอยากติดต่อคาจิ ทางอีเมลจะดีที่สุด และสองที่น้องคาจิกับมิกะจะมีงานอดิเรกคือเขียนจดหมายถึงกันด้วย

<< คุยกับผู้ปกครอง >>

“อยากให้ลูกได้แสดงเรื่องแบบไหนเป็นพิเศษไหมคะ” และ “อยากบอกอะไรกับไรเตอร์ อิอิ” : ไม่รู้ว่าตัวละครแบบนี้จะผ่านรึเปล่า..​เพราะนิสัยดูยากและหาคู่น่าจะยาก ยิ่งเป็นพวกเกือบไม่สนใจทางเพศแบบนี้อีก แต่ก็ฝากลูกชายด้วยนะคะ ถ้าผ่านแล้วลบนิยายนี่งอน​ //ฮะ //จะรอนะคะ!! เดี๋ยวจะเอาคนไทยมาส่งค่ะ!!!