คงทำได้แค่แอบรัก

ลำดับตอนที่ #6 : “วันไหว้ครูกับความลับที่ปกปิด”

เวลาผ่านไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็วอีกวันเดี๋ยวก็ถึงวันจริงแล้ววันนี้ต้องซ้อมถือพานด้วยและต้องทำพานด้วย ซึ่งคนที่ออกแบบพานก็ไม่ใช่ใครที่ไหนฟ้าและคิงนั่นเองที่ช่วยกันออกแบบมาได้อย่าสวยงามแต่ส่วนใหญ่จะเป็นคิงมากว่า และฟ้าก็ยังมีอีกหน้าที่หนึ่งที่เธอต้องรับผิดชอบนั่นคือรำสี่ภาคที่อาจารย์และเพื่อนๆในกลุ่มที่เรียนรำด้วยกันฝึกซ้อมกันมานาน แต่ฟ้าก็ไม่ได้บอกคิงเรื่องนี้ ทำให้เธอต้องเหนื่อยวิ่งไปวิ่งมาหลายรอบทีเดียว



แล้ววันจริงก็มาถึง  คิงกับฟ้านัดกันแต่เช้าเพื่อที่จะไปซื้อพวงมาลัยที่ตลาดเสรี ซึ่งอาจารย์ให้คนที่ถือพานเตรียมไว้ก่อนเข้าหอประชุม ฟ้านั้นรีบมาแต่เช้าเพราะเธอกลัวไม่ทันงาน ส่วนคิงมาสายตามเคยและยังคงบ่นเช่นเดิม



“นี่นายมาก็สายของๆนายเองเลยนะ ชั้นไม่น่าหลวมตัวมาด้วยเลย ง่วงนะเนี่ย” ฟ้าบ่น



“ก็ใครละที่เลือกให้มาช่วยเอง ไม่ต้องมาบ่นนะรีบๆไปเดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี” คิงตอบพร้อมกับเดินนำไปเลย



ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆจากโรงเรียนที่ออกไปทางด้านหลังจนถึงตลาดเสรีซึ่งทางที่เลือกเดินนั้นไกลมาก ทั้งๆที่จริงๆแล้วมีสองทางอีกทางนั้นเดินไกล้กว่าเยอะมาก แต่คิงเลือกที่จะใช้ทางเส้นนี้เพราะเขาอยากอยู่กับฟ้านานๆมากกว่า  ฟ้านั้นหิวจนตาลายเพราะไม่ได้กินอะไรมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงแต่ก็ยังไม่วายทะเลาะกันอีก



“ทำไมนายต้องพาชั้นมาเดินอ้อมด้วยละ ไกลจะตายร้อนด้วย ไม่สงสารผู้หญิงอย่างชั้นมั่งเลยนะ”



“นี่เธอบ่นมากจริงๆ เดี๋ยวขากลับไปทางลัดก็ได้น่า พูดมากเดี่ยวก็แก่ไวหรอก” แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับทางใหม่ที่ลัดและเร็วกว่าเก่าจริงๆหลังจากที่ซื้อของเสร็จ น่าแปลกตรงที่ว่าฟ้ากลับรู้สึกดีถึงแม้จะเหนื่อยแล้วก็ร้อนมากแค่ไหนโดยที่เธอเองก็หาสาเหตุไม่ได้

เมื่อถึงเวลาประกาศผลการประกวดพาน พานของห้องฟ้าได้รางวัลชนะเลิศเรื่องความคิดสร้างสรรค์ทำให้ทุกๆคนในห้องดีใจกันใหญ่ งานใหญ่งานแรกของฟ้าเสร็จสิ้นลงไปแล้วฟ้ารู้สึกโล่งอกไปบ้าง  แต่ในตอนบ่ายวันนี้ฟ้าก็มีอีกหนึ่งหน้าที่ๆต้องทำนั่นคือรำ 4 ภาคนั่นเอง



“นี่นายจะอยู่ไหมบ่ายนี้ ไปไหนหรือเปล่า” ฟ้าหันไปถามคิง



“ไม่ละเดี๋ยวออกไปทำธุระให้แม่ มีอะไรเหรอ” หันมาถามด้วยความสีหน้าสงสัย



“ไม่มีอะไรหรอกถามดูเฉยๆ งั๊นชั้นไปก่อนนะต้องไปทำธุระเหมือนกัน” ฟ้าบอกแล้วหันเดินออกไปเลยเพราะต้องรีบไปแต่งตัว



คืนนั้นฟ้าโทรไปหาโบว์พูดคุยกันตามปกติ



“นี่ฟ้า แกเห็นหรือเปล่าคิงเขานั่งดูแกอยู่ด้วยนะ” โบว์พูดมาด้วยเสียงตื่นเต้น โดยที่ฟ้าเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อของเธอจะดีใจอะไรนักหนา



