คงทำได้แค่แอบรัก

ลำดับตอนที่ #7 : “แกล้งนายเนี่ยสนุกจริงๆ”

หลังจากวันที่ถือพานก็มีการจัดห้องใหม่  ทำให้ ม. 2 ทั้งหมดต้องย้ายจากตึกเดิมไปอยู่ตึกใหม่  การย้ายตึกครั้งนี้ทำให้มีการย้ายที่นั่งเช่นกัน



ฟ้านั้นนั่งอยู่แถวรองสุดท้ายกับตาร์ท ส่วนด้านหลังเป็นที่นั่งของคิงและไอซ์เพื่อนคิงอีกคน ตุ้ยนั่งอยู่แถวหน้าฟ้าเพราะว่าตัวเตี้ยกับเพื่อนในห้องอีกคนหนึ่ง



จากที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่กลายเป็นว่าตอนนี้สนิทกันมากขึ้นเพราะว่านั่งอยู่แถวใกล้ๆกันนั่นเอง และที่สำคัญฟ้าก็ชอบหาเรื่องแกล้งคิงเป็นประจำเพราะท่าทางที่เก๊กจนน่าหมั่นไส้ของเขานั่นเอง



“นี่ๆ ชั้นได้ข่าวมาว่านายคิงของแกนะ กลัวแมลงสาบละ” โบว์พูด



“ไปเอาข่าวมาจากไหนยะ ขนาดชั้นยังไม่รู้เลย” เกมส์หันไปโวยโบว์



“อ้าว ก็ชั้นเก่งกว่าแกไงเกมส์ คิก คิก” โบว์ตอบพร้อมกับโดนเกมส์ค้อนให้



“แล้วแกมาบอกชั้นทำไมละโบว์ และที่สำคัญนะเขาไม่ใช่ของชั้น” ฟ้าหันไปทำตาดุใส่เพื่อน



“ชั้นก็นึกว่าแกอยากรู้ไง เห็นช่วงนี้ชอบแกล้งกันไปหยอกกันมาก็นึกว่าอยากรู้” โบว์หัวเราะท่าทางของฟ้าเบาๆ



วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฟ้ารู้เรื่องที่ใต้ลิ้นชักโต๊ะเรียนของคิงก็มีแมลงสาบใส่ถุงอย่างดีอยู่เต็มไปหมด  และแน่นอนว่าจะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากฟ้านั่นเอง



และเมื่อคิงมาถึงที่ของตนเอง ฟ้านั่งอยู่ที่ที่นั่งของเธอเช่นกันและแล้วเธอก็ได้ยินเสียงร้องของคิงทันทีที่เขานั่งประจำที่โต๊ะ



“เฮ้ย ใครเอาตัวบ้านี่มาไว้ตรงนี้วะ” คิงพูดพร้อมทั้งถอยออกมาห่างหลายก้าว



“อะไรเหรอคิง มีอะไรเหรอ” ฟ้าหันไปถามหน้าตาใสซื่อ



“ก็ไม่รู้ใครเอาแมลงสาบมาไว้ที่โต๊ะเรานะสิ โอ๊ย น่ากลัวๆ” พูดพร้อมทำท่าขยะแขยงจริงๆ



“คิก คิก เพิ่งรู้นะนี่ว่ากลัวแมลงสาบ ให้ฟ้าช่วยอะไรไหม” ฟ้าหันไปถามพร้อมกับหัวเราะเสียงใส



“จะช่วยจริงๆเหรอ ถ้าจะช่วยก็ช่วยเอามันออกไปเร็วๆได้ไหมอะ เราไม่ชอบ” ฟ้าเห็นอย่างนั้นก็นึกยิ้มในใจ แล้วเธอก็คิดอะไรออกได้อย่างหนึ่ง



