คงทำได้แค่แอบรัก

ลำดับตอนที่ #3 : “ความช่วยเหลือจากนายขี้เก๊ก”

วันนี้มีการเลือกคนถือพานของห้องกันและไม่ต้องเป็นที่น่าสงสัยเลยว่าใครจะได้รับสิทธินี้



“T_T ชั้นต้องถือคู่กับนายขลิบบ้าเหรอนี่ ดวงซวยแต่เช้าคนบ้าพวกนั้นไม่น่ามาทำชั้นเสียเรื่องเล๊ย” ฟ้าคิดในใจพร้อมทั้งทำหน้าเครียดกว่าเดิม การที่ต้องโดนล้อกับคนที่ไม่ได้ชอบนี่มันแสนจะอึดอัดใจเหลือเกิน



เพื่อน ๆ ทุกคนในห้องต่างพากันหัวเราะกันใหญ่โต เรื่องที่จับคู่ให้ฟ้าถือพานคู่กับขลิบได้ ยกเว้นคนเดียวคือนายขี้เก๊กคิง



“สงสัยมัวแต่เก๊กหล่ออยู่เลยไม่ได้ยินคนอื่นเขาพูดกัน ชั้นนึกอยู่แล้วว่านายนะไม่ได้เรื่องเลย” ฟ้าบ่นในใจแต่ก็ยังดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนในห้องอยู่หนึ่งคนที่ไม่หัวเราะเธอ และนึกของคุณเขาในใจ



เมื่อเวลาซ้อมมาถึงฟ้าไม่มีคู่ซ้อมเพราะนายขลิบไม่รู้ว่าหายตัวไปอยู่ที่ไหน ทั้งๆที่เธอนัดเวลาเขาเรียบร้อยแล้ว ทำให้ฟ้าเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง  



“ซวยละสิงานนี้อาจารย์ยิ่งโหดๆอยู่ตายแน่ๆเลยชั้นต้องหาตัวช่วยก่อน” ฟ้าคิดในใจด้วยสีหน้าที่ร้อนรน



และแล้วก็มีเหยื่อลอยลงมาตรงหน้าของเธอ เธอคิดในใจว่าตัวเองช่างโชคดีอะไรอย่างนี้อยู่ดีๆก็มีเพื่อนในห้องเดินมา ฟ้าเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ว่าคนๆนั้นคือนายขี้เก๊กหัวหน้าห้องของฟ้านั่นเอง คิงเดินมาหน้านิ่งๆตามบุคลิกของเขาที่ใครๆหลายคนมักจะมองว่าเป็นการเก๊ก โดยปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ให้ใครเห็นสักเท่าไหร่นัก นอกจากคนในครอบครัวและเพื่อนที่สนิทเท่านั้น เป็นเพราะเขาขี้อายใบหน้าที่คมเข้มนี้จึงเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลา



“เขาจะยอมช่วยไหมนะเปิดเทอมมาตั้งนานแล้วไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลยเขาจะช่วยชั้นไหมละวันนี้ เอาน่าลองซักตั้งดีกว่าโดนเล่นงานอยู่คนเดียว” ฟ้าคิดและตัดสินใจเดินเข้าไปหาคิง



“คิง ๆ ๆ” คิงหันมามองฟ้าด้วยหน้าเก๊กเหมือนเดิมในความรู้สึกของเธอ



“มีไรเหรอ พูดมาเร็วๆด้วยเรารีบ” คิงพูดพร้อมกับก้มหน้าซ่อนความรู้สึกบางอย่างในใจ



“เอ่อ...แล้วชั้นจะกล้าพูดไหมนี่” ฟ้าคิดในใจ



“คือว่า..... ขลิบเขาไม่ยอมมาซ้อมถือพานอะ ฟ้าซ้อมคนเดียวอาจารย์ที่คุมก็ดูมากๆเลย คิงช่วยไปซ้อมแทนขลิบหน่อยได้ไหมละ” ฟ้าตัดสินใจพูดออกไปเพราะนี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอแล้ว

“เราเนี่ยนะ ทำไมต้องเราด้วยละคนอื่นไม่มีเลยเหรอ” คิงเงยหน้ามาสบตาฟ้านิดนึงก่อนที่จะหันไปมองทางอื่น



“ก็ตอนนี้จะเริ่มซ้อมแล้วนี่นา วันนี้วันแรกด้วยไปไม่ครบโดนอาจารย์บุปผาเล่นงานแน่ๆ แล้วจะให้วิ่งไปหาที่ไหนละเห็นเดินมาที่หน้าห้องซ้อมพอดีเลยเรียกให้ช่วย แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นอะไรหรอก” ฟ้าเริ่มหงุดหงิด



“ไม่หล่อยังใจร้ายอีกคนไรวะ ไม่น่าเจอตาบ้านี่เลยชั้น” ฟ้าบ่นในใจ



“นานไหมละ เราจะออกไปเล่นเกมกับเพื่อนที่เดอะมอลล์” คิงพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำให้ฟ้ารู้สึกมีหวัง



“ฟ้าก็ไม่รู้หรอกเข้าไปก่อนแล้วกันนะ อาจารย์เรียกแล้ว” สีหน้าของเธอร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด



“ยังไงซะชั้นก็ต้องเอานายเข้าไปเจออาจารย์ด้วยกันให้ได้ก่อนละ เพราะจะได้หนีไม่ได้ไง 555” ฟ้าคิดในใจและแอบอมยิ้มนิดๆ



