คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : สุริยะเคียงบัลลังค์ 35 (ยังไม่ครบ)
“ฮะ?”
ตะวันอดไม่ได้จริงๆที่จะเผลออุทานออกมาแบบนั้น เพราะคือหลังจากประโยคที่บอกว่าจะถามเธออีกครั้ง เธอก็คิดว่าฮ่องเต้จะถามว่าเธอเป็นผู้หญิงใช่ไหม แต่ไอ้ประโยคยาวพรืดแล้วมีชื่อเหวินเจี้ยนติดมาด้วยนั่นคืออะไร? มีคำว่าผู้หญิงในประโยคด้วย แต่คือเธอจับไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะถามอะไรเธอ?
เธอเป็นผู้หญิงที่ช่วยเหวินเจี้ยนใช่ไหม? เธอเป็นผู้หญิงที่ตบเหวินเจี้ยนใช่ไหม? เธอเป็นผู้หญิงที่ขโมยกริชของเหวินเจี้ยนใช่ไหม? เธอเป็นผู้หญิงที่.... มันอะไรได้อีกวะนึกไม่ออก แล้วคือที่ว่ามานั่นก็ใช่ทั้งหมดเลยด้วย ยกเว้นกริชที่เจ้าของมันไม่รับแต่ก็ใช่ที่ตอนนี้กริชมันอยู่กับเธอ! หรือว่าควรตอบใช่ไปก่อนดี? ถ้าตอบใช่มันจะยิ่งทำให้เธอถูกประหารเร็วขึ้นรึเปล่า? แล้วถ้าตอบไม่นี่คือเธอจะโดนตัดลิ้นข้อหากบฎไหม?
โอ๊ยไอ้ห่าเหวนรกเธอควรตอบอะไรดีล่ะเนี่ย!!? ตอบใช่ไปก่อนก็แล้วกัน!!!
“Fùqīn! (ท่านพ่อ!)”
ยังไม่ทันที่ตะวันจะได้ตอบไปก็มีเสียงหนึ่งตะโกนเรียกขัดพร้อมกับที่ประตูถูกเปิดออก คล้ายจะเห็นว่าผู้เป็นฮ่องเต้กรอกตาเหมือนมีคนมาขัดจังหวะ และคนที่มาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ตะวันมองคนที่มาใหม่ราวกับพระมาโปรดก่อนจะเรียกอย่างตื้นตัน “เหวินเจี้ยน...”
เธอรอดแล้วโว้ย!!
เธอออกอาการปลื้มอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นหน้าเจ้าของตำหนัก และเพราะการที่มองเหวินเจี้้ยนอยู่ทำให้ไม่เห็นว่าใบหน้าของฮ่องเต้บัดนี้มีสีหน้าตกใจและแปลกใจเพียงใดกับสิ่งที่ตนได้ยิน
เหวินเจี้ยนที่ดูมีอาการหอบน้อยๆราวกับว่ามาที่นี่ด้วยความเร็วมากกว่าปกติ ด้านข้างเขามีชินเซียนยืนอยู่ด้วย องค์ชายหนุ่มพยักหน้าให้กับเหล่าผู้ติดตามที่อยู่เบื้องหลังก่อนจะปิดประตูลง ขายาวๆนั้นเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นบิดาของตนก่อนจะทำความเคารพ แต่กระนั้นสายตาก็มองเขม็งแล้วถามเสียงเอาเรื่องนิดๆ “ท่านพ่อมาทำอะไรที่นี่พะยะค่ะ”
“ข้าก็แค่มาขอบคุณหนุ่มน้อยผู้นี้ที่เรื่องเมื่อวานเท่านั้นเอง” คนเป็นพ่อยิ้มตอบ และนั่นทำให้องค์ชายหนุ่มมองอย่างคาดคั้นจนฮ่องเต้ถามเสียงกลั้วหัวเราะ “มองข้าแบบนั้นทำไมหืมเหวินเจี้ยน?”
“เพียงแค่นั้นไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นออกไปนอกตำหนักราวกับเป็นส่วนตัวขนาดนั้นกระมัง ท่านพ่อ”
“อืม ก็ถูกของเจ้า” หยางจิ่นอู๋พยักหน้าขณะลูบคางตนเอง ก่อนจะหันไปมองเสี่ยวหยางที่ยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นและมองมาด้วยแววตาสงสัย ฮ่องเต้ยิ้มให้ก่อนจะคว้าคอลูกชายตัวเองให้เดินห่างออกมาแล้วเอ็ด
“เจ้ามาเร็วเกินไป”
“พะยะค่ะ?”
“ให้ตายเถอะ” คนเป็นพ่อถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ “เจ้านี่ก็จริงๆเลย ทำไมให้นางแต่งเป็นบุรุษเล่า?”
“….พะยะค่ะ?”
“คิดจะหลอกตาข้ายังเร็วไปนะเหวินเจี้ยน” ฮ่องเต้ยิ้มร้าย “ถ้าจะถามว่าข้ารู้ได้อย่างไร ก็คงเป็นเพราะเจ้านั่นแหละที่ทำความลับนางแตกเอง”
“เพราะหม่อมฉันรึ?”
หยางจิ่นอู๋มองบุตรชายของตนก่อนจะถอนปัสสาสะออกมา แล้วพูดต่อโดยที่ประโยคนั้นทำให้คนเป็นลูกถึงกับเบิกตากว้าง
“เพราะแววตาของเจ้ายามที่พูดถึงนาง หรือแม้แต่ยามที่มองนาง มันทำให้ข้ารู้ ว่านางคือสตรีที่ครองหัวใจเจ้าตอนนี้ เหวินเจี้ยน”
ความคิดเห็น