“แกอำชั้นแน่ๆเลย ก็เขาบอกเองว่าไม่อยู่ไปทำธุระให้แม่นี่นา” ฟ้าพูดแบบไม่เชื่อที่เพื่อนของเธอพูด



“อำบ้าอะไรละไม่เชื่อแกไปถามคนอื่นๆได้เลย เขานั่งดูอยู่ข้างๆชั้นเองนี่แหละจะหลอกแกโม้ให้ได้อะไรละ” โบว์ตอบกลับมาทันที



“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นละ เออๆ โบว์เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะโทรศัพท์ชั้นมา” แล้วฟ้าก็วางทันที



“หวัดดีค่ะ ใครพูดคะ” ฟ้ารับโทรศัพท์



“นี่คิงเองนะ” ปลายสายพูดมาด้วยเสียงประหม่านิดๆ



“คิงเหรอว่าไง นายมีอะไรหรือเปล่า แล้วเอาเบอร์ชั้นมาจากไหนละนี่” ฟ้าสงสัย



“ถามตุ้ยไง ไม่มีไรหรอกโทรมาเฉยๆนะ ได้หรือเปล่าละ” คิงตอบกวนๆ



“แล้ววันนี้นายอยู่หรือเปล่าตอนบ่าย” ถามคาดคั้นเอาคำตอบ



“จะเอาเรื่องจริงหรือว่าไม่จริงละ” คิงพูดอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม



“จะตอบมาดีๆไหม กวนจริงๆเลยจะคุยกันดีๆบ้างได้ไหมเนี่ย” ฟ้าเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว



“อยู่ครับอยู่ ได้ดูใครไม่รุรำพัดด้วยใส่ชุดสีแดงเชียว เออ ว่าแต่ดุจริงๆเลยมีลูกขอตัวนะ” คิงตอบพร้อมทั้งหัวเราะไปด้วย



“ไหนว่าไม่ว่างไง” ฟ้าเริ่มอารมณ์เย็นลง ที่เขาบอกความจริง



“ก็ว่างแล้วนี่มีอะไรไหม” คิงตอบกวนๆ จริงๆแล้วเขาไม่ได้มีธุระอะไรหรอกวันนี้ แต่เขาไม่อยากให้ฟ้าเป็นกังวลเวลาแสดง เพราะเขาและเธอต่างก็ทะเลาะกันมาตลอด แกล้งกันมาตลอดตั้งแต่ที่เริ่มทำงานด้วยกัน ดังนั้นเธอคงไม่อยากให้เขาเห็นเธอไปแสดงอะไรแบบนั้นแน่นอน



“กวนจริงๆตาบ้าเอ๊ย” ฟ้าคิดในใจ แล้วพูดกลับไปว่า



“ไม่มีอะไรหรอก ได้ข่าวว่าเลยวันเกิดนายมาแล้วเหรอ” ฟ้าหาเรื่องชวนคุย



“อืม รู้ช้าจังนะตั้งแต่วันที่ 21 พ.ค. แล้ว” คิงยิ้มออกมาอีกครั้งที่รู้ว่าฟ้าเองก็สนใจเรื่องของเขาเหมือนกัน



“อ้าว จะไปรู้ได้ยังไงละไม่ได้มีใครมาคอยบอกนี่นา นายก็ไม่เห็นบอกชั้นเลยนี่” ฟ้าเถียง



“ถามนะเป็นไหม ต้องบอกทุกอย่างหรือไง” คิงตอบกลับไปยิ้มๆจริงๆแล้วความสุขของเขา แค่ได้ยินเสียงยายตัวแสบคนนี้เขาก็สบายใจแล้ว



“งั๊นเดี๋ยวชั้นหาของขวัญย้อนหลังไถ่โทษแล้วกันนะ ตอบแทนที่นายช่วยชั้นเรื่องถือพานด้วย”



“ไม่ต้องหรอก แต่ว่าเอาแพงๆก็ดีนะเราชอบ” คิงพูดยิ้มๆ



“นี่ขนาดว่าไม่ต้องนะนี่ งกชะมัดเลยตาบ้า นายมีอะไรอีกไหมชั้นจะไปอาบน้ำนอนแล้วเหนื่อยมาทั้งวันแล้ววันนี้” ฟ้าพูดจบก็ปิดปากหาว เธอเหนื่อยมากจริงๆ



“ไม่มี ๆ ไปนอนเถอะไว้เจอกันนะพรุ่งนี้ บาย”



“บาย เจอกันจ๊ะ” แล้วทั้งสองก็วางไป