“ก็ได้ๆ วุ่นวายจริงไม่ใช่เรื่องของเราเลยนะเนี่ย” คิงบ่นแต่ก็ยอมไปโดยดี



“คิงนายเป็นหัวหน้าห้องนะนี่มันงานห้องไม่ใช่เหรอ ตาบ้าเอ๊ย” ฟ้าคิดในใจ เธอคิดผิดหรือเปล่านะที่เลือกเขาให้มาช่วย



“เอาน่า ช่วยๆกันหน่อยนายก็เป็นหัวหน้าห้องด้วยนี่นา อย่าลืมสิ” ฟ้ายกเอาหน้าที่มาขู่ไว้ก่อน



“เออ ๆ ไปก็ไปวันเดียวนะ วันหลังเธอก็มากับคู่เธอแล้วกัน” คิงตอบพร้อมกับเดินตามฟ้าเข้าไปในห้อง



“โอ๊ยชั้นไม่อยากอยู่กะนายนักหรอก ตาขี้เก๊กบ้าอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” ฟ้าคิดในใจระหว่างเดินเข้าไปที่ห้องซ้อม ถึงจะหงุดหงิด แต่เธฮก็รู้สึกสบายใจที่มีเขามาช่วยในวันนี้



แล้วการซ้อมวันแรกก็เริ่มขึ้นอาจารย์บุปผาซ้อมหนักมาก ตั้งแต่ท่านั่ง เดิน ก้ม หมอบ คลาน เรียกได้ว่าทุกกระเบียดนิ้ว จนนักเรียนแอบบ่นกันเบาๆ พออาจารย์หันมาก็รีบหุบปากแทบไม่ทัน



“รอดตัวไปชั้นงานนี้ อาจารย์บุปผาดุมากสมคำเล่าลือจริงๆ” ฟ้าคิดหลังจากที่ซ้อมเสร็จแล้วและเดินออกมานอกห้องเพื่อกลับบ้าน  



ในวันนี้ฟ้าได้เจอกับเกดด้วย เธอเป็นเพื่อนที่เคยเรียนห้องเดียวกันตอน ม. 1 ก็สนิทกับฟ้าเหมือนกันแต่ไม่มากเลยเดินคุยกันออกมาจากห้องซ้อม เกดนั้นถือพานคู่กับแบงก์



“โชคดีจริงๆ คู่คนอื่นดูพร้อมกว่าชั้นตั้งเยอะ คู่ใครจะดีเท่าคู่ชั้นไหมนี่ เศร้าจัง”ฟ้าคิดในใจเบาๆ    



ฟ้ากลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน จะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไงละอาจารย์เล่นซ้อมถึง 6 โมงเลย 2 ชั่วโมงเต็มๆ แต่แปลกตรงที่นายคิงไม่บ่นซักคำ ไม่รู้นึกด่าในใจหรือเปล่า



หลังจากที่อาบน้ำ กินข้าว ทำการบ้านเรียบร้อยแล้ว ฟ้าก็โทรไปหาโบว์เล่าเรื่องที่เกิดในวันนี้ให้ฟัง



“จริงอะ แกนี่ดวงยังดีอยู่เหมือนกันนะ ไม่อย่างนั้นแกโดนเล่นงานคนเดียวละแย่เลย” โบว์พูดกลับมาด้วยเสียงตื่นเต้น ทำให้ฟ้านึกขอบคุณในใจที่เพื่อนคนนี้ยังห่วงเธอเสมอ



“อืม ถ้านายเก๊กนั่นไม่มาช่วยนะชั้นคงไม่รอดแน่ๆเลยวันนี้วันแรกด้วย” ฟ้าบ่นไป แต่ในใจก็แอบขอบคุณคิงอยู่เหมือนกัน



“ก็ใช่ไง แล้วพรุ่งนี้แกเอาไงต่อละ จะคู่กับคิงหรือว่าไปตามล่าหาตัวขลิบที่รัก”



“ไม่รู้นะ ชั้นจะพูดกะขลิบดูก่อนตอนเช้าอะ ว่าเขาจะเอายังไงแล้วค่อยว่ากันอีกที” เมื่อคิดถึงเรื่องที่ต้องคุยกับขลิบแล้ว ฟ้าอดที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ได้



“อืม ๆ ยังไงก็พยายามพูดกะเขาให้รู้เรื่องให้ได้ละแก 555” โบว์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ



“นั่นแหละที่ชั้นกลัวแกไม่ต้องมาบอกหรอก”ฟ้าคิดในใจเงียบๆ



“เออ ๆ เดี๋ยวชั้นไปนอนก่อนดีกว่านะโบว์ จะได้มีแรงสู้ต่อพรุ่งนี้ บาย”



“อืม บาย ไม่ต้องคิดอะไรมากหละ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละ” โบว์ให้กำลังใจ



“ขอให้เป็นอย่างที่แกบอกเถอะ ชั้นจะดีใจมาก ๆ” ฟ้านึกขอพรในใจให้ปัญหาที่เกิดขึ้นคลี่คลายไปได้ด้วยดี



หลังจากที่วางโทรศัพท์จากโบว์แล้วฟ้าก็ทำอะไรอีกนิดหน่อยก่อนที่จะเข้านอน



“นอนเอาแรงก่อนแล้วกันชั้น พรุ่งนี้ต้องปวดหัวกว่าเดิมแน่ๆ จะเกิดอะไรขึ้นอีกไหมละนี่พรุ่งนี้” ฟ้าคิดก่อนที่จะหลับไป