“ได้สิ” ฟ้าพูดพร้อมกับเดินไปหยิบถุงแมลงสาบออกมาจากโต๊ะของคิง



“ขอบใจนะ ค่อยยังชั่วหน่อย” คิงถอนหายใจอย่างโล่งอก



“คิง ๆ กลัวเจ้าตัวพวกนี้มากเหรอ” ฟ้าพูดพร้อมกับยื่นไปตรงหน้าคิง แล้วหัวเราะชอบใจ



“เฮ้ย เล่นอะไรเนี่ยเธอไม่เข้าเรื่องเลยนะ” คิงพูดดุฟ้า



“ก็ตลกนี่นากลัวอะไรไม่กลัว กลัวแมลงสาบ” ฟ้าตอบกลั้วเสียงหัวเราะ



“เขาไม่ชอบต่างหากละ ไปดีกว่าน่าเบื่อจริง ๆ แล้วจัดการให้ด้วยนะ” คิงพูดพร้อมกับรีบเดินหนีออกไปทันที เขาไม่ชอบเจ้าตัวน่าเกลียดนี่เลย ที่สำคัญยังแสดงความอ่อนแอให้ฟ้าเห็นอีกต่างหาก เขารู้สึกอายเป็นอย่างมาก



ก่อนเข้าแถวฟ้าเดินออกไปนอกห้องเจอโบว์และเกมส์เดินอยู่หน้าห้องหน้าห้องพอดีจึงเข้าไปทัก แต่เพื่อนของเธอกลับมองเธอเหมือนรู้ทันเรื่องอะไรบางอย่าง ที่เธอเพิ่งจะสร้างเรื่องไว้



“นี่ แกเอาแมลงสาบไปแกล้งคิงเขาแล้วใช่ไหมฟ้า บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” โบว์ถามฟ้าด้วยความอยากรู้



“ใช่แล้ว แกรู้ได้ไงอะ สนุกมากเลยละ ตาขี้เก๊กนั่นฟอร์มหลุดเดินหนีเลย” ฟ้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี



“ไหนว่าไม่สนใจไงยะ ชั้นเห็นแกตามแกล้งเขาอยู่เรื่อยเลยนะ ถ้าแกสนใจนี่มันจะขนาดไหนนี่” เกมส์หัวเราะเสียงดังหลังจากที่พูดจบ



“ไม่รู้สิ ชั้นว่าสนุกดีออกนะ แกล้งตานั่นได้เก๊กจะตายไป คิก คิก ชั้นละเมื่อหน้าแทนแล้วนี่นะชั้นขำแทบแย่ นายนั่นหน้าเสียเลยตอนเห็นแมลงสาบอะ” ฟ้าเล่าไปหัวเราะไปท่าทางมีความสุขมากทีเดียว



“แล้วคิงรู้ไหมว่าแกแกล้งเขา” โบว์หันมาถามฟ้าระหว่างเดินไปเข้าแถว



“คิก คิก ไม่รู้หรอกมั้งไม่มีใครเห็นตอนชั้นเอาไปใส่นี่ ยังให้ชั้นช่วยเอาออกให้อยู่เลย ชั้นเลยแกล้งเอาไปวางใกล้ๆ เขาหนีออกจากห้องไปเลยละ” ฟ้าเล่าไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน



“ไปเข้าแถวได้แล้วไปๆ โน่นฟ้าคู่กรณีแกยืนมองแกอยู่โน่นแหนะ เดี๋ยวนี้มองกันบ่อยจริงๆนะ” เกมส์หันมาแซวฟ้ายิ้มๆ



“นั่นสิ ชั้นจะรอดูต่อไป ว่าแกกะนายเก๊กของแกจะหาเรื่องกันได้อีกนานแค่ไหน” โบว์ยิ้มๆแล้วลากฟ้าเดินไปเข้าแถว



ฟ้าแกล้งคิงอีกหลายต่อหลายครั้งหนักบ้างเบาบ้าง แต่ดูเหมือนว่าคิงจะไม่เคยจะรู้ตัวการสักที ทำให้ฟ้ายิ่งได้ใจแกล้งเขาต่อไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน